คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คิด
"แพร แกยัง โอเค อยู่มั้ย" ส้มถามฉันที่กำลัง นั่งฟุบกับโต๊ะอย่างหมดแรง
"อืม ไม่ต้องห่วง ฉันหญิงเหล็กนะแก" ฉันพยายามทำให้ส้มขำ แต่มันไม่ขำเลย ทำหน้าอย่างกะเห็นผีงั้นแหละ
"เฮ้ย........ ถ้าไม่ไหวก็พักบ้างนะวะ แกเป็นแบบนี้ 2-3 อาทิตย์แล้ว ดูสภาพแกสิยังกับผี ไม่เห็นเหมือนนางเอกเลย เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมา จะแย่นะ ยิ่งใกล้งานนิทรรศการของโรงเรียนแล้วด้วย"
ฉันเข้าใจว่าส้มหวังดี แต่ตอนนี้ฉันยังทำใจไม่ได้ ฉันรักของฉันมาตั้งนาน จะตัดใจง่ายๆได้ไง
"อืม ......ขอเวลาฉันสักหน่อยนะ เดี่ยวฉันจะกลับมาเป็นยัยแพร ปากเสียคนเดิม" ฉันพูดเพื่อให้ส้มสบายใจมากขึ้น
"อ้าว ทำไมทางลงบันไดถึงได้เบลอวะ หรือว่าจะเบลอว่ารักแถบ(แบบว่ารักเธอ) สงสัยตาลาย" ฉันส่ายหัว แล้วตั้งสติใหม่ แต่แล้วก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันมืดลง และดับไปเหมือนมีคนมาปิดไฟ
"แพร!! แพร!! ลูกเป็นยังไงบ้าง จำแม่ได้มั้ยลูก" ทำไมแม่มาตะโกนใส่หูฉันอย่างงี้ล่ะ คนกำลังหลับกำลังนอน มาตะโกนแบบนี้เดี๋ยวหูฉันก็แตกพอดี
ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นแม่ร้องไห้ แล้วก็เอาแต่เรียกชื่อฉัน แล้วถามว่า ฉันจำแม่ได้ไหม แม่บ้าปะเนี่ย ทำไมฉันจะจำแม่บังเกิดเกล้าของตัวเองไม่ได้ ชักกอยากจะเล่นอะไรสนุกๆแล้วสิ
"ใคร!!!คุณเป็นใครค่ะ อย่ามายุ่งกับฉันนะ" ฉันแกล้งพูด แม่ทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผี น่าตลกชะมัด
"แพร จำแม่ไม่ได้หรือลูก แม่ไงจ๊ะ และนี่ก็พี่คลื่น พี่ชายของหนูไง" แม่พูดพร้อมกับลากพี่คลื่นมา ใกล้ๆเตียงของฉัน พี่คลื่นทำหน้าอย่างกับหมาตกใจ หรืออะไรทำนองนั้นแหละ
"จำได้สิคะ ทำไมจะจำไม่ได้" ฉันพูดและทำหน้าทะเล้นใส่แม่ จนแม่ทำท่าจะตีฉัน แต่ก็เปลี่ยนมากอดฉันแทน แล้วก็ร้องไห้
"แม่ร้องไห้ทำไมคะ เค้าไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ฉันถามอย่างงๆ
"จ๊ะ แม่รู้แล้ว" แม่พูดพลางเอามือมาลูบหัวฉัน ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และรู้สึกสบายใจมากขึ้นเยอะเลย
"พักผ่อนนะลูก แม่ไปทำงานก่อน เดี๋ยวจะให้พี่คลื่นอยู่เฝ้านะ"
"ค่ะ..แม่"
"พี่คลื่น วันนี้ไม่ไปเรียนเหรอ"ฉันหันไปถามพี่ชายฉัน หลังจากที่แม่ออกไปสักพัก
"โดดมาเพราะเธอแหละ เสียเวลาเรียนหมด"พี่ชายฉันทำหน้างอน และทำท่าจะเดินออกจากห้อง
"โอ๋ ๆๆๆ เค้าขอโทษ ใครจะอยากเป็นล่ะ อย่างอนเลยนะ ดีกันนะ ดีกัน ๆๆๆ" ฉันพยามยามอ้อนพี่ชายสุดที่รัก แต่ดูท่าแล้วจะอยาก ก็ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงแบบนั้น
"ใครจะโกรธน้องสาว ที่น่ารักได้ลงล่ะ จริงมั้ย" พี่คลื่นพูดพลางเอามือมาลูบหัวฉัน เหมือนลูบหัวหมา (เฮ้ย!!! หรือฉันเป็นหมา แต่ยอมค่ะ ก็เป็นหมาที่น่ารักที่สุดในโลกไง) แล้วฉันก็เผลอหลับไป
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างแม่นางเอก"ส้มตะโกนใส่ฉัน โดยไม่สนใจเลยว่าที่นี่ โรงพยาบาล เดี๋ยวนางพยามาร เฮ้ย!! นางพยาบาลก็มาด่าหรอก
"นี่ยัยบ้า เธอเข้ามาตอนไหนยะ มาคนเดียวเหรอ พี่คลื่นล่ะ ไปไหนแล้ว" ฉันถามส้มพลางสอดสายตามองหาพี่ชายตัวดี ก็ไหนเมื่อกี้ บอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเราไง
"ฉันมากับไอซ์ และบอลน่ะ ตอนนี้ไอซ์คุยอยู่กับพี่คลื่น ส่วนบอลไปซื้อขนม" ส้มบอกและนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียงฉัน
"อือ มากับไอซ์กับบอลเหรอ ก็ดี แต่!! เฮ้ย!!!!!!!! มากับไอซ์และไอซ์คุยกับพี่คลื่นอยู่ ตายแล้ว เดี๋ยวไอซ์ก็รู้หรอกว่าฉันคิดมากเรื่องเค้า" ฉันรีบลุกจากเตียงทันที ถ้าพี่คลื่นทำร้ายไอซ์ ฉันจะทำยังไง เสียดายหน้าหล่อๆของเขาแย่เลย (เฮ้ย !!! ห่วงแต่หน้าเหรอ แล้วคนล่ะ ไม่ห่วงรึไง _____นกน้อย) ไม่ใช่ เดี๋ยวไอซ์ต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน
"เฮ้ย แล้วจะไปไหน เธอป่วยอยู่นะ" ส้มพยายามดึงฉัน
"ก็ไปหาพี่คลื่นไง เดี๋ยวไอซ์ก็เละหรอก" ฉันพยายามจะดึงมือส้มออก แต่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออก มือมันเป็นทีนตุ๊กแกหรือไงวะ
"หยุดเลย หยุด หยุด แล้วฟังฉัน พี่คลื่นรู้เรื่องแล้วก็จริง แต่พี่คลื่นคงไม่ทำร้ายคนที่ส่งเธอมาโรงพยาบาลหรอกนะ" ส้มพูดและทำหน้าเซ็งสุดๆ
"อะไรนะ ไอซ์มาส่งฉันที่โรงพยาบาล เหรอ เป็นไปได้ไง ไม่จริงหรอก ก็เราเดินแยกกับไอซ์ตั้งแต่ตึก 2 แล้วหนิ ไอซ์จะพาฉันมาได้ไง ไม่ใช่หรอกมั้ง"(ยังมีมั้งอีก _____ นกน้อย) ก็อยากคาดหวังบ้าง ใครจะทำไม
"เธอเป็นลม อย่าเถียงคนไม่เป็นลมได้มั้ย นั่งลงฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง"
".............." ฉันยอมนั่งลงอย่างโดยดี อยากรู้มากเลยตอนนี้ รีบเล่าเร็วๆ
"ไอซ์เดินมาเจอเธอตอนที่กำลังตกบันไดพอดี ก็เลยมาช่วยไว้ทัน เดี่ยวเธอดูเสื้อไอซ์ได้เลย ยังมีรอยเลือดของเธอติดอยู่"
"จริงอ่ะ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจ ว่าฉันไม่ได้หูฟาด หรือว่าฉันคาดหวังไปเอง
"จริงโว้ยยย " ส้มตะโกนดังลั่น ยัยบ้าเอ้ย จะตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้
"แพรเป็นไงบ้าง ปวดแผลมั้ย" บอลเดินเข้ามาพร้อมกับถุงขนมเยอะแยะมากมาย
"ไม่เป็นไรแล้ว" ฉันไม่เป็นไรเท่าไหร่หรอก แค่รู้สึกปวดแผลที่หัวนิดๆ
"ส้ม ฉันขอคุยกับแพรหน่อย เธอออกไปก่อนนะ" บอลหันไปพูดกับส้ม
"เฮ้ย ไอ้บอล นายกล้าไล่ฉันเหรอ นายเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาไล่ฉัน ออกไปเลยนะ ฉันไม่ให้เยี่ยมโว้ย!!!"ส้มโวยวาย ฉันรู้สึกว่าทุกวันนี้ส้มมันชอบโวยวายมากกว่าฉันซะอีก สงสัยจะติดนิสัยที่ดีมาจากฉันแหงๆเลย
"ฉันขอร้องได้มั้ย" ส้มสลดทันที ก็น่าอยู่หรอก ผู้ชายปากหมาที่สุดในโรงเรียน เอ่อปากขอร้องคนอื่นเป็นด้วยเหรอ โอ้ว พระเจ้า สงสัยหมาจะออกลูกเป็นไข่ ไก่จะออกลูกเป็นตัวล่ะมั้ง งานนี้
"โอเค" ส้มเดินออกไป และปิดประตูเสียงดัง
ปัง!!!!!!
ประตูจะพังมั้ยเนี่ย ฉันแอบคิด
"แพร เธอคิดมากเรื่องไอซ์ใช่มั้ย" บอลทำท่าทางจริงจัง ถ้าเป็นปกติฉันคงหัวเราะตายไปแล้ว แต่นี่มัน...
"............." เงียบสิ ก็ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นอีก
"ฉันว่าเธอกำลังเข้าใจผิดนะ ไม่ลองถามเขาดูก่อนเหรอ" บอลพยายามจะบอกอะไรเนี่ย
"..........." ฉันยังคงรักษาระดับความเงียบต่อไป
"โอเค ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่เธอจำไว้นะ สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คิด" วันนี้บอลมาแปลก ปกติมันไม่เคยพูดอะไรที่เป็นสาระแบบนี้ เจอกันแต่ละทีก็กัดกันจะเป็นจะตาย แต่ที่มันพูดหมายความว่าไงอะ ไม่เข้าใจ
"นายหมายความว่าไง ฉันไม่เข้าใจ" ฉันถามอย่างงง
"คิดเอาเองสิ เธอเก่งจะตาย" บอลพูดยิ้มๆ ที่จริงมันพูดดีดีแบบนี้ ก็ดีนะ ดูน่าคบมากขึ้นเยอะเลย
"ไอ้บ้า "แล้วเราก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
"เป็นไงบ้างแพร"ไอซ์ถาม ขณะที่เข้ามาในห้องพร้อมกับส้ม
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะที่พาฉันมาส่ง" ฉันยิ้มให้ไอซ์
"ส้ม พี่คลื่นล่ะ ไปไหนแล้ว"ฉันถามขณะที่พยายามมองหาพี่ชายสุดที่รัก
"พี่คลื่นกลับไปเอาของที่บ้าน แล้วจะกลับมานอนเฝ้าเธอ"
พวกเราคุยกันอย่างสนุกสนาน นานแล้วที่เพื่อนไม่มีโอกาสได้นั่งคุยกันแบบนี้ เพราะต่างคนต่างก็ทำหน้าที่ของตน ต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือสอบ Entrance กันด้วย พวกเราคุยกันจนดึก จึงต้องแยกย้ายกลับกันสักที ตอนนี้เหลือฉันอยู่คนเดียว จึงมีเวลาทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น และฉันก็ตัดสินใจจะทำอะไรบางอย่างสักที
ความคิดเห็น