STOP IT รักต้องห้ามอาจารย์ที่รัก

ตอนที่ 25 : บทที่ 24 : สิ้นสุดการรอคอยสักทีนะ...

คำเตือน

เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสม

เนื้อหาในเรื่องมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องอาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

(เนื้อหาในเรื่องอ้างอิงเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น)

ในส่วนของเนื้อหาหากเกิดข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

****************************************************

บทที่ 24 : สิ้นสุดการรอคอยสักทีนะ...

มัธยมศึกษาตอนปลายxx

พิธีจบปีการศึกษามัธยมปลายxx

“やった ในที่สุดพวกเราก็จบมัธยมปลายสักที วู้ ฮู้!!” เสียงของโยชิดะดีใจแบบสุดๆไปเลย

“นี่ๆ ฮิโรชิซัง (ก็คือชื่อเล่นของวาทานาเบะซัง) ชวนพวกเราไปฉลองที่เราเรียนจบด้วย พวกเธอจะไปไหม?” โยชิดะหันมาชวนพวกเรา ฉันแอบสงสัยว่าโยชิดะแอบไปสนิทกับวาทานาเบะซังและไทจิซังกันตอนไหนก็ไม่รู้ -*- และดูเหมือนจะเข้าขากันได้ดีสุดๆไปเลย

“ไปสิ ฉันก็ไปรอไทจิซังที่ร้านของวาทานาเบะซังเหมือนกัน” ฉันบอกโยชิดะ เพราะว่าเมื่อเช้าไทจิซังส่งข้อความมาหาบอกให้ไปรอที่ร้านวาทานาเบะซัง หากจบพิธีการศึกษาแล้ว

“ป่ะ งั้นเราก็ไปกันเถอะ วันนี้ฉันจะกินเบียร์ฉลองด้วย อิอิ”

ณ ร้านกาแฟ วาทานาเบะซัง

ฉันและเพื่อนๆ มาที่ร้านกาแฟของวาทานะเบะซัง

เมื่อฉันเดินออกมาด้านนอกร้านก็เจอไทจิซังที่ยืนหันหลังรออยู่ด้านนอก

“ไทจิซังค่ะ...” ฉันเรียกเขาบอกให้รู้ว่ามาถึงแล้ว

“อ๊ะ...นี่ฉันให้” เขาหันมาพร้อมกับยื่นดอกทิวลิปสีแดงขนาดพอดีมือ

“ขอบคุณนะคะ _” ฉันยื่นมือไปรับช่อดอกไม้นั้น อ่ะ! มีการ์ดอวยพรด้วยนิ ฉันพลิกขึ้นมาอ่านดู

‘卒業おめでとう！ยินดีด้วยนะ...เรียนจบซะที :) - ซากุระ ยูอิ’

“นี่รู้ไหม การให้ช่อดอกไม้ทิวลิป แปลว่า สารภาพรักน่ะ:)” ขณะที่ฉันกำลังก้มอ่านการ์ดอยู่นั้น เขาก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน

“อ่ะ!? -////-” สะ สะ สารภาพรักงั้นหรอ?

“สิ้นสุดสถานะอาจารย์กับนักเรียนของเราแล้วนะ หลังจากนี้ยูอิก็ได้เป็นสถานะแฟนของฉันโดยสมบูรณ์แบบสักที:)” เขาพูดขึ้น

“อื้ม... ////” ตอนนี้พูดอะไรไม่ออกแล้วค่ะเขินไปหมดแล้ว

“เตรียมตัวรับมือฉันให้ดีดีละ :P” โอ้วโห้ววว มีรับมือมากกว่านี้อีกหรอคะ? พระเจ้า เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่เนี้ย? *0*

“ง่ะ ทำไมพูดแบบนั้นละคะ ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้_”

“ฮ่าๆ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ:P”

อือหื้อ...ฉันจะมือกับผู้ใหญ่ขี้แกล้งคนนี้ยังไงดีคะ? ขอฮาวทูด้วยค่า..._

居酒屋 (อิซาคายะ) ณ ร้านเหล้า

“คัมปายยย (ชนแก้ว)...ดีใจด้วยนะเด็กๆ” น้ำเสียงโฮ่ร้องชัยโยของฮิโรชิซัง

“ฮิโรชิซัง ดีใจยิ่งกว่าพวกเราซะอีกนะคะ_” นามิแซวให้กับท่าทางของฮิโรชิซัง

“เปล่า ฉันแค่ดีใจแทนเพื่อนฉัน...ที่จะได้กิ..อุ๊ปส์” แต่ยังไม่ทันที่ฮิโรชิซังจะพูดจบ ไทจิซังก็เอามือปิดปากไปซะก่อน

“พูดมาก! -_-” ไทจิซังหันไปบอกฮิโรชิด้วยท่าทางรำคาญ

“แหม๊...เพื่อนก็แค่ยินดีกับความรักครั้งใหม่ทำเป็นเขิน กิ้วๆ ฮ่าๆๆ^O^” ฮิโรชิซังยังคงสนุกสนานกับการได้แซวไทจิซัง

บรรยากาศภายในร้านก็ยังคงเหมือนเดิม เสียงดังครึ้กครื้นของลูกค้าที่เข้ามาภายในร้านยิ่งทำทำให้บรรยากาศดูสนุกมากยิ่งขึ้น

ฉันกับนามิเราดื่มเบียร์ของAsahi Style Free น้ำตาล 0% ตัวเดิม_ (แล้วก็คงจะเมาเหมือนเดิมด้วย ฮ่า..)

“อ้าว อาจารย์มัตซึโอมิบังเอิญจังเลยนะคะ” ทุกคนทีโต๊ะหันไปมองตามเสียงทักทายของผู้มาใหม่

เอ๊...? อาจารย์สาวสวยคนนั้นนิ??

“สวัสดีครับ...”

“เอ๊!? เจอยูอิอีกแล้วนะจ๊ะ ดูเหมือนจะจับอาจารย์มัตซึโอมิให้ได้เลยใช่ไหมเนี้ย ร้ายนะเราอ่ะ”

“พอเถอครับ...”

“ฉันเคยเตือนอาจารย์มัตซึโอมิแล้วนิค่ะ ว่าให้ระวังเด็กคนนี้เอาไว้ อย่าบอกนะคะว่าหลงกลเธอเข้าซะแล้วนะ”

“ไม่ใช่นะคะ....”

“ครับ...”

“เห้...!? อาจารย์มัตซึโอมิ ชอบเด็กยูอิหรอคะ?” เมื่ออาจารย์สาวพูดแบบนั้นฉันจึงหันไปมองทางไทจิซัง ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูดอะไร

“ผมกับยูอิเราคบกันมาก่อนที่ผมจะเข้าไปสอนที่นั่นครับ และเธอไม่ได้เข้ามาหว่านสเสน่ห์ใส่ผมอะไรทั้งนั้น มีแค่ผมเนี้ยแหละครับที่อยากเข้าใกล้เธออยากอยู่ใกล้ๆเธอ...” แต่ว่าคำตอบนั้นมันทำให้หัวใจฉันพองโต

เขาย้ำคำพูดของเขาด้วยการเอือมมือมาจับฉันไว้เพื่อย้ำว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องจริง...

“และอีกอย่างนะครับ ตอนนี้ยูอิก็เรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายแล้ว ถ้าเราสองคนคบกันคงไม่มีใครว่าอะไรนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมต้องขออนุญาตฉลองกับเด็กพวกนี้ต่อนะครับ” เมื่อไทจิซังพูดออกไปหมดทุกอย่างแล้ว อาจารย์สาวสวยท่านนั้นเมื่อได้ยินที่เขาพูดแบบนั้นเธอก็รีบเดินออกไปเลย

“บาโร่ววววว... อยากอยู่ใกล้ๆ เด็กหรอจ๊ะ พี่ไทจิซัง” ฮิโรชิซังหันไปแซวไทจิซังทันที -///-

“อิอิ น่ารักมากเลยค่ะ ไทจิซัง_” นามิก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอเนี้ย?*0*

“มาชนแก้วอีกรอบ คัมปายยยยย...!!” และฮิโรชิก็ทำหน้าที่ดึงบรรยากาศครึ้กครื้นกลับมาอีกรอบ

แกร้ง !

“คัมปายยยยย...!!”

เมื่อบรรยากาศกลับมาเป็นปกติทุกคนก็สนุกสนานกันเหมือนเดิม...

หลังงานเลี้ยงเลิก...

อพาร์ทเม้นท์ – ไทจิซัง

“นี่ยูอิ เธอเดินให้มันตรงๆสิ -*-“ ไทจิซังที่คอยพยุงฉันเอาไว้เริ่มบ่นขึ้นมา เพราะอะไรนะหรอฉันนะสิ เดินเป๋ไปเป๋มา แบบนี้ โอ้ยยย ตอนนี้มึนหัวมากๆเลย@_@

“ค่า...ฉันก็พยายามเดินให้ตรงๆอยู่นะคะ ไทจิซังอย่าดุสิT^T”

ฉันส่งข้อความไปหาคุณแม่ว่าวันนี้ขออนุญาตไปนอนค้างบ้านนามิ แต่ว่าจริงๆแล้วมาอพาร์ทเม้นท์ของไทจิซังต่างหาก อ๊า...ยูอิต้องขอโทษนะคะคุณแม่ที่อ้างแบบนั้น *-*

“ยูอิจังบอกคุณแม่แล้วใช่ไหม? ว่าจะไม่กลับบ้านนะ” ไทจิซังถามขึ้น

“ค่า...เรียบร้อยค่า...”

“จะอาบน้ำไหม?”

“เอิ้ก...ก็ดีค่า” อือหื้อ เหมือนฉันอยากจะอ้วกเลยอ่ะT_T

“เห้อ ยูอิจังเนี้ยน่า...” เขาพูดด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายกับอาการเมาของฉัน

“อ๊ะ...” ฉันที่กำลังเดินตามเขาไปหยิบผ้าเช็ดตัว กับสะดุดขาตัวเองล้มทับเขาซะงั้น

“อ้าก!! ยัยบ็องเธอมาทับฉันทำไมเนี้ย!!” เสียงของเขาดูโวยวายขึ้นทันที

“ขะ ขะ ขอโทษค่ะ” ฮึ้บ! ฉันที่พยายามจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นกลับเป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะว่าฉันนะ โอนเอนทรงตัวไม่ค่อยอยู่เลย

“เธอ! ทำให้ฉันหมดความอดทนละนะ...” เขาพูดเหมือนสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้

“ไทจิซางงง....” ฉันพยายามจะพูดให้ดูปกติแต่เสียงมันกลับยานค้างไปหมด

“อย่าเรียกฉันแบบนั้น ไม่งั้นฉันจับเธอกินแน่ๆ -*-“

“คริคริ” อะไรทำให้ฉันหัวเราะแบบนั้นนะ... ฉันเองก็ไม่รู้ โอ้ยย มึนหัวจัง@_@

จากที่ฉันนอนทับเขา ก็เปลี่ยนเป็นเขาที่พลิกฉันลงกับพื้นแล้วเขาขึ้นมาครอมฉันแทน

ภาพเหตุการณ์เหมือนกับเดจาวูอีกครั้ง เหมือนกับครั้งที่แล้วที่ฉันเมา ครั้งนี้ก็เหมือนกันเหมือนตรงที่ฉันเมา@_@ แต่ความรู้สึกมันต่างออกไป_

“ครั้งนี้ฉันจะไม่อ่อนโยนเหมือนครั้งที่แล้วละนะ...” แม้ดูเหมือนว่าเขาจะพูดหยอก แต่น้ำเสียงกลับดูจริงจัง

“ขี้โกงนี่ค่ะ...” ฉันนี่สิเขินจนไปไม่เป็นแล้ว

“ยูอิจังเป็นคนเริ่มก่อนนะ -.,-“ นั่น! ดูเขาสิค่ะ โยนความผิดให้ฉันเฉยเลย ฉันแค่ซุ่มซ่ามเอง -///-

“ก็...” ฉันกำลังจะเถียงเขา

“รู้อะไรไหม?...” เขาพูดขึ้น

“ฉันน่ะ...ต้องอดทนรอให้เธอเรียนจบตั้ง 1 ปีเลยนะ” น้ำเสียงของเขาที่พูด ดูแล้วเหมือนน้อยใจยังไงไม่รู้ -*-

“แต่ไทจิซังก็ทำได้แล้วนิคะ?” ฉันบอกกับเขา ใช่...เขารอฉันตั้ง 1 ปีเลยนะ แม้ระหว่างที่รอเขาจะชอบแกล้งฉันก็ตามเถอะ

“ก็ใช่...เพราะงั้น ต่อจากนี้ฉันจะไม่ทนละนะ” เขาก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของฉัน

“เห้!?...ไม่ทน...?” ฉันถามด้วยความสงสัย เขาจะไม่ทนอะไร จะตีฉันเวลาที่ดื้อกับเขาหรอ? หรือยังไง?? แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาเขาไม่เคยตีฉันเวลาที่ดื้อ แต่ถ้าหากเวลาที่เขาไม่พอใจขึ้นมาเขาก็จะ... ////

“เป็นของฉันนะ...” เขามองลงมาในตาของฉัน ฉันไม่ได้ตอบเขาแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ...

ฉันน่ะต่อให้เป็นไทจิซังไม่ว่ายังไง ฉันก็ยอมเป็นของเขาอยู่ดี...

****************************************************

TALK

น้องยูอิของเราเรียนจบแล้วนะคะ...คุณพี่เขาทนรอมาได้ตั้ง 1 ปี แบบนี้

คิดว่ามีอะไรจะมาเซอร์ไพรน้องไหมคะ?  :)

***สำหรับใครที่ชอบแนวกินเด็ก :P

สามารถติดตามได้เรื่องต่อไปได้นะคะ... (จะมาอัพเดตให้ทราบอีกทีค่ะ)

คิวถัดไปเป็นคิวของ ท่านวาทานาเบะ ฮิโรชิ นั้นเองค่าาาา.. ^O^

เพราะเคยแซวท่านพี่ไทจิของเราไปว่าชอบกินเด็ก

พอถึงคิวของตัวเอง ฮิโรชิของเรา จะเป็นยังไงบ้างน้าาาา?

****************************************************

ฝากคอมเม้นให้กำลังใจ ส่งสติ๊กเกอร์ หรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :)

ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^