คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่...3...First moment Vol.2
แป๊ะ!
“โอ้ย! ยัยบ้า! มันเจ็บนะ”
ร่างทั้งสองผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว จองกุกยกมือขึ้นลูบหน้าผากของตัวเองทันที หน้าผากขาวค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่บริเวณหน้าผาก
“เธอมาดีดหน้าผากฉันทำไมเนี่ย!”
“กะ…ก็นายกำลังจะทำอะไรล่ะ!” นานาตะโกนกลับไปอย่างตะกุกตะกักทั้งๆที่ยังหันหลังให้เขาอยู่
หน้าฉันตอนนี้ต้องดูตลกมากแน่ๆเลย ฉันจะให้นายนั่นเห็นไม่ได้! โอ้ย! แล้วทำไมใจมันถึงเต้นแรงขนาดนี้ แถมหน้าก็ยังร้อนผ่าวอีก นี่ฉันกำลังไม่สบายอยู่หรือไงนะ
เกือบไปแล้ว…เมื่อกี้ปากของฉันกับเขาเกือบจะสัมผัสกันแล้ว
ไม่ได้ๆ คิม นานายัยผู้หญิงบ้า! เรียกสติเธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ! ฉันพยามรวบรวมสติที่เกือบจะหลุดลอยไปเมื่อกี้ให้กลับมา
“ฉันทำอะไร” จองกุกเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้านานา
“ก็นายเอาหน้ามาใกล้ฉันทำไมเล่า!”
“ก็ฉันเห็นขี้ตาติดอยู่บนหน้าเธอ ฉันก็เลยจะดูให้”
“ย๊า! มีที่ไหนกันยะ คนบ้า!” ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือดอีกครั้งด้วยความอายปนโมโห แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรีบหยิบกระจกขึ้นมาส่องสำรวจใบหน้าของตัวเองทันที ไม่มีซักหน่อย…
จอน จองกุก คนบ้า!
“ไม่มีจริงๆด้วย นายนี่มันแย่ที่สุด” หน้าหวานงอง้ำด้วยความโกรธ
“ฮ่าๆ ไหนๆให้ฉันดูอีกทีสิ เมื่อกี้ฉันว่าฉันเห็นนะ ก้อนเบ้อเริ่ม ฮ่าๆ”
“ไม่ต้องเลย! ฉันจะกลับบ้านแล้ว ชิ!” นานาก้าวเท้าออกไปทันทีโดยไม่รอคนขี้แกล้ง
จองกุกมองนานาที่เดินออกไปอย่างงอนๆด้วยสายตาเอ็นดู ถ้าเมื่อกี้เธอไม่ดีดหน้าผากเขา เขาก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเหมือนกัน
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอเมื่อกี้นี้ มันยังติดจมูกผมอยู่เลย…
“ย่า! รอด้วยสิคิม นานา” จองกุกพูดพร้อมกับวิ่งตามร่างของนานาไป
“นายวิ่งตามฉันมาทำไม กลับบ้านนายไปสิ”
“ก็ไม่ได้อยากตามนักหรอก แต่บ้านของฉันกับบ้านของเธอต้องไปทางเดียวกัน ลืมไปแล้วหรือไงอาจุมม่า”
“ย๊า! นาย…”
“ดูนั่น” นานาที่กำลังจะหันมาเอาเรื่องจองกุกต้องหยุดชะงักเมื่อเขาชี้ไปบนฟ้า ปุยหิมะสีขาวสะอาดตาค่อยๆโปรยปรายลงมาสู่พื้นดิน
“หิมะนี่ ตกลงมาอย่างที่กรมอุตุบอกจริงๆด้วยแฮะ” นานายืนมองหิมะที่ตกลงมาด้วยความตื่นเต้น
“เรารีบกลับกันดีกว่า เดี๋ยวหิมะจะตกหนักไปมากกว่านี้” จองกุกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่านานายังยืนมองหิมะที่ตกลงมาโดยไม่คิดจะเดินต่อ
เป็นเด็กหรือไง แค่หิมะตกทำไมต้องทำท่าตื่นเต้นขนาดนั้น
แต่ก็...น่ารักดี
“อื้อ”
ความหนาวเย็นที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าทำให้ร่างบางสั่นสะท้าน แม้จะมีเสื้อโค้ทตัวหนาห่อหุ้มร่างกายอยู่แต่มันก็ยังไม่สามารถต้านทางความหนาวเย็นจากภายนอกได้อยู่ดี ปลายนิ้วที่เริ่มชาทำให้นานาต้องยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาถูกันเพื่อให้เกิดความอบอุ่น
“ถุงมือเธอล่ะ ทำไมไม่ใส่ไว้”
“ฉันลืมเอามาน่ะ”
“โง่ชะมัด ทั้งๆที่กรมอุตุบอกว่าหิมะจะตก แต่เธอกลับลืมเอามันมาเนี้ยนะ”
“หนวกหูน่า! คนจะลืมบ้างไม่ได้หรือไง ทีนายยังลืมผ้าพันคอไว้ในร้านราเม็งได้เลย ชิ!”
สองมือบางยังคงถูกันไปมาอย่างต่อเนื่องเพื่อต้านทานความหนาวเย็น เธอเป่าลมออกจากปากเพื่อให้ความร้อนแก่มือทั้งสองข้างอีกทาง
โอ้ย…ทำไมมันหนาวอย่างนี้ ฉันนี่มันโง่เหมือนอย่างที่จองกุกว่าจริงๆ
“ส่งมือเธอมา”
“นายจะทำอะไร?” นานามองมือที่จองกุกยื่นมาให้เธอด้วยความงุนงง
“ก็จะทำให้อุ่นขึ้นไง ยัยโง่” เมื่อเห็นร่างบางยังไม่ยอมส่งมือมาให้ เขาจึงฉวยมือเธอมากุมไว้อย่าถือวิสาสะ แล้วเอามือสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ททันที
“แค่นี้ก็ไม่หนาวแล้ว”
ไม่มีแรงต่อต้านใดๆจากอีกฝ่าย มือบางยอมให้มือหนาเกาะกุมโดยแต่โดยดีไม่มีอาการขัดขืน ใบหน้าของคนทั้งสองหันออกไปคนละทิศทางกัน อาจเป็นเพราะเสียงหัวใจที่ดังออกมาจนได้ยิน ทำให้ทั้งคู่ไม่กล้าที่จะหันหน้ามาสบตากัน นานารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากมือของจองกุกที่ส่งผ่านมายังมือของเธอ ใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่
เรากำลังจับมือกัน เขากำลังจับมือเธอ!
ความเงียบที่เข้าปกคลุมทำให้นานาตัดสินใจหันหน้าไปเหลือบมองร่างสูงที่เดินอยู่โดยไม่พูดจา แม้ว่าเขาจะหันหน้าไปอีกทางแต่เธอก็สังเกตเห็นได้ถึงอะไรบางอย่าง
ใบหูของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูน่ารักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ!
เด็กสาวแอบลอบยิ้มให้กับอาการเขินของคนขี้เก๊ก อ่า…นี่แสดงว่าก็ไม่ใช่ฉันคนเดียวสินะที่รู้สึก นายเองก็รู้สึกแบบเดียวกันใช่มั้ย?
แค่เราจับมือกัน
แต่ทำไม...
รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
*********************************
“นานาอ่า เธอนั่งจ้องเด็กมอต้นคู่นั้นนานแล้วนะ รู้จักพวกเขาหรือไง?”
“หา? ฉันหรอนั่งจ้องพวกพวกเขา”
“ก็ใช่น่ะสิ ตั้งแต่พวกเขาเดินจับมือกันเขามาในร้าน ฉันก็เห็นเธอเอาแต่จ้องพวกเขาจนถึงตอนนี้” เซยอนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย หลังจากที่ถูกนานาลากออกมาจากสวนสาธารณะนั่น เธอก็โดนเพื่อนรักสุดโหดอย่างนานาบ่นเรื่องที่เธอตะโกนเสียงดังมาตลอดทางที่ช็อปปิ้ง หลังจากที่ได้ของครบตามความต้องการ พวกเราก็ชวนกันมากินมื้อเย็นที่ร้านราเม็งเจ้าอร่อยใกล้ๆ หอพักที่เราพักอยู่ ตอนแรกนานาก็ยังปกติดีอยู่ แต่พอคู่รักนักเรียนมอต้นนั่นเดินเข้ามาเท่านั้นแหละ…
“หรอ…สงสัยฉันจะคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ ฮ่าๆ แย่จัง” เซยอนมองนานาที่หัวเราะแก้เก้อด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่เราออกมาจากสวนสาธารณะนั่น ยัยนี่ก็มีอาการแปลกๆมาโดยตลอด หวังว่าแกคงจะไม่เป็นบ้าเพียงแค่เพราะเจอจอน จองกุกหรอกนะ
“’งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ ดูท่าแกจะเหนื่อยเต็มทีแล้ว”
“อือ”
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็ต้องพบกับความแปลกใจ ถุงเสื้อผ้ามากมายยังกองอยู่บนเตียงโดยไม่มีร่องรอยของการแตะต้อง น่าแปลก…คนอย่างมี เซยอน ไม่เคยไม่เห่อของใหม่ โดยเฉพาะเสื้อผ้า ยัยนั่นจะต้องรีบเอามาลองสวมใส่แล้วสำรวจตัวเองหน้ากระจกทันทีแทบจะทุกครั้ง แต่ทำไมคราวนี้ถึงได้วางกองไว้เฉยๆ
ฉันกวาดสายตาไปรอบห้องเพื่อมองหาเซยอนและก็พบว่ายัยนั่นกำลังนั่งจ้องหน้าจอคอมอย่างเอาเป็นเอาตาย ก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้ๆด้วยความอยากรู้ว่าเซยอนกำลังทำอะไรอยู่แล้วก็พบว่าเซยอนกำลังอ่านบางอย่างในเว็บบอร์ดของโรงเรียนอยู่
เรื่องอะไรกันนะที่สามารถดึงดูความสนใจของมี เซยอน ได้มากกว่าเสื้อผ้าบนเตียง?
“ดูอะไรอยู่น่ะ เซยอน”
“เว็บบอร์ดของโรงเรียนน่ะ”
“แล้วไง มีใครด่าเธอลงไปในนั้นหรือไง”
“ย่า! ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงไม่นิ่งเฉยขนาดนี้หรอก”
“ก็ฉันเห็นแกตั้งใจอ่านราวกับว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ก็แค่มีข่าวว่าหนึ่งในรุ่นน้องที่จะเข้าปฐมนิเทศในปีนี้…เป็นไอดอล! กรี๊ด!” ฉันยืนมองเซยอนที่กำลังดีดดิ้นไปมาอยู่หน้าจอคอมด้วยความระอา
ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
ในทุกๆปีจะมีเหล่าไอดอลมากมายที่เข้ามาเรียนที่นี่ บ้างก็เป็นเด็กฝึก บ้างก็เป็นไอดอลที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว จนโรงเรียนนี้แทบจะเป็นโรงเรียนของไอดอลอยู่แล้ว มีนักเรียนหลายคนที่ใฝ่ฝันจะมาเรียนที่นี่เพียงเพราะอยากจะได้ใกล้ชิดศิลปินที่ตนเองชื่นชอบ แต่ด้วยค่าเทอมที่สูงลิบลิ่วเป็นอุปสรรคทำให้แฟนคลับของไอดอลส่วนใหญ่ไม่สามารถทำตามใจอยากได้
และในปีนี้ถ้าจะมีนักเรียนใหม่เป็นไอดอลอีกคน มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก!
“กรี๊ดขนาดนี้รู้แล้วหรอว่าเป็นใคร?”
“ก็เพราะไม่รู้นี่แหละถึงได้ต้องกรี๊ดไว้ก่อน เผื่อเป็นคนที่ชอบ ฮ่าๆ”
“ยัยเพี้ยนเอ๊ย!” ฉันเลิกสนใจเซยอนทันทีก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง อีกแค่สองอาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้ว เฮ้อ…ทำไมช่วงเวลาปิดเทอมมันถึงได้สั้นนักนะ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะปิดเมื่อวานนี้เอง เขาถึงได้บอกว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
ความคิดเห็น