คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ความห่วงใยจากพี่ชาย และความจริงจากคนรัก
"ว้าว สวยจัง เฮ้!!!!!!บอล ส้ม ไปเล่นน้ำกัน" ฉันชวนบอลและส้ม พร้อมทั้งวิ่งลงน้ำไปก่อน แล้วเราสามคนก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
" เดี๋ยว เด็กๆ เอาของไปเก็บก่อน" แม่ตะโกนเรียกพวกเรา
"คะ/ครับ" พวกเราตอบพร้อมกัน
"แพร แพร อยู่ในห้องรึเปล่า"เสียงพี่คลื่นตะโกนเรียก สงสัยแม่ให้มาตาม
"อยู่คะ เข้ามาสิคะ"
"พี่มีอะไรจะคุยด้วยหน่อยนะ" พี่คลื่นทำหน้าเครียด
"มีอะไรเหรอ ทำไมพี่ทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ"เครื่องหมายคำถามขึ้นที่หน้าฉัน เป็น 100 อัน
"พี่ถามตรงๆนะ แพรยังรักไอซ์อยู่ใช่มั้ย" พี่คลี่นมองฉันอย่างกับนักโทษ ถ้าฉันโกหกจะฆ่าฉันมั้ยเนี่ย
"ปะ.....เปล่าคะ" นั่น!!! ฉันโกหกแล้วเรียบร้อย
"ไม่จริงหรอก แพรรักไอซ์มาก แพรเป็นน้องพี่ พี่ดูออก"ก็รู้แล้วจะถามเค้าทำไมเล่า มันเจ็บนะรู้มั้ย
"เอ..อ...."
"พี่อยากให้แพรมีความสุข ตั้งแต่แพรเข้าโรงพยาบาลคราวที่แล้ว พี่ไม่เคยเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของแพรเลย แพรรู้มั้ย รอยยิ้มที่สดใส รอยยิ้มที่ร่าเริงของแพรมันหายไป มันเหลือแต่รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้า พี่ไม่อยากเห็นน้องสาวพี่เป็นแบบนี้" พี่คลื่นลงมานั่งข้างๆและเอามาลูบหัวฉัน
ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามีน้ำใสๆไหลมาจากตาของฉันแล้ว
"พี่คะ แล้วเค้าจะทำไงดี ฮือๆๆๆๆ..."แล้วฉันก็ปล่อยโฮออกมา ซึ่งฉันพยายามเก็บมันไว้ตั้งหลายเดือน
"ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่น้องสาวพี่ยอมลดทิฐิลงบ้าง อย่าพยายามเอาชนะจนเกินไปจนลืมนึกถึงหัวใจของตัวเอง คำว่าฟอร์มมันไม่ทำให้เรามีความสุขหรอกนะ มันจะทำให้เรามีแต่ความทุกข์ต่างหาก วางมันลงซะ แล้วหันหน้ามาปรับความเข้าใจกัน แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง"พี่คลื่นปลอบและสอนฉัน
"คะพี่ ฮือ........"ฉันร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้นในอ้อมกอดของพี่ชายสุดที่รัก
หลังจากที่ฉันคุยกับพี่คลื่น(ไม่ใช่คุยสิ ร้องไห้ต่างหาก) ฉันก็ออกมาเดินเล่นที่ริมทะเล มารับลมเย็น เพื่ออะไรที่อยู่ในใจฉันมันจะดีขึ้น
"ไอซ์ นายอยู่ไหนน่ะ ฉันรักนาย ได้ยินไหม ฉันรักนาย....." ฉันตะโกนเหมือนคนบ้า(ที่จริง บ้าอยู่แล้ว_____นกน้อย) โดยไม่อายคนที่อยู่แถวนั้นว่าจะมองฉันยังไงบ้าง
"ได้ยินแล้ว" มีคนมากระซิบที่ข้างหูฉัน เสียงนี้มันคุ้นๆนะ นี่มันเสียงของไอซ์หนิ
"เฮ้ย!!!!!! โอ๊ย"ฉันหันไปชนกับไอซ์และล้มลง แต่ดีที่ไอซ์รับไว้ทัน และเขาก็กอดฉันแน่น
"ปล่อยฉันนะ"ฉันพยายามดิ้น แต่ก็ไม่หลุด และเขายิ่งกอดฉันแน่นยิ่งขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว
"ไม่ปล่อย ฉันจะไม่ยอมให้เธอหนีไปไหนอีกแล้ว"ไอซ์พูดและทำหน้ากวนบาทาสุดๆ แต่ก็น่ารักน่าหยิกสุดๆเหมือนกัน
"อย่ามายุ่งกับฉัน ไปหาแอนนี่เลยไป๊"ฉันตอบแต่ไม่กล้าหันไปมองหน้าเขา
หน้าฉันคงแดงมากๆ แต่ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะ และอีกอย่างเขาก็มีแฟนอยู่แล้ว
"ไม่ไป แอนนี่ไม่มีความสำคัญอะไรกับฉันสักหน่อย"เขาพูดแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยฉัน
"ก็......แอนนี่.....เป็นแฟนนายหนิ"ฉันตอบ
" แอนนี่ไม่ใช่แฟนฉัน เขาเป็นแฟนเพื่อนฉัน"ไอซ์ตอบ
"แฟนเพื่อนนาย แล้วทำไมถึงมากับนายล่ะ"ฉันชักจะงงกับเรื่องนี้แล้วสิ
"เขาไม่ได้มากับฉัน เขามากับแฟนเขาจริงๆ เธอไม่เห็นเหรอ ฉันไม่ได้เดินกับแอนนี่สองคน"
เอ่อ จริง เขามักจะเดินกับผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งด้วย ฉันจำได้ว่าเขาเป็นนักกีฬาโรงเรียน หรือว่าแอนนี่เป็นแฟนกับ......
"แอนนี่เป็นแฟนกับไอ้เป้ คนที่เป็นนักกีฬาโรงเรียนน่ะ งั้นเสดงว่าเธอเข้าใจผิดคิดว่าฉันกับแอนนี่เป็นแฟนกัน และก็.........."ไอซ์ทำหน้าจับผิดฉัน
"ก็อะไร พูดดีดีนะ"ฉันพยามกลบเกลื่อน โอ๊ย แม่เจ้า ฉันเข้าใจผิดอย่างแรงเลย ทำไงดีเนี่ย หน้าแตกแบบหมอพรทิพย์ก็ไม่รับเย็บเลย
"ก็หึงไง" ไอซ์ตอบแบบยิ้มๆ เหมือนกับว่าเขารู้ใจฉันงั้นแหละ
"บ้าเหรอ ฉันไปดีกว่า ขี้เกียจพูดกับนาย" ฉันเดินหนี แต่ก็โดนคว้ามือไว้
"เธอต้องโดนแบบนี้ก่อน เธอถึงจะไปได้"แล้วไอซ์ก็อุ้มฉันไปโยนลงน้ำ ฉันดีใจที่ได้ยินไอซ์พูดแบบนี้ แล้วเราก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน จนถึงค่ำ
ความคิดเห็น