wait for the love จากใจถึงนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #3 : มือถือลูกแม่

“เสียงอะไรตกหรอ” ฟ้าหันหลังไปดูแล้วพบว่า

 

“กรี๊ดดดดดดดดด N70 ของแม่ ฮือๆๆ T_T”  มือถือของฉันแกไอคัฟผมทำไมไม่หัดใช้ตาหลังดูบางว่าจะเดินชนมือถือฉันแล้วของมันเสียหายแบบนี้ใครจะรับผิดชอบ มือถือฉันแทบจะขายไม่ออกอยู่แล้ว ดันเสร่อตกสภาพก็ยิ่งกว่าเดิมน่ะสิ โว้ยยย

 

“อ้าวมือถือรุ่นป้าตกหรอ” คัฟผมเอ่ยขึ้น

 

“รุ่นป้าบ้านแกนะสิฉันเพิ่งถอยออกมานะย่ะ” ไอเพิ่งถอยออกมานะ เมื่อ 3ปี ที่แล้ว - - อันที่จริงมันไม่น่าเรียกเพิ่งหรอกแต่นังคนเขียนมันเขียนนะ อย่าไม่ว่ามันเลย เข้าเรื่องเหอะ

 

“ฉันต้องการค่าเสียหาย”ฉันพูด

 

“เธอจะเอาเท่าไหร่ล่ะ รุ่นป้าอย่างนี้ 4000 ก็พอแล้วมั้ง” คัฟผมพูด

แหม๋! แกตอนที่ฉันถอยลูกรักออกมา มันหมื่นกว่าบาทเลยนะย่ะ ถือตอนนี้ราคามันจะตกต่ำขนาดหนักแต่มันก็ยังโทรได้ ใช้การได้ดีถึงจะมือสอง ก็คงจะขายได้สัก 5000 นะย่ะ อย่ามาดูถูก

 

“นายจะบ้าหรือไงฉันซื้อมาเป็นหมื่นนายจะเอาให้ฉันแค่ 4000 มันจะน้อยปะ..” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยคอีกแล้ว ไอบ้านั้นมันก็โยนมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดมาให้ฉัน ถ้าฉันจำไม่ผิดนี้มัน I PHONE หลาย G นี้น้ากรี๊ดดดดดด ถึงกระนั้นฉันเลยโยนนังรุ่นป้า(ได้ของใหม่ก็โยนของเก่าอย่างไม่ใยดี) ทิ้งไปแม่เจ้าพระคุณ~ ตั้งแต่เกิดยันโตไม่เคยใช้มือถืออะไรที่ดูดีมาก่อนเลย แต่ก่อนก็ใช้แต่รุ่นปาหัวหมาตาย หน้าจอขาวดำ กว่าจะได้นังรุ่นป้าก็แทบตาย

 

.....ว่าแต่ มือถือนี้ก็เข้ากับฉันดีนะ ไฮโซย่ะ ไฮโซ ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ (= =’)....

 

ขณะที่ฉันกำลังฝันกลางวันใกล้จะเย็นกับเจ้ามือถือรุ่นนั้นไม้เรียวแรงๆก็ฟาดเข้ามาที่หลังฉันอย่างจัง

“โอ้ยย เจ็บโว้ยจะให้ป้าแกถูกหวยหรือยะ...” เงียบทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้นไปแล้วพบสิ่งว่างปล่าวในห้องมีเพียงฉันกับยายป้าแก่ๆ ใส่แว่นหนาๆ ไม้เรียวยาวๆ นามว่า รอง ผอ. และเมื่อฉันโผล่หน้าออกไปนอกห้องก็พบว่า ไอพวกบ้านั้นมันหนีฉันไปแล้ว!!

 

“ไปกับฉัน” รอง ผอ. กล่าว

“ไปไหนหรอค่ะ”

 

“ไปหน้าเสาธง”

 

“ค่ะ เฮ้ย! หา อะไรน๊ะ!!!!” ตายหง >o< ฉันยอมขัดส้วมดีกว่าไปเด่หน้าเสาธงที่ประชาชีท่านใดได้ขึ้นไปแล้วไม่ดังจะเป็นไปไม่ได้

 

“โถ่~ ท่านรอง ค๊าปล่อยหนูไปเถอะนะค่ะนี้เป็นครั้งแรกที่หนูทำผิดได้โผรดเถอะค่ะท่านรอง คนสวย ” หึหึ มุกสตอเบอรี่เวย์รี่โซมัสของฉันต้องใช้ได้ผลแน่ๆเพราะฉันใช้มาเยอะ เจ็บมาเยอะ (ไม่ใช่ล่ะ = =’ )

 

“เธอชื่ออะไร” ท่านรองถาม

 

“เอริน ค่ะ” ฉันตอบ

 

“นามสกุล” - - แหม๋เรื่องมากจริงๆ เอาชื่อนามสกุลฉันไปแปลแล้วแทงหวยหรอจ๊า

 

“อินทรสุนทรโวหารสามหารสี่ ค่ะ” นามสกุลฉันเองหรูใช่ไหมค่ะ หารสามหารสี่ 5555

 

“ประวัติเธอ เข้าขั้นบัญชีดำเลยนะ ไหนบอกไม่ได้ทำผิดไง ทั้งโดนเรียนหนีเรียน นินทาอาจารย์แกล้งอาจารย์ และอีก บลาๆๆ!@#$%^&*( ........”

อย่าเลยอย่าถามว่าฉันทำอะไรผิดไปว่าฉันัน้นแย่แค่ไหนเพราะมันเป็นเพียงอดีต~

 

“แห่ะๆ” ไม่มีสัญญาณคำแก้ตัวใดๆเพราะพูดมาถึงขนาดนี้ถ้าฉันยังด้านสอเบอรี่ชีสเค้กอยู่มันก็จะเกินไปเดี๋ยวเสียหมดพึ่งได้เป็นนางเอกเรื่องแรกด้วย

 

ฉันได้แต่เดินตามป้าแก่(เปลี่ยนชื่อเลื่อยๆ) ไปในใจก็คิดๆว่าถ้าฉันได้ไปอยู่บนหน้าสาวธงจะร้องไห้สักครั้งแล้วประกาศให้ชาวติด 0 ได้รู้กันท้วนหน้าว่าฉันได้รางวัลนางงามจักรยานค๊า มันหน้าดีใจใช่ไหม? T_______T

 

 

 

หน้าเสาธง

 

“ประเทศไทยรวมมะเนื้อชาติเชื่อไทยเป็นประชารักประไทยของไทยทุกส่วน....” (เวลาเราร้องเพลงชาติมันออกมาเป็นอย่างนี้ล่ะ= =’)  ถึงเวลาที่ทุกคนร้องเพลงชาติสวดมนตร์จบ ก็ถึงเวลาของฉันแล้วเมื่อป้าแก่ เดินนำฉันแล้วใช้สายตาบอกให้ฉันขึ้นมายืนข้างแก

“นังเอ๋ยแกขึ้นไปอะไรบนนั้นน่ะสงสัยต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆเลย กรี๊ดดดดดด เพื่อนฉันค่ะเพื่อนฉัน” เสียงนังแพทตี้ตะโกนดังขึ้นมาจากแถวบรรดาประชาชีและประชาชนต่างหันไปมองมันกันเป็นแถวด้วยแววตาที่เหมือนจะอิจฉาที่มีเพื่อนดัง แต่!! อย่าอิจฉาเลยฉันไม่ได้ดังในทางที่ดีหรอกนังแพทตี้เอ๊ย T___T

 

“ทุกคนเงียบ” ท่ารองพูดจากนั้นเสียงซ่าๆ แซดๆ ก็หายไปนักเรียนทุกคนจดจ้องมาที่หน้าเสาธงอย่างให้ความสนใจ โถ่~ อย่ามาสนใจฉันเลย ฉันมันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกหันไปคุยกันต่อเถอะ

 

“เนื่องจากนางสาว เอริน อินทรสุนทรโวหารสามหารสี่ ทำผิดดังนี้ มาเข้าแถวสาย แกล้งอาจารย์ หนีเรียน โดดเรียน บลาๆๆๆๆๆ.......... ที่นำเธอมายืนหน้าเสาธงนี้เพื่อให้ได้รู้ถึงความเอ่อ.... ทำตัวไม่เหมาะสมของเธอแล้วอยากให้เพื่อนๆช่วยกันสอนเธอด้วย ขอบคุณ” หลังจากที่ท่าน รองพูดจบเสียงแซดๆซุบซิบนินทาก็ดังขึ้น ประชาชีและประชาชน มุ่งความสนใจมาที่ฉันและนังแพทตี้ จนนังแพทตี้ตะโกนออกมาว่า

 

“เห้ย!! ดูหน้าผิดคนยัยนั้นไม่ใช่ยัยเอยเพื่อนฉันนี้ตายแล้วๆ ขอโทษนะจะ” ดูมัน สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดายนอนตายใต้ต้นมะม่วง(?) เป็นหุ่นเชิดหน้าเสาธงให้พวกท่านพวกเธอนินทากันว่าฉันไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ เทพบุตรจ๋ามาลากฉันลงเวที ทีเซ่!

ความฝันของกระปิยังไม่ทันจะสิ้นสุดเทพบุตรสุดหล่อก็มาถึง ดึงเธอลงเวลาทีอย่างน่าทึ้ง (เป็นกลอนเลยฉัน = =’ )

และเมื่อฉันหันหน้าไปก็พบว่า!! เทพบุตรผู้นั้นคือ

คือ..........

ไอคัฟผม

จบเห่!!

 

“นายจะมาลากฉันลงเวทีทำไมห๊า”ฉันโวยทันทีที่ลงมาจากเวที

 

“แล้วเธอจะยืนเป็นเทพีสันติภาพอยู่บนนั้นน่ะหรอ?” มันย้อนๆ (จี๊ดเลยยย)

 

“เออ ฉันจะเป็นเทพงเทพีอะไรก้เรื่องของฉัน แล้วมีเรื่องอะไรถึงลากฉันลงมา”  ฉันถาม

 

“....” ไม่มีคำตอบมีเพียงแต่มือที่ยื้นมา

มันคันมือหรอ?

รึเป็นเชื้อราบนมือแล้วคิดจะให้ฉันติด?

 

“จะเอาอะไร”

 

“มือถือ”

 

“อ้อ อื้ม ห่ะ!!.” แกจะบ้ารึยังไงไอคัฟผมโถ่เว้ย!! แกทำมือถือฉันพังนะแกยังมีน่ามาขอมือถือฉันอีกหรอ(รู้สึกว่า I PHONE หลาย G นั้นมันของคัฟผมนะ มันให้เธอตอนไหนไม่ทราบย่ะ = = ‘)

 

“แกจะบ้าหรือไงฮะแกทำมือถือฉันพังนะ” ฉันโวย

 

“มือถือ” มันยังจะพูดอีก

 

“นายให้ฉันแล้วฉันไม่คืน”

 

“ฉันให้เธอตอนไหน” นั้น ๆ ยังมาทำเป็นพี่ชินอีก (ความจำเสื่อม)

 

“ก็ตอนอยู่บนห้องอ่ะ”

 

“ฉันไม่ได้ให้ ฉันแค่ให้ดู” มันเอ่ย

 

“ฉันไม่คืน !!” เออให้มันรู้กันไปวันไผเป็นไผ ให้ฉันมาแล้วมันอยู่ที่มือฉันแล้วยังไงฉันก็ไม่คืน หึหึ!

 

“ไม่คืนก็ได้” นายนั่นบอก

ทำไมมันง่ายจังอะ แต่ก็ดี ฮิฮิ มือถือเครื่องนี้จะได้ตกเป็นของช้านนนนนน

555555 ไหนดูซิๆๆ ยังอยู่ดีหรือปล่าว I PHONE  หลาย G ลูกแม่ 

 

ฉันใช้มือควานไปในกระเป๋ากระโปรง แต่ได้รับถึงความรู้สึกโล่งๆ ยังไงชอบกล เอ๊ะ! ทำไมมันไม่มีอะไรนูนๆ ขึ้นมาอะ(หมายถึง โทรสัพท์) เห้ย! มันหายไปไหนอะ มันหายไปไหนนนนนนนนนนน!!............

ถึงกระนั้นยามที่ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูก็พบว่า  ไอคัฟโผมมมมมมมมมม!!

ไอบ้านั้นมันเดินไปแล้วหันหลังกลับมาโชว์โทรสัพท์มือถือขึ้นมามันเอาไปตอนไหนวะ

 

“แล้วค่ามือถือเธอน่ะ รอหน่อยนะเดี๋ยวฉันให้” มันตะโกนมาแล้วมันก็วิ่งไป

 

เจริญเถอะ = =’ ชีวิตฉันสร้างให้มันดีๆไม่ได้เลยหรือไง ทำไม๊ทำไมต้องกลั่นแกล้งฉันนัก ไม่เอาชีวิตฉันไปเลยล่ะ ทำกับฉันแบบเนี๊ยยยยยย!

 

โครม!!! (เสียงฟ้าผ่า)

 

อย่าเอาชีวิตฉันไปเลยจ้า~ ^___^”





























----------------------------------------------------
สั้นหน่อยน๊า ตอนต่อไปมันจะเป็นเรื่อง
เกี่ยวกับพระเอกจ้า!!