คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 : ลางร้ายเริ่มปรากฏ
ซองมินกับคยูฮยอนเดินเข้าโรงเรียนมาพร้อมกัน โดยคยูฮยอนไปส่งซองมินถึงหน้าห้อง และมารับไปกินข้าวตอนกลางวัน
“ซองมินอยากกินอะไรครับ” คยูฮยอนถามหลังจากหาที่นั่งได้
“อะไรก็ได้ที่เป็นฟักทอง” ซองมินตอบก่อนจะหันไปสนใจเกมส์มือถืออีกครั้ง คยูฮยอนส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเดินไปซื้อข้าวให้
“ซองมิน กินมั่งสิครับ อย่ามัวแต่เล่น” คยูฮยอนเอ็ดคนตัวเล็กที่ค้อนให้เค้า..
“นาย ทำไมขี้บ่นจังนะ” ซองมินบ่น ก่อนจะตักซุปฟักทองเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
“ก็ซองมินดื้อนี่” คยูฮยอนแย้ง
“ชิ!” ซองมินสบถ และทำท่าจะเล่นเกมส์ต่อ
“เอามานี่เลย!” คยูฮยอนบอกพร้อมยึดมือถือไปทันที
“นาย!!” ซองมินร้องอย่างคนโดนขัดใจ แก้มเนียนพองลมจนป่องในเชิงว่า ‘งอนแล้วนะ’
“กินข้าวซะ ซองมิน เดี๋ยวก็หมดคาบพักหรอก”
“นายอย่ามาสั่งได้ไหม!”
“จะไม่สั่งเลย ถ้าซองมินไม่ดื้อ ..รึต้องให้ป้อน...ด้วยปาก” คยูฮยอนบอกพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ (พี่น้อง ไอ้คู๊มันหื่นอีกแล้วว : คนแต่ง) ซองมินทำตาโต ก่อนจะรีบกินข้าวโดยเร็ว คยูฮยอนยิ้มขำให้กับท่าทางนั้น ก่อนจะกินข้าวของตัวเองบ้าง
~กิ๊งก่อง~ สัญญาณหมดเวลาเรียนคาบสุดท้ายดังขึ้น คยูฮยอนมารับซองมินที่หน้าห้องเรียน ก่อนจะเริ่มเดินทางกลับบ้านด้วยกัน พ่อของซองมินไม่ให้รถรับส่ง กลัวจะเป็นเป้าสายตา จึงให้ซองมินกลับบ้านเอง เพราะ จะได้แฝงตัวได้ง่ายกว่า..
“คยู..ไปซื้อพายฟักทองกันก่อนนะ” ซองมินหันไปบอกร่างสูงที่สะพายกระเป๋าเป้ของเค้าอยู่
“แต่นี่ก็เย็นแล้วนะครับ ซองมิน” คยูฮยอนแย้งขึ้นพลางดูนาฬิกา
“ชิ! งั้นนายก็กลับไปก่อนเลย” พูดจบก็เดินหนีไป เดือดร้อนนายบอดี้การ์ดต้องวิ่งตามทันที
“โถ่ ซองมิน รอผมด้วย” คยูฮยอนบอกขณะวิ่งตาม
หลังจากเดินกันไปได้...คยูฮยอนรู้สึกเหมือนว่ามีคนสะกดรอยตามอยู่..ตามสัญชาตญาณบอกให้รู้ว่า ชักไม่ปลอดภัยแล้ว..มือใหญ่เอื้อมมาจับมือเล็กทันที ก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้มาอยู่ข้างหน้าเค้า..
“นายจะบ้ารึไง..มาจับมือฉันทำไม” ซองมินโวยวาย แต่คยูฮยอนทำท่าจุ๊ปากในเชิงห้ามพูด เสียง กริ๊ก! ข้างหลังบอกให้เค้ารู้ว่า อีกฝ่ายเพิ่งถอดสลักปืนเสร็จ
“นายเป็นอะไร” ซองมินถาม เสียงเริ่มสั่นๆด้วยความกลัว มือเล็กเผลอบีบมือใหญ่โดยไม่รู้ตัว
“ซองมินไม่ต้องกลัวนะ ทีนี้..หลับตาซะนะครับ ไม่ว่าอะไรก็ตาม ห้ามลืมตาเด็ดขาด” คยูฮยอนกระซิบเสียงแผ่ว มือใหญ่เอื้อมหยิบปากกามนปกเสื้อของตัวเอง มืออีกข้างกดหัวของซองมินลงมาแนบอก ร่างสูงหันกลับไปพร้อมยิงอีกฝ่ายทันที
“ปัง!” คยูฮยอนใช้ปืนปากกายิงอีกฝ่ายทันที (ไฮโซใช่มะล่ะ : คนแต่ง) ก่อนจะกดหัวของซองมินให้เข้ามาแนบอกมากขึ้นไปอีก เมื่อร่างเล็กสะดุ้งอย่างตกใจ ซองมินหลับตาปี๋ ซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้าง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“ปังๆๆ” เสียงปืนดังรัวอีกเป็นชุด คยูฮยอนพาซองมินหมุนหลบไปหลบมาอย่างชำนาญ โดยที่มือใหญ่นั้นไม่ได้ปล่อยซองมินออกเลย (เก่งไปมะ ไอ้คู๊กี้ : คนแต่ง)
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!” คนร้ายบอก ก่อนจะพาลูกน้องวิ่งกะเผลก เนื่องจากโดนยิงที่ขาจากไป คยูฮยอนเก็บปืนปากกาลงกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะดูคนตัวเล็กที่สั่นเหมือนลูกแมวในอ้อมอกเค้า “ซองมินครับ..ปลอดภัยแล้วนะ” คยูฮยอนกระซิบบอก แต่ซองมินกลับยิ่งซุกหน้าลงไป มากกว่าเดิมอีก
“ไม่ไปซื้อพายฟักทองแล้วเหรอ ฮึ??” คยูฮยอนถามพลางลูบหัวทุยๆนั่นเบาๆ ก่อนจะหัวเราะเอ็นดูในลำคอ
“นายจะบ้าเหรอ....ไม่มีอารมณ์แล้ว T__T” ซองมินเงยหน้าขึ้นมาต่อว่าพร้อมน้ำตา..
“อย่าร้องไห้สิครับ...ตกใจเหรอ...อย่างนี้จะเป็นพ่อกระต่ายได้ยังไง” คยูฮยอนแซว ก่อนจะใช้นิ้วปาดน้ำตาที่ไหลลงบนแก้มเนียน
“ไม่ปง...ไม่เป็นแล้ว ฉันให้นายเป็นก็ได้” ซองมินตอบอย่างงอนๆ
“แหม..ดีใจจัง อ๊า..เจ็บชะมัด” คยูฮยอนยิ้ม แล้วก็ต้องร้องออกมาเมื่อที่แขนข้างขวา มีแผลเลือดออกซึม
“นายโดนยิงนี่ O_O” ซองมินร้องอย่างตกใจ
“เปล่าครับ..แค่ถากๆน่ะ ^ ^” คยูฮยอนยิ้ม..ในหัวใจพองโต..รู้สึกดีเมื่อร่างเล็กๆนี่เป็นห่วงเค้าเหมือนกัน
“ยังจะยิ้มอีก..รีบกลับบ้านไปทำแผลกันเถอะ” ซองมินบอก
“คร้าบบบบ” คยูฮยอนรับคำเสียงใส นึกแปลกใจเหมือนกันว่า ทำไมคนตัวเล็กยังไม่ยอมปล่อยมือเค้าอีก ปกติแตะนิดแตะหน่อยก็โดนแล้ว..
“คยู” ซองมินเรียกร่างสูงจ้างๆ
“ครับ”
“ขอจับมือไปก่อนได้มั๊ย...ฉัน...กลัวน่ะ” ร่างเล็กตอบเสียงขาดๆหายๆ อย่างขวัญเสีย
“ซองมินไม่บอก ผมก็ไม่ปล่อยหรอกครับ...แล้วก็..ผมอยู่นี่ทั้งคน..ไม่ต้องกลัวหรอกนะ..ไป..กลับบ้านกัน” คยูฮยอนให้คำมั่น ก่อนจะกระชับมือเล็กให้แน่นกว่าเดิม แล้วออกเดินไปด้วยกัน...
________________________________________________________________________________________________
ดีใจมั๊ยๆๆๆ อัพแล้วๆๆๆๆๆๆ
ตอนต่อไป ก็ต้องรอกันอีกนิดนึง อิอิ
ไปก่อนนะ จดงานอยู่ เฮ้ออออออออออออ
ความคิดเห็น