เล่ห์ร้ายละลายหัวใจนายซาตาน

เล่ห์ร้ายละลายหัวใจนายซาตาน

โดย… ชะเอมเฌอเอม

อารัมภบท

 

       ต้นข้าว หญิงสาวที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการแก้แค้นในครั้งนี้แต่เธอต้องถูกดึกเข้ามาร่วมด้วยเพียงเพราะเธอเป็นน้องสาวของคธาศรัตรูของเขา เวลาผ่านไปความสัมพันธ์ของเขาและเธอแนบแน่นมากขึ้น แต่จู่ๆ เธอก็มารู้ความจริงเข้าว่าที่เขาทำไปทั้งหมดเป็นเพียงเพราะเขาต้องการให้พี่ชายของเธอเจ็บปวด แค่เท่านั้น !

 

1...

ต้นข้าวถอนหายใจหนักๆด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการเดินเที่ยวห้างมาทั้งวัน เธอไม่ได้เที่ยวห้างมานานมากแล้วเพราะเธอถูก คธา พี่ชายของเธอสั่งห้ามเพราะกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย คธา เป็นคนค่อนข้างมีศรัตรูเยอะแต่เขาก็ไม่เคยหาเรื่องใครก่อนถ้าคนๆนั้นไม่มาทำร้ายเขาก่อน แต่ถึงยังไงเขาก็ไม่เคยเกรงกลัวใครอยู่แล้วเพราะเขามีลูกน้องมากมายถึงเขาจะดูเป็นคนร้ายกาจแค่ไหนและอันตรายเท่าไรแต่ถ้ารู้ว่าใครจะมาทำร้ายต้นข้าว น้องสาวคนเดียวของเขาละก็มันจะไม่มีทางตายดีเน่ ! เขารักต้นข้าวอย่างแก้วตาดวงใจเพราะพ่อแม่ของเธอและเขาได้จากไปนานแล้วพวกเขาจึงเหลือกันเพียงสองคนพี่น้อง ต้นข้าวเดินยิ้มไปเรื่อยเปี่อยเมื่อคิดถึงความดีและวีรกรรมของพี่ชายของตนเองจนเลยมาถึงลานจอดรถ เธอเปิดประคตูกำลังจะก้าวข้าวไปนั่งในรถ แต่อาราม ! มีมือหนาของชายลึกลับยื่นเข้ามาปิดจมูกของเธอ ในมือขอเขามีผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่อยู่

“ อื้อๆ ”

       เธอดิ้นรนได้ไม่นานเรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอก็สูญหายไป ทิ้งไว้แต่เพียงรอยข้าวของกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น จากนั้นชายแปลกหน้าก็แบกเธอพาดไว้บนไหล่ก่อนพาขึ้นแล้วขับหายไป...

“ ที่นี่ที่ไหน? ”

เธอถามทันทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วเจอแต่ชายชุดดำเต็มไปหมด เธอค่อยๆเหลือบตามองสำรวจไปรอบๆห้อง

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้”

ชายชุดดำคนที่ตัวใหญ่สุดในที่นี้เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

“แล้วพวกแกจับตัวฉันมาทำไม”

เธอเอ่ยอย่างอดสงใสไม่ได้

“ตื่นแล้วเหรอคนสวย?”

เสียงนุ่มทุ้มตามมาพร้อมกับเจ้าของเสียง เขาเป็นคนหน้าตาดีมาก คิ้วคมเข้มนั้นตัดกับผิวหน้าขาวสะอาดของเขาบวกกับริมฝีปากแดงระเรื่อน่าจุมพิษนั้นทำให้เธอเผลอมองเขาอยู่นาน

“ พวกแกออกไปก่อน ” เขาหันไปสั่งลูกน้อง

“แต่...”

“ฉันบอกให้ออกไปไง!” เขาตวาดอย่างเหลืออด

“ครับนาย” ลูกน้องของเขาตอบอย่างพร้อมเพรียง

“มาคุยเรื่องเราต่อ…”

“แกจับตัวฉันมาทำไม”

ไม่ทันให้เขาได้พูดจบเธอก็ถามแทรกขึ้นมาทันที

“แหม ใจร้อนจังนะคุณ...คุณไม่ต้องรู้หรอกว่าผมจับตัวคุณมาทำไม ไม่นานถ้าผมได้ของๆผมคืนผมก็จะปล่อยตัวคุณไปเอง” 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าของที่คุณหมายถึงมันคืออะไร แต่ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณ คุณไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉัน !!”

“อ้อ ...ยังมีอีกเรื่องหนึงที่ค้างคา คุณอยากได้ของๆคุณคืนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย!!”

ไม่ทันให้เขาได้พูดเธอรีบพูดแทรกขึ้นมา

“ก็เพราะคนที่เอาของของผมไปมันคือ...”

“นายท่านครับไอ้วายุมันโทรมารายงานข่าวแล้วครับ...”

เขาหันมามองหน้าเธอทีหนึ่งก่อนจะเปิดประตูออกไป

“ทำไมฉันต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วยนะ!!”

เธอพึมพำเบาๆกับตัวเอง แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดขึ้นโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

“ผมลืมบอกคุณอย่างหนึ่ง...ผมชื่ออาทิตย์ ...กรุณาเรียกชื่อผมให้ถูกด้วย ”

พูดจบก็ปิดประตูแล้วเดินจากไป

“ก็เพราะคนที่เอาของของผมไปมันคือ...”

คำพูดของเขาวนเวียนอยู่เต็มหัวเธอไปหมด เธอนั่งคิดเรื่อยเปื่อย

“คนที่เอาของของเขาไปคือใครกัน แล้วของสิ่งนั้นคืออะไร ทำไมถึงสำคัญต่อเขาขนาดนี้...ฉันต้องรู้ให้ได้!!”

เธอพูดกับตัวเองอย่างใช้ความคิด จู่ๆความคิดหนึ่งก็โผล่เข้ามาในหัวของเธอ ใช่!!ตอนนี้เขาไม่อยู่เธอควรจะไปจากที่นี่ เมื่อตัดสินใจได้แล้วเธอจึงค่อยๆยื่นมือไปจับ เยส!! ประตูไม่ได้ล็อก เธอจึงค่อยๆย่องออกจากห้อง  เขากำลังคุยกับพวกลูกน้องในห้องประชุม เธอจึงรีบวิ่งออกไป แต่ก็ช้าไปเสียแล้วมีชายคนหนึ่งในห้องประชุมเห็นเธอแล้ว เธอจึงรีบวิ่งต่อให้พ้นเขตุบ้าน

“เฮ้ย!! พวกแก รีบไปจับตัวเธอกลับมาให้ได้!!”

หัวหน้าชายชุดดำเอ่ยอย่างวางอำนาจ

“พวกแกไม่มีวันได้ตัวฉันกลับไปหรอก !!”

เธอหันมาพูดกับกลุ่มชายชุดดำโดยที่เท้าไม่ยอมหยุดวิ่ง โชคชะตาไม่เข้าข้าง!!ขณะที่เธอกำลังวิ่งตรงไปที่ถนนเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่ง จู่ๆก็มีรถยนตืสีแดงเพลิงคันหนึ่ง กำลังแล่นตรงมาหาเธอด้วยความเร็วสูง คนขับรถบีบแตรเสียงดังลั่น พร้อมกับเหยีบเบรกจดมิดแต่ก็ไม่สามารถหยุดรถได้

“ว้ายยย!!...”

ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือหน้าของพี่ชายที่แสนดีของเธอจากนั้นภาพต่างๆก็ค่อยๆเลือนหายไป โลกทั้งใบดับวูบลง...

*******************************************************************************************************

 
2...

 
บ้านอัครเดชา

คธานั่งคุยอยู่กับสาวน้อยหน้าตาน่ารักอย่างสนิทสนม แต่จู่ๆประตูห้องของเขาก็เปิดขึ้นโดยโดยไร้เสียงเคาะประตู คธา เป็นคนอารมณ์ร้อน เขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับอนุญาตเขาทำหน้ายับยู่ยี่

“นายท่านครับแย่แล้ว”ชายคนหนึ่งซึ่งสวมเครื่องแต่งกายสีแดงล้วนทั้งตัว เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

“มีอะไร...ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญละก็แกตาย !!”

ชายหนุ่มพูดเสียงดัง

“คือนายหญิง เอ่อ ...นายหญิง...”

“น้องสาวฉันเป็นอะไร!!”

เขาถามอย่างร้อนรนในหัวของเขาตอนนี้คิดไปไกล ว่าต้นข้าว น้องสาวที่รักของเขาจะเกิดอันตราย

“เธอออกไปก่อน”

เขาหันไปสั่งสาวน้อยหน้าตาน่ารักคนนั้น

“แต่...”หล่อนกำลังจะค้านแต่ก็ไม่ทันชายหนุ่มพูดแทรกขึ้นมาอย่างโมโห

“ฉันบอกให้ออกไป!!”

สาวน้อยคนนั้นถึงกับผงะหล่อนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะอารมณ์ร้อนได้ถึงขนาดนี้ หล่อนลนลานรีบวิ่งออกจากห้องโดยไม่รอให้ชายหนุ่มได้พูดซ้ำ

“แกรีบบอกมาว่าน้องฉันเป็นอะไร!!”

เขาเริ่มบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เงียบไป ตอนนี้ในห้องเหลือแค่เพียงเขากับลูกน้องคนสนิทเพียงสองคน

“นายหญิงถูกลักพาตัวไปครับ”

ทันทีที่ลูกน้องพูดจบ คธาแทบเป็นบ้า ดวงตาสีสนิมเหล็กที่แสนดึงดูดผู้ที่พบเห็น บัดนี้ได้กลายเป็นสีแดงก่ำ

ปัง!!

ชายหนุ่มเอามือทุบโต๊ะเสียงดังสนั่น

“ให้คนออกไปพาตัวต้นข้าวกลับมาให้ได้ ...มันเป็นใคร กล้าดียังไงมาลองดีกับฉัน !!”

“ครับนายท่าน!! พวกเราสัญญาว่าจะพาตัวนายหญิงกลับมาให้ได้”

“ดีมาก!!”

เขาพูดขณะที่ร่างกายของเขาตอนนี้สั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความโกรธ

“คุณเป็นยังไงบ้าง ?”

อาทิตย์ถามต้นข้าวอย่างเป็นห่วงทันทีที่เธอฟื้น หลังจากที่เธอโดนรถชนในวันนั้นเธอก็นอนนิ่งไม่ได้สตินานเกือบหนึ่งสัปดาห์ เขาพาเธอมาที่บ้านของเพื่อพักฟื้น และจัดหาหมอฝีมือดีมารักษาเธอ ตลอดเวลาที่เธอไม่ได้สติเขาและบอมลูกน้องคนสนิทผลัดเปลี่ยนกันเฝ้าไข้ให้เธอตลอดเวลา ไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตา

“ที่นี่ที่ไหนค่ะ แล้วคุณเป็นใคร?”

เธอถามพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับใบหน้าของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“คุณหมายความว่าไง...เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เขาเอ่ยปากถามอีกครั้งหลังจากเห็นท่าทางของเธอที่ไม่สู้ดีนัก

“ฉันปวดหัว...มันเจ็บไปหมดเลย…โอ๊ย!! ช่วยฉันด้วย ”

“คุณ อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ...บอมไปตามหมอมา เร็ว!!”

บอมรีบวิ่งออกจากห้องไปตามหมอทันทีที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย

“หมอมาแล้วครับนายท่าน”

“คนไข้เป็นอะไรครับ”

คุณหมอถามอาการโดยรวมของต้นข้าว พร้อมกับเดินตรงไปยังเตียงที่เธอนอนหมดสติอยู่

“เธอบอกว่าปวดหัวแล้วก็หมดสติไปครับ...”

“งั้น...ขอหมอตรวจดูหน่อย”

เขาหลีกทางให้หมอไปตรวจดูอาการของเธอใกล้ๆ เขานั่งรอฟังผลตรวจบนโซฟาสีดำสนิทที่อยู่มุมห้องด้วยใจที่เต็มไปด้วยความร้อนรน ถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรไปแผนการที่เขาวางไว้ก็คงไม่สำเร็จเป็นแน่ อีกมุมหนึ่งเขาก็รู้สึกผิด เขาไม่น่าดึงเธอเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องนี้เลย ทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นคนผิด ความคิดของเขาตอนนี้สับสนเหลือเกิน

เมื่อหมอทราบสาเหตุที่แน่ชัดเกี่ยวกับอาการของต้นข้าวแล้วหมอจึงเดินมาบอกกับอาทิตย์ ทันทีที่เขาเห็นหมอ เขาก็รีบลุกแล้วเดินตรงไปถามอาการของเธอทันที

“เธอเป็นยังไงบ้างครับ”

“จากการได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ทำให้คนไข้สูญเสียความทรงจำบางส่วนไปครับ”

หมอตอบพร้อมกับมองเขาด้วยแววตาที่เห็นใจ

“หมอหมายความว่าเธอจะความจำเสื่อมอย่างนั้นหรอครับ ?”

เขาถามหมอเสียงแข็ง

“ใจเย็นก่อนครับนายท่าน...เธออาจไม่เป็นอะไรก็ได้”

บอมที่ยืนเงียบอยู่นานพูดแทรกขึ้น เพราะไม่อยากให้เจ้านายของเขาโกรธมากไปกว่านี้ ซึ่งมันก็ได้ผลเขาใจเย็นลงแล้ว

“เธอจะมีโอกาสหายไหมครับ?”

เขาถามอย่างไม่ลดละ

“…มีครับเธอมีโอกาสหายแต่ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง”

“และช่วงนี้คุณจะต้องดูแลเธอเป็นพิเศษ...และคอยเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้เธอฟังบ่อยๆไม่นานความทรงจำของเธอก็จะกลับมา…หมอจะจัดยาให้แล้วกันนะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะครับ”

“ครับ...บอมออกไปส่งหมอที”อาทิตย์กล่าว

“ครับนายท่าน”

“ผมขอโทษ...”

เขาเอ่ยพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธออย่างช้าๆแล้วหย่อนกายลงนั่งที่ข้างเตียงของเธอ เขาจ้องมองเธอเนิ่นนานสายตาของเขาที่มองเธออยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกผิดเขายื่นมือไปปัดเส้นผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากของเธอเบาอย่างเบามือ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก !!
“เข้ามาได้”
“มีอะไร ?”
เขาถามทันทีที่เห็นว่าเป็นลูกน้องคนสนิท
“วายุติดต่อมาครับมันบอกว่าไอ้คธารู้แล้วครับว่าน้องสาวของมันถูกจับตัวไป...แต่มันยังไม่รู้ว่าเป็นเรา...ตอนนี้มันได้สั่งให้คนของมันออกตามหาคุณต้นข้าวกันใหญ่เลยครับ”
บอมเล่าเรื่องราวที่ได้ฟังมาคร่าวๆให้เจ้านายฟังอย่างกระวนกระวาย
“มันไม่รู้วันนี้...แต่ไม่นานมันก็คงรู้...”
เขาพูดอย่างเฉยชาไม่รู้สึกอะไรต่างกับลูกน้องของเขาอย่างลิบลับ
“แล้วนายจะไปพบไอ้คธามันเมื่อไรครับ?”
บอมถามด้วยความสงสัย
“...คงต้องรอให้น้องสาวของมันหายความจำเสื่อมก่อน...คงอีกสักระยะหนึ่ง”
“แต่ว่า...”
บอมทำท่าจะขัดเขาจึงพูดขึ้นมาก่อน
“แกลองคิดดูดีๆสิถ้าเราพาเธอไปพบมันตอนนี้ ...ถ้ามันรู้ว่าน้องสาวของมันความจำเสื่อมแกคิดว่ามันจะปล่อยพวกเราไว้เหรอ...แกก็รู้ว่ามันรักน้องสาวของมากตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับมันมามันไม่เคยทำให้น้องของมันเจ็บตัวสักครั้ง...แต่เธอกลับต้องมาเจ็บตัวเพราะพวกเราทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย...”
“ขอโทษครับนาย...ผมลืมนึกถึงข้อนี้ไป”
บอมพูดพร้อมกับก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ก็ออกไปได้แล้ว...”
เขาเอามือดันหลังลูกน้องให้เดินออกไปจากห้องแต่บอมก็ไม่ยอมออกไป เขาจึงหยุดแล้วมองหน้าลูกน้องอย่างหงุดหงิด
“เดี๋ยวก่อนครับนาย...”
บอมเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มีอะไรอีก?”
สีหน้าของเขาเเสดงออกถึงอาการเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน
“ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วถามว่าเธอเป็นใคร...นายจะตอบว่ายังไงหรอครับ?”
“ถ้าเธอถามอะไรก็บอกกับเธอไปว่า...เธอเป็นน้องสาวของฉัน...”
เมื่อได้ยินดังนั้นบอมถึงกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“นายคิดยังไงกับเธอ...นายชอบเธอหรอครับ ?”
“อะไรทำให้แกคิดแบบนั้น...ฉันจะไปชอบเธอได้ยังไงกัน ...แกอย่าลืมสิว่าเธอเป็นน้องสาวศัตรูของฉัน!!”
เขาตอบอย่างหนักแน่นแต่ลึกๆข้างในใจของเขาเองนั้นสับสนและวุ่นวายเหลือเกิน
“ค่อยยังชั่ว ...ผมคิดว่าแผนการทั้งหมดจะต้องฟังไม่เป็นท่าซะเเล้ว"
สีหน้าของบอมโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด
"มันจะไม่มีวันนั้นเด็จขาด!!"
เขาพูดก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง
"ฉันจะไปทำงานถ้ามีอะไรก็ให้คนไปตามฉันที่ห้อง"
เขาหันมาสั่งลูกน้องหลังจากที่เดินออกมาจากห้องของต้นข้าว เขาทำงานอย่างหนักทุกวันทั้งๆที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่เขาก็ไม่เคยได้หยุดพัก เพราะว่าเขาเป็นถึงผู้บริหารในบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งเป็นมรดกของทางครอบครัวของเขาเอง
เย็นวันอาทิตย์ เขายังนั่งทำงานอยู่ที่เดิมในห้องทำงานที่ตกแต่งไปด้วยฟอร์นิเจอร์สีดำหรูหราที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ เขานั่งทำงานอย่างใจจดใจจ่อแต่แล้ว...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา..."
"มีอะไร?"
เขาถามพลางเงยหน้าขึ้นมาสบตากับแขกผู้มาเยือนซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่จะเข้าออกห้องของเขาได้นั้นมีเพียงแต่บอมคนเดียวเท่านั้น
"ขอโทษครับที่เข้ามาขัดจังหวะการทำงานของนายท่าน"
"ไม่เป็นไร...เเกเข้ามามีอะไร?"
"คุณต้นข้าวฟื้นแล้วครับ...ตอนนี้โวยวายใหญ่เลย..."
ใช้เวลาไม่นานเขาก็เดินมาถึงห้องของต้นข้าวซึ่งตอนนี้เธอกำลังอาละวาดอยู่ของใช้ที่อยู่ระเเวกนั้นถูกปาทิ้งกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ใกล้ๆกันนั้นก็มีลูกน้องของอาทิตย์สองคนยืนอยู่
"พวกแกทุกคนออกไปก่อน!!"
 "ครับนาย"

http://www.dek-d.com/content/my.id/18346/%E0%B8%AD%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%84%E0%B8%A5%E0%B8%99%E0%B9%8C%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B8%A1%E0%B8%B5%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%87%E0%B8%B2%20%E0%B8%84%E0%B8%B8%E0%B8%A2%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%86%20%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B8%A7%E0%B8%A2%20Dek-D%20Toolbar.htm