[EXO] Be Inconsistent ขอโทษครับที่ผมเด็กกว่า TAOLAY

ตอนที่ 8 : Be Inconsistent :: 7

-7-


 

            #ร้านชานมไข่มุกเฉิน#

“ร้านนี้สินะที่ที่นายทำงานอยู่ตอนนี้” ผมถอดแว่นตาสีชาออกและมองไปยังร้านชานมไข่มุกด้านหน้า ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูรถแล้วเดินไปที่ร้านชานมไข่มุก

กริ้งๆๆ

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น พร้อมกับร่างของผมที่เดินเข้ามาในร้านผมกวาดสายตาไปทั่วร้านเพื่อมองหาใครคนหนึ่ง

รอยยิ้มผมกระตุกขึ้นเมื่อมองเห็นเป้าหมาย ผมเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่างอยู่มันเป็นมุมหลบของร้านอยู่เหมือนกัน

“สวัสดีครับ” ผู้ชายตรงหน้าผมพูดตอนรับลูกค้าแล้วเดินมายังโต๊ะที่ผมนั่งอยู่เพื่อจะที่รับออเดอร์ แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเขาเห็นผม

“สวัสดีลู่หาน” ผมส่งยิ้มทักทายให้กับคนตรงหน้า

“เออ...สวัสดีครับคุณอี้ชิง ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ?” เสียงของลู่หานดูเกร็งใจผมเล็กน้อย

“ผมขอลาเต้ร้อนแก้วนึงละกัน” ผมบอก

“ครับ เดี๋ยวรอสักครู่นะครับ” ลู่หานเดินไปหลังจากรับออร์เดอร์เสร็จ

“ลาเต้ได้แล้วครับ” เสียงของลู่หานดังขึ้นมาพร้อมกับออร์เดอร์ที่ผมสั่งไปเมื่อกี้

“นั่งเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ” ผมเอ่ยปากชวนคนตรงหน้าที่ยังดูเกร็งๆไม่หาย

“เออ...ครับ?” นายลู่หานลังเลเล็กน้อย

“ถ้านายไม่รังเกียจอะไรก็นั่งเป็นเพื่อนฉันสักพักสิ?” เมื่อดูเหมือนว่าลู่หานจะไม่นั่งผมเลยแกล้งพูดให้ลู่หานเกร็งกว่าเดิม แม้ว่าจะดูเกร็งๆ แต่ลู่หานก็เลือกที่จะนั่งลงตามคำขอของผม

“อ๋อ ได้ครับ...ว่าแต่คุณอี้ชิงมีอะไรเปล่าครับ?” ผมไม่ตอบคำถามของของลู่หานแต่ยกแก้วขึ้นจิบลาเต้แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง

“ฉันไม่มีอะไรหรอก...ว่าแต่นายทำงานอยู่ที่นี้หรอ?” ผมพูดขึ้นพลางมองหน้าลู่หานไปด้วย

“ครับ” ลู่หานขานรับแต่สีหน้าแสดงความสงสัยอยู่ไม่น้อยที่อยู่ๆ ผมก็ชวนเขสนั่งเป็นเพื่อนแล้วยังถามถึงเรื่องงานของเขาอีก

“ร้านดูน่ารักดีเนาะ?” ผมแกล้งถามเพื่อไม่ให้บรรยากาศดูตึงเครียดเกินไป

“ครับ ^^” แต่ดูเหมือนนายลู่หานก็ดูผ่อนคลายไม่เกร็งเหมือนตอนแรก ผมมองดูร้านไปรอบ ภายในร้านชานมไข่มุกตกแต่งแบบเรียบง่ายแน่นสีครีมซะส่วนใหญ่ ส่วนเจ้าของร้านดูเหมือนว่าจะชื่อเฉิน

“นายนะ...” ผมถามลู่หานดูเหมือนว่าหมอนั้นจะสะดุ้งตอนที่ผมเรียกเมื่อกี้

“ครับ?”

“นายเพิ่งไปทำงานให้อี๋ฟานเมื่อวานหรอ?” ผมเริ่มถามนายลู่หานแบบเข้าประเด็น

“ใช่ ครับ? ...หรือว่าว่าผมทำไม่สะอาดครับ T^T” เหมือนลู่หานจะไม่รู้ว่าผมมาด้วยจุดประสงค์อะไร เลยคงคิดว่าผมจะมาว่าเรื่องที่ความสะอาดให้อี๋ฟาน

“หึหึ ไม่หรอก...ฉันแค่อยากรู้ว่านายไปทำงานให้อี๋ฟานแบบ’ข้ามวัน’ เลยหรอ?” ผมขำแบบเล่นทีแต่คำถามเมื่อกี้ทำให้คนตรงหน้าผมชะงักเหมือนกัน

“เอ๋..ว่าไงนะครับ?” ดูเหมือนนายลู่หานจะดูงงๆกับคำถามของผมอยู่ไม่น้อย

 “ผมขอโทษที่ต้องถามคุณตรงๆนะครับ ลู่หาน...ที่คุณบอกว่าคุณไปทำงานนะคุณไปทำอะไรกันแน่” ผมเอามือขึ้นมาท้าวค้างกับโต๊ะพลางผมสแยะยิ้มให้กับลู่หาน

“คุณจะถามผมว่าไงกันแน่ครับคุณอี้ชิง?” ดูเหมือนลู่หานจะโกรธนิดๆที่ผมถามไปเมื่อกี้

“ที่นายไปทำนะถึงขึ้นเอาตัวเข้าแลกหรือเปล่า?” ผมถามคนตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมาเล่นทำเอาคนตรงหน้าถึงกับทำสีหน้าไม่ถูก

“นี้คือสิ่งที่คุณมาหาผมวันนี้ใช่ไหมครับ?” ลู่หานคงสะกดกั้นอารมณ์โกรธเอาไว้แน่ถ้าผมเดาไม่ผิด

“ฉันแค่ต้องการคำตอบให้แน่ชัดว่านายไม่ได้ไปทำงานอะไรแบบนั้น?” ผมยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะเค้นเอาคำตอบจากคนตรงหน้า

“ผมมีศักดิ์ศรีพอ ที่จะไม่ลดตัวไปทำงานแบบนั้นครับ” แต่ลู่หานก็ตอบกลับผมอย่างถือตัวเหมือนกัน

“หึ ผมก็หวังให้เป็นเช่นนั้น” ผมกระตุกยิ้มตอบให้กับคนตรงหน้า

“แค่นี้ใช่ไหมครับ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อน” พูดเสร็จลู่หานก็ลุกขึ้นโดนไม่หันมามองผม ผมมองตามหลังลู่หานไปจนหมอนั้นลับสายตา

“ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากให้นายเข้ามายุ่งวุ่นวายกับอี๋ฟานมากกว่านะลู่หาน” ผมพูดขึ้นกับตัวเองพลางจิบลาเต้ ทำไมผมถึงทำแบบนี้นะหรอ? ก็เพราะผมกำลังคิดกำลังคิดว่าลู่หานจะทำให้อี๋ฟานเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน ...เพราะเมื่อก่อนอี๋ฟานมีเพียงแค่ผมเป็นคนสนิทที่ยอมให้เข้าใกล้ตัวมากที่สุด เพราะผมกลัว กลัวว่าสักวันลู่หานจะมาแทนที่ตรงนั้น!! มาแทนที่ผม! ผมทำแบบนี้ผมผิดด้วยหรอ? ใช่มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว...

แต่ผมก็แค่กลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว ผมไม่เคยอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ผมมีอี๋ฟานที่คอยอยู่ข้างๆตลอด ผมไม่อยากเสียคนไปให้กับใคร...



 

........................................................



ฉันหวง...นี้สรุปฉันผิด? (จางอี้ชิง)
ยกนี้ ::  LAY ♥ TAO