ตอนที่ 6 : 05
คำเตือน
เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสมในเรื่องของศีลธรรม
อาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
****************************************************
Chapter 05
@อิซาคายะ
ครืด...
เมื่อเราเปิดประตูเข้าไปในอิซาคายะก็เจอกับบรรยากาศครึ้กครืนของร้าน ที่ร้านนี้คนเยอะมาก เห็นรินบอกว่าร้านนี้คนรีวิวเยอะมาก และอาหารอร่อยด้วย พวกเราจึงมาที่นี่กัน
เมื่อบอกกับพนักงานต้อนรับว่ามากัน 4 คน พนักงานก็บอกให้ไปนั่งโต๊ะโซนสำหรับ 4 คน เมื่อพวกเรานั่งที่โต๊ะกันแล้ว
“อ๊ะ!! นั่นมันวาทานาเบะเซนเซย์นิ” บังเอิญยูเมะหันไปเจอกับเซนเซย์เข้าพอดี
“อือหื้อ ตัวจริงโคตรหล่อ” ยูเมะและรินก็หันไปดูบ้าง
และตอนนี้สาวๆก็เริ่มพูดถึงความหล่อของเซนเซย์อีกครั้ง ฉันที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขาจึงไม่ต้องหันไปแต่ก็อดมองตามพวกสาวๆไปไม่ได้
อ๊ะ!! เมื่อหันไปมองเขาตามสาวๆ ฉันก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อเจอกับสายตาของเขาที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าใดใดออกไป เมื่อฉันสบตาเขาและเขาที่หันมามองฉันอยู่ก่อนนั้นก็ไม่ได้หันหน้าไปไหน เราสองคนยังคงสบตากันแต่กลายเป็นว่าฉันเองที่หันหน้าหนีเขา -*-
เปลี่ยนที่นั่งดีไหมนะ? จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเขา แต่ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้ว เพราะว่าเหมือนสาวๆกำลังเริ่มเม้าท์เรื่องอื่นกันต่อ ถ้าฉันขอเปลี่ยนที่คงจะเกิดการหยุดเม้าท์ขาดตอนแน่นนอน เห้อ...ช่างมันละกัน
“อ่ะพวกเราชนแก้ว..” ยูเมะบอกพร้อมกับชูแก้วขึ้นมา
“คัมปายยยย..” และทุกคนรวมถึงฉันก็ยกแก้วขึ้นไปชนกับยูเมะ
ด้วยความที่ว่าเพื่อนๆ ในกลุ่มเรียกฉันว่าคุณหนูฮานะ ทุกคนก็คงจะคิดว่าฉันคงไม่ดื่มแอลกอฮอล์ใช่ไหมคะ? ฮ่าๆ ก็มีบ้างค่ะ ฉันต้องหัดดื่มเอาไว้เพราะบ้างครั้งก็ต้องเข้างานสังคมกับครอบครัว แต่วันนี้ฉันอยากดื่มเยอะๆ แบบว่าเยอะกว่าปกติที่เคยดื่มมา เพราะว่าฉันอยากลืมเรื่องหงุดหงิดใจบ้างเรื่องออกไป...
ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ก็นั่งฟังเพื่อนสาวเม้าท์กันอย่างสนุก ฉันที่กำลังคิดอะไรเพลินสายตาก็หันไปเจอกับวาทานาเบะเซนเซย์ ที่เขาเองก็หันมาทางฉันเช่นกัน ไม่สิเขามองมาที่ฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันเองที่สบตากับเขาเข้าอย่างจังๆ เลยรีบหันหน้าหนีเขาไปอีกทาง ยกแก้วเบียร์ตรงหน้าขึ้นมาดื่ม
ทำไมเวลาเบนสายตาไปทางนั้นทีไรจะเจอแต่เขามองมาทางนี้นะไม่เข้าใจเลย และตอนนี้เองหัวใจฉันกลับเต้นตุ่มๆ ต้อมๆ แรงมากไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปหรือเพียงแค่สบสายตากับวาทานาเบะเซนเซย์ก็ไม่รู้ >_<
เวลาถัดมา...
เวลา 21.00
@ คอนโด A
“ขึ้นไปบนห้องไหวนะคะ คุณหนูฮานะ” ยูเมะหันมาถามอย่างห่วงๆ
“ฮิฮิ ไหวสิ” แม้จะตอบยูเมะไปแบบนั้นแต่ว่าเธอก็ยังคงห่วงๆฉันอยู่ดี
“แน่ใจนะคะ” เธอถามอีกครั้ง
“อื้มมม...ยูเมะเองก็กลับดีดีน่ะ ฉันขึ้นห้องละ” ฉันบอกแล้วปิดประตูรถให้ยูเมะ ยืนรอจนเธอขับรถออกไป
โอ้ยย @_@ อะไรกันเนี้ย ฉันมึนหัวชะมัดเลย ตอนนี้ฉันพยายามที่จะประคองการเดินของตัวเองให้ตรง แต่ว่ายากจังด้วยที่ว่าวันนี้ปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเยอะกว่าปกติ เลยทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ติ๊ง...
เสียงลิฟท์เปิดถึงชั้นห้องของฉันทำให้ฉันสะดุ้งและตื่นจากภวังค์เดินออกมาจากลิฟท์
ตรู๊ด... ตรู๊ด...
แกร๊กๆๆๆๆๆ
“เอ๊ะ!! อะไรเนี้ย? ทำไมเปิดประตูไม่ได้ -*-“ ฉันยืนโวยวายอยู่หน้าประตูห้องของตัวเอง เมื่อแตะคีย์การ์ดเข้าห้องแต่พอจะเปิดประตูเข้าไปแต่กลับเปิดไม่ได้
“บ้าที่สุดนี้มันอะไรกันเนี้ย? ทำไมฉันเข้าห้องไม่ได้!!” ฉันยืนอยู่หน้าประตูอย่างหัวเสีย ทำไงดีเนี้ยหรือว่าต้องลงไปด้านล่างแจ้งฝ่ายอาคารเรื่องคีย์การ์ดเข้าห้อง
ตรู๊ด... ตรู๊ด...
แกร๊กๆๆ
ฉันลองแตะคีย์การ์ดอีกครั้งแต่ก็เหมือนเดิม เปิดเข้าห้องไม่ได้
ติ๊ง...
เสียงลิฟท์เปิดออกพร้อมกับผู้ชายนึงคนเขาเดินมาทางฉันที่ยืนอยู่หน้าประตู
“เฮ้! คุณทำอะไรกับประตูห้องผมนะ?” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นฉันกำลังแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง
“ฉันก็กำลังจะเข้าห้องฉันน่ะสิ” ฉันหันหน้าไปพูดกับผู้มาเยือนคนใหม่อย่างอารมณ์เสีย
“จะบ้าหรอนี้มันห้องผมน่ะ!” เขาเถียงขึ้นมา บ้า! ห้องเขาที่ไหนนี่ห้องฉันต่างหาก
“อ๊ะ!! นี่มันคุณเพลย์บอยนิ -*-” ฉันพยายามเพ่งสายตามองไปยังคนตรงหน้า อ่ะ นี่มันผู้ชายข้างๆห้องฉันเองนี่น้า
“ยัยคุณหนูฮานะ O_O” เขาเองก็ดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฉัน
“อะไรนะคะ คุณรู้จักฉันด้วยหรอ? O_o” ฉันถามออกไปเพราะเท่าที่จำได้ฉันไม่เคยแนะนำตัวเองกับเขา เราเจอกันแค่ผ่านๆเท่านั้น
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่นี่ห้องผมไม่ใช่ห้องของคุณ”
“ไม่ใช่นี่ห้องของฉันต่างหาก” ฉันเถียงกลับ ฉันบอกเขาแล้วชูคีย์การ์ดให้ดู
“ถ้าห้องคุณจริงๆ ไหนลองแตะคีย์การ์ดสิครับ” คนตรงหน้ายืนกอดอกมองมาที่ฉัน
ตรู๊ด..ตรู๊ด... แกร๊ก
“นี่ไง!” ฉันทำตามคำท้าของเขาแต่ก็เหมือนเดิมมันเข้าห้องไม่ได้
“มันแตะคีย์การ์ดเข้าไม่ได้หรอกคุณ เพราะนี่มันห้องผม” เขาบอกอีกครั้ง
“ทำไมจะไม่ได้...” ฉันที่กำลังจะเถียงเขา กับตะลึงทันทีเมื่อเขาแตะคีย์การ์ดที่ประตู
ตรู๊ด..ตรู๊ด... แอ๊ด...
ใช่ค่ะ...ประตูมันเปิดเข้าห้องได้ และเมื่อเห็นประตูห้องเปิดได้ฉันเองก็ดีใจมาก ตอนนี้ปวดหัวมากอยากทิ้งตัวลงนอนที่เตียง @_@ คิดได้ดังนั้นฉันจึงไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้จึงเดินเข้าห้องไปแล้วปิดประตูใส่หน้าเขาทันที
“เฮ้!! นี่เดี๋ยว!!” ฉันไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้นเดินเข้าไปในห้องปิดประตูทันที จุกหมายคือเดินไปที่เตียงนุ่มๆแล้วทิ้งตัวลงนอนทันที...
อีกด้านนึง...
“บ้าชิบ!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันว่ะเนี้ย?” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อร่างบางที่ยืนเถียงเขาเมื่อกี้แย่งคีย์การ์ดห้องเขาแล้วเดินเข้าห้องไป
เขาบอกเธอไปแล้วว่าไม่ใช่ห้องของเธอนี่ห้องเขาแต่เธอกลับเถียงเขายืนยันจะเขาห้องให้ได้ ทั้งๆ ที่ห้องของเธออยู่ถัดไปจากห้องของเขา พระเจ้า! อยากจะบ้าตาย แล้วจะเข้าห้องยังไงเนี้ย สงสัยคงต้องไปขอคีย์การ์ดสำรองกับทางคอนโดใหม่ซะแล้ว เห้อ...
“ยัยคุณหนูฮานะจอมวุ่นวาย เธอโดนฉันแน่!”
****************************************************
TALK
หงื้อ ดูเหมือนท่านฮิโรชิ จะไม่อ่อนโยนกับน้องเลยนะคะ
หัวร้อนโดนคุณหนูฮานะแย่งห้องนอนไป >_< สงสารจัง
แล้วแบบนี้ท่านฮิโรชิของเราจะทำไงดีละคะ? :)
****************************************************
ฝากคอมเม้นให้กำลังใจ ส่งสติ๊กเกอร์ หรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :)
ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
