STOP IT รักต้องห้ามอาจารย์ที่รัก

ตอนที่ 12 : บทที่ 11 : การพบกันอีกครั้งในสถานะอาจารย์และนักเรียน

คำเตือน

เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสม

เนื้อหาในเรื่องมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องอาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

(เนื้อหาในเรื่องอ้างอิงเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น)

ในส่วนของเนื้อหาหากเกิดข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

**************************************************** 

บทที่ 11 : การพบกันอีกครั้งในสถานะอาจารย์และนักเรียน  

วันรุ่งขึ้น...

โรงเรียนมัธยมปลายศึกษาxx

ชั้นปีที่ 3 ห้อง บี

เรื่องเมื่อวานนี้ยังทำให้ฉันช็อคไม่หายเลย -*-

ทำไมฉันกับไทจิซังต้องมาอยู่ในสถานะแบบนี้กันด้วย ทำไม!!! 

เรื่องนี้ฉันยังไม่ได้บอกกับโยชิดะและนามิเลย เพราะฉันนะยังทำใจไม่ได้เลย T^T และฉันก็ไม่อยากให้ทั้งสองเป็นกังวล

ฉันและนามิคิดว่าไทจิซังกำลังเรียนอยู่มหาลัยซะอีก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น ตอนนี้เขาเป็นอาจารย์ต่างหาก!

และที่ช่วงนี้เขาดูไม่ว่างอาจจะเป็นเพราะต้องเตรียมเอกสารเพื่อสื่อการเรียนการสอนอยู่ก็ได้ ทำให้เขาดูไม่ว่าง

คาบแรกของวัน...

ครืด...

เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของอาจารย์ประจำวิชาคาบแรกของวันนี้ ทำให้นักเรียนต่างเดินไปนั่งประจำที่ของตัวเอง

การปรากฏตัวของอาจารย์ประจำวิชาคนใหม่ดูเป็นที่น่าสนใจของนักเรียนในชั้นมาก

“อ๊ะ...นั่นมัน...” ทั้งนามิและโยชิดะ หันมาทางฉัน

ใช่เราทั้งสามคนเข้าใจไม่ผิดหรอก เขาคือไทจิซัง และตอนนี้เขาอยู่ในสถานะอาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ของพวกเราในตอนนี้ T^T

“สวัสดีนะทุกคน ฉันชื่อมัตซึโอมิ ไทจิ เป็นอาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ให้กับพวกเธอในภาคเรียนนี้ :) ” เสียงของไทจิซังแนะนำตัวเองทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

“อาจารย์มัตซึโอมิ หล่อมากๆเลยเธอ >_<”

“โห้ววว นี้อาจารย์ของพวกเราหรอวะ? ฉันคิดว่านายแบบมาเองซะอีก”

“มีอาจารย์สอนคณิตศาสตร์แบบนี้มันช่างดีซะจริงเลยเนาะ เธอว่าไหม >_<”

ซุบซิบ ซุบซิบ...

เสียงซุบซิบพูดคุย เกี่ยวกับไทจิซังเยอะมาก นักเรียนภายในห้องนี้ต่างตื่นเต้นกับอาจารย์ประจำวิชาคนใหม่ ก็ใช่นะสิฉันว่าเขาไปเป็นนายแบบน่าจะรุ่งกว่าการมาเป็นคุณครูซะอีกนะ -*-

“เออ...ยูอิเธอโอเคนะ” โยชิดะหันมาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง นามิเองก็เช่นกันเธอดูมีอาการเป็นห่วงฉัน 

“อืม...” ฉันตอบกลับแล้วนั่งก้มหน้า ไม่หันไปมองทางไทจิซัง

ใช่นามิกับโยชิดะ ดูเป็นห่วงเรื่องของฉันกับไทจิซัง เพราะฉันนะเคยถูกพักการเรียนเรื่องที่ฉันคบกับอาจารย์ท่านนึงเมื่อเทอมที่แล้ว 

เรื่องที่ฉันคบกับอาจารย์ท่านนั้นไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย มันก็แค่ที่เราสองคนส่งข้อความหากัน แล้วมีบางครั้งที่เราแอบจับมือกันบ้าง แต่พอมีคนรับรู้เรื่องของฉันที่คบกับอาจราย์ท่านนั้น กับเอาไปใส่สีตีไข่จนการเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม ทั้งๆที่เราไม่ได้มีอะไรเกินเลยอย่างที่ทุกคนกล่าวหาฉัน

หลังจบคาบเรียน...

คาบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ของไทจิซังจากเดิมที่ยากอยู่แล้ว T^T พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้ฉันไม่มีสมาธิในการเรียน T_T

แล้วที่สำคัญไทจิซังตอนนี้เป็นที่สนใจของทุกคนในโรงเรียนมาก ที่มีอาจารย์หน้าตาดีแบบเช่นเขาอยู่ที่โรงเรียน

ช่วงพักเที่ยง

ฉันได้ถูกหัวหน้าห้องไหว้วานให้รวบรวมข้อสอบทดสอบการเรียนของวิชาคณิตศาสตร์ไปส่งที่ห้องพักครู ซึ่งข้อสอบที่ฉันกำลังจะไปส่งนั้นเป็นวิชาการสอนของไทจิซัง

รู้สึกว่าฉันไม่อยากเจอเขาเลยอ่ะ ยิ่งสถานการณ์แบบนี้ฉันยิ่งไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของฉันกับไทจิเลย กลัวจะเกิดเรื่องแบบเดิมที่เคยเกิดขึ้น

ไม่เป็นไรหรอกมั้งแค่เอาพวกข้อสอบไปว่างไว้ที่โต๊ะเขาแล้วก็รีบเดินออกมาเลย

ครืด...

“ขออนุญาตค่ะ” ฉันบอกพร้อมกับแบกข้อสอบเดินไปไว้ที่โต๊ะของไทจิซัง

“ขอบคุณนะ” ฉันสะดุ้งเมื่อมีเสียงขอบคุณดังขึ้นด้านหลัง ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากห้องพักครู

“ไทจิซัง..อ่ะ!” ฉันรีบเอามือปิดปากทันที เมื่อกี้ฉันเผลอหลุดปากเรียกแค่ชื่อเล่นของไทจิออกไป

บ้าจริง *0* ในโรงเรียนแบบนี้ใครเขาให้เรียกแบบนั้นละ ต้องเรียกว่า อาจารย์มัตซึโอมิ สิยัยยูอิ

“ค่ะ” ฉันรับคำขอบคุณนั้น

“เออคือว่า...” ยังไม่ทันที่ไทจิซังจะพูดอะไร จู่ๆก็มีเสียงของนักเรียนหญิงพูดขึ้นมาก่อน

“อาจารย์มัตซึโอมิ พวกเรามีเรื่องจะปรึกษาเกี่ยวกับวิชาของอาจารย์ค่ะ”

“อ่ะ...นั่นมันยูอินิ...” ซุบซิบ ซุบซิบ

“อาจารย์มัตซึโอมิค่ะ รีบเข้าห้องพักครูกันเถอะค่ะ” มีเสียงนักเรียนหญิงคนนึงพูดขึ้น

“ใช่ค่ะ อาจารย์ตรงนี้มีนักเรียนที่เคยแอบคบกับอาจารย์ด้วยนะคะ พวกเราว่ารีบไปเถอะค่ะ” และอีกคนก็พูดขึ้นมาบ้าง

“พวกเราเป็นห่วงอาจารย์นะคะ กลัวว่าอาจจะโดนยูอิมาวุ่นวายได้” ใช่ อาจจะเป็นปัญหาก็ได้ ฉันคิดในใจ

“เหมือนยูอิจะเป็นเด็กมีปัญหานะคะ” แต่เดี๋ยวนะฉันไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ -*-

“ไปกันเถอะค่ะ”

“รีบไปกันเถอะพวกเรา”

“ใช่ๆ รีบไปกันดีกว่า พวกเราต้องกันอาจารย์มัตซึโอมิ ห่างจากยูอิเข้าไว้” นักเรียนหญิงกลุ่มนั้นรีบพาไทจิซังเดินออกไปจากตรงนี้

เสียงของพวกเขาค่อยๆเบาลงเมื่อเดินห่างไปไกล...

ไทจิซังเดินออกไปกับกลุ่มนักเรียนหญิงพวกนั้นแล้วแต่ฉันยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

ฉันคิดว่าเราสองคนคงต้องจบความสัมพันธ์กันแค่นี้แล้วแหละ...

ทั้งฉันและไทจิซังเอง เราสองคนไม่ควรจะมาอยู่ด้วยกันในสถานะคู่รักแบบนี้

หลังเลิกเรียน...

“บาย บาย ทั้งสองคนเจอกันพรุ่งนี้นะ” นามิโบกมือลาให้ฉันกับโยชิดะ

“เออ...งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ พอดีฉันมีนัดกับกลุ่มเพื่อนผู้ชายของฉันนะ ไปก่อนนะ” โยชิดะพูดขึ้น

“อืม เจอกันพรุ่งนี้ ^^”

ฉันบอกแล้วเดินไปตามทางเพื่อจะไปที่สถานนีรถไฟใต้ดินเพื่อจะกลับบ้าน

“กลับบ้านดีดีนะ...” จู่ๆเสียงตรงด้านกำแพงก็ดังขึ้น ฉันหันหลังกลับไปมองทางต้นเสียงนั้น ก็เห็นไทจิซังยืนกอดอกพิงกับผนังรั่วของโรงเรียน ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉยไม่ได้แสดงอารมณ์ใดใดออกมา

เขามาอยู่ตรงนี้นานหรือยังฉันก็ไม่รู้ ทั้งเขาและฉันเราสองคนต่างจองมองกันและกัน แต่หากว่าไม่มีใครสักคนเอ่ยปากพูดอะไรออกมา บรรยายกาศดูน่าอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ

“กลับแล้วนะคะ...” ในเมื่อต่างคนต่างเงียบอยู่แบบนั้นฉันจึงเป็นฝ่ายขอตัวและเดินออกมา

ฉันในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไรกับเขาจริงๆ...

****************************************************

TALK

สงสารยัยน้องยูอิเลย T^T ความรักครั้งนี้ของน้องจะสมหวังไหม?

หรือจะจบลงแบบเดิมเหมือนเมื่อครั้งก่อน

แล้วพี่ไทจิของเราละ? เขาจะทำยังไงต่อไหมน้าาาา...

อันนี้ต้องมาลุ้นกันนะคะ :)

****************************************************

ฝากคอมเม้นให้กำลังใจ ส่งสติ๊กเกอร์ หรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :) 

ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^