+$รักเปรี้ยวเซี้ยวใส$+:ของ:[หนุ่มเท่ห์บาดใจ]กับ[ยัยขี้เหร่]

ลำดับตอนที่ #2 : Part 1 : พี่ชายสุดโหด Y_Y (100%)

    “เอ้า  เป่ายิ้ง~ฉุบ!”



    ฉันพูดพลางเป่ายิ้งฉุบกับยัยดาว  เพื่อนซี้ของฉันเองแหละ  =_=;  แต่มันไม่ใช่การเป่ายิ้งฉุบธรรมดาๆนะ  เพราะว่ามันมีเงินที่ต้องจ่ายค่าเค้กเป็นเดิมพันเลยน่ะสิ



    และดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างฉัน  เพราะฉันออกค้อน  ส่วนยัยดาวออกกรรไกร  ^O^



    “อะไรว้า  แพ้อีกและ  -O-”



    ดาวทำหน้ามุ่ย  ก่อนจะควักเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์ด้วยความรันทดใจ  T^T



    “แตมอ่ะ  ชนะฉันทุกทีเลย  มา 5 ครั้งฉันก็ต้องออกให้แกทุกที”



    ดาวยังคงบ่นกระปอดกระแปด  ใบหน้าขาวใสของดาวทำให้เธอดูโดดเด่นมากขึ้นไปอีก  ผมสีดำสนิทของดาวที่ยาวถึงกลางหลังถูกซอยไปพอสมควร  ถึงแม้ตอนนี้จะทำหน้ามุ่ยยังไงแต่ดาวก็ยังดูน่ารักอยู่ดี  ทำให้สายตาของชายหนุ่มโต๊ะอื่นๆพุ่งตรงมายังดาวเกือบจะแทบทุกคน



    เพื่อนซี้ของฉันคนนี้ค่อนข้างจะเป็นลูกคุณหนูเล็กน้อย  เพราะพ่อของดาวเป็นถึงเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องสำอางชื่อดังของไทย  แถมดาวยังเป็นดาวโรงเรียนอีกด้วย  ชื่อดาว  แล้วก็เป็นดาวโรงเรียน  อืม..เข้ากันจริงๆ  =_=;



    “เอาน่า  ก็แกเป็นคนตั้งกฎนี่ขึ้นมาเองไม่ใช่เหรอ  ว่าใครแพ้ต้องจ่ายน่ะ  -_-;”



    “ก็ฉันคิดว่าจะชนะแกน่ะสิ  TOT”



    “-_-”



    “ช่างเหอะ  ฉันออกเองก็ได้  แต่เสาร์หน้าแกต้องไปห้างกับฉันนะ”



    “ไปทำไมอ่ะ?”



    “ก็ไปช้อปปิ้งไง  ยัยแพรก็จะไปด้วยนะ”



    ลูกแพร  หรือแพรที่ดาวพูดถึงก็เป็นเพื่อนซี้ของฉันอีกคน  ถ้าดูภายนอกแล้วลูกแพรเองก็เป็นลูกคุณหนูเหมือนกัน  แต่ถ้ารู้จักลูกแพรจริงๆจะรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้นเลยซักนิด  ออกจะเป็นคนติดดินแล้วก็เป็นขาลุยมากที่สุดในกลุ่มของเราอีกด้วย  ลูกแพรมีผิวขาวเหมือนดาว  หมวยนิดๆ  ยิ้มสวย  ผมซอยยาวประบ่า  ดูน่ารักพอๆกับดาวเลยล่ะ  ที่สำคัญแพรได้เป็นคนถือป้ายโรงเรียนในงานกีฬาสีที่ผ่านมาอีกต่างหาก  เรียกว่าเพื่อนฉันสองคนนี้เป็นดาวคู่ของโรงเรียนเลยล่ะมั้ง  >_<



    ส่วนฉัน  เป็นแค่เด็กเรียนธรรมดาๆคนหนึ่ง  ผิวสีน้ำผึ้งกับส่วนสูงที่ไม่สูงมากนัก  ประมาณ 165 เซนติเมตรเท่านั้นเอง  ผมยาวตรงที่ไม่เคยผ่านการซอยเลยแม้แต่ครั้งเดียว  ดวงตากลมโตที่ฉันคิดว่าดูดีที่สุดบนใบหน้าของฉัน  จะว่าไปหน้าตาของฉันก็ไม่จัดว่าขี้เหร่หรอกนะ  ฉันออกจะพอใจในหน้าตาของฉันด้วยซ้ำ  แต่คงเพราะฉันอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่มีแต่คนหน้าตาสวยๆล่ะมั้ง  หน้าตาฉันเลยดูเห่ยไปโดยปริยาย  =_=^  



   ฐานะทางบ้านฉันก็ถือว่าดีพอสมควรนะ  พ่อของฉันมีบริษัทของตัวเอง  เป็นบริษัทผลิตน้ำยาพิมพ์เสื้อผ้าขนาดกลาง  ส่วนแม่ก็เปิดภัตตาคารอาหารฝรั่งเศสอยู่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังใกล้ๆบ้าน



   “ว่าไง  ไปได้มั้ย”



   ดาวถามพลางมองฉันด้วยสายตาอ้อนวอน  จะว่าไปแล้ว  อาทิตย์หน้าฉันก็ไม่มีธุระอะไรด้วย  น่าจะไปได้แฮะ



   “คงไปได้มั้ง  แต่ดาวจะไปซื้อเสื้อผ้าอีกแล้วเหรอ  เมื่อวานนี้ก็เพิ่งไปมานี่นา”



   “ไม่ใช่ฉัน  คนที่ต้องซื้อน่ะแกต่างหาก  ยัยแตม  =_=^”



   “เฮ้ย  ฉันเกี่ยวไรด้วย  O_O”



   “เฮ้อ.. แตมเอ๊ย  ถามจริงเหอะแกไม่อายบ้างรึไง  ดูแต่งตัวเข้าสิ  -_-^  แกอายุ 18 แล้วนะ  เด็ก ป.6 ยังแต่งตัวดูดีกว่าแกเลย”



   “ทำไมต้องอายอ่ะ  ฉันแต่งตัวโป๊ไปเหรอ”



   ฉันถามพลางมองเสื้อคอกลมสีขาวตัวโคร่งที่สวมอยู่  กับกางเกงยีนส์ขากระบอกอย่างไม่เข้าใจ  =_=+



   “ไม่ใช่!!  มันเชยสะบัดเลยน่ะสิ  เฮ้อ  รสนิยมการแต่งตัวของแกน่ะมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ  แต่ไม่ต้องห่วงหรอก  ดาวสุดสวยคนนี้จะเป็นคนแปลงโฉมให้แกเอง  ^O^”



   ฉันเริ่มจะงงแล้วนะ  อะไรกัน  รสนิยมการแต่งตัวของฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ  ทั้งๆที่ฉันก็คิดว่าแต่งตัวอย่างมั่นใจที่สุดแล้วแท้ๆ  =_=;



   “ฉันดูเห่ยมากเลยเหรอ  -O-”



   “ใช่”



   ดาวตอบแทบจะทันทีที่ฉันพูดจบ  =_=^  เฮ้อ  ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่ามันจะดูแย่ขนาดนี้



   “แล้วผมก็ด้วย  โรงเรียนเราไม่มีกฎห้ามซอยซะหน่อย  แตมจ๋า  ผมแกน่ะหนาขนาดนั้นซอยซะหน่อยไม่ดีหรอ?”



   ดาวพูดพลางมองผมของฉันที่หนาพอสมควร  ก็อย่างว่าแหละ  โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนเอกชนที่ไม่ค่อยเข้มงวดเรื่องทรงผมของนักเรียนเท่าไร  ไม่มีกฎที่ห้ามนักเรียนหญิงซอยผม  แต่มีข้อแม้ว่าต้องซอยให้สามารถรวบผมเป็นหางม้าได้  เพราะทรงผมของนักเรียนหญิงโรงเรียนฉันสามารถทำได้สองทรง  ก็คือถักเปียเดียวกับรวบหางม้า  ซึ่งแน่นอนว่าฉันถักเปีย  =_=  เหตุผลง่ายๆก็คือฉันชอบนั่นเอง  ส่วนนักเรียนชายก็สามารถทำผมได้ตามสบาย  ยกเว้นทรงสกรีนเฮดและห้ามไว้ผมยาวกว่าต้นคอ  ที่สำคัญเลยคือห้ามทำสีผมเด็ดขาด  ทั้งนักเรียนหญิงและนักเรียนชาย



   “ไม่ต้องมาสนฉันหรอกน่า  ยังไงๆฉันมันก็ยัยขี้เหร่อยู่แล้วนี่”



   ฉันพูดตัดพ้ออย่างปลงๆ  ให้ตายสิ  ไม่ใช่ว่าฉันไม่สนใจเรื่องแฟชั่นหรอกนะ  แต่ฉันน่ะไม่มีความมั่นใจพอที่จะใส่มันน่ะสิ  T^T  ยิ่งโดนพวกผู้หญิงที่โรงเรียนชอบล้อว่ายัยขี้เหร่ฉันก็เก็บกดแทบแย่อยู่แล้ว



   “ใครกันที่มันบอกว่าเธอขี้เหร่!?  O_O  นี่  แตม  ไม่ต้องไปสนเสียงนกเสียงกานะ  ยัยพวกนั้นก็พูดไปงั้นแหละ  เธอน่ะน่ารักจะตาย  เพียงแต่น้อยกว่าฉันกับยัยแพรก็แค่นั้นเอง  ^O^”



   “-_-”



   “ห้ามคิดมากนะเว้ย  ฉันรักแกนะไอ้แตมเด็กเรียน  จริงๆถ้าแกแต่งตัวให้ดูดีๆซักหน่อยแกต้องน่ารักมากแน่ๆ  เชื่อฉันสิ!”



   “อืม  ฉันขอคิดดูก่อนนะ  ไว้พร้อมเมื่อไรฉันจะบอก”



   “จ้ะ  อย่าลืมนะ  >_<”



   “รู้แล้วน่า..  อุ๊ย!  ห้าโมงสิบแล้วเหรอเนี่ย  O_O  ฉันกลับก่อนนะดาว  ป่านนี้พี่ชายฉันมารอแล้วล่ะ”



   “อืมๆ  ฝากความคิดถึงให้พี่ชายแกด้วยนะ  >///<”



   “จ้า -_- ไปแล้วนะดาว  บ๊ายบาย”



   “บาย  เจอกันวันจันทร์นะแตม”



   ฉันโบกมือให้ดาวก่อนจะรีบวิ่งออกมานอกร้าน  ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับใครบางคน  ผู้ชายคนนั้น... รู้สึกเหมือนว่าจะเป็นนักเรียนในโรงเรียนฉันเลยแฮะ



   ใบหน้าขาวใส  รูปร่างสูงโปร่ง  ดวงตาคมดูมีเสน่ห์นั่น  ผมสีดำสนิทถูกซอยเพิ่มความดูดีให้กับเจ้าของใบหน้านั้น  โอ้โห  >O<  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนหล่อขนาดนี้อาศัยอยู่บนโลกด้วย



   เฮ้ย  ว่าแต่ทำไมพี่ชายฉันถึงไม่โทรมาตามล่ะ  ถ้าเป็นปกติก็คงจะโทรมาแล้วก็ด่าเป็นชุดไปแล้ว  =_=;



   คิดแล้วก็ควานหามือถือในกระเป๋าสะพาย  กรรมแล้วไง  ฉันเผลอปิดเครื่อง  TOT  ตายล่ะ  ขืนไม่รีบเปิดกลับบ้านไปไอ้พี่บ้านั่นต้องฆ่าฉันตายแน่เลย



   หลังจากที่ฉันเปิดเครื่องแค่สิบวินาที  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  และด้วยสัญชาติญาณของฉัน  ฟันธงได้เลยว่าต้องเป็นพี่ชายสุดโหดของฉันโทรมาชัวร์ๆ  -_-++



   “ฮัลโหล”



   “เฮ้ยไอ้แตม!!!  ฉันมารอแกนานแล้วนะเว้ย  มัวแต่หันมองผู้ชายอยู่ได้!?  พี่ชายแกหล่อจะตายไม่รู้จักหัดมอง  เออ!  ฉันจอดรถอยู่ฝั่งตรงข้ามร้านไอศกรีมนะเว้ย  มาเร็วๆยัยเบ๊อะ!!!”



   โครม!!  พูดจบก็วางโทรศัพท์ใส่ฉันซะงั้นอ่ะ  =_=^  เป็นพี่ภาษาอะไรเนี่ย



   “มาแล้วๆ  บ่นเป็นลุงไปได้  -_-”



   “แกจะกลับรถฉัน  หรือว่าจะกลับรถเมล์  -_-^^”



   “ค่า  แตมผิดไปแล้วค่า  TOT”



   “ดี  ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครใหญ่”



   พี่ชายฉันพูดจบก็บึ่งรถกลับบ้านทันที  โชคร้ายเป็นบ้าเลย  -_-^  ทำไมฉันต้องมีพี่ชายบ้าอำนาจแบบนี้ด้วยนะเนี่ย  โฮๆๆ  TTOTT







   ที่บ้านของฉัน..



   “แม่ครับ  ผมกลับมาแล้ว”



   พี่เดินเข้าไปในบ้าน  ส่วนฉันก็เดินตามไปติดๆ  แม่เดินออกมาจากห้องครัวก่อนจะกอดพี่พร้อมกับหอมแก้ม



   แหม.. แม่ฉัน  ช่างน่ารักจริงๆ  >_<



   “ผมขึ้นห้องก่อนนะครับ”



   “จ้ะ  แม่เตรียมของว่างไว้ให้แล้วนะ  จะกินข้างบนหรือข้างล่างล่ะลูก”



   “ข้างบนดีกว่าครับ”



   พี่ตอบก่อนจะยักคิ้วให้แม่  =_=;  เฮ้อ  ทีอยู่กับพ่อกับแม่ล่ะเด็กดีเชียว  ทีอยู่กับฉันนี่จะฆ่าจะแกง  ทำไปได้นะไอ้พี่บ้า  TOT



   “ไงลูกสาวคนสวยของแม่  ^O^”



   “ไม่สวยหรอกค่ะ  แตมขี้เหร่ออก”



   “อะไรกัน  ลูกแม่ออกจะน่ารัก  >_<”



   “-_-”



   “โธ่แม่  ไอ้แตมมันก็พูดถูกแล้วนี่  ยัยนี่น่ะขี้เหร่จะตาย  เนอะแตม  ^O^”



   “เงียบไปเลย  แตมพูดกับแม่  -_-++”



   “นี่เรียกน้องว่ามันได้ไงฮึ  เดี๋ยวแม่ก็จับตีก้นซะหรอก  -_-^”



   “กลัวแล้วคร้าบ~”



   พี่ตอบเสียงทะเล้นก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป  ให้ตายเหอะพี่ชายฉัน  มันเต็มรึเปล่าเนี่ย  =_=^



   “แม่จ๋า  เย็นนี้มีอะไรกินบ้างจ๊ะ  ^O^”



   ฉันถามพร้อมกับเดินตามแม่เข้าไปในครัว  ถึงแม้ว่าบ้านเราจะมีแม่ครัวก็จริง  แต่แม่ฉันก็ชอบทำอาหารกินเองมากกว่า



   “มีต้มยำกุ้งแม่น้ำกับหมูมะนาวจ้ะ  แล้วแม่ก็ตั้งใจจะทำปลากะพงทอดน้ำปลาอีกอย่างนึงนะ  ดีมั้ยลูก?”



   “โอ้โห  ฟังดูน่ากินจัง  *O*”



   โชคดีชะมัดที่แม่ไม่ทำอาหารฝรั่งเศสแล้ว  จริงๆอาหารฝีมือแม่อร่อยทุกอย่างนั่นแหละ  เพียงแต่ว่าแม่ทำอาหารฝรั่งเศสติดกัน 3 วันแล้วน่ะสิ  และที่แน่ๆน้ำหนักฉันก็ขึ้นมาโลนึงแล้วด้วย  =_=



   “อุ๊ย  ตายจริง!  แม่ลืมไปสนิทเลยว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่ชายของลูก”



   แม่หันมาพูดกับฉันด้วยใบหน้าจริงจัง  น่าแปลกแฮะ  ว่าแต่พี่ชายของฉันไปก่อเรื่องอะไรไว้รึเปล่าเนี่ย



   “เรื่องอะไรเหรอคะแม่?”



   “อ้อ  ก็เรื่องที่พี่ชายของลูกได้เป็นเดือนมหาลัยไงจ๊ะ  ^O^  ไม่เห็นบอกแม่เลยน่า  นี่ถ้าเพื่อนแม่ที่เป็นอาจารย์ที่มหาลัยไม่โทรมาบอก  แม่ก็คงไม่รู้นะเนี่ย”



   “......”



   โอ้โห  ฉันไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าพี่ชายจอมโหดของฉันได้เป็นเดือนมหาลัยด้วย  ท่าทางคนเลือกจะตาถั่วแฮะ  =_=



   “อาตี๋  ลงมาหาแม่หน่อยเร็วลูก...”



   แม่พูดพลางตะโกนเรียกพี่  แต่ดูเหมือนว่าไอ้พี่บ้านั่นมันจะไม่ได้ยินแฮะ  



   “เดี๋ยวแตมไปตามให้เองค่ะ  แม่ทำกับข้าวต่อเถอะค่ะ”



   “แหม  ขอบใจจ้ะ  เฌอแตมลูกรักของแม่  ^O^”



   ฉันยิ้มให้แม่ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป  ชื่อเล่นของฉันก็คือ  เฌอแตม  หรือที่ใครๆเรียกว่าแตมนั่นแหละ  ฉันชอบให้คนอื่นเรียกฉันว่าแตมมากกว่าเฌอแตมนะ  เรียกเฌอแตมมันเขินๆยังไงก็ไม่รู้สิ  -///-



   ทำไมฉันถึงชื่อนี้น่ะเหรอ  เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่ว่าตอนที่พ่อของฉันไปเรียนที่ฝรั่งเศสก็ได้เจอกับแม่ที่ไปเรียนที่นั่นเหมือนกัน  พ่อก็เลยบอกรักแม่เป็นภาษาฝรั่งเศสในวันวาเลนไทน์  แล้วบังเอิญว่าฉันเกิดวันที่ 14 กุมภาพันธ์ซึ่งเป็นวันวาเลนไทน์พอดีน่ะสิ  ทำให้แม่นึกย้อนถึงความหลังที่แสนหวานสมัยที่พ่อบอกรักแม่  ก็เลยตั้งชื่อนี้ให้กับฉัน  =_=;



   ส่วนพี่ชายฉันมีชื่อเล่นเต็มๆว่า  อาตี๋  แต่พี่ไม่ค่อยชอบให้ใครเรียกว่าอาตี๋เลย  คิกๆสงสัยจะอาย  ^O^  แต่ฉันว่าชื่อพี่ออกจะน่ารักนะ  ฮิฮิ  แต่ชื่อฉันกับพี่นี่คนละชาติกันเลย  ของพี่จีน  ของฉันนี่ฝรั่งเศส  แต่ฉันว่ามันก็ดูเป็นเอกลักษณ์ดีนะ



   “พี่อาตี๋ขา  คุณแม่เรียกค่า...”



   ฉันเคาะประตูห้องพี่พร้อมๆกับเรียกพี่ไปด้วย  ฮิฮิ  รับร้องต้องรีบออกมาชัวร์ๆ  ^O^



   “เฮ้ย!!  ฉันบอกแล้วไงว่าให้เรียกพี่ตี๋  ใครให้แกเรียกอาตี๋หา!?!  -_-^^”



   “แม่เรียกพี่นะ  รีบๆไปสิพี่อาตี๋  ^O^”



   “ไอ้แตม!!!”



   “โอเคๆ  ไม่พูดแล้วก็ได้  คิกๆ  >O<”



   “ฮึ่ม.. ฝากไว้ก่อนเถอะ!”



   พี่ตี๋หันมาแยกเขี้ยวใส่ฉันก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที  นานๆทีได้แก้แค้นพี่ชายนี่ก็สนุกดีเหมือนกันนะ  ฮิฮิฮิ   ^O^  สะใจจัง









$.+*~*+.$  T@lk Corner  $.+*~*+.$





ติดตามตอนต่อไปนะคะ  >_<  



เอาอีกแล้ว  TOT (นี่รอบสามแล้วค่ะ -_-\")  กดอัพไปอัพมาหายอีกแล้ววว  โอ๊ยยย  เซ็งๆๆๆ



เป็นไงบ้างคะสำหรับนิยายเรื่องใหม่ของเรา  ขอความคิดเห็นด้วยน้า



แล้วพรุ่งนี้จะรีบมาอัพตอนที่ 2 น้า  >O<