Prisoner of Love นักโทษของฉันคือเธอเท่านั้น!

ลำดับตอนที่ #2 : ►PROLOGUE◄ [100%]

Prologue

    "ลุงขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของคุณพ่อคุณแม่ของหนูเฮสเทียด้วยนะ"
   
     "คะ ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ ที่มาร่วมงานศพ"
  
     ชายวัยกลางคนบอก สาวน้อยอายุ17 เธอเสียใจมากที่พ่อแม่เธอต้องฆ่าตัวตายเพราะล้มละลาย ชีวิตของเธอไม่เหลือใครแล้ว คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เธอเคยอยู่ก็ถูกยึด เธอจึงต้องไปอยู่คอนโดซึ่งเป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่เหลือไว้ให้เธอ เธอเพิ่งจะรู้ความจริงว่าคนที่พ่อแม่ของเธอสนิทด้วย คบกับพ่อแม่ของเธอ เพราะเงิน พอวันนี้พวกท่านล้มละลาย แม้แต่กลุ่มเพื่อนสนิทของเธอ ก็ไม่มาแม้ปลอบใจเธอ! 

      "หึ! ฉันหลงอยู่ในสังคมชั้้นสูงแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ แค่งานศพ ยังไม่มากันเลย!"

      "นี่ ฉันก็มาแล้วนี่ไง"

      "นายเงียบไปเลยนะโซ ฉันเหนื่อยแล้ว ที่จะอยู่ในสังคมที่มีแต่คนใส่หน้ากากแบบนี้!"

      "หึ! แล้วเธอจะทำยังไงล่ะ ลาออกจากโรงเรียน? ทั้งๆที่พ่อแม่เธอตั้งความหวังไว้กับเธอ"

      "หวังงั้นหรอ ชีวิตของฉันมันยังจะมีหวังอะไรหรอโซลิค! ฉันไม่ใช่คุณหนูเฮสเทียผู้สูงศักดิ์อีกแล้วนะ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว แม้แต่เพื่อน TT"
"เธอยังมีฉันนะเฮสเทีย ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ ^^"

       "ขอบใจนะ"
 
      แล้วชายหนุ่มก็กอดหญิงสาวอย่างอบอุ่น เขาจะต้องหาทางช่วยเธออย่างแน่นอน เพราะเธอคือหัวใจของเขา เขาจะไม่มีวันต้องยอมให้เธอต้องอยู่ในสังคมแบบนั้นคนเดียว! 

       "กลับกันเถอะ แขกกลับหมดแล้วนะ"

       "อืม ฉันไปลาคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะ"
       
       "พ่อคะ แม่คะ ฮึก หนูกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้หนูจะรีบมาคะ ฮึก ฮึก ฮือ"

       "ไปกัน"
   
      พูดจบชายหนุ่มก็ส่งมือให้หญิงสาว หญิงสาวจับมือชายหนุ่มแล้วเดินออกไปด้วยกัน

       "โอ๊ย!" หญิงสาวร้องขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใส่แว่นตาสีดำ

       "ขอโทษคะ" หญิงสาวกล่าวขอโทษ
 
       "ยัยบ้านี่ เดินภาษาอะไรว่ะให้มาชนคนอื่นเนี่ย! -*-"

       "เฮ้ย! ยัยนี่ก็ขอโทษแกแล้ว แกพูดจาให้มันดีๆหน่อยซิว่ะ" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังหญิงสาวพูดขึ้น 

       "เหอะ! ฉันพูดกับยัยนี่แกเป็นใครว่ะ มาสะเออะอะไรด้วย!"

       "นี่นาย!ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเดินชนนายซะหน่อย อีกอย่างฉันก็ขอโทษนายไปแล้วด้วย!นายจะเอาอะไรอีกห๊ะ!"
   
      ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำพูดของหญิงสาวเพราะเขากำลังจ้องมองเข้าไปในงานศพที่ปิดไฟมืดหมดแล้ว นี่เขามาช้าไปหรอเนี่ย!

       "โธ่เว้ย! เพราะเธอคนเดียวเลยที่ทำให้ฉันไปงานศพนั่นไม่ทัน!"

       "นาย!จะมางานศพหรอ?"
   
      หญิงสาวแปลกใจ เพราะเธอไม่คุ้นหน้าเขาเลย ไม่คิดว่าคุณพ่อคุณแม่ หรือ เธอเองจะเคยรู้จักกับผู้ชายนิสัยไม่ดีแบบนี้!

       "ก็ใช่นะเซ่ นี่เธอไม่มีตารึไง ฉันใส่ชุดดำ แล้วมายืนหน้างานศพเนี่ย เธอเห็นฉันมางานเลี้ยงรึไงห๊ะ"
  
       หยาบคายที่สุด! ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่หยาบคาย และนิสัยแย่ที่สุดที่ฉันเคยเจอ ขอให้ชาตินี้ฉันไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เลยเถอะ! 

       "นายรู้จักพ่อกับแม่ฉันด้วยงั้นหรอ?"

       "ห๊ะ!อย่าบอกนะว่าเธอคือ ยัยเฮสเทียอะไรนั่นที่พ่อฉันบอกน่ะ"

       "พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะเว้ย!"

       "ใจเย็นนะโซ ฉันอยากรู้ว่าเขารู้จักฉันได้ยังไง แล้วเป็นอะไรกับพ่อแม่ของฉัน"

       "ใจเย็นหรอเฮส! คนบ้าอย่างไอ้เวรนี่ไม่ต้องไปใจเย็นด้วยหรอก!"

      "ไอ้เวรงั้นหรอ? แกรู้มั๊ยว่าฉันเป็นใคร! เกิดมายังไม่เคยมีใครมาว่าฉันเลยนะไอ้เวร!"         
     
        พูดจบชายหนุ่มคนนั้นก็พุ่งเข้าไปต่อยชายหนุ่มอีกคนทันที

      "โซ! นี่นายหยุดนะ!" หญิงสาวพูดพร้อมกับผลักชายหนุ่มคนนั้นออกไป

      "หึ! งั้นเธอก็หัดสั่งสอนแฟนเธอซะบ้างซิ ว่าพูดจาอะไรให้มันระวังปากหน่อย!"
 
     "เขาไม่ใช่แฟนฉัน เราเป็นเพื่อนกัน!"
     
     "นายจะบอกฉันได้รึยังว่านายรู้จักกับพ่อแม่ฉันได้ยังไง!"
    
      "แฟนฉันให้ฉันมางานศพนี่แทน เหอะ!ถ้าไม่ติดว่าฟ้าขอร้อง ฉันไม่มีทางมางานแบบนี้หรอก!"

      "งานแบบนี้งั้นหรอ! นายพูดจาอะไรให้เกียรติพ่อแม่ฉันบ้างนะ!"

      "หึ! พูดมากหน่า สรุปว่าเธอคือเฮสเทียใช่มั๊ย?"

      "-*- ใช่! นายมีอะไร"

      "ดี! งั้นเธอต้องไปกับฉัน"

     "!!!!"

      
     "ไม่ไป! นายจะบ้าหรอเราไม่เคยรู้จักกันนะ อยู่ๆจะให้ฉันไปกับคนนิสัยเสียอย่างนายน่ะหรอ ฝันไปเถอะ! - -^"
      
      ชายหนุ่มที่เพิ่งมาจับมือหญิงสาวแล้วลากออกไป เธอสะบัดมือเขาออกทันที

      "นี่ยัยบ้า!เธอจะพูดมากเกินไปแล้วนะ ถ้าเธอคือเฮสเทียลูกสาวของคุณปกรณ์กับคุณรลิตา เธอก็ต้องไปกับฉัน อย่าให้ฉันเสียเวลามากนี้!"

      "ใช่!ฉันเป็นลูกของท่านสองคน แล้วทำไมฉันจะต้องไปกับนายห๊ะ!"

      "งั้นเธอก็ไม่ควรจะมาว่าฉันนะยัยคุณหนูตกอับ!เธอเองเมื่อก่อนก็นิสัยเหมือนกับฉันไม่ใช่รึไงห๊ะ เพียงแต่ตอนนี้ชีวิตเธอมันไม่เหลืออะไรแล้ว!"
     
      "หุบปากซะไอ้เวร!แกไม่มีสิทธิ์มาว่าเฮสแบบนี้ ถ้าแกไม่รู้จักเธอดี!"
   
       โซลิคที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้น เขาไม่ชอบให้ชายหนุ่มคนนั้นมาว่าเพื่อนสาวของเขา แล้วพูดเหมือนรู้จักเธอดี เขาไม่ชอบเลย!

      "หึ! ทำไมฉันจะไม่รู้จักเธอล่ะ คุณหนูเฮสเทียผู้สูงศักดิ์ของโรงเรียนไมอามี่ ฟ้าเคยเล่าเรื่องเธอให้ฟังอยู่บ้าง เธอเองก็เหมือนฉันนั่นแหละ! เธอไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใคร และตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว เธอถึงได้เพิ่งจะรู้สึกตัวไง!”

      "หุบปากนะ!!" หญิงสาวกรีดร้อง เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงทุกอย่าง เมื่อก่อนเธอไม่เคยแคร์ใคร สนใจใคร จนตอนนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว เธอถึงได้รู้สึกตัว แต่ถึงยังไงเธอก็ยังรับความจริงไม่ได้อยู่ดี!

      "เหอะ!เธอยังรับความจริงไม่ได้สินะ แต่ถึงยังไงฉันก็ฉันไม่มีเวลามารอให้เธอนั่งทำใจหรอกนะ เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้!"
 
       ชายหนุ่มพูดพร้อมกับจะออกแรงลากเธออีกครั้ง โซลิคที่อยู่ข้างหลังจึงปัดมือเขาออก แล้วดันตัวเธอไปอยู่ข้างหลังแทน

      "เธอจะไม่ไป ถ้าเธอไม่เต็มใจ แกไปได้แล้วแล้วอย่ามาเหยียบที่นี่อีก!"

      "พูดเหมือนฉันอยากจะมางั้นแหละ!ถ้าไม่ใช่ฟ้าใสขอร้องให้มา ฉันไม่มีทางมาเหยียบที่นี่แน่นอน"

      "ฟ้าใส? นายหมายถึงลูกสาวเจ้าของธุรกิจน้ำมันรายใหญ่ของประเทศงั้นหรอ"
     หญิงสาวถามขึ้น เพราะนั่นคือชื่อของเพื่อนสาวคนสนิทของเธอ เธอบอกว่ามางานนี้ไม่ได้ เพราะต้องไปต่างประเทศกับครอบครัว เธอจะให้แฟนเธอมาร่วมงานแทน 

      "ใช่! เพราะพ่อฉันเองท่านก็ให้ฉันมางานแทนด้วย ฉันไม่ได้อยากจะมาเลยสักนิด! แต่ฟ้าอยากมา เธอติดธุระเลยขอร้องให้ฉันมาแทน"

      "งั้นนายก็คือ อะ..แอเรส แฟนของฟ้าใสงั้นหรอ"

      "ใช่!ทีนี้เธอจะไปกับฉันได้รึยังล่ะ"

      "นายยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าฉันจะต้องไปกับนายทำไม"

      "โว้ย!ยัยบ้านี่ เมื่อกี้ฉันก็บอกไปแล้วไงว่าพ่อฉันอยากพบเธอ เธอทำให้ฉันเสียเวลามากนะ ไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"

      "แล้วพ่อนายต้องการพบฉันเพราะอะไรล่ะ"

      "ฉันจะไปรู้พ่อฉันมั๊ยล่ะ! เธอทำให้ฉันเสียเวลามากนะ ฉันนัดเพื่อนไว้ด้วย เพราะฉะนั้นรีบไปกับฉันซะ!"

      "ได้! ฉันจะไปกับนาย แต่นายต้องสัญญาว่าจะพาฉันไปพบพ่อนายทันทีแล้วไปส่งฉันที่บ้าน"

      "มากไปแล้วยัยนี่! ทำไมฉันจะต้องไปส่งเธอที่บ้านห๊ะ! แค่ฉันสละเวลามาก็บุญเท่าไหร่แล้ว"

      "งั้นฉันก็ไม่ไป!"

      "โธ่เว้ย! ยัยบ้านี่" 

      "เออๆๆ ส่งก็ส่งว่ะ ไปซะทีเซ่!"
    ชายหนุ่มพูดอย่างหัวเสีย พร้อมกับเดินกลับไปที่รถ

      "โซ ฉันไปก่อนนะ นายไม่ต้องห่วงหรอก ฉันดูแลตัวเองได้^^"

      "แต่ เฮส!เธอจะเชื่อใจมันได้ยังไงห๊ะ ขนาดฉันอยู่ด้วย มันยังไม่ให้เกียรติเธอเลยแล้วยิ่งเธอไปกับมัน... โธ่เว้ย! "

   โซลิคตะโดนอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบให้เธอไปไหนกับผู้ชายเพิ่งรู้จัก โดยเฉพาะผู้ชายอย่างไอ้บ้านั่น

      "เอาน่าโซ แล้วฉันจะโทรนายทันที ถ้าเกิดเขาทำอะไรฉันนะ ^^"

      "อืม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอโทรหาฉันได้ตลอดนะเฮส"

      "จ้ะ"

      หญิงสาวพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้เขาต้องตอบตกลงทุกคนเวลาเธอขออะไร แล้วหญิงสาวก็เดินไปที่รถAudi R8ของชายหนุ่มที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ในรถ

      "กว่าจะมาได้นะ มัวแต่ร่ำลากับแฟนเธออยู่นั่นแหละ!" หมอนี่ปากร้ายที่สุด ขนาดเธอเพิ่งเข้ามานั่งในรถเขา เขาก็เริ่มแขวะเธอแล้ว

     "ฉันรู้สึกว่า ฉันบอกนายไปแล้วนะว่าเขาไม่ใช่แฟนของฉัน!"

      "เหอะ! ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะเป็นแฟนของมันรึเปล่า เพราะมันก็เรื่องของเธอ!"
หมอนี่! พูดจาได้ไร้มารยาท แถมยังทำให้เธอรู้สึกเหมือนหน้าแตกที่ไปแก้ตัวให้เขาฟังอีก!
     
     "รีบๆขาดเข็มขัดซะ เธอทำให้ฉันเสียเวลามามากพอแล้ว!"
    
     "รู้แล้ว!"
 
     กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! 

     "โว๊ยย! ยัยบ้าจะกรี๊ดทำไมห๊ะ หูจะแตกแล้ว!"

     "ก็ดูนายขับรถสิ หน้าฉันเนี่ยจะฝังกับเคาน์เตอร์หน้ารถอยู่แล้วนะ!"

     "เหอะ! ฉันก็ขับของฉันแบบนี้ ถ้าเธอนั่งไม่ได้ ก็ลงไปซะ"

     "นายนี่ยังไงนะ เป็นคนลากฉันมาเอง แต่กลับบอกให้ฉันลงไปง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ ทุเรศที่สุด!"

    "ฉันยอมฟังพ่อบ่นนิดหน่อย ดีกว่าต้องมานั่งสติแตกเพราะเสียงกรี๊ดของเธอ!"

    "ได้! งั้นจอด"
 
    เหอะ!พูดแบบนี้ไม่ให้เกียรติกันเลยนะ อยากจะให้มาก็มา อยากจะให้ไปก็ไป นายมันทุเรศ
ถ้าบนโลกนี้มีคนแบบนายอยู่ โลกนี้ล้มจ่มแน่ๆ
 
     เอี๊ยดด!

    "ลงไปซะ!"

    "นายไม่ต้องมาไล่ฉันหรอกนะ ฉันลงแน่"

      ปึก! 
 
    หญิงสาวปิดประตูรถเสียงดัง ด้วยความโกธร เธอจะไม่มีวันขึ้นรถไปกับเขาอีกเด็ดขาด 
   
     "เอ๊ะ! ที่นี่มันที่ไหนน่ะ แล้วทำไมมันเปลี่ยวๆน่ากลัวแบบนี้"
 
หญิงสาวมองไปรอบๆถนน ที่มีแต่ไฟสลัวๆข้างทาง แถวนี้ไม่มีรถผ่านมาสักคัน 
  
     ฉันต้องรีบหาทางออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แถวนี่น่ากลัวชะมัดเล้ยย เอ๊ะ! ฉันโทรให้โซลิคมารับดีกว่า 
 
    "อ๊ะ! หายไปไหนอ่ะ T_T"
 
    หญิงสาวเทของในกระเป๋าลงกับพื้น แล้วหาโทรศัพท์อย่ารีบร้อน เธอหามันทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่เจอ

    "จำได้แล้ว! ฉันวางไว้บนเบาะรถของอีตาแอเรสนั่น แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไงล่ะ!" 

   เธอเดินไปตามทางอย่างหัวเสีย พร้อมกับบ่นคำสาปแช่งชายหนุ่มที่ทิ้งเธอไว้ข้างถนน

    "ทำไมแถวนี้ไม่มีรถสักคนเลยนะ T_T"

    "นั่นมันแท๊กซี่นี่! จอดด้วยคะ จอดด้วย ^^"เธอกำลังโบกให้รถแท๊กซี่ เมื่อรถจอด เธอรีบเปิดประตูขึ้นรถไปทันที

    "ไปคอนโด The Roomsแถวๆชาญอิสระคะ"

    "ครับ" 
 
    เฮ้ออ ในที่สุดฉันก็ได้ขึ้นรถสักที แต่ทำไมคนขับมันชอบส่องกระจกหลังมาทางฉันเนี่ย

    "เอ่อ ขอโทษนะคะ มันต้องเลี้ยงขวาไม่ใช่หรอ แล้วทำไมคุณถึงเลี้ยงซ้ายล่ะคะ!"

    "มันเป็นทางลัดน่ะครับ"

    "อ่ะ..เอ่อ คุณจอดตรงนี้คะ เดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง ฉันไม่เคยไปทางลัดน่ะคะ" 
 
       กึก!
 
      รถจอดแล้ว ฉันต้องรีบหาทางลงจากรถให้เร็วที่สุด!

    "นี่คะ เงิน" 

    "แต่ผมไม่ได้ต้องการเงินนี่ครับ คนสวยๆอย่างคุณไม่น่าไปทำอะไรคนเดียวที่ข้างถนนแบบนั้นเลยนะ" 
 
    "ฉันจะวางเงินไว้ตรงนะคะ" 
 
   พูดจบเธอวางเงินไปบนเยาะแล้วรีบเปิดประตูลงจากรถทันที แต่คนขับแท๊กซี่ก็มาขวางไว้ แล้วผลักเธอเข้าไปในรถ พร้อมกับพยายามที่ลวนลามเธอ

    "นี่!ปล่อยนะ จะทำอะไรน่ะ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!" 

    "คนสวยๆอย่างเธอ ไม่น่าไปเดินคนเดียวแถวถนนนั้นนะ ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์เอง ฮ่าๆๆ"

    "ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮึก ฮึก อย่านะ!" 

   ใครก็ได้ช่วยฉันที ใครก็ได้ พ่อคะแม่คะ โซลิค ช่วยเฮสด้วย! ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะนายคนเดียว นายแอเรส!

Talk :: นางเอกจะมีคนมาช่วยมั๊ยยน้อ?? ฝากติดตามด้วยนะจ้ะ เม้นเป็นกำลังใจด้วยนะจ้ะ

  
 

Thank you for theme :)

Qreaz. 10