[EXO] Be Inconsistent ขอโทษครับที่ผมเด็กกว่า TAOLAY

ตอนที่ 3 : Be Inconsistent :: 2

- 2 -

 

เย็นวันต่อมา...

“หยุดเดี๋ยวนี้ไอ้จื่อเทา” และสุดท้ายผมก็วิ่งหนีพวกมันเหมือนเมื่อวาน ผมรีบวิ่งอย่างสุดชีวิตและไม่คิดจะหันกลับไปมองพวกมันให้เสียเวลาด้วยผมคิดว่าพวกมันคงอยู่ห่างจากผมพอสมควรเพราะฟังจากเสียงที่มันตะโกนเรียกผมแล้วมันไม่ค่อยดังมากนัก

แต่ผมก็ไม่ชะล่าใจหรอกรีบตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างสุดชีวิตขอให้วันนี้เป็นอีกวันที่ผมรอดจากพวกนี้ด้วยเถอะ

ทั่ก! ทั่ก!!

ผมวิ่งไปตามตรอกซอกซอยอย่างไม่รู้จุดหมายอะไรเลย ผมจึงหันไปดูไอ้พวกยักษ์สามคนที่กำลังวิ่งตามผมมาพวกมันยังไม่ลดละความพยายามที่จะตามล่าผมอย่างไม่หยุดทำให้ผมต้องรีบวิ่งหนีพวกมันไปเรื่อยๆ

ถ้าวันนี้ผมโดนพวกมันจับได้นะผมพูดได้เลยพวกมันคงรุมกระทืบผมแน่ๆเลย โทษฐานที่เบี้ยวนัดพวกมัน แต่เรื่องชกต่อยเนี้ยผมไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกแต่ถ้าหน้าผมมีบาดแผลขึ้นมานะรับรองได้ว่าผมเจอพี่ลู่สวดยับแน่ แล้วอีกอย่างพี่เขาจะไม่มาช่วยผมเรื่องชดใช้หนี้ให้พวกมันแน่ๆ ไม่สิพี่ลู่คงสมน้ำหน้าผมเลยแหละ =_=

“เฮ้ย!!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อผมกำลังวิ่งอยู่ จู่ๆก็มีอีกพวกกำลังวิ่งมาดักอีกทาง ซวยแล้วไงนี้พวกมันคงยกมากันเป็นขโยงแน่เลยวันนี้

แหละที่สำคัญซอยนี้เป็นซอยเดียวไม่มีทางแยกหรือทางไหนให้ผมหนีได้เลย! มันเลยเป็นเรื่องง่ายที่พวกมันจะวิ่งมาดักผมไว้ ผมหยุดวิ่งอย่างหมดหนทางยืนรับกรรมที่จะขึ้นในไม่ช้า

“ไงหยุดวิ่งได้สักทีนะแก รู้ไหมว่าพวกฉันเหนื่อยมากแค่ไหน?!” ไอ้หัวหน้าของพวกนี้ที่วิ่งตามผมมาเดินเข้ามาหาผมพลางหอบ

ผมยืนมองหน้าพวกมันอย่างหัวเสีย ถึงผมจะเคยมีเรื่องชกต่อยบ่อยแต่ผมก็ไม่อยากจะเจ็บตัวให้เสียเปล่าหรอกนะเพราะมันใช่เวลานานเหมือนกันในการพักฟื้น แต่ผมจะทำไงได้ก็ต้องยอมยืนจำนนให้กับพวกมัน

“จับตัวมันไปให้นายท่าน!” ไอ้หัวหน้าเดินมาสั่งลูกน้องของมันอีกที

“ไอ้จื่อเทาแหละน่าคิดเล่นตุกติกล่ะไม่งั้นแกเจอดีแน่! เอาตัวมันไป!!” ไอ้พวกนั้นเข้ามาล็อคแขนผมไว้แล้วพาเดินไปยังรถที่พวกมันเตรียมไว้

วันนี้สินะที่ผมต้องไปเคลียร์หนี้กับหัวนายของแก็งซ์ นี้จริงๆ ผมเดินตามไปอย่างที่พวกมันบอกพลางคืดหาวิธีที่จะเจรจากับพวกนั้นเพื่อขอเลื่อนหนี้ออกไปอีก

พลั่ก!!!! เพล้ง !!!! ตุบ !!!!

            “โอ้ย....” ผมถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อถูก ร่างสูงถีบ

            “แกจะเบี้ยวหนี้ฉันไปถึงไหนว่ะ!!หวงจื่อเทา” ร่างสูงจับคอเสื้อของผม พลางตะคอกใส่หน้า 

              “ผมขอเวลาอีกสามวันครับ อี้ฟาน...” ผมพยายามต่อรองกับคนตัวสูงแม้ว่าความหวังจะริบหรีก็ตาม

             “สามวัน? แกพลัดมาหลายวันแล้วนะ???”

               “คือออ..อี๋ฟานครับ ....ผมมีขอเสนอให้กับอี้ฟานครับ?” ผมพูดไว้แค่นั้นพยายามคิดอีกทีว่าจะใช้วิธีนี้ดีไหม

              “ขอเสนอ? ขอเสนอไรของแก? ไหนลองว่ามาสิ?? ถ้าแกคิดตุกติกละก็ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ จือเทา!!!” คนตัวสูงถาม

            “ผมจะขอทำงานใช้หนี้ให้อี้ฟาน” ผมบอกพลางให้เขาใจเย็นๆ

            “นายเนี้ยนะ...??” อี๋ฟานมองหน้าผมอย่างจับผิด และผมก็รู้ว่าเขาคงไม่ไว้ใจผม

             “แล้วก็พี่ของผมด้วย?” ในที่สุดผมก็พูดมันออกไปจนได้ ร่างสูงกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง...แต่ก็หยุดไว้แค่นั้น

              “พี่ ? พี่ชายของนาย?”........."ก็ได้ ฉันจะคิดดูอีกที แล้วอย่าคิดหนีฉันล่ะ ...อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!!!” จบคำพูดของอี๋ฟานเขาก็กระตูกยิ้ม ให้กับผมพร้อมกับเดินออกไป

ผมพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นหมอนั้นจะให้ผมทำอะไรกันนะแต่ยิ้มให้ผมแบบนั้นคงคิดอะไรอยู่แน่ๆ! ใช่สิผมบอกให้พี่ลู่มาทำงานกับผมด้วยนิ

“ซวยแล้วไงจื่อเทา” ผมตบหน้าผากตัวเองอย่างคิดไม่ตก ผมพาพี่ลู่มารับชะตากรรมด้วยหรอเนี้ยโอ้ยยย ให้ตายเถอะทำไมผมถึงเป็นน้องที่เลวแบบนี้นะ!

พอคิดได้ดังนั้นพอก็รีบวิ่งไปหาพี่ลู่แม้ว่าจะต้องโดนกระทืบอีกรอบโดนพี่ลู่ก็ตาม

#อี้ชิง#

ปึก!

ผมพลักประตูแทบจะเรียกว่าถีบเลยก็ได้!! เพราะวันนี้เป็นอีกวันที่ทำให้ผมหงุดหงิดโดนไม่มีสาเหตุเลย เพราะอากาศร้อนมั้งเลยทำให้ผมบ้าๆ แบบนี้นะ

ตอนนี้ผมพาตัวเองมาที่ ผับของอี๋ฟานซึ่งหมอนั้นเป็นเพื่อนสนิทของผมมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ อันที่จริงตอนนี้ที่ผับก็กำลังจัดเตรียมสถานที่กันใหญ่เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงผับก็จะเปิด

“สวัสดีครับคุณอี้ชิง มาหาคุณอี๋ฟานหรอฮะ” พนักงานที่ผับหันมาทักทายผมอย่างอารมณ์ดีแต่ขอโทษนะที่ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี

“ใช่ ว่าแต่หมอนั้นอยู่ไหม?” ผมหันไปถามพนักงานด้วยเสียงปกติพยายามที่จะไม่หันไปพาลกับคนรอบข้าง

“อ๋อ อยู่ในห้องแหละครับ” พนักงานหันมาบอก

“ขอบคุณ” หลังจากที่รู้คำตอบผมก็รีบตรงดิ่งไปที่ห้องของหมอนั้นโดนทันที ระหว่างที่ผมกำลังขึ้นไปที่ห้องของอี๋ฟาน ก็เห็นผู้ชายคนนึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยสภาพที่สะบักสะบอมพสมควรเลยแหละ คงจะเป็นเรื่องลูกหนี้ของหมอนั้นอีกสิท่า ผมมองภาพนั้นอย่างเอือมๆเพราะภาพแบบนี้เห็นด้วยชินตาแล้วละมาที่นี้ทีไรก็เห็นภาพแบบนี้ประจำ ว่าแต่ผมน่าจะมาให้ไว้กว่านี้นะจะได้ร่วมวงของหมอนั้นแจมด้วยคนจะได้ระบายอารมณ์ตัวเองไปด้วย

ผมละสายตาจากภาพผู้ชายคนนั้นแหละเดินไปยังห้องทำงานของอี๋ฟาน แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักและเป็นครั้งแรกที่ทำให้ผมอยากรู้ว่าหมอนั้นเป็นใคร ผมจึงรีบเดินตามไปแต่พอไปถึงกลับไม่เจอใครเลยพบแต่ความว่างเปล่า

“หมอนั้นหน้าคุ้นๆนะ เหมือนไอ้เด็กบ้านั้นเลย” ผมยืนคิดอยู่สักพักจึงตัดสินใจเดินไปที่ห้องของอี๋ฟานอย่างมีคำถามคาใจ


 

.................................................

ทำไมครั้งนี้ตอนผมวิ่งหนีถึงไม่เจอพี่อีกน่า~?
เพราะถ้าเจอพี่ผมจะได้หนีไปพร้อมๆกับพี่ไงฮะ ^_< 

ยกนี้ :: TAO ♥ LAY