[EXO] Be Inconsistent ขอโทษครับที่ผมเด็กกว่า TAOLAY

ตอนที่ 11 : Be Inconsistent :: 10

-10-


 

#จาง อี้ชิง#

#ผับเค

วันนี้ผมกับเพื่อนๆ นัดกันมาที่ผับเค ดูเหมือนว่าวันนี้แบคฮยอนมันเป็นคนชวน ปกติมันก็ชวนเพื่อนๆออกมาทุกวันอยู่แล้วแต่เหมือนผมได้ยินมาแว่วๆว่ามันอกหักเลยชวนพวกผมมา ดริ้งกันเพื่อที่มันจะย้อมใจ แต่ผมก็ไม่เห็นมันแสดงความเสียใจอะไรออกมาให้เห็นเลย =_= ตรงกันข้ามมันกับรู้สึกดี๊ด๊ากว่าใครที่สุดในกลุ่ม

พวกผมเลือกที่จะนั่งที่นั่งประจำก็คือโซนวีไอพีของที่นี้นั้นเอง โซนวีไอพีของที่นี้ถือว่าใช่ได้เลยทีเดียวแถมต้องเป็นสมาชิกเท่านั้นถึงจะได้เข้ามาโซนนี้แล้วที่สำคัญยังต้องจ่ายค่าสมาชิกในราคาที่สูงพอสมควรในแต่ละปี

ผมมองไปรอบๆผับที่นี้ก็ยังมีอะไรๆที่เหมือนเดิมไม่ต่างจากทุกครั้งที่ผมมาจะแตกต่างก็แค่จำนวนคนที่มาที่นี้ในแต่ล่ะวันแค่นั้น นอกนั้นก็ยังคงเช่นเดิมไม่ว่าจะเพลงบีตจังหวะหนักให้ความบันเทิงที่เข้ากับนักท่องราตรีที่ขึ้นไปวาดรวดลายบนเวทีอย่างไม่มีใครยอมใคร และพนักงานที่คอยให้บริการก็คัดสันหน้าตามาอย่างดีทุกคน แต่...!

“สวัสดีครับไม่ทราบว่าโต๊ะของพวกคุณสั่งออร์เดอร์อะไรกันยังครับ?” ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อพนักงานบริการตรงหน้ามาทักโต๊ะของพวกผม

เป็นไปไม่ได้น่า~! ทำไมนายจื่อเทาถึงมาอยู่ที่นี้ได้? ผมยังคงอึ้งไม่หายกับการปรากฏตัวของใครอีกคน

“เออยังเลยครับพวกเราเพิ่งมา” แบคฮยอนหันไปตอบพร้อมกับทำตาหวานใส่ ผมมองท่าทางของแบคฮยอนแล้วเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ ไหนบอกอกหักเห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เลยนะ!

“งั้นจะรับอะไรไหมครับ?” นายจื่อเทาถามอีกครั้งพร้อกับเตรียมรับออร์เดอร์จากพวกผม

“ฉันขอ...”

“ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันเดินไปสั่งเอง” ขณะที่แบคฮยอนกำลังจะสั่งออร์เดอร์ผมก็พูดขัดขึ้นมาก่อน แล้วหันไปมองนายจื่อเทาอย่างหาเรื่องขณะที่เพื่อนๆผมก็มองผมอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

“อ่า~ ก็ได้ครับถ้ามีอะไรก็เรียกผมนะฮะ” นายจื่อเทารับคำอย่างง่ายดายพร้อมกับก้มหัวให้พวกผมนิดน้อยตามมารยาทแล้วเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์บาร์

“นี้อี้ชิงทำไมนายไม่สั่งอะไรล่ะ? แล้วไปไล่เขาทำไม?” หลังจากที่นายจื่อเทาเดินกลับไปแบคฮยอนก็หันมาถามผมอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน

“สั่งกับพนักงานคนใหม่ก็ได้นิไม่เห็นเป็นไร” ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ แต่แบคฮยอนก็ยังมองผมอย่างคาดโทษ

“นี้อย่ามาทะเลาะกันนะ” เสียงของดีโอดังขึ้นมาขัดจังหวะผมกับแบคฮยอน

“งั้นนายต้องไปสั่งออร์เดอร์มา ไม่ต้องเรียกพนักงานมาด้วย” แบคฮยอนพูดขึ้นพร้อมกับแก้เผ็ดผมขึ้นที่ไล่นายจื่อเทากลับไปโดยที่พวกเรายังไม่ได้สั่งออร์เดอร์

“ทำไมต้องเป็นฉัน นายอยากกินนายก็ไปสั่งเองสิ” ผมบอกอย่างหงุดหงิด

“เพราะนาย! เป็นคนไล่พนักงานกลับไปนายต้องรับผิดชอบโดยไปสั่งออร์เดอร์ของพวกเราทุกคน และต้องไปเดี๋ยวนี้!” แบคฮยอนหันมาบอกผมพร้อมกับสั่งให้ผมไปสั่งออร์เดอร์

“ฮึ๋ย!” เมื่อทนสายตากดดันของเพื่อนๆทุกคนไม่ได้ผมเลยต้องจำใจเดินกระแทกเท้าอย่างอารมณ์เสียไปที่เคาท์เตอร์บาร์ที่มีนายจื่อเทายืนพิงอยู่และส่งยิ้มมาให้ผมเหมือนรู้ว่ายังไงผมก็ต้องมาสั่งออร์เดอร์ที่นี้

“อ่า~ พี่ชายเจอกันอีกแล้วนะฮะ บังเอิ๊ญ บังเอิญจังเลยฮะ” เสียงทักของนายจื่อเทาดังขึ้นมาเมื่อผมไปยืนตรงเคาท์เตอร์บาร์ซึ่งห่างจากหมอนั้นแค่นิดเดียว

“แต่ฉันไม่ได้อยากเจอนาย” ผมตอบโดยไม่สนใจที่จะหันไปมองแต่กับสั่งออร์เดอร์ให้พวกเพื่อนๆแทน

“แต่ผมว่าเราคงจะต้องเจอกันอีกนานเลยฮะ” เสียงของนายจื่อเทายังคงไม่หยุดสร้างความรำคาญให้กับผม

“ไปไกลๆฉัน” ผมหันหน้าไปมองนายจื่อเทาอย่างหมดความอดทนแล้วเปิดปากไล่คนตรงหน้า

“ถึงพี่จะไล่ให้ผมไปไกลๆ แต่ผมก็คงไปไหนไม่ได้ไกลหรอกฮะและถึงผมไม่อยู่ตรงนี้ผมก็ต้องอยู่ส่วนใดส่วนนึงของผับอยู่ดี” นายจื่อเทาบอกผมอย่างกวนๆ

“นายจะไปอยู่ส่วนไหนของผับก็ไดที่ไม่ให้ฉันเห็นหน้านายแค่นี้ฉันก็พอใจและ” ผมกระแทกเสียงใส่นายจื่อเทาแบบประชด

“อ่า~ พี่ใจร้าย” ปากก็บอกว่าผมใจร้ายแต่ดูเหมือนนายจะยังคงยิ้มอยู่นะนายจื่อเทา?

“ใช่! และฉันก็ไม่เคยใจดีกับนาย” ผมบอกแล้วยกพวกออร์เดอร์ที่เพิ่งสั่งไปที่โต๊ะคนเดียว

“นี้อี้ชิงนายรู้จักกับพนักงานคนนั้นด้วยหรอ?” หลังจากที่กลับมาที่โต๊ะแบคฮยอนก็ถามผมอย่างสงสัย

“ไม่อ่ะทำไม?” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกับนายจื่อเทาและบอกปัดกับแบคฮยอนไปเพราะอยากพูถึงหมอนั้นอีก

“ฉันเห็นหมอนั้นมองนายตลอดเลยนะ...หรือว่าหมอนั้นชอบนาย?” แบคฮยอนตาโตขึ้นมาทันทีหลังจากที่ถามผมมาเมื่อกี้

“ฉันไม่ได้สนใจหมอนั้นจบเคป่ะ?” ผมบอกปัดอย่างรำคาญ

“นี้ๆ ถ้านายไม่ได้สนใจหมอนั้นทำไมนายไม่ทำให้หมอนั้นรู้ละว่าไม่ควรที่จะมายุ่งกับนาย” แบคฮยอนถามขึ้นพร้อมกับกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย อ่า~นั้นสินะผมลืมวิธีนี้ไปได้ยังไงในเมื่อผมบอกว่าไม่ ก็คือไม่!

ผมเดินมายังเคาท์เตอร์บาร์ที่มีนายจื่อเทานั่งอยู่ ผมเลือกที่จะไปนั่งข้างๆเขาโดยที่เจ้าตัวเองยังคงถึงกับงงกับการที่ผมมานั่งอยู่ตรงนี้

“นายเพิ่งมาทำงานที่นี้หรอ?” ผมหันมาถามจื่อเทาหลังจากที่สั่งมิกซ์เซอร์ เพราะดูจากชุดที่หมอนี้ใส่เหมือนเป็นพนักงานฝึกหัด

“ฮะ” จื่อเทาตอบกลับมาโดยไม่มีท่าทีสังเกตเลยว่าผมมานั่งที่ตรงนี้กับเขาว่ามีจุดประสงค์อะไรเพราะก่อนหน้านั้นผมบอกว่าไม่อยากเจอหมอนี้นิ แต่แล้วกับมานั่งคุยกับเขาซะงั้น

ซ่า!

“อุ้ย!! ขอโทษทีนะพอดีว่ามันหลุดมือนะ” ผมบอกพร้อมกับท่าทีร้อนรนแบบแกล้งเสแสร้งทำเป็นหาผ้ามาเช็ดที่จริงผมจงใจทำน้ำหกใสหมอนี้เองแหละ และมิกซ์เซอร์ที่ผมสั่งมาตอนนี้กับเลอะเต็มกางเกงหมอนี้หมอเลย

“เออไม่เป็นไรครับ” นายจื่อเทาบอกแล้วเช็ดกางเกงที่เปื้อนของตัวเองด้วยท่าทางเซ็งๆ และจังหวะที่หมอนั้นเผลอผมก็เอาโทรศัพท์ของผมไปไว้ที่กระเป๋ากางเกงโดยที่เขาไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ” นายจื่อเทาลุกขึ้นอย่างหัวเสีย ผมมองหมอนั้นเดินไปแล้วยิ้มให้กับผลงานตัวเองทีนี้ละ...นายเจอดีแน่ นายจื่อเทา! ฉันจะทำให้นายเดือดร้อนอย่างถึงที่สุดที่กล้ามาเล่นกับคนอย่างฉัน



 

.......................................................

ฉันเตือนนายแล้วนะ แต่นายไม่ฟังเอง
มันก็ช่วยไม่ได้! 

ยกนี้ :: LAY ♥ TAO