ตอนที่ 14 : บทที่ 13 : ฉันไม่อยากให้เราจบกันแค่นี้
คำเตือน
เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสม
เนื้อหาในเรื่องมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องอาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
(เนื้อหาในเรื่องอ้างอิงเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น)
ในส่วนของเนื้อหาหากเกิดข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
****************************************************
บทที่ 13 : ฉันไม่อยากให้เราจบกันแค่นี้
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าของโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
‘ออกมาเจอฉันที่สวนสาธารณะหน่อยสิ...ฉันอยากเจอเธอ... - ไทจิ’
ข้อความจากไทจิซัง...
ฉันออกไปหาไทจิซังที่สวนสาธารณะตามที่เขาส่งข้อความมาหา
“ไทจิซัง” ฉันเรียกเขาที่กำลังนั่งอยู่เก้าอี้ในสวนสาธารณะ สายตามองไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย
“นั่งก่อนสิ” ไทจิซังตบมือลงไปที่นั่งข้างๆ เขา
“ค่ะ...” ฉันตอบตกลงแล้วเดินไปนั่งด้านข้างไทจิซัง
นี่เราไม่ได้เจอกันกี่วันแล้วนะ? นับตั้งแต่ที่เราสองคนมีความลึกซึ้งกันฉันกับไทจิซังก็ไม่เจอกันอีกเลย เขาจะเป็นกังวลเรื่องของเราในตอนนี้อยู่ไหมนะ อยากรู้จัง...
“ฉันขอโทษนะที่เงียบหายไป” หลังจากที่เราสองคนต่างคนต่างเงียบ ไทจิซังก็พูดขึ้นมา
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันตอบเขาแต่กับก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาเขา
“นี่...ยูอิจัง” ไทจิซังเอือมมือมาเฉยคางของฉันให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาของเขา
“ฉันคิดถึงเธอนะ...ได้โปรดอย่าไปไหนเลย...” เสียงของไทจิกระซิบอย่างแผ่วเบา
“ฮึก...” เพียงแค่เขาพูดแค่นั้นกับสัมผัสมือที่จับคางฉันเงยหน้าสบตาเขา แค่นั้นกลับทำให้น้ำตาฉันไหลลงมา ไม่รู้สิ...ว่าฉันรู้สึกดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้งหรือกำลังเศร้ากับเรื่องรักของเราสองคน แต่ในความเป็นจริงเรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นกับเราสองคนด้วยซ้ำ
“ขอโทษนะ...” เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
จบประโยคนั้น ไทจิซังก็ก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากฉัน มันเป็นจูบที่ปลอบประโลมฉัน จูบเบาๆที่ริมฝีปากแค่นั้นกลับทำให้ใจฉันเต้นแรงเพียงแค่เขาสัมผัส
จากการจูบที่เพียงแค่แตะเบาๆที่ริมฝีปากเขาก็เปลี่ยนเป็นจูบที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ปลายลิ้นของเขาซุกไซ้เข้ามาที่ริมฝีปากของฉันอย่างช้าๆไม่รีบร้อน กลิ่นของเปเปอร์มินท์ในบุหรี่ที่ไทจิซังสูบไปเมื่อกี้ยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเขากับสร้างความมึนงงให้กับฉันที่ตอนนี้สติมันเริ่มพร่ามัวไปหมด
ฉันที่ไม่ประสีประสากับเรื่องแบบนี้ปล่อยให้ไทจิซังเป็นคนนำพาไป เขาประคองใบหน้าฉันอย่างราวกับต้องการทะนุทะนอมฉันเอาไว้
เนิ่นนานที่เขามอบจูบฉัน...เขาก็ถอนริมฝีปากออกก่อนที่ฉันจะเริ่มหายใจไม่ทัน
“ฉันไม่อยากเลิกกับยูอิ ได้โปรดอย่าไปไหนเลยนะ...” เขาถอนริมฝีปากออก มือของเขายังคงประคองหน้าฉันเอาไว้ ไทจิซังมองลงในตาของฉันอย่างอ้อนวอน
“แต่เราคบกันแบบนี้ไม่ได้นะคะไทจิซัง” ฉันบอกกับเขาถึงแม้ว่าฉันจะแพ้สายตาอ้อนวอนของเขาแบบนี้ก็ตาม แต่...ใช่สถานะของเราในตอนนี้มันไม่ควรที่จะมาคบกันแบบความรักของหนุ่มสาวทั่วไป
“ฉันไม่อยากเลิกกับยูอินะ...” เขายังคงดึงดันกับคำตอบเดิม
“แต่ว่า...” กลายเป็นฉันเองที่ลังเลในความสัมพันธ์ ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจเขาหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันกลัวมันจะจบแบบเดิมแบบครั้งนั้นที่มันเคยเกิดขึ้นกับฉัน
“ฉันจะรอยูอิ จนกว่ายูอิจังจะเรียนจบมัธยมปลาย” เสียงของเขาพูดขัดฉันขึ้นมา
“ระหว่างนี้ฉันกับยูอิ คงต้องรอเวลา...” เขาให้เหตุผลที่ฉันไม่คาดคิดว่า คนอย่างเขาจะพูดมันออกมาให้ฉันได้ยิน
“ฉันเลือกที่จะรอยูอินะ แล้วยูอิละจะรอฉันไหม?” เขาถามขึ้น สายตาของเขาดูจริงจังแน่วแน่กับคำถามที่เขาถามฉัน
“ถ้าไทจิซังยืนยันคำตอบแบบนี้ฉันก็จะรอเหมือนกันค่ะ ^^” ก็ในเมื่อเขาชัดเจนกับคำตอบที่ให้มา แล้วทำไมฉันกับเขาเราถึงจะไม่รอละ?
“แต่ไทจิซังคะ...ฉันแอบกังวล...” แต่ว่านะเรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นกับฉัน เพราะกลัวว่ามันจะเกิดซ้ำรอยเดิมอีก จึงมีแอบกังวลบ้าง *-*
“ไม่หรอกเชื่อฉัน อย่างตอนนี้เราอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ ฉันและยูอิเราคือแฟนกัน แต่ถ้าฉันกับยูอิจังอยู่ที่โรงเรียนเราสองคนจะเป็นแค่อาจารย์กับนักเรียนเท่านั้น ตกลงไหม?” อ่า...ทำไมเขาดูรั้นจัง -*-
“อ่า...แต่มันก็อดห่วงไม่ได้นี้ค่ะ” ฉันบอกไปตามจริง
“แค่ยูอิไม่แอบหึงฉันกับสาวๆที่โรงเรียนก็พอ ไม่งั้นความแตกแน่ๆ ฮ่าๆ” -*- ดูสิเขายังทำให้มันเป็นเรื่องตลก
ป๊าบ!!
“บ้า...ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” ฉันฟาดมือไปที่ไหล่เขาอย่างหมั่นไส้
“แล้วแบบไหนละ? อันที่จริงฉันกับยูอิเราสองคนคบกันก่อนที่เราจะรู้จักกันที่โรงเรียนนะ ฉันคิดว่าไม่ผิดนะ และฉันก็ไม่ได้ขอคบยูอิตอนที่เธอเป็นนักเรียนของฉันสักหน่อย คิดมากไปได้” เขาพูดดูสบายๆ
ใช่เราสองคนคบกันก่อนที่เขาจะมาเป็นอาจารย์ของฉัน
“ไทจิซัง...”
“หื้ม..?”
“ไทจิซังดื่มมาหรอคะ?” ฉันเขยิบเข้าไปใกล้ไทจิซัง จริงๆด้วยดื่มมา -*-
“อ่า...ฉันไปกับฮิโรชิมานะ พอดีฉันมีเรื่องเครียดๆเลยชวนไปดื่ม” เขาว่าแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
จริงๆ ด้วย เขาไปดื่มมา =_=
แต่พอเมื่อกี้ที่พวกเราสองคนได้พูดคุยเรื่องการคบกันนั้น มันทำให้ฉันโลงใจในระดับนึงเลยแหละ แต่อีกใจนึงก็กลัว
แต่ไทจิซังบอกว่าไม่ต้องกังวลเพราะเขาเองก็ไม่อยากทำให้ฉันลำบากใจ เราตกลงถึงข้อตกลงในการคบกัน ไทจิซังเลือกที่จะรอฉันอีก 1 ปี เพื่อรอจบปีการศึกษาของชั้นมัธยมปลาย
เวลาอยู่ในโรงเรียนทั้งเขาและฉันจะอยู่ในสถานะอาจารย์กับนักเรียน(ที่สำคัญเราต้องทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุดห้ามให้ใครจับได้)
ส่วนเวลาที่ไม่ได้อยู่ในโรงเรียน ฉันและไทจิซังพวกเราสองคนจะเป็นเหมือนคู่รักคนอื่นๆ
เห้อ...ตอนแรกที่ฉันออกมาเจอเขาตามข้อความที่เขาส่งมา คือฉันกะจะมาบอกให้พวกเราเลิกติดต่อกัน
แต่พอมาเจอหน้าไทจิซัง เอาเข้าจริงๆ ฉันก็ไม่กล้าพูดออกไปเลย >_< หงื้ออออ ก็ดูเขาสิ ลูกอ้อนมาเต็มแถมยังดึงดันที่จะคบกันต่อด้วย
ทำไมเขาถึงอยากคบกับฉันต่อด้วยก็ไม่รู้ -*- ทั้งๆที่เขาสามารถเลิกติดต่อกับฉันแล้วไปคบกับคนอายุรุ่นเดียวกันก็ได้นิ? ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย
“คิดอะไรอยู่หรอ?” เสียงของไทจิซังปลุกฉันให้สะดุ้งออกจากความคิดของตัวเอง
“ปะเปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ><”
“ต้องมีแน่ๆ” เขายังคงคาดคั้นเอาคำตอบ
“กะกะก็ฉันแอบสงสัยนี่ค่ะ...ว่าทำไมไทจิซังถึงยังคุยกับฉันต่อ ทั้งๆที่ฉันคิดว่าไทจิซังนะ ไปคบกับคนรุ่นเดียวกันยังได้เลย แถมไม่ต้องมานั่งกังวลเหมือนคบกันฉัน” ฉันบอกไป
เป๊าะ!
“โอ้ยเจ็บนะคะ” ไทจิซังเอือมมือมาดีดที่หน้าผากของฉัน บ้าจริง! เจ็บชะมัก โอ้ยยย หน้าผากฉันจะโนไหมเนี้ย คนบ้า..
“พูดอะไรออกมานะรู้ตัวไหมน่ะเรา” เขาถามเสียงเข้ม
“ก็ฉันแค่สงสัยนิ ไม่เห็นไทจิซังต้องมาดีดหน้าผากฉันเลย” ฉันบุ้ยปากใส่เขา พลางเอามือกุมหน้าผากตัวเองไว้ เขาเนี้ยมือหนักชะมัดเลย -*-
“ก็ต้องดีดสิ คราวหลังจะได้ไม่ต้องมาไล่ให้ฉันไปหาคนอื่น”
“ฉันก็บอกไทจิซังไปแล้วนิค่ะว่าแค่สงสัยเฉยๆ ยังไม่ได้ไล่ให้ไปหาคนเลยนี่ค่ะ” ฉันเถียงเขา
“จะเอาคำตอบจริงๆใช่ไหม? ว่าทำไมฉันเลือกที่จะคบยูอิต่อ” เขาว่าแล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ -///- ดะดะเดี๋ยวนะนี่มันใกล้เกินไปแล้ว ><
“มะมะไม่อยากรู้แล้วค่ะ >_<” ฉันว่าแล้วรีบถอยหนี แต่ยังไม่ทันจะได้เขยิบเลย ไทจิซังก็ล็อกตัวของฉันเอาไว้ไม่ให้หนี
“หึ” ยังจะมาหัวเราะกันอีก -*-
“เพราะฉันเป็นสเปคของยูอิไง” อะไรนะ? เขานี่มันหลงตัวเองมากๆเลย
“ฉันงั้นแสดงว่าไทจิซังก็ชอบกินเด็กนะสิคะ อ๊ะ...” ฉันหันไปแซวเขาบ้างแต่ยังไม่ทันได้พูดจบประโยคคนตรงหน้าก็ประกบปากลงมาที่ริมฝีปากฉันก่อน ราวกับว่าหมั่นไส้ที่ฉันพูดกับเขาไปแบบนั้น
“อื้อ..” จูบครั้งนี้มันดูร้อนแรงกว่าครั้งเมื่อกี้ ลิ้นร้อนของเขาทำหน้าที่ของมันได้ดี ลื่นไล้เข้ามาในโพรงปากของฉันอย่างช่ำชอง กระวัดหยอกเหย้าอย่างขี้เล่น ฉันที่จูบไม่เป็นก็ได้แค่เงอะงะ เลยปล่อยให้เขาเป็นคนนำเกมไป
ทำไมเขาถึงได้จูบเก่งแบบนี้นะ >///<
“ใช่...ฉันชอบกินเด็ก เพราะฉะนั้นมาให้ฉันกินซะดีดี” ฉันแทบลมจับเมื่อได้ยินเข้าพูดแบบนี้ ตายแล้ว..ยูอิคนนี้ไปไม่เป็นเลยค่ะ
ต่อจากนี้ฉันจะรับมือกับคนอย่างเขาได้แค่ไหนเนี้ย >_< โอ้ยยอมเขาเลยจริงๆ
****************************************************
TALK
เนี้ย!! 1 ปีอ่ะ คุณพี่ไทจิของเราจะรอได้จริงๆ หร๊อออ?
ร้ายมากนะคะ >_< ไม่ยอมปล่อยน้องไปเลย น้องบอกให้ไปคบรุ่นเดียวกัน
จะได้ไม่มีปัญหาแต่คุณพี่เขายอมที่ไหนละ >_<
อะแฮ่ม !! แต่พี่ไทจิอย่าลืมนะคะ ว่าให้สัญญาอะไรไว้กับเพื่อนสุดที่รักอย่างฮิโรชิ น่ะ
ว่าคุณพี่ไทจิจะต้องรอน้องเรียนจบ อีกตั้ง 1 ปี แน๊ะ... อิอิ
****************************************************
ฝากคอมเม้นให้กำลังใจ ส่งสติ๊กเกอร์ หรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :)
ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
