คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : งานนิทรรศการ
2 กันยายน
วันนี้ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่ไปนอนเล่น(นอนป่วย) อยู่หลายวัน เพื่อนๆต่างพากันมาเยี่ยมฉันไม่ขาดสาย การที่ฉันอยู่โรงพยาบาลก็ทำให้ฉันรู้อะไรดีๆหลายอย่าง ถ้าเราเป็นเพื่อนกันก็จะคอยดูแลกัน เป็นห่วงกันและคอยให้กำลังใจเพื่อนในยามที่เพื่อนท้อแท้ หรือเสียใจ และยังมีพ่อแม่ ญาติพี่น้องที่คอยห่วงเราเสมอ ต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลตัวเองให้ดี และไม่ทำให้ใครต้องห่วงอีกด้วย
*-* ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน
เพื่อนจะอยู่ในใจของฉัน
ต่างคนต่างเดินเหินห่างกัน
แต่ฉันก็เชื่อมั่นตลอดมา
ว่าหัวใจจะสื่อถึงหัวใจ
เพื่อนจึงยิ่งใหญ่และล้ำค่า
อบอุ่นและลึกซึ้งทุกเวลา
จะรักใครได้กว่าเพื่อนคนดี *-*
หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล พวกเราต่างเตรียมงานที่จะจัดนิทรรศการกันอย่างขะมักเขม้น เพื่อให้วันนั้นออกมาดูดีที่สุด พวกเราทุกคนถึงกับลงทุนนอนที่โรงเรียนกันเลย ก็งานของคณะกรรมการนักเรียนทั้งที่ จะไม่เริดหรูได้ไง
"แพร พักก่อนก็ได้นะ เธอเพิ่งออกจากโรงพยาบาล เดี๋ยวเป็นอะไรอีก พวกเราจะ ซ....ว...ย กันหมด" ปากปีจออย่างนี้ไม่มีใครหรอก นอกจากนายบอล
"ไงวะ ปากว่างมากหรือไง ถึงได้หอนซะขนาดนี้ เอาบาทาของฉันไปคาบเล่นดีมั้ย มามะ หมาน้อย จุ๊ๆๆ" เป็นไงโดนเข้าให้ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับเจ้าหญิงแสนสวยอย่างน้องแพร (ซาตานต่างหาก..........นกน้อย) จ๋อยไปเลย
"โฮ แน่ใจนะว่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาล สงสัยตอนนอนพัก ไม่พักธรรมดาหวะ แพรเพาะพันธุ์หมาไว้ขายด้วยหวะพวกเรา" บอลพูดและหัวเราะอย่างสะใจ
"ไอ้บอล อย่าอยู่เลย!!!!!!!!!!" หลังจากนั้นฉันก็ไล่เตะบอลทันที เพื่อนหัวเราะในความบ้าของพวกเรากันใหญ่ แต่ก็ดีนะ สร้างสีสันดี พวกเราไม่รู้สึกเบื่อกันเลย
ตั้งแต่ฉันเข้าโรงพยาบาล ฉันก็ญาติดีกับบอลมากขึ้น ถึงแม้จะทะเลาะกันบ่อยๆ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่ได้ทะเลาะกันเพราะว่าเราเกลียดกัน แต่ทะเลาะกันเพราะรักกันมากกว่า (มีด้วยเหรอที่ทะเลาะกันเพราะรักกัน) ทำให้ฉันรู้จักตัวตนจริงๆของบอลมากขึ้น และฉันคิดว่าบอลมันก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนนึงเหมือนกัน ถึงแม้ว่าบอลไม่อยากคบกับฉันในฐานะเพื่อนก็ตาม
งานนิทรรศการ
"ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมนะ พระเอก นางเอก เตรียมตัวให้พร้อม เราจะเริ่มแสดงกันแล้ว โอเค เริ่มแสดงได้" โจ้สั่งทุกคน
หญิงสาวคนหนึ่งนั่งซ้อนท้ายจักรยานของคนที่เธอรัก ที่ขณะนี้กำลังปั่นจักรยานไปตามทุ่งหญ้าสีเขียว สายลมพัดผ่านทำให้รู้สึกสดชื่นและเย็นสบาย เธอมีความสุขมาก แม้ช่วงเวลาแบบนี้มันจะอยู่กับเธอได้ไม่นาน
ก่อนหน้านี้ทั้งสองไม่เคยชอบหน้าของอีกฝ่ายเลย หากเจอกันก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย แต่เมื่อทั้งสองได้อยู่ใกล้ชิดกันจึงเกิดความรักและความผูกพัน ที่ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถพรากมันไปได้ แต่ช่วงเวลาที่แสนสุขแบบนี้มันมักจะผ่านไปเร็วเสมอ
ชายหนุ่มเอาจักรยานพิงไว้กับต้นไม้ข้างๆ แล้วจูงมือหญิงสาวมานั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่แห่งนี้เป็นที่แห่งความทรงจำสำหรับเขาทั้งสอง ที่แห่งนี้เป็นที่เขาทั้งสองได้พบกัน รักกัน และเป็นที่ที่เธอกำลังจะจากเขาไป
หญิงสาวป่วยเป็นโรคเนื้องอกในสมองระยะสุดท้าย ซึ่งหมอบอกว่าหมดหนทางที่จะรักษา เธอจะมีชีวิตอยู่ได้แค่สามเดือนเท่านั้น ซึ่งต่อไปควรจะทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดก่อนที่เธอจะจากโลกใบนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับมา
หญิงสาวนอนหนุนตักชายหนุ่มที่เธอรัก เขาร้องเพลงให้เธอฟังเบาๆ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแต่ละคำนั้นช่างเศร้าเหลือเกิน เขาพยายามข่มอาการเสียใจไว้ เพื่อไม่ให้หญิงสาวต้องห่วง ลมหายใจของเธอเริ่มอ่อนแรงลงไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเธอจากไปในที่สุด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ร้องไห้ เขารักษาสัญญาที่ให้ไว้ต่อหญิงสาว ว่าหากเธอจากไปแล้วชายหนุ่มจะต้องไม่ร้องไห้เด็ดขาด เพราะถ้าเขาร้องไห้ จะทำให้เธอไม่มีความสุขไปด้วย
ชายหนุ่มอุ้มร่างที่ไร้วิญญาณของหญิงสาวที่เขารักมากที่สุดเดินไปตามทุ่งหญ้าสีเขียวขจี สายลมผัดผ่านตัวเขา แต่ไม่อาจพัดพาความเศร้าให้จางหายไปได้ ถึงแม้เธอจะจากเขาไปไกลแสนไกล แต่เธอก็ไม่เคยจากไปไหน เพราะเธอจะอยู่ในใจของเขาตลอดไป เมื่อสายลมพัดมาคราใด เขาทั้งสองจะได้พบกันอีกครั้ง
เมื่อการแสดงจบลง เสียงปรบมือดังก้องทั้งหอประชุม
"ช่วงต่อไป จะเป็นการเล่นดนตรีของพี่ไอซ์ ประธานนักเรียนของพวกเรา เชิญรับชม รับฟังได้เลยคะ" เมื่อพิธีกรพูดจบ สาวๆทั้งโรงเรียนก็กรี๊ดกราดกันใหญ่ โอ้ย!!!! ร้องขอส่วนบุญรึไง หูจะแตกอยู่แล้ว
"สำหรับวันนี้ ผมจะขอมอบเพลงนี้ให้ผู้หญิงคนนึงนะครับ เธอน่ารัก สดใส แม้บางครั้งเธออาจจะดูเหมือนเด็กไปบ้าง แต่เธอก็ทำให้ชีวิตของผมมีชีวิตชีวามากขึ้นครับ" หลังจากไอซ์พูดจบ เขาก็เริ่มบรรเลงเพลง
"พูดไม่ค่อยเก่ง แต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ พูดไม่ค่อยเก่ง แต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอ ให้รักเธอข้างเดียว....." สาวๆทั้งโรงเรียนกรี๊ดในความหล่อ เท่ของไอซ์ และเริ่มเดาว่าผู้หญิงคนนั้นคือใครกัน
"แพร เธอว่าผู้หญิงที่ไอซ์พูด เป็นใครน่ะ"ส้มสะกิดถามฉัน และทำหน้าเป็นเชิงถามว่าใช่ฉันหรือเปล่า
"ไม่รู้สิ แต่ไม่ใช่ฉันแน่" พูดจบ ฉันก็เดินออกไป ทิ้งให้ส้มหน้านั่งเอ่ออยู่คนเดียว
ใช่ คนที่ไอซ์ร้องเพลงให้ไม่ใช่ฉันแน่ ฉันต้องรีบตัดใจแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันเสียคำว่าเพื่อนไปตลอดกาล
"อ้าว....น้องแพร จะรีบไปไหนน่ะ พี่ตามหาตั้งนาน" พี่วินโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ทำเอาฉันตกอกตกใจหมด นึกว่าผีหลอกซะอีก
"สวัสดีคะ พี่วิน ตามหาแพรมีอะไรเหรอคะ" นั่นสิ จะหาฉันทำไม อะงง งงมากเลย
"พี่จะมาแสดงความยินดีกับน้องแพร น้องแพรเล่นละครเก่งมากเลยนะ นี่ครับ ของขวัญสำหรับคนเก่งของพี่" พี่วินพูดจบก็ยื่นช่อดอกไม้มาให้ฉัน ส่วนฉันน่ะเหรอ คนเก่งของพี่วิน เอ๋อไปเลยครับพี่น้อง
"ขอบคุณคะ" ฉันรับมาอย่างงงๆ ทำไมฉันไม่เห็นว่าพี่วิน ถือช่อดอกไม้มาด้วย หรือว่าฉันมัวแต่คิดอย่างอื่นอยู่ เลยไม่เห็น แต่ช่างมันเถอะ พี่วิน มาก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีเพื่อนคุย
"เออ...พี่วินว่างมั้ยคะ ไปเที่ยวเป็นเพื่อนแพรหน่อยได้มั้ย" ฉันเอ่ยปาก ชวนพี่วิน ฉันอยากหาเพื่อนคุยสักคน และอีกอย่างฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้
"ว่างสิครับ งั้นเราไปกันเลยนะ" พูดจบ พี่วินก็จูงมือฉันออกไป เขาจับมือฉันไว้อย่างอบอุ่น ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่เขาไม่สามารถทำให้ฉันอุ่นใจได้เท่ากับไอซ์เลย
พี่วินพาฉันไปเดินดูของเล่นๆ ตามห้างสรรพสินค้า และก็พาฉันไปเที่ยวที่ต่างๆที่ฉันอยากไป ทำให้ฉันลืมเรื่องเศร้าไปสักพักหนึ่ง
พอฉันกลับถึงบ้าน ฉันก็ร้องไห้อีกแล้ว ฉันรู้สึกเหนื่อย และท้อใจอย่างมาก ฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้อีก ฉันเจ็บมากเกินพอแล้ว
ความคิดเห็น