คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่...3...First moment Vol.1
3
“จองกุกอ่า”
“…”
“จองกุกอ่า!”
“…”
“จอน จองกุก!!!”
“หืม…อาจารย์!”
“อรุณสวัสดิ์ตอนสายนะจอน จองกุก หลับในคาบประวัติศาสตร์สบายดีมั้ยล่ะ”
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของเด็กนักเรียนในห้องดังขึ้นหลังจากสิ้นเสียงอาจารย์ จองกุกยกมือขึ้นลูบต้นคอแก้เขินด้วยความอาย ถึงแม้เขาจะยังสะลืมสะลือแต่ใบหน้าของเขาก็ยังดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“ขอโทษครับ อาจารย์โฮ”
“จอน จองกุก ถึงแม้ว่านายจะสอบได้คะแนนดีแต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะสามารถนอนห้องเรียนได้ตามใจชอบนะ โดยเฉพาะวิชาของฉัน นายรู้มั้ยวิชานี้มันสำคัญต่อประเทศชาติขนาดไหน…”
ก็วิชาประวัติศาสตร์เกาหลีของอาจารย์มันช่างน่าเบื่อเสียจนผมง่วงนอนเองนี่หน่า
โทษผมคนเดียวก็ไม่ถูกนะ
เด็กหนุ่มคิดในใจระหว่างที่กำลังถูกอาจารย์ยืนบ่น สายตาเหลือบไปที่นักเรียนหญิงโต๊ะข้างๆที่กำลังนั่งยิ้มหน้าทะเล้น ใบหน้าหวานส่งสายตาล้อเลียน ปากบางขยับโดยไม่ออกเสียงเป็นเชิงว่า
‘สมน้ำหน้า!’
หนอย…คิม นานา ฝากไว้ก่อนเถอะ!
กริ๊งงงง!
ออดของโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบ่งบอกถึงการสิ้นสุดการเรียนการสอนในวันนี้ เด็กนักเรียนทุกคนต่างพากันเก็บข้าวของอย่างรวดเร็วเพื่อกลับบ้าน และไม่นานเด็กนักเรียนในห้องก็ทยอยกันออกจากห้องจนจำนวนนักเรียนในห้องบางตาอย่างเห็นได้ชัด
“จองกุกอ่า วันนี้ฉันกับจุนฮีจะไปร้านเกมส์กัน นายจะไปด้วยมั้ย” เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาแตะบ่าจองกุกที่กำลังขะมักเขม้นทำบางสิ่งบางอย่างด้วยความตั้งใจ
“ก็อยากไปนะแทซอง แต่ฉันติดไอ้กระดาษบ้าๆนี่!” จองกุกกระแทกปากกาลงบนกระดาษอย่างหงุดหงิด เหอะ! อาจารย์โฮนะอาจารย์โฮ ทั้งๆที่ผมสอบวิชาของคุณได้คะแนนดีมาโดยตลอด กับแค่หลับในห้องเรียนไม่กี่นาที ทำไมคุณถึงต้องสั่งให้ผมเขียนข้อความสำนึกผิดตั้ง 100 จบ ด้วยนะ!
ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!
“ดูท่าอาจารย์โฮจะโมโหนายมากจริงๆ” แทซองมองกระดาษบนโต๊ะของจองกุกอย่างหวาดๆ
“นักเรียนดีเด่นประจำห้องให้เกียรติหลับในคาบขนาดนี้จะไม่ให้โมโหได้ยังไงวะ ย่า…จองกุกสุดหล่อของนี่เราช่างน่าสงสารจริงๆ ฉันจะเล่นเกมส์เผื่อนายก็แล้วกันนะ ฮ่าๆ ” จุนฮีที่เพิ่งเดินเข้ามาทำหน้าตาเห็นใจที่จองกุกรู้ดีว่าเขาแสร้งทำ
ไอ้เพื่อนตัวดี ไม่ช่วยแล้วยังซ้ำเติม!
“ย๊า! จุนฮี ถ้านายยังไม่อยากโดนลูกเตะของฉันล่ะก็ รีบไปเลย!”
“พยามเข้าล่ะ หวังว่านายคงไม่ต้องค้างคืนที่นี่หรอกนะ ฮ่าๆ ” จุนฮีรีบวิ่งออกจากห้องทันทีหลังจากที่จองกุกทำท่าจะลุกขึ้นมาเตะเขาจริงๆ แทซองได้แต่ส่ายหน้าระอาในความกวนของจุนฮี มือหนาหันมาตบบ่าจองกุกอีกครั้งเป็นเชิงให้กำลังใจก่อนจะเดินตามจุนฮีไป
“ผมขอโทษครับ ผมจะไม่หลับในห้องเรียนอีกแล้ว… โธ่เว่ย! งี่เง่าชะมัด! ทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย” จองกุกปากระดาษลงบนพื้นอย่างหัวเสีย
“ลายมือห่วยชะมัด อาจารย์โฮเห็นคงจะเป็นปลื้มจนน้ำตาไหล” ใบหน้าหล่อเงยขึ้นไปมองเจ้าของเสียงหวานที่พูดจาถากถางเข้าเมื่อกี้
คิม นานา
“สะใจเธอแล้วล่ะสิที่เห็นฉันเป็นแบบนี้” เด็กหนุ่มดึงกระดาษจากมือเด็กสาวกลับมาทันที
เหอะ! นี่จะมาสมน้ำหน้ากันอีกใช่มั้ย ยัยตัวแสบ
“เรื่องอะไรมาโกรธฉันไม่ทราบ นายหลับในห้องเองนะ” นานาพูดพร้อมขมวดคิ้ว
“แล้วทำไมเธอไม่ปลุกฉันล่ะ”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่านักเรียนดีเด่นอย่างนายจะกล้าหลับในวิชาของอาจารย์โฮ กว่าฉันจะเห็นว่านายหลับ อาจารย์ก็เดินไปถึงโต๊ะของนายแล้ว จะให้ฉันทำไง?”
“เชอะ! ช่างมันเถอะ ถึงยังไงฉันก็ต้องทำไอ้นี่ให้เสร็จอยู่ดี” นานายืนมองจองกุกที่กำลังเขียนข้อความสำนึกผิดอย่างฉุนเฉียว เป็นอย่างนี้ทุกทีสินะ จอน จองกุก
“นายเขียนไปเท่าไหร่แล้ว?”
“50 จบ ครึ่งหนึ่งแล้ว”
ครืด~
คิม นานาลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งพร้อมกับหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าดินสอ เด็กสาวดึงกระดาษบนโต๊ะของจองกุกออกมาแผ่นหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงมือเขียน
“ย่า! เธอทำอะไรน่ะ”
“ตาบอดหรือไง ฉันกำลังเขียนข้อความสำนึกผิดอยู่ไง” สองมือของนานายังคงเขียนอย่างต่อเนื่องขณะที่พูด
“แต่นี่มัน…”
“ช่วยกันจะได้เร็วขึ้นไง นายคงไม่อยากค้างคืนที่นี่อยากที่จุนฮีว่าหรอกจริงมั้ย”
จองกุกจ้องมองเด็กสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนข้อความสำนึกผิดของเขาอย่างตั้งใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่คิม นานาก็ทำให้เขาแปลกใจได้เสมอ เพราะเขาทั้งหน้าตาดีและเรียนเก่งทำให้ผู้หญิงในโรงเรียนมากมายต่างพากันชื่นชอบในตัวเขา ผู้หญิงเหล่านั้นมักจะพูดคำหวานและเอาใจเขาอยู่เสมอ ต่างจากคิม นานาที่ไม่ค่อยจะพูดคำหวานกับเขาเท่าไหร่ แถมยังไม่เคยเอาอกเอาใจเขาเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นเลยซักครั้ง
ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่น่ารักเอาซะเลย
แต่ทำไม…ทุกการกระทำของยัยนี่มันถึงได้มีผลต่อความรู้สึกของผมนัก ไม่ว่าผมจะทุกข์หรือสุขผู้หญิงไม่น่ารักคนนี้ก็จะคอยอยู่ข้างๆผมเสมอ คำพูดกระด้างๆที่เต็มไปด้วยความจริงใจ รอยยิ้มที่ไม่เคยเสแสร้งเลยซักครั้ง ความช่วยเหลือที่ไม่จำเป็นต้องร้องขอ สิ่งเหล่านั้นผมรับรู้มันด้วยหัวใจ
โชคดีที่เธอก้มหน้าอยู่ ไม่งั้นเธอคงเห็นสายตาที่ฉันมองเธอ…
สายตาของผู้ชายที่เอาไว้มองผู้หญิงที่เขา”รัก”
*********************************
“จองกุก! นายลืมผ้าพันคอไว้ในร้านแบบนี้ได้ไง” เสียงของนานาตะโกนไล่หลังจองกุกหลังจากที่เขาเดินออกมาจากร้านราเม็ง ใช่…หลังจากที่เราเขียนกระดาษพวกนั้นเสร็จ เราก็มากินราเม็งต่อและแน่นอนว่าเจ้ามือในมื้อนี้ก็คือผม ตอบแทนที่เธอช่วยเขียนข้อความสำนึกผิดตั้งครึ่งหนึ่ง
“จริงด้วย ขอบใจนะที่หยิบมาให้”
“จริงๆเลยนะนายเนี่ย”
“มิน่าฉันถึงรู้สึกหนาวยังไงชอบกล”
“จะไม่หนาวได้ยังไง เมื่อเช้านี้กรมอุตุเพิ่งจะบอกว่าคืนนี้จะมีหิมะตก นายควรจะใส่มันไว้นะ” นานาพูดขณะที่มือทั้งสองข้างกำลังสวมผ้าพันคอให้เขา ความสูงที่มีไม่เท่ากันส่งผลให้เธอต้องเขย่งปลายเพื่อที่จะพันผ้าพันคอ เพราะมัวแต่วุ่นวายกับการจัดผ้าพันคอให้คนตัวโตทำให้เธอไม่ได้สังเกตว่าหน้าของเขาอยู่ใกล้เธอขนาดไหน!
“เรียบร้อยแล้ว”คนตัวเล็กระบายยิ้มออกมาอย่างพอใจ
ใบหน้าหวานชะงักเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าหน้าของเธออยู่ห่างกับหน้าของเขาไม่ถึงคืบ มือทั้งสองของนานายังคงจับอยู่ที่ผ้าพันคอของจองกุก เธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารินรดใบหน้า ดวงตาทั้งสองประสานกันราวกับมีแรงดึงดูด สายตาคมของจองกุกที่จ้องมองมาเต็มไปด้วยความหมาย
ตึกตักๆ
เสียงเต้นของหัวใจนี้เป็นของใครกันนะ!
ร่างทั้งสองของหนุ่มสาววัยแรกรุ่นหยุดเคลื่อนไหวราวกับมีใครแช่แข็งไว้ ใบหน้าหล่อมองไล่ลงไปที่ริมฝีปากบาง ความใกล้ชิดที่เกินขอบเขตทำให้เด็กหนุ่มไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เขาโน้มใบหน้าเข้าไปตามสัญชาตญาณอย่างช้าๆ ราวกับถูกแม่เหล็กดึงดูด อีกนิดเดียว…ริมฝีปากของเขากับเธอก็จะ…
เอาไปแค่นี้ก่อนเน้อออ ไรท์ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ค้าเลยจริ๊งๆ ตอนแรกว่าจะไม่อัพเพราะคิดไม่ออก ฮ่าๆ แต่เข้ามาอ่านเม้นแล้วมีแรงฮึด เห็นว่าหลายคนลุ้นอยู่ว่าจะได้เจอกันมั้ย ไรท์เลยจัดให้เบาะๆ ครุคริ เดี๋ยวจะมาต่อให้อย่างรวดเร็ววว
ปูลู.ไรท์ไม่มีทวิตเน้อออ เป็นป้าแก่ที่โลวเทค ฮ่าๆ ยังไงก็พูดคุยกันผ่านเม้นได้เน้ออออ
ความคิดเห็น