[EXO] Be Inconsistent ขอโทษครับที่ผมเด็กกว่า TAOLAY

ตอนที่ 10 : Be Inconsistent :: 9

-9-

 

#หวง จื่อเทา 

#ผับK เวลาทุ่มนึง

ตอนนี้ผมได้มาทำงานที่ผับเคอย่างไม่ต้องหลบพี่ลู่อีกต่อไป ตอนนี้ผมกำลังยืนรอไอ้เพื่อนตัวดีของผมป่านนี้พวกมันยังไม่มาอีก แค่วันแรกก็มาสายซะแหละ หรือว่าผมตื่นเต้นมาก่อนพวกมันกันนะ?

“เฮ้! ทำไมพวกนายมาช้ากันจัง?” ผมถามพวกมันทันทีที่สองคนนั้นมาถึง

“ฉันก็มาเวลาตามที่เขานัดพวกเรามา แกนั้นแหละไอ้จื่อเทาที่มาก่อนเวลาเอง” ไอ้ชานยอลหันบ่นกับผม

“สงสัยมันคงตื่นเต้นที่ได้ทำงานที่นี้มั่ง” ไอ้ไคพูดแขวะผมขึ้นมาบ้าง

“หุบปากไปเลย!” ผมหันไปว่าให้พวกมันอย่างเคืองๆที่พวกมันบ่นรุมผมกัน

“ฮ่า ฮ่า” แล้วไอ้สองคนนี้ก็หัวเราะพร้อมกันที่ได้แกล้งผมสำเร็จ

“ฮึ๋ย!” ผมเดินหนีพวกมันสองคนเข้าไปไหนผับก่อน ปล่อยให้ไอ้ไคกับไอ้ยอลหัวเราะผมให้พอ มาทำงานวันแรกก็เจอพวกมันแซวซะแหละ เฮ้อ~

ภายในผับเค เป็นผับที่ค่อนข้างหรูหรา ตั้งอยู่ย่านธุรกิจหว๋านไจ๋ของฮ่องกง ราคาค่าบริการค่อนข้างแพง แขกในร้านจึงมีแต่พวกกระเป๋าหนัก เซเลบ และแน่นอนว่า...ที่นี่ย่อมเลือกพนักงานที่หน้าตาดีมากและผมก็เป็นหนึ่งในนั้น น่าภูมิใจชะมัด

“จะยืนบื่ออีกนานไหมครับไอ้คุณจื่อเทา” ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรๆเพลินก็มีมารมาผจญอย่างไอ้ไคเข้ามาขัดจังหวะเข้า

“เออๆ กำลังตามไปอยู่โว้ย” ผมบอกอย่างหัวเสียแล้วเดินตามมันไป

พี่หัวหน้าพนักงานให้ผม ไอ้ไค ไอ้ชานยอลที่เพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกจึงให้พวกผมเริ่มฝึกงานทุกอย่างก่อนค่อยเริ่มทำงานประจำตำแหน่ง

ภายในผับตอนนี้ก็เริ่มมีคนทยอยเข้ามา เพลงภายในผับเริ่มเปลี่ยนเป็นจังหวะบีตที่หนักขึ้นเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศกับนักท่องราตรีที่จะมาวาดรวดลายกันในค่ำคืนนี้

ตอนนี้ผมมีหน้าที่เดินสำรวจดูความต้องการของลูกค้าภายในผับ

“เฮ้ย! พะ พะ พี่ลู่ O_O” ขณะที่ผมกำลังเดินสำรวจอยู่นั้นสายตาของผมก็ไปเจอเข้ากับพี่ชายของตัวเอง ใช่ครับพี่ลู่! และจังหวะที่ผมกำลังจะเดินหนีไปอีกฝั่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พี่ลู่หันมาทางผมแล้วเจอกับผมเข้าพอดี ทำให้ผมที่กำลังจะเดินถึงกับส่งยิ้มแห้งๆ เป็นการทักทายให้กับผู้เป็นพี่ชาย

“แฮะๆ หวัดดีพี่ลู่” ผมตีเนียนทักทายแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ตอนนี้ผมกับรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มซึมขึ้นมาบนใบหน้าของผมมากเป็นพิเศษ

“เฮ้ย! จื่อเทาไหนแกบอกว่าจะไปทำงานที่ร้านอาหารไง?” พี่ลู่ถามผมอย่างตกใจเมื่อเห็นผมปรากฏตัวอยู่ที่นี้

“เออ...ก็ที่นี้แหละฮะ “ ผมตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ

“ถ้าฉันรู้ว่าแกมาทำงานที่นี้ฉันจะไม่อนุญาตให้แกมาทำหรอก!” พี่ลู่ถึงกับบ่นผมที่ไปโกหกเขาว่าทำงานที่ร้านอาหาร แต่ที่นี้ก็ร้านอาหารนะฮะ หรือที่นี้ไม่เหมือนร้านอาหารกันนะ?

“โห้ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกฮะผมโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วนะฮะ แล้วอีกอย่างพวกเพื่อนผมก็มาทำงานที่นี้เหมือนกันนะฮะพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกฮะ” ผมเข้าไปจับแขนพี่ลู่ให้ใจเย็นๆ และอธิบายเหตุผลที่อาจจะมีส่วนที่ทำให้ผมได้ทำงานที่นี้ต่อ

“นายดูแลตัวเองได้? แล้วตอนนี้ฉันต้องมาช่วยนายเรื่องหนี้ของนาย?” พี่ลู่หันมาค้อนใส่ผมที่ทำหน้าสำนึกผิดแทบไม่ทัน

“เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายแล้วฮะพี่ฮะ...ให้ผมทำงานที่นี้นะฮะ?” ผมอยากทำงานที่นี้ใจจะขาดแล้วครับ >< (เสียงพูดในใจ) ผมยังคงไม่ละความพยายามที่จะอ้อนวอนให้พี่ลู่เห็นใจ

“แล้วที่สำคัญนะพี่ลู่ถ้าผมออกตอนนี้ผมต้องจ่ายค่าปรับด้วยนะฮะ...เพราะทำงานไม่ครบตามกำหนดเขา” ผมยกเหตุผล(ที่เพิ่งแต่งเองเมื่อกี้)มาอ้างเพื่อให้พี่ลู่ใจอ่อน

“เฮ้อ! ให้ตายเถอะนายนี้นะ!!” พี่ลู่มีท่าทีอ่อนลงแต่ก็ยังชังใจอยู่

“ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีฮะ” ผมกระพริบตาปริบๆ แบะปากนิดน้อยให้ดูเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนผู้ใหญ่ที่ทำแล้วน่ารักแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าผมจะน่ารักเหมือนเด็กๆพวกนั้นไหม? แต่ผมก็เลือกที่จะทำมัน...

“นายนี้มันแสบจริงๆเลย! ไงก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” อ่าในที่สุดพี่ลู่ก็ยอมให้ผมทำงานที่นี้ได้ เยส! สำเร็จ

“พี่ลู่พี่กลับบ้านก่อนผมก็ได้นะไม่ต้องรอผมหรอก” ผมบอกพี่ลู่ที่ดูเหมือนเป็นเชิงไล่มากกว่า

“ฉันรู้ไม่ต้องบอก ไงฉันก็ไม่อยู่รอกลับพร้อมนายหรอกไม่ต้องไล่!” พี่ลู่หันมาว่าผมแทบทันทีพร้อมกับเขย่งปลายเทาแล้วเอื้อมมือมาผลักหัวผมอย่างหมั่นไส้

“อ่า~ ผมไม่ได้ไล่นะฮะผมแค่แสดงความเป็นห่วงก็แค่นั้นเองไม่เห็นต้องดุผมเลยนี้ฮะ” ผมแกล้งทำเป็นบอกว่าเป็นห่วง แต่ในใจผมตอนนี้กลับถามว่า ทำไมพี่ลู่ไม่ไปสักที? วาย ยู โก นาว? -.-

“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะฮะ” ผมบอกแล้วเดินแยกตัวออกมา

“ไงจื่อเทาพี่แกมาคุมหรอว่ะ ฮ่า ฮ่า” เสียงของไอ้ไคส่งเสียงขึ้นมาแซวผมสงสัยมันคงเห็นผมกับพี่ลู่คุยกัน

“ไม่ใช่โว้ยแค่บังเอิญเจอกันเฉยๆ” ผมบอกปัดมันไป

“อ้าว นึกว่ามาตามแกกลับบ้านซะอีก” ไอ้ไคยังคงที่จะไม่หยุดแซวผม ผมเองก็รำคาญที่จะมายืนเถียงกับมันเลยเดินหนีไปทำงานอย่างอื่นแทน

ผมถึงกับเกิดอาการเซ็งขึ้นมานิดนึง...แค่นิดนึงเท่านั้นเพราะการที่เจอพี่ลู่นั้นแหละทำให้ผมถึงกับเกิดอาการเซ็งแบบนี้

“ฮู้ว~!” ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ และเริ่มอู้งานเดินไปรอบเพื่อจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น ผมยื้อแขนสองข้างของตัวเองไปจับกับราวระเบียงโซนวีไอพี แล้วสอดสายตาไปทั่วบริเวณผับ และจู่ๆสายของผมก็ไปเจอเข้ากับใครคนหนึ่ง เกิดรอยยิ้มกระตุกขึ้นที่มุมปากของผม

“อ่า~ ผมเจอพี่อีกแล้วนะฮะ ผมคิดถึงพี่จัง” ผมมองตามร่างบางอีกคนข้างล่างที่เดินมากับเพื่อนๆของเขา หลังจากที่มองเห็นร่างบางเดินไปนั่งที่โต๊ะก็ทำให้ผมละสายตาจากเขาแล้วเดินไปหายังเป้าหมาย

ผมว่าตอนนี้มันไม่น่าเบื่อแล้วฮะเพราะว่าการปรากฏตัวของใครอีกคนทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ผมว่าวันนี้ต้องมีเรื่องอะไรที่น่าสนุกแน่ๆครับ ผมรับประกัน

 

.....................................................................



อ่า~ ผมเจอพี่อีกแล้วฮะพี่ชาย คิดถึงจัง >< 

ยกนี้ :: TAO ♥ LAY