คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเปลี่ยน
ปัจจุบัน.....ในระหว่างที่จอร์เจียกำลงนึกถึงเหตุการณ์มาอยู่นั้น ก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงของใครอีกคนที่เขาคิดว่ายังคงหลับสบายอยู่บนเตียง ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูรัวๆดังขึ้นพร้อมกับเสียงของมาคัสที่ดังตามมา “เจีย เปิดประตูดิ๊”
“ทำไม....กูอาบน้ำอยู่ รอแป๊ปดิวะจะเสร็จแล้ว” จอร์เจียตอบพลางคิดว่ามาคัสคงอยากเข้าห้องน้ำเลยมาเร่งแบบนี้
“มึงเปิดเดี๋ยวนี้เลย อย่าสะเออะมาบอกให้กูรอ” มาคัสนั้นก็กำลังหัวเสีย เพราะตอนที่ตื่นขึ้นมาดันไม่เจอจอร์เจียนอนอยู่ข้างๆ ก็นึกว่าร่างบางจะหนีไปเพราะเสียใจกับเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา เลยรีบลุกหวังจะออกไปตาม แต่ก็ได้ยินเสียน้ำดังออกมาจากห้องน้ำซะก่อน เลยเบาใจแต่ก็ยังคงหงุดหงิดที่ร่างบางตื่นแล้วไม่ยอมปลุกเขา ทำให้เขากังวล แล้วตอนนี้มาคัสก็ออกอาการพาลสุดๆ -_____-
“มึงจะเอาอะไร เดี๋ยวกุหยิบให้ หงุดหงิดอะไรแต่เช้าวะ” ประโยคสุดท้ายร่างบางพึมพำกับตัวเองบาๆ จอร์เจียที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ก็เกิดอาการงงแดก ว่ามาคัสเป็นอะไรถึงได้มาหัวเสียกับเขาแต่เช้า ทั้งๆที่ปกติมาคัสออกจากเฉยๆ นิ่งๆ ยิ่งกับเขาที่สนิทกับมาคัสมากที่สุดในกลุ่มด้วยนะ มาคัสแทบจะไม่เคยโมโหใส่จอร์เจียเลย แต่ตอนนี้มันคืออะไรหว่า ยิ่งคิด จอร์เจียก็ยิ่ง งง แต่ก็ถึงบางอ้อเมื่อมาคัสเฉลยให้ฟังว่าเขาต้องการอะไรและทำไมถึงหงุดหงิด
“กูจะเอามึงนั้นแหละไอ้เจีย ห่าตื่นมาก็ไม่เสือกปลุก ทิ้งกูหรอห๊ะ!” แค่กูไม่ปลุกนี่มึงหาว่ากูทิ้งเลยวะมาคัส จะบ้าตาย
“พอๆๆ มึงหยุดความคิดเหี้ยๆ ของมึงไว้เลยไอ้มาคัส กูไม่ไหวแล้วนะ เมื่อคืนก็ไม่รู้ตั้งกี่รอบ ขืนเอาอีกกูตายคาอกมึงพอดี แล้วที่กูไม่ปลุกมึงอะเพราะกุเห็นว่ามึงกำลังหลับสบายเหมือนตายมาสิบชาติเหอะ เลยไม่อยากกวนเดี๋ยวจะมาอารมณ์เสียที่นอนไม่พอ สันดานมึงอะกูรู้ดียิ่งกว่าตัวมึงเองซะอีก” จอร์เจียอธิบายยาวๆให้มาคัสฟัง เพราะคิดว่ามาคัสคงไม่รู้นิสัยตัวเองที่ไม่ชอบให้คนมาปลุก เพราะถ้านอนไม่พอเขาจะอารมณ์ไปทั้งวัน
“โห่เจีย....กูไม่ทำมึงตายหรอก อาจจะแค่เพลียมากเท่านั้นเอง นะเจียนะ เปิดให้กูหน่อยนะครับจอร์เจีย” ในเมื่อใช้อารมณ์ไม่ได้ผล ก็ต้องไม้นี้แหละ ไม่ใช่แค่จอร์เจียที่รู้สันดานทุกอย่างของมาคัส มาคัสเองก็รู้จักจอร์เจียดีทุกอย่างเช่นกัน แล้วมันก็ได้ผล เพราะจอร์เจียเป็นคนใจอ่อนและแพ้ทางมาคัสตลอดกับคนอื่นจอร์เจียอาจต่อต้าน อาจสู้ได้ แต่กับมาคัสนี่บอกเลยว่าไม่เคยชนะ
ร่างบางค่อยๆเปิดประตูออกมาแล้วมองหน้ามาคัส แต่พอเห็นหน้ามาคัสที่กำลังยิ้มชั่วพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์ร่างบางก็ทำท่าจะปิดประตูทันที แต่ก็ช้ากว่าร่างหนาที่ตัวเข้าไปกั้นไว้เรียบร้อยและกำลังเดินเข้ามาด้วย “ เอ่อ....มาคัสหลีกกูหน่อย กูอาบเสร็จแล้ว จะออกแล้ว”
“กูยังไม่ทันทำอะไร มึงจะเสร็จแล้ว จะออกแล้วด้วย” มาคัสพูดพลางยักคิ้วกวนส่งมาให้จอร์เจีย โดยที่ตอนนี้จอร์เจียแทบจะแดงไปทั้งตัวด้วยความอาย กับคำพูดสองแง่สอง่ามของมาคัส
“โอ๊ย อ่อนไหวจริงกู” จอร์เจียบ่นตัวเองในใจ
“เออ ก็นั้นแหละ กูจะออกไปแล้ว จะรีบไปดูโรงแรมไม่ได้เข้าไปดูตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หลบสิวะมาคัส” ร่างบางพูดพร้อมกับผลักๆดัน หวังจะให้มาคัสหลบ และตนเองจะได้รอดจะมือมาคัส แต่ก็ต้องสะอึก เมื่ออีกคนเอ่ยบางอย่างออกมา
“เจีย นี่มันกี่โมงแล้ว มึงอย่ามาเนียน มึงอาบเสร็จแล้วใช่ไหม ดีเลย งั้นมาช่วยกูอาบน้ำหน่อย ขี้เกียจอาบเองหวะ ยังเมื่อยๆ เพลียๆ อยู่เลย” มาคัสพูดพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออก
“เห้ย ไม่เอาอะ กูไม่อาบให้มึงหรอก กูจะไปแต่งตัว แล้วอีกอย่างนะมาคัส คนที่ต้องบ่นอะมันกูไม่ใช่มึง ไอ้ห่า กูแทบจะเดินไม่ได้ มึงแค่เมื่อยๆ เพลียๆ ใครมันสาหัสกว่ากันวะ” จอร์เจียบอกออกมาพร้อมทำท่าฮึดฮัดใส่มาคัส
“ไม่ต้องเสือกเถียง เป็นเมียมีหน้าที่ฟังผัวก็พอ”
“เมีย...สัสเถอะครับ มึงกับกูอะเพื่อนกันพอครับมาคัส”
“เพื่อนบ้านบิดามึงเขาล่อกันทั้งคืนหรอครับ อย่ามาแกล้งโง่น่าจอร์เจีย มึงอะเมียกูชัดๆ”
“ว่าแต่...มึงตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกกูวะเจีย แล้วนี่ยังหนีมาอาบน้ำก่อนอีก แล้วมึงลุกไหวได้ไงวะ กูก็นึกว่าจะนอนซมไข้แดกแล้วซะอีก อึดดีชิบหายเมียกู” =/////= อ๊ากกกก กูบอกว่าไม่ใช่ไง
“มึงอย่ามั่วมาคัส กูเพื่อนมึงเหอะ เมียบ้าอะไรของมึง”
“แล้วที่เอากันแทบหมดแรงตายห่า ฟ้าเหลืองอมม่วงขนาดนั้นไม่เมียเลยนะเจีย”
“มึงชวนกูลองเองนะมาคัส อย่ามาเยอะ”
“เฮ้อ...เจียเป็นเมียกูเหอะ นะเจียนะ” อย่ามาทำเสียงออดอ้อนนะเว้ยเดี๋ยวกูก็ยอมหรอก
“มึงจะบ้าหรอมาคัส เป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปีจะมาเปลี่ยนเพราะเรื่องเมื่อคืนได้ไงวะ”
“เจีย มึงฟังกูนะ กูชอบมึง ไม่สิรักเลยต่างหาก ไม่งั้นเมื่อคืนกูไม่เอามึงหรอก ทีนี้จะคบกับกูได้ยัง”
“มาคัส กูก็เห็นมึงเอาเขาไปทั่วอะงั้นมึงก็รักทุกคนเลยงั้นสิ” ผมชักจะโมโหแล้วนะ ฮึ้ย รักเลยเอาหรอ แม่งเอาไปทั่วอะ
“มันไม่เหมือนกัน คนอื่นกูใส่ถุงนะกับมึงนี่กูสดนะเว้ย” เหตุผลมึงแม่งน่าเชื่อถือสัสๆ
“งั้นมึงรักกูตอนไหนทำไมกูไม่รู้”
“ตอนไหนไม่รู้หรอก กูลืมไปแล้วว่ารักมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่ามันนานมากๆ แล้วกูก็ทนมาตลอดที่จะไม่ปล้ำมึงทุกครั้งที่มึงเข้ามาใกล้ แล้วก็ต้องคอยยั้งใจตัวเองไม่ให้ไปกระชากมึงออกมาเวลามึงคุยกับคนอื่นด้วยท่าทางที่สนิทกันเกินไป กูโคตรไม่ชอบเลย อยากจะกระทืบไอ้เหี้ยนั้นและเอามึงมาขังไว้ให้รู้แล้วรู้รอด” เอิ่ม ถ้าจะบอกว่านี่เป็นประโยคที่มาคัสพูดยาวที่สุดในรอบสองปีเลยก็ว่าได้ สรุปมันรักผมจริงๆหรอวะ แล้วมึงจะใจเต้นแรงทำไมไอ้จอร์เจีย โอ๊ย ใครมาจุดพลุในหัวกู อ๊ากกกกก ไม่ไหวๆ เอาน้ำราดหัวด่วนๆเลย
“นะเจียนะ ยอมเป็นเมียกูเหอะนะ ถ้ามึงไม่ยอมกูคงไม่มีหน้าจะอยู่ให้มึงเจอแล้วหละ กูบอกความในใจไปแล้ว ถ้ามึงปฏิเสธกูคงมองหน้ามึงต่อไปไม่ได้หวะ”
“อะไรของมึงวะมาคัส ไม่อยู่ให้กูเห็นหน้าแล้วมึงจะไปไหน” ผมงง นะครับถ้าผมปฏิเสธคือมันจะหนีหน้า อะไรของมันวะเนี่ย
“เฮ้อ....มึงไม่เข้าใจหรอว่าทำใจยากนะ การที่เห็นคนที่เรารักไประรื่นกับคนอื่นอะ”
“เมื่อก่อนมึงยังทนได้เลย”
“เมื่อก่อนกูไม่ใช่ผัวมึงนี่เจีย กูก็ต้องทนตอนนี้กูได้มึงมาแล้วจะให้กูทนหรอ ตายแล้วฟื้นขึ้นมามันยังง่ายกว่าเลย” โหเปรียบเทียบซะกูรู้เลยว่ายากขนาดไหน ตายแล้วฟื้นเนี่ยนะ =_____=!
“แต่กูกลัวว่าเราจะกันไม่รอดนะมาคัส ความสัมพันธ์แบบเพื่อนมันไม่ยั่งยืนกว่าหรอวะ ถ้าเป็นแฟนกันแล้วกูเสือกไปหึง ไปหวงมึง แล้วมึงไม่ชอบ มึงมาบอกเลิกกู ตอนนั้นกูไม่เสียใจตายห่าหรอ” ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับมาคัสนะครับก็แอบรู้สึกมาตลอดแหละแต่ไม่อยากยอมรับ กลัวความสัมพันจะเปลี่ยน พอมันมาบอกรักแบบนี้กูจุดพลุในหัวไป 100 ดอกแล้วมั้ง ปุ้งปั้งดังก้องในหัวไปหมด หัวใจก็เต้นแรงจนจะทะลุออกมาอยู่แล้ว แต่ก็อย่างที่บอกว่ากลัว กลัวจริงๆ
“เจียมึงรู้ใช่ไหมว่ากูนอนกับใครก็ได้ กูไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยสนใจอะไรใครทั้งนั้น แต่ถ้าวันนึงมึงกับกูเดินไปด้วยกัน ถ้ามึงแค่สะดุดล้มในขณะที่มีใครไม่รู้อีกคนกำลังจะตายต้องการความช่วยเหลือจากกู ทั้งสองอย่างเกิดขึ้นตรงหน้ากูพร้อมกัน กูก็จะเลือกพยุงมึงแทนที่จะไปช่วยคนที่กำลังจะตายนั้น เข้าใจที่กูพูดใช่ไหม”
“มึงโหดสัสอะมาคัส” ด่าแต่ยิ้มนี่ผมบ้าหรือเปล่านะ ทำไงได้ก็คนมันมีความสุขอะครับ
“เออ กูโหด กูเหี้ยได้กับคนทั้งโลกแต่ไม่ใช่กับมึงคนเดียวเจีย” อ๊ากกกก รีบไปแต่งตัวดีกว่า กูอยากตอบจะแย่แล้ว >////<
ความคิดเห็น