STOP IT รักต้องห้ามอาจารย์ที่รัก

ตอนที่ 2 : บทที่ 1 : ปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ

คำเตือน

เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสม

เนื้อหาในเรื่องมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องอาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

(เนื้อหาในเรื่องอ้างอิงเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น)

ในส่วนของเนื้อหาหากเกิดข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

****************************************************

บทที่ 1 : ปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ

โรงเรียนมัธยมปลายศึกษาxx

               “กรี๊ดดด!! ในที่สุดเราก็สอบเสร็จสักที” เสียงกรี๊ดดีใจของนามิดังขึ้นหลังจากที่เราเดินออกมานอกห้องสอบ 

               ฉันหัวเราะให้กับท่าทางดีใจสุดๆของ มิซากะ นามิ เพื่อนสาวคนสนิทของฉัน นามิจัง เธอเป็นผู้หญิงที่สูงถึง 173 เซนติเมตร แถมยังน่ารัก และ ยังเป็นนางแบบนิตยสารวัยรุ่นอีกตั้งหาก

               “อ่า... ฉันก็ดีใจสุดๆเหมือนกัน หลังจากนี้เราจะได้พักกันสักทีสินะ เห้อ...” ตามมาด้วยเสียงเหนื่อยๆของทานากะ โยชิดะ เพื่อนชายที่ฉันสนิทด้วยอีกคน โยชิดะ เป็นผู้ชายที่สูงมากสำหรับฉันหมอนั้นสูงตั้ง 184 เซนติเมตร ซึ่งต่างกับฉันที่สูงแค่ 162 เซนติเมตร T^T

               เราทั้งสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก แม้ว่าฉันจะเตี้ยที่สุดในเราสามคนก็ตาม น่าเศร้าจัง T^T งื้อออ

               “เทอมหน้าเปิดเทอมมาก็ปีสุดท้ายของพวกเราแล้วนะ พูดแล้วใจหายเลยอ่ะ” นามิพูดขึ้นมา ทำเอาฉันนึกภาพตามเธอเลย

               “ช่างเทอมหน้าก่อนเถอะ ฉันว่านะเราสอบเสร็จกันแล้วไปร้านคาเฟ่กันไหม? ฉันอยากกินเค้กช็อคโกแลตมากๆ ตอนนี้ร่างกายฉันต้องการความหวานทดแทน” โยชิดะพูดขึ้นพร้อมกับลูบพุงตัวเองไปด้วย

               ป้าบบ! เสียงฟาดกระเป๋าดังขึ้น และนั้นเป็นฝีมือของนามิจังนั้นเอง ^^ ทำให้โยชิดะถึงกับลูบแขนตัวเองด้วยความซี๊ด

            “จะบ้าหรอโยชิดะนายจะชวนฉันไปกินของหวานทั้งๆ ที่ฉันกำลังไดเอตอยู่เนี้ยนะ? ทำไมนายไม่สงสารฉันบ้างห่ะ? T^T” เสียงของนามิจังดังขึ้นพร้อมกับพูดด้วยเสียงน่าเสียดาย

               ใช่ ของหวานเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับนามิจังที่กำลังไดเอตอยู่ช่วงนี้เลย

               “เอาน่านามิ วันนี้ถือซะว่าเป็นวันชีสเดย์ก็ได้นิ หรือไม่เธอก็สั่งเค้กมาแล้วชิมคำสองคำเพื่อให้ร่างกายได้ความหวานนิดๆ ให้หัวใจของเธอได้กระชุมกระชวยบ้าง ฮ่าๆ” ว่าแล้วโยชิดะก็ตบบ่านามิจังเป็นการปลอบ

               “เอาไงดีพวกเราจะไปคาเฟ่ตามที่โยชิดะแนะนำกันไหม?” ฉันถามขึ้นพลางขอความคิดเห็นจากนามิจัง

               “เอางั้นก็ได้ ฉันก็อยากไปอัพรูปที่คาเฟ่เหมือนกัน >_<” นามิจังพูด

               “เห้อออ...เธอนี้ไม่ได้เลยนะนามิ โซเชี่ยลตลอดเวลา” 

               “ทำไมละย่ะ!?อุตส่าได้ไปคาเฟ่ทั้งทีฉันก็ขออัพรูปอวดลงโซเชี่ยลบ้างสิ และนายโยชิดะ นายต้องเป็นคนถ่ายรูปให้ฉัน โฮะๆ” นามิพูดพลางเอามือปล่องปาก

               “ห๊า? ฉันอีกแล้วหรอ?? อยากจะบ้าตาย” โยชิดะชี้มือเข้าหาตัวเอง โอดครวนขึ้นมาทันที

               “ทำไมถ่ายรูปให้เพื่อนแค่นี้บ่นหรอ? เชอะ”

               “เธอก็ใช้ให้ฉันถ่ายรูปให้ตลอดแหละ ยัยนามิ”

               “มันเป็นหน้าที่นายต่างหากเล่า ที่ต้องถ่ายรูป โฮะๆ” เสียงของนามิ

               “ฉันละเบื่อเธอจริงๆ ฉันตั้งใจว่าจะไปกินเค้กช็อคโกแลตอย่างสบายใจสักหน่อย”

               “ใช่ไงนายจะได้กินเค้กสมใจ แต่ก่อนที่นายจะกินนายต้องถ่ายรูปให้ฉันก่อนเข้าใจนะ โยชิดะ” นามิจังพูดจบพลางตบบ่าโยชิดะ

               หลังจากนั้นพวกเราสามคนก็ไปที่ร้านคาเฟ่ พลางมีเสียงของโยชิดะที่บ่นให้นามิจังตลอดทาง

            ณ ร้านคาเฟ่

               “อิรัชชัยมาเสะ” เสียงพนักงานตอนรับดังขึ้นเมื่อเราสามคนเดินเข้ามาในร้านคาเฟ่

               “ลูกค้ามาทั้งหมด สามท่านนะคะ เชิญที่โต๊ะริมหน้าต่างเลยค่ะ ^^”

               “ว้าว ที่ร้านนี้สวยจังเลยเหมาะกับการถ่ายรูปอัพลงโซเชี่ยล เป็นที่สุด >_<” เสียงตื่นเต้นของนามิจัง ทำให้ฉันมองไปรอบๆ ร้าน

               ภายในร้านเน้นการตกแต่งแบบโทนน้ำตาล และทั้งร้านยังประดับไปด้วยไม้

               “ลูกค้าจะรับอะไรดีคะ?” เสียงของพนักงานถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

               “ของผมเอาเค้กช็อคโกแลต 2 ชิ้นครับ” เสียงของโยชิดะพูดขึ้นก่อนใคร

               “ดูรีบนะย่ะ”

               “ทำไมก็ฉันมีเมนูในใจอยู่แล้ว ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา”

               “เอาสตรอเบอรี่ชีสเค้กค่ะ” ฉันหันไปบอกพี่พนักงาน

               “แล้วนามิจังละจะสั่งอะไรเพิ่มเติมไหม?” ฉันหันไปถามนามิจังที่กำลังตัดสินใจจะเลือกเมนูแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่กล้าสั่ง

               “ฉันไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวรอถ่ายรูปเค้กของโยชิดะกับของยูอิจังดีกว่า แฮะๆ” ว่าแล้วนามิจังก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วปิดเมนูเพื่อเป็นการตัดใจที่เธอจะไม่สั่งของหวาน

               “งั้นนามิขอสั่งเป็นน้ำสตรอเบอรี่โซดาละกัน”

               “ฉันด้วย” โยชิดะพูดขึ้น

               “ฉันด้วยค่ะ” ฉันก็หันไปพูดกับพี่พนักงานอีกเหมือนกัน

               “ขออนุญาตถ้วนเมนูนะคะ เค้กช็อคโกแลต 2 ชิ้น สตรอเบอรี่ชีสเค้ก 1 ชิ้น และ สตรอเบอรี่โซดารับเป็น 3 แก้วนะคะ” เสียงของพี่พนักงานถ้วนเมนูให้เราอีกรอบ

               “คุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ”

               “ขอบคุณค่ะ/ครับ” เสียงพวกเราขานรับให้กับพี่พนักงาน

               “นี้ๆ ปิดเทอมนี้พวกเราจะไปเที่ยวไหนกันไหม >_<” นามิจังถามขึ้นมา

               “ฉันยังไม่มีแพลนจะไปที่ไหนเลย” ฉันพูดขึ้นพลางเอามือเท้าคาง

               “ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน” โยชิดะบอกพลางเอนหลังยืดแขนพาดกับเก้าอี้

               “ฉันอยากลองทำงานพาทไทม์ในช่วงปิดเทอมดูนะ” ฉันพูดขึ้นมา

               “เป็นความคิดที่เจ๋งมาก เราอาจจะมีเงินสักก้อนก่อนโรงเรียนเปิดเทอมก็ได้” เสียงของโยชิดะเห็นด้วยกับฉัน

               “แล้วเธอละยัยนามิ ไม่มีงานถ่ายแบบหรือไงช่วงปิดเทอม ถึงมาชวนพวกฉันไปเที่ยว”

               “ยังไม่มีย่ะ..ฉันกลัวเหงาอ่ะ เลยมาชวนพวกเธอเอาไว้ก่อน ฮิฮิ”

               “เฮ้อ...” โยชิดะถึงกับถอนหายใจใส่นามิจัง

               “แล้วยูอิจังจะไปสมัครพาทไทม์ที่ไหนละ เธอดูไว้หรือยัง?” คราวนี้โยชิดะหันมาถามฉันบ้าง

               “ยังเลยอ่ะ แต่ฉันว่าอยากจะลองไปสมัครทำพาทไทม์ที่ร้านกาแฟดู” ฉันว่า

               “ดีล่ะ ถ้าเกิดว่าหาร้านเจอบอกฉันด้วยนะ ฉันก็อยากจะไปทำด้วย ^^ “ 

               “เมนูที่สั่งได้แล้วค่ะ” หลังจากที่เราพูดคุยกันไปสักพัก พี่พนักงานก็เดินมาเสิร์ฟเมนูที่เราสั่งไปสักครู่

               “ว้าว น่าทานมากๆ เลย กรี๊ดดด” ฉันหัวเราะกับท่าทางตื่นเต้นของนามิจัง ตัดภาพมาที่โยชิดะหมอนั้นทำหน้าเอือมมาก ^^

               เปรี๊ยะ!!

            “นี้โยชิดะ นายอย่าเพิ่งตักเค้กกินสิ!” เสียงของนามิจังโวยวาย พร้อมกับตีมือของโยชิดะเพิ่อไม่ให้ตักเค้ก

               “เดี๋ยวนะ ยัยนามินี่มันเค้กที่ฉันสั่งมานะ ทำไมฉันจะกินไม่ได้หะ” ตามมาด้วยเสียงโวยวายของโยชิดะเช่นกัน

               “ไม่ได้ฉันต้องถ่ายรูปเค้กพวกนี้ก่อน เพราะฉะนั้นนายยังไม่มีสิทธ์ที่จะได้กินเค้กพวกนี้ เข้าใจไหม นายโยชิดะ!.” พูดจบนามิจังก็ถ่ายรูปด้วยท่าทียิ้ทแย้ม ผิดกับโยชิดะที่ตอนนี้หน้าบึงนั่งกอดอกถือช้อนรอให้นามิจังถ่ายรูปเค้ก

               “นี้โยชิดะ ถ่ายรูปให้ฉันบ้างสิ” ว่าแล้วนามิจังก็ยื่นโทรศัพท์มาให้โยชิดะเพื่อที่จะถ่ายรูปให้เธอ

               “เห้อ..ฉันละเบื่อเธอจริงๆ ยัยนามิ” โยชิดะบ่นแต่ก็ยื่นมือไปรับโทรศัพท์จากนามิจังมาถ่ายให้เธอ

               “เอ้า เสร็จแล้วเอาคืนไปฉันจะได้กินสักที” พูดเสร็จก็คืนโทรศัพท์ให้นามิจังพร้อมกับหันมาสนใจเค้กช็อคโกแลตตรงหน้า

               “ขอบใจมากค่ะ สุดหล่อโยชิดะ อิอิ >_< “ นามิจังรับโทรศัพท์คืนพร้อมกับกดดูรูปด้วยท่าทีพอใจ และเธอก็นั่งแต่งรูปต่อเพื่อที่จะอัพรูปภาพลงอินสตราแกรมของเธอ

               “นี้นามิจังลองชิมเค้กของฉันไหม? อร่อยนะ” ฉันหันไปถามนามิจังที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาแต่งรูปของเธอ

               “อ่า...ก็ได้ งั้นฉันขอชิมคำนึงนะยูอิจัง >_<” เธอหันมาบอกพร้อม ฉันจึงยื่นช้อนที่ตักเค้กให้กับนามิจังเพื่อป้อนเธอ

               “อืมมม อร่อยมากๆเลยนามิจัง >_<” พอเธอได้ชิมเค้กไปคำนึงแล้วถึงกับเกิดอาการฟินมาก ฉันขำกับท่าทีของเธอ

“ของฉันก็อร่อยนะ อร่อยมากๆเลย อ้ามม” โยชิดะว่าพลางกินเค้กด้วยท่าทียียวนให้นามิจัง

“ย่ะ” เธอว่าพลางหันไปแต่งรูปต่อ

“กรี๊ดดดดส..มีรุ่นพี่ปีสามที่ฉันกำลังชอบอยู่มากดหัวใจให้ฉันในอินสตราแกรมด้วยแหละเขินจัง >//<” หลังจากที่เรากินเค้กจนหมดแล้วก็นั่งกันสักพัก นามิจังก็สงเสียงกรี๊ดขึ้นมา

“เขาคงแค่กดหัวใจให้ผ่านๆแค่นั้นแหละ ทำเป็นตื่นเต้นไปได้ โธ่เอ่ย” 

“โยชิดะนี้นะ ไม่ได้เลยชอบพูดขัดนามิจังตลอด” ฉันพูดขำเมื่อเห็นโยชิดะพูดขึ้นมา

“ใช่เลยยูอิจัง โยชิดะเนี้ย นายนิสัยไม่ดีเลยเพื่อนกำลังดีใจ นายก็มาทำให้ฉันอารมณ์เสีย” นามิจังหันไปเอ็ดโยชิดะ

ซุบซิบ ซุบซิบ

“นี้ๆ เธอเห็นพี่คนนั้นนั้นไหม? ที่นั่งกันอยู่สามคนนะ” อยู่ๆก็มีเสียงซุบซิบถัดจากโต๊ะของเราไปสามสี่โต๊ะดังขึ้น

“ฉันได้ยินมาว่ารุ่นพี่คนนั้นนะ แอบรักกับอาจรย์จนเธอถูกพักการเรียนไปเลยนะ ส่วนอาจารย์คนนั้นเขาก็ลาออกจากโรงเรียนเราไปเลย” ฉันที่ได้ยินถึงกับนั่งหน้าซี๊ดตัวเกรงทำอะไรไม่ถูกเลย

“ว้าย ร้ายเงียบมากเลย หน้าตาแบบนั้นฉันไม่คิดว่ารุ่นพี่คนนั้นจะกล้าขนาดนั้นนะเนี้ย”

“เขาอาจจะชอบอะไรตื่นเต้นๆ ท้าทายก่อนได้ คริคริ” เสียงของนักเรียนโต๊ะนั้นยังคงดังขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลก

“หนวกหูชะมัด!” เสียงของโยชิดะพูดขึ้นมาด้วยท่าทีหงุดหงิดพร้อมกับหันไปหาโต๊ะที่กำลังนินทาฉันอยู่

“นี้อย่าไปสนใจเลยเรากลับกันเถอะ” ฉันหันไปสะกิดโยชิดะ พร้อมกับชวนทุกคนกลับ

ก่อนที่จะออกจากร้านกันฉันแอบหันไปมองกลุ่มที่นินทาเมื่อกี้ พวกนั้นก็หันมามองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ย ฉันหันหน้าหนีทันทีแล้วรีบเดินออกจากร้าน

“นี้ยูอิจังอย่าไปสนใจพวกที่นินทานั้นเลยนะ คำพูดพวกนั้นมันจะทำให้ยูอิจังเสียใจมากกว่า เรื่องมันผ่านมาแล้วมันกลับไปแก้ไขอะไรได้แล้ว” เธอพูดด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณมากๆ เลยนะนามิจัง” ฉันหันไปยิ้มให้กับนามิจัง

“นี้ยูอิจังถึงใครจะพูดถึงเธอยังไง แต่ยูอิจังก็ยังมีพวกเรานะ เพราะงั้นไม่ต้องไปสนใจคำพูดพวกนั้น” โยชิดะพูดขึ้นมาพลางลูบหัวฉันเป็นการปลอบโยน

“ขอบคุณนะ” คิดไปคิดมาฉันว่าฉันโชคดีมากๆ ที่มีเพื่อนอย่างนามิจัง และ โยชิดะเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกันทำให้ฉันลืมเรื่องราวเคลียดๆพวกนั้นทิ้งไปเลย

“เฮ้ ดูนั้นสิร้านกาแฟตรงนั้นเปิดรับสมัครพนักงานด้วยเราลองไปถามเขาไหมว่ารับพาทไทม์อย่างพวกเราหรือเปล่า” โยชิดะชี้ไปที่ร้านกาแฟแล้วเดินนำหน้าเพื่อไปที่ร้านนั้น

กรุ๊งกริ๊งงง...

“อิรัชชัยมาเสะ” เสียงต้อนรับสดใสของพนักงานดังขึ้น

“ขอโทษนะครับ ผมขอติดต่อผู้จัดการร้านครับ พอดีผมเห็นหน้าร้านประกาศรับสมัครพนักงาน ผมสนใจครับ แต่ว่าถ้ามาสมัครเป็นพาทไทม์ ทางร้านรับไหมครับ?” โยชิดะถามขึ้น

“หื้ม จะมาสมัครพาทไทม์หรอ?” พี่พนักงานถามขึ้น

“ใช่ครับพวกเราสนใจ”

“ได้สิ เข้ามานั่งก่อน ขอแนะนำตัวฉันเป็นเจ้าร้าน ชื่อ วาทานาเบะ ฮิโรชิ ยินดีที่ได้รู้จัก” คุณเจ้าของร้านพูดแนะนำตัว

“อ่า สวัสดีครับคุณเจ้าของร้านผม ทานากะ โยชิดะ ครับ” หลังจากแนะนำตัวเสร็จโยชิดะก็ก้มหัวทำความเคารพวาทานาเบะซัง

จะว่าไปแล้ววาทานาเบะซังเขาดูหล่อมากๆเลยอย่างกับนายแบบแหนะ สูงกว่าโยชิดะอีก

“พวกเธอทั้งสามคนสนใจจะสมัครทำพาทไทมที่ร้านใช่ไหม?” วาทานาเบะซังถามขึ้นมา

“อ่า..แค่ 2 คนครับ ผมกับเธอคนนี้” โยชิดะชี้มาที่ฉัน

“สวัสดีค่ะ ฉัน ซากุระ ยูอิค่ะ”

“อืม แล้วเธอ 2 คน สะดวกเริ่มงานได้วันไหน? วันจันทร์นี้เลยไหมทั้งสองคนสะดวกหรือเปล่า?” วาทานาเบะซังพูดขึ้นมา

“ได้ครับ/ได้ค่ะ” ทั้งฉันและโยชิดะขานรับพร้อมกัน

“เอาละงั้นตกลงตามนี้นะ เจอกันวันจันทร์ครับ ^^” 

“ขอบคุณมากๆครับ”

“ขอบคุณเช่นกันค่ะ”

หลังจากที่กล่าวคำขอบคุณพวกเราก็เดินออกมาจากร้านกัน

“เยส! ในที่สุดเราก็ได้ทำพาทไทม์ในวันหยุดช่วงฤดูร้อนกันแล้วนะ ยูอิจัง ^^” โยชิดะหันมายิ้มยินดีให้กับฉัน

“อืม ฉันเองก็ดีใจมากๆ เลยแหละ” 

“ป่ะพวกเรากลับบ้านกันเถอะ” นามิจังพูดขึ้นมา

ปิดเทอมฤดูร้อนครั้งนี้ หวังว่าจะมีแต่เรื่องดีดีเกิดขึ้นนะ >_< ขอให้เป็นแบบนั้นละกันนะ

****************************************************

Talk 

ตอนแรก - ขออนุญาตแนะนำตัวละครเบื้องต้นก่อน อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ >_< 

ขอย้ำอีกครั้งค่ะ เนื้อหาในเรื่องนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้แต่งค่ะ 

เนื้อหาทางด้านศีลธรรมอาจมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ

****************************************************

ฝากคอมเม้นให้กำลังใจหรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :) 

ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^