ทอใจปั้นรัก

อ่านเห้อะ...อยากให้อ่าน ก้มลงอ่านคำนำก่อน

*นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อประชดนิยาย 4 เล่มราคาแพงที่เพิ่งอ่านจบก่อนลงมือแต่ง 

...ไม่ได้หมายความว่าจะก๊อบหรือประชดเนื้อหาของเค้านะคะแต่ผู้เขียนแค่อยากระบายความคิด อยากทำให้นิยายเรื่องหนึ่งมันมีคุณค่า ประทับไปในใจของใครหลายๆคน อ่านจบแล้วเต็มอิ่มกับตัวละครไม่รู้สึกตะหงิดตะหงิด555555

 

อยากให้ผู้อ่านเข้าใจตรงกันว่าผู้เขียนพยายามอย่างที่สุดจริงๆว่าจะไม่ทำให้นิยายเรื่องนี้เวอร์วังอลังการณ์เหมือนนิยายอีกหลายๆเล่ม ผู้เขียนอยากให้ผู้อ่านเข้าใจตัวละครและพัฒนาการของตัวละครทุกตัวว่าทำไมเขาถึงเป็นเช่นนั้น

ปล.ด้วยเหตุนี้จึงมีการแก้อยู่บ่อยๆ555555ถ้ารำคาญหรือมีอะไรติติงผู้เขียนว่ามาได้เลยค่ะ ขอตรงๆแม้ว่าผู้เขียนจะแอบเจ็บใจก็ตาม ผู้เขียนจะพยายามที่สุดค่ะเพราะผู้เขียนคิดว่างานเขียนเรื่องยาวเรื่องนี้จะทำให้ผู้เขียนสามารถพัฒนาทักษะการเขียนของพูดเขียนได้

ปล.2จะเม้นหรือไม่เม้นผู้เขียนก็เข้าใจค่ะ เพราะผู้เขียนเองก่อนจะมาเขียนก็เป็นนักอ่านมาก่อน(และตอนนี้ก็ยังคงเป็นอยู่)บ่อยครั้งก็มีความขก.พิมพ์555555 กว่าจะล๊อกอินหรือพิมพ์รหัสตัวเลข มันแม่งขี้เกียจจริงๆ

 ผู้เขียนแค่รู้สึกว่าขอแค่มีใครมาอ่านก็พอ ไม่ว่าน้อยหรือมากมันมีค่ามากจริงๆ ที่เขียนมาก็เพราะผู้เขียนเก็บกดตั้งแต่เด็กยันโต บ่อยครั้งทั้งคุณครูภาษาไทยและอาจารย์ของผู้เขียนชอบให้เขียนเรียงความแล้วก็ไม่ยอมจะอ่านกัน ผู้เขียนคิดแทบตายแต่เขาเป็นคนคนเดียวที่จะได้อ่านแล้วเค้าไม่อ่าน ผู้เขียนว่างานเขียนตั้งแต่เด็กผู้เขียนตั้งใจเขียนจริงๆการทำอย่างนั้นมันทำให้งานเขียนผู้เขียนไม่มีค่า ผู้เขียนรู้สึกแย่มากๆค่ะ เลยลงเขียนแม่งเลย

เนื้อเรื่องโดย่อ

มิตรภาพ...

"ไอ้จักร แกใช่ไหมที่ลงชื่อฉันขึ้นชกมวย" เสียงโกรธเคืองแบบรักตัวกลัวตายดังขึ้นอย่างไม่ค่อยบ่อยนักที่ผมจะโต้เถียงจักรภัทร

ผู้เปรียบเสมือนลูกพี่ของกลุ่ม

"ใช่ นายต้องช่วยเราไอ้ติณคณะนิติที่จีบพี่นันอยู่มันลงแข่งด้วย แกจะให้ยอมได้ยังไง แล้วหนิยังไงๆถ้าขาไม่พังก็ขึ้นอยู่แล้วโว้ย ไม่เห็นหรือไงว่าขาบวมน่ะฮ้าจะให้ขึ้นชกยังไง" จักรภัทรพูดถึงติณหรือติณภพรุ่นพี่คณะนิติศาสตร์ปี 3 ที่แก่กว่าตนเองสองปีว่าไอ้อย่างไม่สะทกทสะท้านเนื่องจากไม่ชอบความเจ้าชู้ของอีกฝ่ายนักเนื่องจากเมื่อวานตอนเย็นพี่นันเดินเข้ามาบอกว่าติณภพขอร้องให้นันเป็นแฟนหากตนชกชนะบวกกับยังแอบอยากช่วยเพื่อนที่แอบชอบพี่สาวตนเองมานานแต่ไม่กล้าบอกให้ใครรู้ทางอ้อม ทั้งตนและปกป้องทราบมานานแล้วว่าชวินรักพี่นันมาตั้งแต่เด็กแต่ที่ไม่ยอมบอกว่ารู้ก็เพราะอยากให้ชวินเป็นคนเปิดเผยด้วยตนเอง

พอพูดถึงพี่นัน...ความรู้สึกที่คุ้นชินก็เข้ามาแทนที่ความโกรธเคืองเมื่อครู่จนแทบหายไป

"วินไม่ต้องกังวลหรอกเรารู้ว่าวินพอมีพื้นฐานอยู่แล้วปกติวินก็ชกมวยอยู่กับพลทหารลูกน้องพ่อของวินแล้วก็พี่ของวินอยู่บ่อยๆ ยังไงมันก็ต้องรอดไปได้บ้าง" ปกป้องพูดอย่างปลอบใจเพราะรู้ว่าชวินนั้นรักตัวกลัวตายแค่ไหน

"ใช่เลยไอ้ป้อง วินแกชื่อชวินซะเปล่าเรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อย"จักรภัทรพูดเรื่องชื่อเป็นแรงเสริมเนื่องจากตนเองได้ยินบ่อยๆว่าพ่อของชวินมักใช่เรื่องชื่อกระตุ้นความกลัวของลูก

"วิน ชวินแปลว่า ความยิ่งใหญ่เกียรติยศเป็นที่น่าเกรงขามของคนทั่วไป พ่อของวินคงภูมิใจนะที่เห็นวินได้ขึ้นสู้บ้าง"ปกป้องพูดเสริมอีกครั้ง

"พวกแกไม่ต้องเอาพ่อมาอ้างเลย ยังไงพี่นันก็พี่เราคนหนึ่งเราก็ต้องช่วยพี่นันอยู่แล้วว่าแต่ไอ้จักรทำไมไม่ให้หมอป้องขึ้นชกว่ะเป็นหมอก็ต้องมีสกิลป้องกันตัวสิ" ผมเองก็ยังคงเป็นชวินคนเดิมแม้จะชอบนันมากแค่ไหนก็ตามหากแต่มีทางที่ตนเองรอดได้นั้น...ชวินทำ

และสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยบอกให้ใครรู้นั้นคำแปลที่นอกเหนือจากที่เพื่อนพูดไป ชวินยังมีความหมายว่า 'ว่องไว' อีกด้วย ว่องไวในชื่อของชวินนั้นชวินคิดว่ามันคงหนีไม่พ้น 'หนีไว' 'หลบเก่ง' 'หลีกเป็น' แน่ๆ แต่ไม่ใช่เพราะผมขี้ขลาดเหมือนตอนยังเด็กหรอกครับ ตอนนี้ผมแค่ใช้สมองมากขึ้นเท่านั้นเอง

"อื้อหือไอ้วิน เอ็งอย่ามา สกิลป้องกันตัวเองอะไรกันแก่ป่านี้แล้วยังไม่เลิกเล่นเกมส์อีกป้องมันเป็นคนของประชาชนแกจะมาทำให้ป้องช้ำเลือดช้ำหนองไม่ได้"จักรภัทรพูดอย่างรู้สึกเป็นปกติที่สุดในการอ้างเนื่องจากเป็นที่รู้กันว่าปกป้องเป็นเหมือนกับเจ้าชายคณะแพทยศาสตร์เป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษที่ทั้งเก่งทั้งหล่อทั้งรวยไม่ชอบพูดมากอีกทั้งยังไม่มีแฟนเป็นตัวตน ปกป้องจึงเป็นชายหนุ่มในฝันของสาวๆทั่วมหาลัยที่ได้ตำแหน่งเจ้าชายก็เพราะเจ้าตัวไม่ยอมที่จะลงสมัครทำกิจกรรมดาวเดือนของคณะแค่นั้นเองซึ่งตำแหน่งที่ได้มาอย่างลอยๆนั้นก็ดูจะเหมาะกับปกป้องมากกว่า

"วิน นายไม่อยากพิสูจน์ตัวเองหน่อยหรอว่านายก็มีดีกับเขา ยังไงเรากับจักรก็อยู่ข้างวินเสมอน่ะ"ปกป้องพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับตบบ่าเพื่อน

"ป้อง ป้องว่าวินมีดีจริงๆหรือ วินว่าวินยังไม่เคยเห็นของดีที่ป้องว่าในตัววินเลยน่ะ"

เมื่อสิ้นสุดคำพูดของชวินทั้งปกป้องและจักรก็ได้ทำการตบหน้าผากตัวเองไปคนละทีพร้อมทั้งถอนหายใจอย่าง...ยาว

ความรัก...

"ขอวิน...นั้งข้างพี่นันได้ไหมครับ" ผมพูดเสียงค่อยอย่างนึกกลัวว่าพี่นันจะไม่ยอมให้นั่งลงข้างๆแต่เมื่อเห็นพี่นันพยักหน้ารับผมเองก็ค่อยๆนั้งลงข้างกายเธอ

เมื่อเห็นเธอเงียบจมอยู่กับความคิดตัวเองผมจึงแอบลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของหญิงสาวที่ผมเฝ้าแอบมองมาตั้งแต่เด็กด้วยความรู้สึกหลากหลายผสมปนเป ผมคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอควรจะเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมดีใจแต่เมื่อเห็นแววตาของเธอที่คลอด้วยน้ำตาอย่างที่เจ้าตัวพยายามจะกลั้นเอาไว้ มันก็ทำให้ผมรู้สึกจุกในอกแปลกๆจนผมอึดอัดใจอยากตะโกนถามใครสักคนว่าผมควรทำยังไง

 

"ถ้าพี่นันอยากร้องไห้ พี่นันร้องเถอะครับ"

 'วินจะอยู่กับพี่นัน ไม่ไปไหน' 

เพียงแค่เสียงนุ่มทุ่มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาก็ทำให้น้ำตาของชญานันต์ไหลออกมาอย่างง่ายดายทั้งที่คนเคยเข้มแข็งไม่เคยเป็น