รักสุดแสนวุ่นวายของยัยคุณหนู

ตอนที่ 8 : 07

คำเตือน

เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสมในเรื่องของศีลธรรม

อาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

**************************************************** 

Chapter 07

แสงแดดในยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนนั้นทำให้ฉันตื่นขึ้นมา

“อื้มมม...อะ โอ้ย!” ฉันลุกขึ้นมาแต่ปรากฏว่ารู้สึกเจ็บตรงช่วงนั้นของตัวเอง

“โอ้ย...ปวดหัวชะมัด!” ฉันนวดขมับของตัวเอง เพราะเกิดอาการแฮงค์จากเมื่อคืน

เฮือก!!

“นี่มันคุณเพลย์บอยนิ!?” ฉันตกใจแทบหงายหลังตกเตียง คุณเพลย์บอยเขามานอนอยู่บนเตียงข้างๆฉันได้ไง? แถมเขานอนคว่ำหน้ากับหมอนใบหน้ายามหลับของเขาหันหน้าหน้ามาทางฉัน ท่อนบนไม่สวมเสื้อด้วย ไม่สวมเสื้อหรอ? OoO ฉะ ฉันเองก็ไม่ได้สวมเสื้อผ้า เห๊? ฉันไม่สวมเสื้อผ้าหรอ? เดี๋ยวนะเขาเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงกัน? พระเจ้านี้มันเรื่องอะไรกันเนี้ย *0*

“อืม...” คนที่นอนหลับอยู่เหมือนจะรู้สึกตัวว่าฉันตื่นแล้ว

“เออ...คุณเพลย์บอย..เอ้ย คุณเข้ามาห้องฉันได้ยังไงคะ?” อาการตื่นตระหนกของฉันก็ยังไม่หาย นั่งเอาผ้าห่มคลุมตัวถามเขา

“ห้องคุณ? นี่ดูให้ดีๆ สิว่าห้องใครกันแน่?” เขาขมวดคิ้วยันตัวขึ้นนั่งหันมาถามฉัน

“ก็นี่มันห้อง....เดี๋ยวนะ!” เห๊!? นี่มะ ไม่ใช่ห้องฉันนิ? พระเจ้า!! นี่ฉันเข้าห้องใครเนี้ย เดี๋ยวนะ!? ห้องฉันหรอ? ห้องฉันถูกตกแต้งด้วยสีชมพูนิ แต่ว่าห้องที่ฉันอยู่ตอนนี้มันถูกตกแต่งด้วยโทนสีน้ำเงิน แล้วนี้ห้องใครกันละ?

ฉันรีบหันไปหาคุณคนเจ้าชู้ทันที

“นี่ห้องฉันเอง =_= เมื่อคืนเธอเข้าห้องผิด” เขาว่าแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง

“แล้วอย่ามาโทษฉันนะเธอเดินเข้ามาเอง ฉันห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง” ห๊ะ นี่เรื่องจริงหรอเนี้ย บ้าไปแล้ว >_<

“อะ เออ หนูขอโทษ เอ้ย!! ฉันขอโทษค่ะ” แง้ง เผลอลืมตัวแทนตัวเองว่าหนูเฉยเลย T^T ทำไมต้องแทนตัวเองว่าหนูหรอก็เพราะว่าเขาอายุมากกว่าฉันไง แล้วฉันรู้ได้ไงใช่ไหม? ก็คุณคนเจ้าชู้ที่ว่านะ เขาคือ วาทานะเบะเซนเซย์ไงล่ะ -*-

“ว่าแต่ทำไมฉันถึงไม่ใส่เสื้อผ้าละคะ? หรือว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องขึ้น...?” ฉันหน้าซีดอีกรอบเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อผ้าอะไรเลย และคิดว่าเขาเองก็เหมือนกัน ถ้างั้นเมื่อคืนเราก็... OoO 

“เออ...คือว่า...” เขาเกาต้นคอตัวเองแถมยังพูดตะกุกตะกัก อีกต่างหาก หรือว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงๆ 

“ขอโทษนะเรื่องเมื่อคืน...” เขายอมรับแสดงว่าเกิดเรื่องขึ้นแบบนั้นกับเราสองคนจริงๆ ฉันเกิดอาการช็อกมาก O_O

“เออ ฉันเองกะ ก็ผิดเองค่ะ ที่เข้าห้องของคุณ เพราะฉะนั้นไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ” ถึงยังไงก็เป็นฉันเองที่ผิดที่เข้าห้องของเขา ฉันก็ไม่ควรจะโทษเขานิ แล้วที่สำคัญฉันก็โตพอที่ไม่มาโวยวายกับเรื่องแบบนี้ เพราะอันที่จริงฉันผิดเองที่เมื่อคืนเมาจนไม่มีสติแล้วเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น T^T

“เดี๋ยวสิ” เขาพูดเมื่อฉันลุกขึ้น

“โอ้ย!...” ฉันนั่งลงกลับที่เดิม เมื่อรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น และยิ่งตอบย้ำว่าเรื่อเมื่อคืนที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเขาคือเรื่องจริง

“เธอ...เออ โอเคไหม?” เขาถามด้วยอาการเป็นห่วงเมื่อเห็นท่าทีของฉัน แต่ก็ไม่ได้มาสัมผัสโดนตัวฉันเหมือนจะเว้นระยะห่างของเราเอาไว้

“ฉะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบกลับเขา ก้มหน้าหนีพยายามอย่างมากที่จะไม่มองหน้าเขา ถ้าเกิดหันไปมองเขาฉันกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมานะสิ

กริ๊ง กริ๊ง...

เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น

‘สายเรียกเข้า - รุ่นพี่เรียว’

ฉันมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้า ระ รุ่นพี่เรียวนี่ 

“สวัสดีค่ะ รุ่นพี่เรียว ^^” ฉันเอาผ้าห่มพันตัวนั่งอยู่อีกมุมนึงของเตียง และกดรับสายก่อนที่จะทำเสียงสดใส ตอบกลับปลายสายที่โทรเข้ามา

[โอฮาโย คุณหนูฮานะ พี่โทรมารบกวนเราตอนเช้าหรือเปล่าครับ?] ปลายสายส่งเสียงทักทายมา

“ไม่เลยค่ะ หนูเองก็เพิ่งตื่นค่ะ รุ่นพี่เรียวสบายดีไหมคะ?” ฉันถามกลับปลายสาย อีกฝากนึงของเตียงคือ วาทานะเบะเซนเซย์ ซึ่งตอนนี้เขาเองก็ไม่ยอมลุกไปจากเตียง กลับนั่งหันหน้ามาทางฉันที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่

[พี่สบายดีครับ ว่าแต่ว่าคุณหนูฮานะตอนนี้อยู่โตเกียวใช่ไหม?]

“ใช่ค่ะ”

[งั้นเย็นนี้คุณหนูฮานะว่างไหมครับ? ไปทานข้าวกับพี่ไหมครับ?]

“ได้สิค่ะ หนูเลิกเรียนคลาสแล้วเราไปกันนะคะ” ฉันตอบกลับปลายสาย

[ครับ แล้วเจอกันนะครับ] รุ่นพี่เรียววางสายไปแล้ว แต่ตอนนี้บรรยากาศในห้องเงียบมากทั้งฉันและเขาต่างคนต่างเงียบ

“เออ/เออ” จู่ๆ ทั้งฉันและเขาก็พูดพร้อมกันขึ้นมา

“เธอพูดก่อน...” เขาพูดขึ้น

“ฉันขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะคะ” ฉันบอกกับเขาและยังไม่กล้าที่จะสบตาเขาโดยตรง

“อืม ได้สิ” พอเขาอนุญาตฉันก็มองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ตอนนี้กระจายไปคนละทิศทาง

“เออ...คือว่า ช่วยหันไปก่อนได้ไหมคะ? ฉันจะเข้าห้องน้ำ”

“อ๊ะ! เออ อืม” เขาว่าแล้วหันหลังให้ฉัน ฉันจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วรีบเดินตัวเปล่าเข้าห้องน้ำไป

กริ๊ก...

พอเข้ามาในห้องน้ำแล้วฉันยืนอยู่หน้ากระจก ก็ทำให้เห็นสภาพตัวเอง พระเจ้า! นี่มันอะไรกันเนี้ย? บนเรือนร่างของฉันมีรอยช้ำสีแดงเต็มไปหมด ยิ่งเห็นตัวเองในกระจกแล้วทำนบน้ำตาของฉันกลับพังทลายลงมา

“ฮึก...” ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ เพราะกลัวมันจะดังจนคนด้านนอกได้ยิน

ห้ามร้องไห้เด็ดขาดเลยนะ ฮานะ... ฉันพูดกับตัวเอง เมื่อเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นฉันเองที่เป็นคนผิดด้วย ไม่ใช่เขาคนเดียวสักหน่อย ถ้าไม่ดื่มหนักขนาดนั้นก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้...

หลังจากที่ฉันสงบสติอารมณ์ได้สักพักแล้ว ก็จัดการเสื้อผ้าแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวกลับไปที่ห้องของตัวเอง

“อ๊ะ! เสร็จแล้วหรอ?” ฉันที่กำลังจะเดินกลับห้องต้องชะงักเมื่อมีเสียงของเขาทักไว้ก่อน พอมองตามเสียงเขาไปก็เจอเจ้าตัวกำลังทาแยมที่ขนมปัง

“ค่ะ”

“มาทานอะไรก่อนไหม ฉันเตรียมไว้...”

“ขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะคะ ฉันผิดเองที่เข้ามาห้องของคุณ” ฉันรีบพูดปรื้อ แล้วโค้งตัวขอโทษเขา

“ไม่...”

“หลังจากนี้ ช่วยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยนะคะ ฉันเองต้องขอโทษจริงๆค่ะ” ฉันโค้งให้เขาอีกครั้ง แล้วรีบเดินออกจากห้องเขาในทันที เพราะไม่กล้าที่จะสบตาเขาไม่งั้นคงร้องไห้ออกมาแน่ๆ

กริ๊ก...

“ฮึก...” พอประตูห้องเขาปิดลงอีกครั้ง น้ำตาฉันก็ไหลลงมาอีกครั้ง...

ฝั่งอีกด้าน...

พอเธอเดินเข้าห้องน้ำไป เขาจึงลุกจากเตียงไปใส่เสื้อผ้า แล้วเดินไปที่ครัว

เรื่องเมื่อคืนทำให้เขารู้สึกผิดที่รังแกเธอไปแบบนั้นปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล พอเห็นสภาพอาการช็อค จากยัยคุณหนูเมื่อกี้ เขายิ่งไปไม่เป็นเลย ทั้งๆ ที่เขาก็มีอะไรกับผู้หญิงมาเยอะ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันทุกครั้งที่เขามีอะไรกับใครมันจะเกิดความยินยอมจากทั้งสองฝ่าย แต่ว่านี่เขากับรังแกเธอโดนที่เธอไม่รู้เรื่อง

“เห้อ...” เขาเดินมาที่ครัว ตั้งใจว่าจะทำอาหารเช้าให้เธอสักหน่อย และจะขอคุยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน เขาไม่อยากปล่อยผ่านไม่อยากให้เธอรู้สึกไม่ดี

“อ๊ะ! เสร็จแล้วหรอ?” ขณะที่เขากำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่นั้นร่างบางก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี

“ค่ะ” เธอตอบกลับมา

“มาทานอะไรก่อนไหม ฉันเตรียมไว้...” เขาชวนเธอคุยอีกครั้ง

“ขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะคะ ฉันผิดเองที่เข้าห้องของคุณ” ร่างบางรีบพูด ก่อนจะโค้งตัวขอโทษเขา

“ไม่...” แต่เขาเองก็กำลังจะอธิบาย

“หลังจากนี้ ช่วยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยนะคะ ฉันเองต้องขอโทษจริงๆค่ะ” เธอไม่ฟังเขาเลย แถมยังให้เขาลืมเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเขากับเธออีกต่างหาก

เมื่อพูดเสร็จเธอก็เดินออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้เขาอยู่กับความเงียบงันในห้อง

เธอเองไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบกับเรื่อที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอไม่เรียกร้องอะไร คงเป็นเพราะว่า เธอเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วสินะ เพราะเมื่อกี้ก่อนที่เธอจะลุกไปเข้าห้องน้ำเขาก็ฟังเธอคุยโทรศัพท์กับว่าที่คู่หมั้นของเธอ

“แบบนี้เองสินะ...”

แบบนี้ก็ดีไม่ใช่หรอที่เธอไม่ได้มาเรียกร้องอะไรจากเขา แต่ไม่รู้ทำไมเกิดความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นภายในใจก็ไม่รู้ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน... 

****************************************************

TALK

สงสารท่านฮิโรชิได้ไหมคะ? T^T

ท่านฮิโรชิดูจะรู้สึกผิดจริงๆนะคะ...

****************************************************

ฝากคอมเม้นให้กำลังใจ ส่งสติ๊กเกอร์ หรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :) 

ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^