คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : โลมาคู่คือสัญลักษณ์ของคู่รัก
"ทุกคนพร้อมกันแล้วใช่มั้ย งั้นเรามาเริ่มฉากแรกกันเลยนะครับ เป็นฉากที่พระเอกเจอนางเอกครั้งแรก พระเอกต้องขี่จักรยานชนนางเอก อ่านบทเข้าใจแล้ว ก็เริ่มซ้อมกันเลย" โจ้สั่ง
"โอ้ย ! ปั่นจักรยานยังไงถึงได้มาชนฉันเนี่ย" ฉันพูดตามบท
"ขอโทษครับผมรีบไป"ไอซ์พูดตามบท
แต่จู่ๆหน้าฉันก็แดงขึ้นมา ก็ไอซ์ทั้งหล่อ ทั้งเท่ ฉันมองหน้าเขาแล้วใจละลายอะนะ ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น แล้วยังรอยยิ้มที่ละลายใจฉันอีก มันก็ทำให้ฉันจำบทไม่ได้ขึ้นมา โจ้เลยให้เวลาเราพัก 10 นาที
"แพร หน้าแกแดงมากเลยรู้มั้ย อยากดูหน้าตัวเองตอนนี้มั้ย เอ้า กระจก"ส้มหัวเราะเบาๆ และยื่นกระจกให้ฉัน
"ว้าย!! หน้าฉันเหรอเนี่ย"
หน้าฉันแดงมากเลย ถ้าเอาแตงโมผสมกับผลตำลึงยังไม่เท่าหน้าฉันตอนนี้เลย ก็ฉันเขินนี่ แถมอยู่ใกล้แบบนี้อีก หัวใจฉันเต้นแทบจะทะลุออกมาแล้ว
"แกเขินมากๆ"ส้มแซวฉันอีก
"ทำไงดี ทุกคนต้องว่าฉัน ฉันว่าฉันถอนตัวดีกว่า"ฉันกำลังจะไปถอนตัวออกจากการแสดง แต่ไอซ์ก็เดินมาพอดี
"ไปไหนเหรอ แพร" ไอซ์ถาม
"ไปถอนตัวจากการแสดง ฉันเล่นไม่ได้" ฉันบอกไอซ์ แต่ไม่กล้ามองหน้า
"เพิ่งจะเป็นวันแรกเองก็เป็นแบบนี้แหละ"
"ตะ แต่..." ฉันยังพูดไม่จบไอซ์ก็พูดขึ้น
"เขินเหรอ ฉันก็เขินเหมือนกัน งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านด้วยกันดีกว่า เราจะได้สนิทกันมากขึ้น เวลาเล่นละครจะได้ไม่เขินไง"ไอซ์พูดแล้วยิ้มให้ฉัน แต่เป็นยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ยังไงก็ไม่รู้
"ไอซ์แล้วเรื่องทำความสะอาดล่ะ"ฉันเตือนสติเขา
"ไม่ทำวันนึง คงไม่เป็นไรมั้ง "เขาพูดแล้วขยิบตาให้ฉัน
"สี่โมงครึ่งเองเหรอ อย่าเพิ่งกลับเลยนะ ส่งฉันซื้อของก่อน"ไอซ์ชวนฉันไปเดินซื้อของขวัญให้เพื่อน
"ซื้ออะไรเหรอ"ฉันถามเพื่อที่จะช่วยเลือกของให้
"ของขวัญวันเกิดน่ะ"ไอซ์ตอบ แต่ไม่กล้ามองหน้าฉัน หน้าเขาแดงมากๆ
"ผู้หญิงหรือผู้ชาย" ผู้หญิงแน่ๆเลย หน้าเขาแดงซะขนาดนั้น แต่ก็แอบหวังว่าจะเป็นผู้ชาย เฮ้ย!!!!ไม่สิ ถ้าเป็นผู้ชายก็ยิ่งแย่เข้าใหญ่ หรือไอซ์จะเป็นกะเทย โอ้ไม่นะ ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดใช่มั้ย
"ผู้หญิง"เขาตอบและเดินนำฉันไป
เฮ้ย โล่งอกไปเปาะหนึ่ง แต่ฉันอยากจะนั่งลงตรงนี้เลย ไม่อยากไปไหนอีกแล้ว เพราะขาของฉันมันไม่มีแรงที่จะเดินต่อ สมองฉันตื้อไปหมด ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าไอซ์ซื้อของขวัญให้ผู้หญิง แล้วเขาคงเป็นแฟนไอซ์ ดูจากท่าทางแล้ว เขามีความสุขมากๆ เวลาที่เขาเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น
"แพร มัวทำอะไรอยู่ รีบไปซิ"ไอซ์ตะโกนเรียกฉัน ฉันจึงต้องเดินตามเขาไป
"ไอซ์ดูนี่ซิ น่ารักมั้ย ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เป็นแฟนไอซ์รึเปล่า ถ้าใช่ก็อันนี้เลย " ฉันชี้ให้ไอซ์ดูสร้อยรูปโลมาคู่ เพราะโลมาคู่คือสัญลักษณ์ของคู่รัก
"อืม น่ารักดี งั้นตกลงเราเอาเส้นนี้"ไอซ์เป็นคนตัดสินใจเร็วเสมอ และฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างที่เลือกของถูกใจให้ไอซ์ได้ เขามีความสุข เราก็มีความสุขเช่นกัน แม้ว่าเขาจะรักคนอื่นก็ตาม
"กลับมาแล้วค้า....."
"อ้าวแพร ทำไมกลับเร็ว มีซ้อมละครไม่ใช่เหรอ"พี่คลื่นเดินมาถามฉัน
"วันแรกไม่มีอะไรมาก ก็เลยกลับเร็ว แม่ล่ะ"ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที
"แม่อยู่ในครัว วันนี้น้องพี่ดูแปลกๆนะ มีอะไรรึเปล่า ปรึกษาพี่ได้นะ"พี่คลื่นยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน จนน้ำตาฉันจะไหล
"เปล่าหรอก เค้าแค่เหนื่อย เค้าจะนอนเลยนะ บอกแม่ด้วยว่าไม่กินข้าว"ฉันกระพริบตาเร็วๆ เพื่อไล่น้ำตา และรีบวิ่งเข้าไปในห้อง
หลังจากนั้น ฉันก็ปล่อยโฮออกมาทันที ฉันไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้ในหัวมีแต่เรื่องของไอซ์ที่ซื้อของขวัญที่ฉันเลือกให้ผู้หญิงคนหนึ่ง "เธอคงสวยและน่ารักมากๆ และเธอก็เหมาะสมที่จะได้รับสร้อยเส้นนั้นที่ดูน่ารัก มันคงไม่เหมาะกับยัยซุ่มซ่าม เอาแต่ใจ ปากร้ายปากเสียอย่างฉันหรอก ฮืมๆๆๆ"ฉันนั่งร้องไห้เป็นเวลาหลายชั่วโมง จนกระทั่งถึงเช้า
วันรุ่งขึ้น
"แพร แกเป็นอะไร ทำไมตาแกบวมยังนี้ อย่างกับคนที่ร้องไห้ทั้งคืนแหนะ" นี่คือคำทักทายของส้มยามเช้านี้ มันตรงใจมากๆยัยเพื่อนบ้า
"เปล่า ฉันซ้อมบทที่ต้องร้องไห้น่ะ แต่ซ้อมหนักไปหน่อย เลยเป็นแบบนี้"ฉันตอบและเดินนำส้มเข้าเรียน วันนี้ทั้งวันฉันก็ไม่เป็นอันทำอะไร ในหัวก็คิดแต่เรื่องเมื่อวานนี้ ไอซ์ดูมีความสุขมากๆเลย ฉันอยากเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นจัง แต่ก็ทำได้แค่ฝัน เพราะความจริงเราเป็นแค่เพื่อนกัน...........
อยากเป็นสายลมพัดความห่วงใย
อยากเป็นต้นไม้ให้ใหญ่ให้ร่มความคิดถึง
อยากเป็นท้องฟ้าในห้วงความคำนึง
อยากเป็นทุกสิ่งที่เธอคิดถึงตลอดเวลา…………..เฮ้ย!! เศร้าจัง
"วันนี้เราจะซ้อมฉากที่นางเอกต้องร้องไห้อย่างหนัก เมื่อเจอพระเอกพาผู้หญิงคนนึงนั่งซ้อนท้ายจักรยาน"โจ้อธิบายบทไปเรื่อยๆ และก็เริ่มซ้อม
"ใครเหรอน่ารักจัง แฟนนายเหรอ แต่หน้าอย่างนายหาแฟนได้น่ารักขนาดนี้เชียว ทำเสน่ห์รึเปล่า เขาถึงนั่งมาด้วย หรือว่าเขาสงสารล่ะ" ฉันพูดตามบท
"ไม่หรอก คนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องทำ แต่เธอนั่น แหละที่ควรทำ เพราะแก่จนไม่มีแฟนแล้ว ฮ่าๆๆๆ"ไอซ์พูดและหัวเราะตามบท พร้อมทั้งปั่นจักรยายออกไป
ฉันทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง และร้องไห้อย่างหนัก
แปะ ๆๆๆๆ
เสียงปรบมือดังทั้งห้อง ฉันพยามฝืนยิ้มเพื่อให้ทุกคนคิดว่าฉันแสดงอย่างสมบทบาท แต่นั่นคือความจริง ฉันกำลังเสียใจ โกรธตัวเองที่ไม่เจียมตัว หลงดีใจคิดว่าไอซ์มีใจให้ สมควรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้ สมควรที่จะเสียใจแบบนี้
"กลับเถอะ ส้ม" ฉันชวน ส้มกลับบ้าน เพราะตอนนี้ฉันไม่มีแรงเลย ส้มรู้เรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อวานทั้งหมด และก็รู้ว่าทุกอย่างที่ฉันทำ
"แพร ฉันกลับแล้วนะ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ อย่าเพิ่งคิดมากเลย มีอะไรก็โทรมานะ"
"......."ฉันไม่มีแรงพอที่จะตอบ ยัยส้ม ได้แต่พยักหน้าน้อยๆ
ฉันกำลังจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์ แต่ฉันก็รู้สึกปวดหัวมาก และสิ่งที่เห็นต่างๆก็วูบลง ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน ฉันรู้สึกคุ้นๆกับคนๆนี้ และฉันก็หลับไป
ความคิดเห็น