ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผู้โจมตีปริศนา
“ฉันละไม่อยากเชื่อ ว่าลงเอยเราต้องเป็นแบบนี้”
เสียงของซิลเวียที่บ่นมายาวและมากพอกับระยะทางที่เดินขณะนี้ก็ว่าได้ หลังจากที่แยกกับโทมัสและเดินกลับไปที่ร้านด้วยกันกับอัลเฟียส
“เพราะเธอไปจุ้นจ้านเขาก่อนนะ ถึงต้องเป็นแบบนี้”ซิลเวียแขวใส่อัลเฟียส
“เธอก็เหมือนกันซิลเวีย ถ้าไม่มาสอดตอนคุยกัน”อัลเฟียสตวาดใส่ เล่นคนฟังถึงกับทำหน้างอ มองค้อนไปใส่คนพูด ก่อนที่อัลเฟียสจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“แล้วที่อุตส่าห์ถ่อมาหาเรื่องถึงชั้นเนี่ย มีอะไรรึไง? ถ้ากลัวว่าโทมัสจะเปลี่ยนใจมาชอบฉันก็ไม่น่าถ่อมาขวางขนาดนี้ก็ได้นี่นา”
สีหน้าของคนมาตามแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ ขณะที่คนล้อดูท่าจะมีความสุขที่สุด
“มะ...ไม่ใช่ซะหน่อย”ซิลเวียพูดด้วยน้ำเสียงกลบเกลื่อน “แม่เธอให้ฉันมาตามกลับนะ”
ตามกลับ? มีเรื่องอะไรรึไงกัน?
ความคิดของอัลเฟียสขณะเดินกลับมากับซิลเวียด้วยกัน เธอจำได้ว่าถ้าแม่ให้คนมาตามต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่สำคัญมาก...
แต่ความคิดของอัลเฟียสต้องสะดุดลงเมื่อเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น ตามมาด้วยผู้คนจำนวนมากที่วิ่งหนีไปคนละทิศ คนละทางจากเบื้องหน้าพวกเธอ
“ประกาศ! ขอให้ประชาชนที่อยู่บริเวณส่วนเหนือของเมืองอพยพด่วน ย้ำ! ขอให้อพยพด่วน”
“นะ...นี่มันอะไรกัน!”ซิลเวียพูด ขณะที่ตอนนี้ที่ตรงที่เธอยืนอยู่เต็มไปด้วยผู้คนที่วิ่งมาเหมือนหนีจากอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่หน้าตกใจยิ่ง กว่า...
อัลเฟียสไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆแล้ว!
“อัลเฟียส! อยู่ที่ไหนน่ะ”
แต่ก่อนที่ซิลเวียจะตะโกนอีกครั้ง มีมือของคนๆนึงจับหล่อนลากเธอวิ่งไปกับกลุ่มคนนี้ด้วย
โทมัสนั่นเอง!
“รีบหนีเร็วเข้า ก่อนที่แมงป่องยักษ์นั่นจะมาถึงที่นี่!”
“แต่ว่าอัล...”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”โทมัสพูดปลอบ “คงพลัดกันตอนที่คนวิ่งหนีมานั่นแหละ ป่านนี้คงหาที่ซ่อนตัวได้แล้วล่ะ”
แม้ว่าโทมัสจะพูดอย่างนั้น แต่ทั้งสองก็ไม่แน่ใจว่าอัลเฟียสจะปลอดภัยหรือเปล่า ทั้งสองคนได้แต่ภาวนาเท่านั้นในเวลานี้
ขณะที่ประชาชนนับร้อยคนกำลังวิ่งหนีตายสิ่งๆนึงอยู่ มีเพียงคนเดียวที่กลับวิ่งสวนขึ้นไป และเมื่อคนๆนั้นวิ่งไปถึงบริเวณทางเหนือของเมือง ก็พบสาเหตุที่ทำให้คนวิ่งหนีตายกันอลหม่าน
แมงป่องยักษ์สูงประมาณสามเมตรกำลังใช้หางทำลายสิ่งก่อสร้างบริเวณนั้นอยู่ มีทหารประจำเมืองกำลังล้อมและเข้าโจมตีมันอยู่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ามันดูเหมือนว่าการโจมตีทุกชนิดจะไม่ระคายผิวของมันเลยซักนิดเดียว
เมื่ออัลเฟียสเริ่มมองไปรอบๆ สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ยิ่งทำให้รู้สึกแย่กว่าการเห็นสิ่งก่อสร้างที่ถูกทำลายลงไปเสียอีก...
มีทหารหลายคนบาดเจ็บสาหัส ชาวเมืองบางส่วนได้รับบาดเจ็บกำลังนอนรอความช่วยเหลืออยู่ โดยเฉพาะเมื่ออัลเฟียสเห็นเด็กคนนึงกำลังจะเป็นเป้าหมายถัดไปของหางอันใหญ่โตนั่น เธอวิ่งออกไปหาเด็กคนนั้นโดยไม่ฟังเสียงค้านที่มาจากทหารด้านหลังเลยสักนิดเดียว
“อย่า! อย่าเข้าไปนะ ที่นั่นมัน...”
แต่ช้าไปเสียแล้ว หางของแมงป่องยักษ์พุ่งเข้ามาแล้ว! ห้าเมตร! สามเมตร!!
ตูมมมมมม!
เสียงระเบิดดังไปรอบทุกทาง ทหารและผู้คนที่อยู่รอบนอกต่างลุ้นระทึกเหมือนหัวใจกำลังจะหล่นลงที่เท้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในกลุ่มควันที่ฟุ้งกระจาย แต่สิ่งที่เห็นเมื่อฝุ่นคลุ้งนั้นจางหายไปกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้คนที่เห็นนั้นเปลี่ยนเป็นประหลาดใจเป็นที่สุด!
ไม่มีอะไรเลย! นอกจากพื้นที่ถูกทำลายเท่านั้น
“ปะ...เป็นไปได้ไง? การโจมตีที่เร็วขนาดนั้น!”
แต่คำตอบนั้นอยู่ตรงหน้าพวกทหารเมืองที่มีสีหน้าตกใจเช่นกัน
หญิงในชุดดำกำลังอุ้มเด็กหญิงอยู่ในอ้อมแขน โดยที่เธอไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย
“ทะ...ท่านเป็นใครกันแน่! หลบการโจมตีของมันได้ยังไง”
ดูเหมือนว่าคำถามนั้นจะไม่ได้คำตอบจากหล่อนเลย มีเพียงการยกเด็กคนนั้นลงจากอ้อมแขนวางบนพื้น ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างไว้
“ฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ ฉันไม่อยากเห็นต้องมีคนบาดเจ็บอีกแล้ว”
ไม่ทันที่ทหารจะพูดอะไรออกไป อัลเฟียสวิ่งตรงเข้าไปหาศัตรูที่อยู่ตรงหน้าทันที ขณะที่เธอวิ่ง พลางดึงจี้ที่ห้อยที่คอออกมา ก่อนจะพูดอะไรออกมาเหมือนการร่ายเวทย์ที่รวดเร็ว
“ในนามของผู้ถือครองผืนพิภพนี้ ขอปลดปล่อยเจ้า ลูซิเฟอร์!!”
ฉับพลันนั้นมีแสงสีขาวสว่างจ้าออกมาจากมือของอัลเฟียส มันสว่างไปทั่วบริเวณนั้น ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่างในมือ...
ดาบที่มีด้ามเป็นอักขระอักษรเวทย์ ตัวดาบที่ต่างจากดาบเล่มอื่นตรงที่ตัวดาบนั้นใสเหมือนกระจก โดยมีแกนดาบเป็นสีดำ
“เข้ามาสิ ไอ้เฉื่อย! จะได้รู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน”
อัลเฟียสพูดเหมือนท้าทายศัตรูที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่ามันจะรู้ซะด้วย...
แอร์เบลด คัตเชอร์!!
อัลเฟียสตวัดดาบก่อเป็นแรงลมมหาศาลพุ่งเข้าไปที่หาง ด้วยความที่แรงอัดอากาศก่อตัวและคมดังดาบในตำนาน หางของมันขาดเป็นสองท่อน
เจ้าแมงป่องยักษ์ถึงกับดิ้นด้วยความเจ็บปวด แต่มันที่มีก้ามที่แข็งแรง พุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วสูง
ตูมมมม!
อัลเฟียสหลบก้ามทั้งสองข้างที่พุ่งเข้ามาได้ฉิวเฉียด ก่อนที่มันจะโจมตีอีกครั้ง เธอก็อาศัยความเร็วในตอนนั้นตวัดดาบหวดเอาแรงอัดอากาศที่แรงกว่าเดิมไปที่ตัวมันอีกครั้ง
ตูมมมม!
เสียงดังจากแรงอัดอากาศอีกครั้ง ทำให้ร่างของแมงป่องยักษ์ขาดเป็นสองท่อน ก่อนที่มันจะกลายเป็นเพียงกลุ่มทรายสีดำ มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้อัลเฟียสแปลกใจลอยอยู่...
แท่งคริสตัลสีดำกำลังส่องแสงออกมา เมื่อเธอขยับเข้าไปใกล้มัน มีเพียงพลังแห่งความมืดที่ออกมาจากคริสตัลนั้น
“ท่าทางไม่ดีแฮะ”หล่อนคิด “ถ้างั้นกำจัดมันไปซะดีกว่า”
อัลเฟียสเงื้อดาบขึ้นมาฟันที่คริสตัลนั้น ก่อนที่มันจะสลายเป็นทรายสีดำเหมือนกับแมงป่องยักษ์ที่เธอทำลายไป
แต่ก่อนที่ทันจะคิดถึงสาเหตุว่ามาจากอะไร ดูเหมือนสถานการณ์ตอนนี้จะไม่เป็นใจให้คิดซะแล้ว...
ชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บและทหารที่อยู่บริเวณนั้นต่างยืนตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่หมาดๆ พวกเขาต่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นว่า...
...จากเด็กสาวที่ได้ชื่อว่าไม่ได้เรื่องเอาซะเลยเกี่ยวกับมารยาทและความเรียบร้อยแบบผู้หญิง จะกลายเป็นคนที่มีฝีมือด้านการต่อสู้ได้ขนาดนี้!
อัลเฟียสที่ในตอนนี้เป็นเป้าสายตาของทุกคนที่นั่น มีเพียงความคิดเดียวในตอนนี้ที่อยู่ในหัวเธอ
‘เอาแล้วไง’เธอคิด ‘สงสัยต้องลบและเปลี่ยนความทรงกันหน่อยแล้ว’
ทันทีที่คิดจบ ดาบในมือเธอก็กลายมาเป็นจี้รูปกางเขนที่ห้อยคอเหมือนเดิม ก่อนที่เธอยื่นมือขวาออกไปข้างหน้า ทำปากเหมือนท่องอะไรอยู่...
อีเรส!!!
มีแสงสว่างออกมาจากมือข้างนั้น สว่างมากจนบริเวณนั้นไม่เห็นอะไรนอกจากแสงสว่างสีขาวนี้เท่านั้น หลังจากที่แสงสว่างนี้หายไป กลับไม่พบวี่แววของคนร่ายเวทย์เมื่อกี๊นี้อีกเลย
แต่ที่น่าแปลก...นั่นคือ ไม่มีใครที่นี่จำเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพวกเขามาสักครู่นี้ได้ จำไม่ได้แม้กระทั่งคนที่ทำลายแมงป่องยักษ์และร่ายเวทมนตร์ใส่พวกเขาได้เลย
*************************************************
เสียงของซิลเวียที่บ่นมายาวและมากพอกับระยะทางที่เดินขณะนี้ก็ว่าได้ หลังจากที่แยกกับโทมัสและเดินกลับไปที่ร้านด้วยกันกับอัลเฟียส
“เพราะเธอไปจุ้นจ้านเขาก่อนนะ ถึงต้องเป็นแบบนี้”ซิลเวียแขวใส่อัลเฟียส
“เธอก็เหมือนกันซิลเวีย ถ้าไม่มาสอดตอนคุยกัน”อัลเฟียสตวาดใส่ เล่นคนฟังถึงกับทำหน้างอ มองค้อนไปใส่คนพูด ก่อนที่อัลเฟียสจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“แล้วที่อุตส่าห์ถ่อมาหาเรื่องถึงชั้นเนี่ย มีอะไรรึไง? ถ้ากลัวว่าโทมัสจะเปลี่ยนใจมาชอบฉันก็ไม่น่าถ่อมาขวางขนาดนี้ก็ได้นี่นา”
สีหน้าของคนมาตามแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ ขณะที่คนล้อดูท่าจะมีความสุขที่สุด
“มะ...ไม่ใช่ซะหน่อย”ซิลเวียพูดด้วยน้ำเสียงกลบเกลื่อน “แม่เธอให้ฉันมาตามกลับนะ”
ตามกลับ? มีเรื่องอะไรรึไงกัน?
ความคิดของอัลเฟียสขณะเดินกลับมากับซิลเวียด้วยกัน เธอจำได้ว่าถ้าแม่ให้คนมาตามต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างที่สำคัญมาก...
แต่ความคิดของอัลเฟียสต้องสะดุดลงเมื่อเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น ตามมาด้วยผู้คนจำนวนมากที่วิ่งหนีไปคนละทิศ คนละทางจากเบื้องหน้าพวกเธอ
“ประกาศ! ขอให้ประชาชนที่อยู่บริเวณส่วนเหนือของเมืองอพยพด่วน ย้ำ! ขอให้อพยพด่วน”
“นะ...นี่มันอะไรกัน!”ซิลเวียพูด ขณะที่ตอนนี้ที่ตรงที่เธอยืนอยู่เต็มไปด้วยผู้คนที่วิ่งมาเหมือนหนีจากอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่หน้าตกใจยิ่ง กว่า...
อัลเฟียสไม่ได้ยืนอยู่ข้างๆแล้ว!
“อัลเฟียส! อยู่ที่ไหนน่ะ”
แต่ก่อนที่ซิลเวียจะตะโกนอีกครั้ง มีมือของคนๆนึงจับหล่อนลากเธอวิ่งไปกับกลุ่มคนนี้ด้วย
โทมัสนั่นเอง!
“รีบหนีเร็วเข้า ก่อนที่แมงป่องยักษ์นั่นจะมาถึงที่นี่!”
“แต่ว่าอัล...”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”โทมัสพูดปลอบ “คงพลัดกันตอนที่คนวิ่งหนีมานั่นแหละ ป่านนี้คงหาที่ซ่อนตัวได้แล้วล่ะ”
แม้ว่าโทมัสจะพูดอย่างนั้น แต่ทั้งสองก็ไม่แน่ใจว่าอัลเฟียสจะปลอดภัยหรือเปล่า ทั้งสองคนได้แต่ภาวนาเท่านั้นในเวลานี้
ขณะที่ประชาชนนับร้อยคนกำลังวิ่งหนีตายสิ่งๆนึงอยู่ มีเพียงคนเดียวที่กลับวิ่งสวนขึ้นไป และเมื่อคนๆนั้นวิ่งไปถึงบริเวณทางเหนือของเมือง ก็พบสาเหตุที่ทำให้คนวิ่งหนีตายกันอลหม่าน
แมงป่องยักษ์สูงประมาณสามเมตรกำลังใช้หางทำลายสิ่งก่อสร้างบริเวณนั้นอยู่ มีทหารประจำเมืองกำลังล้อมและเข้าโจมตีมันอยู่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้ามันดูเหมือนว่าการโจมตีทุกชนิดจะไม่ระคายผิวของมันเลยซักนิดเดียว
เมื่ออัลเฟียสเริ่มมองไปรอบๆ สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ยิ่งทำให้รู้สึกแย่กว่าการเห็นสิ่งก่อสร้างที่ถูกทำลายลงไปเสียอีก...
มีทหารหลายคนบาดเจ็บสาหัส ชาวเมืองบางส่วนได้รับบาดเจ็บกำลังนอนรอความช่วยเหลืออยู่ โดยเฉพาะเมื่ออัลเฟียสเห็นเด็กคนนึงกำลังจะเป็นเป้าหมายถัดไปของหางอันใหญ่โตนั่น เธอวิ่งออกไปหาเด็กคนนั้นโดยไม่ฟังเสียงค้านที่มาจากทหารด้านหลังเลยสักนิดเดียว
“อย่า! อย่าเข้าไปนะ ที่นั่นมัน...”
แต่ช้าไปเสียแล้ว หางของแมงป่องยักษ์พุ่งเข้ามาแล้ว! ห้าเมตร! สามเมตร!!
ตูมมมมมม!
เสียงระเบิดดังไปรอบทุกทาง ทหารและผู้คนที่อยู่รอบนอกต่างลุ้นระทึกเหมือนหัวใจกำลังจะหล่นลงที่เท้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในกลุ่มควันที่ฟุ้งกระจาย แต่สิ่งที่เห็นเมื่อฝุ่นคลุ้งนั้นจางหายไปกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้คนที่เห็นนั้นเปลี่ยนเป็นประหลาดใจเป็นที่สุด!
ไม่มีอะไรเลย! นอกจากพื้นที่ถูกทำลายเท่านั้น
“ปะ...เป็นไปได้ไง? การโจมตีที่เร็วขนาดนั้น!”
แต่คำตอบนั้นอยู่ตรงหน้าพวกทหารเมืองที่มีสีหน้าตกใจเช่นกัน
หญิงในชุดดำกำลังอุ้มเด็กหญิงอยู่ในอ้อมแขน โดยที่เธอไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย
“ทะ...ท่านเป็นใครกันแน่! หลบการโจมตีของมันได้ยังไง”
ดูเหมือนว่าคำถามนั้นจะไม่ได้คำตอบจากหล่อนเลย มีเพียงการยกเด็กคนนั้นลงจากอ้อมแขนวางบนพื้น ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างไว้
“ฝากเด็กคนนี้ด้วยนะ ฉันไม่อยากเห็นต้องมีคนบาดเจ็บอีกแล้ว”
ไม่ทันที่ทหารจะพูดอะไรออกไป อัลเฟียสวิ่งตรงเข้าไปหาศัตรูที่อยู่ตรงหน้าทันที ขณะที่เธอวิ่ง พลางดึงจี้ที่ห้อยที่คอออกมา ก่อนจะพูดอะไรออกมาเหมือนการร่ายเวทย์ที่รวดเร็ว
“ในนามของผู้ถือครองผืนพิภพนี้ ขอปลดปล่อยเจ้า ลูซิเฟอร์!!”
ฉับพลันนั้นมีแสงสีขาวสว่างจ้าออกมาจากมือของอัลเฟียส มันสว่างไปทั่วบริเวณนั้น ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นอะไรบางอย่างในมือ...
ดาบที่มีด้ามเป็นอักขระอักษรเวทย์ ตัวดาบที่ต่างจากดาบเล่มอื่นตรงที่ตัวดาบนั้นใสเหมือนกระจก โดยมีแกนดาบเป็นสีดำ
“เข้ามาสิ ไอ้เฉื่อย! จะได้รู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน”
อัลเฟียสพูดเหมือนท้าทายศัตรูที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่ามันจะรู้ซะด้วย...
แอร์เบลด คัตเชอร์!!
อัลเฟียสตวัดดาบก่อเป็นแรงลมมหาศาลพุ่งเข้าไปที่หาง ด้วยความที่แรงอัดอากาศก่อตัวและคมดังดาบในตำนาน หางของมันขาดเป็นสองท่อน
เจ้าแมงป่องยักษ์ถึงกับดิ้นด้วยความเจ็บปวด แต่มันที่มีก้ามที่แข็งแรง พุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วสูง
ตูมมมม!
อัลเฟียสหลบก้ามทั้งสองข้างที่พุ่งเข้ามาได้ฉิวเฉียด ก่อนที่มันจะโจมตีอีกครั้ง เธอก็อาศัยความเร็วในตอนนั้นตวัดดาบหวดเอาแรงอัดอากาศที่แรงกว่าเดิมไปที่ตัวมันอีกครั้ง
ตูมมมม!
เสียงดังจากแรงอัดอากาศอีกครั้ง ทำให้ร่างของแมงป่องยักษ์ขาดเป็นสองท่อน ก่อนที่มันจะกลายเป็นเพียงกลุ่มทรายสีดำ มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้อัลเฟียสแปลกใจลอยอยู่...
แท่งคริสตัลสีดำกำลังส่องแสงออกมา เมื่อเธอขยับเข้าไปใกล้มัน มีเพียงพลังแห่งความมืดที่ออกมาจากคริสตัลนั้น
“ท่าทางไม่ดีแฮะ”หล่อนคิด “ถ้างั้นกำจัดมันไปซะดีกว่า”
อัลเฟียสเงื้อดาบขึ้นมาฟันที่คริสตัลนั้น ก่อนที่มันจะสลายเป็นทรายสีดำเหมือนกับแมงป่องยักษ์ที่เธอทำลายไป
แต่ก่อนที่ทันจะคิดถึงสาเหตุว่ามาจากอะไร ดูเหมือนสถานการณ์ตอนนี้จะไม่เป็นใจให้คิดซะแล้ว...
ชาวบ้านที่ได้รับบาดเจ็บและทหารที่อยู่บริเวณนั้นต่างยืนตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่หมาดๆ พวกเขาต่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นว่า...
...จากเด็กสาวที่ได้ชื่อว่าไม่ได้เรื่องเอาซะเลยเกี่ยวกับมารยาทและความเรียบร้อยแบบผู้หญิง จะกลายเป็นคนที่มีฝีมือด้านการต่อสู้ได้ขนาดนี้!
อัลเฟียสที่ในตอนนี้เป็นเป้าสายตาของทุกคนที่นั่น มีเพียงความคิดเดียวในตอนนี้ที่อยู่ในหัวเธอ
‘เอาแล้วไง’เธอคิด ‘สงสัยต้องลบและเปลี่ยนความทรงกันหน่อยแล้ว’
ทันทีที่คิดจบ ดาบในมือเธอก็กลายมาเป็นจี้รูปกางเขนที่ห้อยคอเหมือนเดิม ก่อนที่เธอยื่นมือขวาออกไปข้างหน้า ทำปากเหมือนท่องอะไรอยู่...
อีเรส!!!
มีแสงสว่างออกมาจากมือข้างนั้น สว่างมากจนบริเวณนั้นไม่เห็นอะไรนอกจากแสงสว่างสีขาวนี้เท่านั้น หลังจากที่แสงสว่างนี้หายไป กลับไม่พบวี่แววของคนร่ายเวทย์เมื่อกี๊นี้อีกเลย
แต่ที่น่าแปลก...นั่นคือ ไม่มีใครที่นี่จำเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพวกเขามาสักครู่นี้ได้ จำไม่ได้แม้กระทั่งคนที่ทำลายแมงป่องยักษ์และร่ายเวทมนตร์ใส่พวกเขาได้เลย
*************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น