(Fic Conan | Gin x Sherry) During rain - Umbrella

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

During Rain - Umbrella

Gin x Sherry Fan Fiction

 

เนื้อเรื่อง

หน้าต่างกระจกเป็นฝ้า มีหยดน้ำเกาะพร่างพราย

รู้สึกว่าอากาศในห้องเย็นลงจนเผลอลูบต้นแขน

เงี่ยหูดูพลันได้ยินเสียงฟ้าร้องมาแต่ไกล

ฝนตกสินะ ?

เชอรี่ไม่ให้ความสนใจมากไปกว่านั้น สูตรเคมีที่ถอดไม่ได้ สมการยุ่งเหยิงวุ่นวาย และเอกสารชวนเวียนหัวควรรีบจัดการให้จบ ฝนตกของมันอยู่ทุกวัน แต่โปรเจ็คต์งานของเธอช้าแม้แต่วันเดียวไม่ได้ ในฐานะหัวหน้านักวิจัยขององค์กรแล้วต้องมีความรับผิดชอบ

นักวิทยาศาสตร์หญิงก้มหน้าก้มตางุด ไม่ทันสังเกตว่าตัวเองลืมรูดม่านปิดอีกชั้นหนึ่ง

ตอนนี้มีเพียงม่านลูกไม้โปร่งรูดกึ่งเปิดกึ่งปิดเผยให้เห็นระเบียงเจิ่งนอง กระถางต้นไม้ใบเล็กใบน้อยดูจะสดชื่นโดยเฉพาะอาจิไซที่ชื่นชอบฝนเป็นพิเศษดูสวยกว่าทุกที

เธอไม่รู้สึกอะไรกับฝน ไม่ชอบ ไม่เกลียด

แต่หนาวเหลือเกิน

หนาว… และเหงา

เมื่อไหร่จะหยุดตกเสียที

.

            เชอรี่ใช้เวลาครึ่งค่อนวันอยู่กับงานทดลอง กว่าจะรู้ตัวชาในชุดกระเบื้องเคลือบก็เย็นชืด

            ตอนที่เธอลุกไปต้มน้ำในกาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

.

…เด็กคนหนึ่งมากับสายฝน

            ยินเดินเข้ามาในห้องพักด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ได้กระชากเสื้อโค้ทตัวยาวสีดำออก แม้มันชื้นไปด้วยฝนที่ตกลงมากะทันหัน แต่เลือกกวาดสายตาหาเจ้าของห้องผู้มักนั่งประจำอยู่บนโต๊ะทำงาน ซึ่งเต็มไปด้วยกองเอกสารมากมาย ทว่าเวลานี้ไม่เห็นแม้แต่เงา

วันนี้เธอไม่ได้นั่งคู้อยู่ตรงนั้น

            แปลก…

            ยินขมวดคิ้ว ปลายเดือนหกต้องส่งรายงานความคืบหน้าของโปรเจ็คต์ทดลองแบบที่เธอมักจะพูดลอยๆ ให้เขาฟังอยู่เสมอ เป็นการบอกกลายๆ ว่า เธอกำลังยุ่งวุ่นวายจนหัวปั่น ห้ามทำตัวรุ่มร่ามเด็ดขาด แน่นอนว่าเขาไม่เคยฟัง และไม่มีทางปฏิบัติตามโดยง่าย

ยินยิ่งขมวดคิ้วหนัก เขาได้ยินเสียงเด็ก… เด็ก ?

ประตูห้องนอนเปิดแง้มอยู่ เขาตามเสียงอ้อแอ้ไม่เป็นภาษานั้นเข้าไป

เชอรี่ละสายตาจากเด็กน้อยมายังยิน เห็นเขายืนตีสีหน้าเรียบเฉยพิงวงกบประตู

ความขุ่นมัวก่อตัวขึ้นในแบบที่เธอรู้ดี ใต้ความราบเรียบมีความหงุดหงิดเกินคาดเดาแฝงอยู่ ต่อให้อาศัยฝนที่กำลังตกก็ทำให้ผู้ชายคนนี้เย็นลงไม่ได้ ดังนั้นแล้วเชอรี่จึงเลือกสนใจเด็กในอ้อมแขนตนมากกว่า เด็กน้อยกำลังยิ้มร่า เหมือนปฏิเสธสิ่งเลวร้ายทั้งมวลบนโลก

ทำแบบนั้นแล้ว ยินยิ่งหงุดหงิด

            ครั้นได้ยินเสียงเด็กหัวเราะเอิ้กอ้ากชวนรำคาญ เชอรี่ก็ยิ่งหยอกเด็กหนักข้อขึ้น

ตั้งใจกวนประสาทเขาใช่ไหม ?

            คงรู้ว่าเมื่อวานเขาไปกับเบลม็อท ทำเมินนี่คือการเอาคืนงั้นเหรอ แล้วเด็กนี่อะไร ?

            ยินหัวเสีย การกลับบ้านมาหาผู้หญิงของตัวเอง แล้วถูกเมินเฉย ไม่ตลกเลย

หากพิจารณาดูแล้วยินกลับห้องพักของตัวเองน้อยครั้งกว่าการมาเยือนห้องของนักวิทยาศาสตร์หญิงมากนัก แม้จะข้องแวะกับผู้หญิงเป็นประจำ แต่เวลาส่วนมากที่เหลือจากงาน รวมถึงผู้หญิงพวกนั้น บุรุษผมเงินต้องมาหาเชอรี่ ผู้ที่ใครต่อใครล้วนล่ำลือ ผู้หญิงของยิน

ยินไม่ได้ปฏิเสธไม่ว่าจะในรูปแบบใด

และเชอรี่ผู้ถูกยินกร่อนหัวใจดุจหินแกร่งไปทีละน้อยก็ไม่ทันรู้สึกตัวว่าตนกลายเป็นคนพิเศษในบรรดาผู้หญิงทุกคนของยิน ซึ่งไม่เคยอยู่กับใครข้ามคืนจนถึงเช้า มีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนเป็นว่าเล่น ไม่จริงจังหรือผูกสัมพันธ์กับผู้ใด

            คนพิเศษเลยยิ่งได้ใจ ?

เสียงฝนผสมโรงไปกับเสียงเด็ก ยินที่กำลังหงุดหงิดถึงขีดสุดก้าวเข้าประชิดตัวเชอรี่

            เด็กน้อยซึ่งดูอายุไม่กี่เดือนหัวเราะชอบอกใจชอบใจเป็นการใหญ่ เมื่อเห็นคนที่ปักใจว่าเป็นโอก้าซังถูกตรึงอยู่บนเตียงด้วยฝีมือโอโต้ซัง มือเล็กกวัดแกว่งไปมาแสดงถึงความยินดี

ยิ่งยินจ้องเชอรี่เท่าไหร่ ในดวงตาของหญิงสาวก็ยิ่งฉายแววท้าทาย

.

…นกกระสาจะคาบเด็กมาให้ สายฝนพรำก็ส่งเธอมาให้

            เชอรี่วางกาทิ้งไว้บนเตา เดินไปเปิดประตูตามเสียงเรียก ถ้าเป็นผู้ถือวิสาสะครอบครองกุญแจของห้องนี้โดยสมบูรณ์คงไม่มีมารยาทขนาดเคาะประตู และปกติคงเปิดโพลงเข้ามาราวกับตัวเองเป็นเจ้าของห้อง เช่นนี้แล้วคนที่อยู่หน้าประตูไม่สมควรเป็นยิน

            ช่องตาแมวไม่แสดงให้เห็นอีกด้านของประตูไปมากกว่าระเบียงทางเดินที่ว่างเปล่าตามปกติ เชอรี่นึกสงสัย ใครมาเล่นอะไรบนคอนโดที่อยู่ในความดูแลขององค์กร

กลิ่นอายของฝนเข้ามาตอนเปิดประตู เด็กน้อยในลังซึ่งวางอยู่แทบเท้าปรากฏแก่สายตา

นี่… ถ่ายหนังกันอยู่ใช่ไหม ?

.

            ยินถูกบังคับให้ปล่อยเชอรี่เป็นอิสระจากการรุกรานของตน ด้วยเสียงสะอื้นฮัก และใบหน้าบูดเบ้ของเด็กน้อย เชอรี่พยายามยันตัวเขาออก ก่อนหันไปปลอบตัวปัญหาใหญ่ที่เริ่มยิ้มเผล่ ดูพึงพอใจที่ถูกผู้หญิงของเขาอุ้ม ทั้งยังจงใจหันมายียวนทางเขา…

เด็กนี่ ไม่อยากโตสินะ อยากตายก่อนวัยอันควรรึไง

            ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทำให้ตัวปัญหาผู้เป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่สงบปากสงบคำไม่วิธีการใดก็วิธีการหนึ่ง เชอรี่ก็ตวัดสายตามอง ในดวงตากลมโตไม่มีแววเอาเรื่อง เพียงแค่พูดอย่างเฉยชาอย่างที่เคยพูดกับเขาเสมอมา หิวไหม กินอะไรรึยัง ไปอาบน้ำก่อนก็ได้ถ้ายังไม่ได้กินอะไรมา

ประโยคราบเรียบที่ฟังจนชินชาทำให้ยินรู้สึกว่าเขาได้กลับบ้านแล้ว

.

ความรู้สึกไม่สบอารมณ์ทวีขึ้นเรื่อยๆ ยินอาบน้ำเสร็จจะนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวเช่นทุกที ตัวปัญหาพยายามไต่ขึ้นมาบนตัวเขาหลายต่อหลายรอบ แต่ล้มเหลว เขาไม่มีทางยอมเด็ดขาด ใช้อุ้งมือดันใบหน้าเล็กๆ ที่ยิ้มร่านั่นสุดแขน เชอรี่ที่เห็นไม่พูดอะไรเพียงแต่มองมาด้วยสายตาเย็นชา

            ฝนยังตกอยู่ ยินไม่สนใจ เขามองไปที่เชอรี่ซึ่งไม่ถูกกับฝน หนึ่งในเรื่องน่ารำคาญของผู้หญิงคนนี้คือไม่สบายง่ายเมื่ออากาศเปลี่ยน

แต่ดูท่าวันนี้จะอารมณ์ผิดปกติ

เขากลับมาปรายตามองเด็กตัวปัญหา ที่ยังคงเอื้อมมือคว้าแขนเสื้อเขาหวังเรียกร้องความสนใจ

            ฉันไม่ใช่พ่อแกนะ

.

หมดเดือนหก เขาสู่เดือนเจ็ด ฝนตกทุกวัน วันนี้ก็ตกอีกตามเคย

            เชอรี่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ตั้งชื่อเด็กน้อยที่เธอรับดูแลชั่วคราวจนกว่าคนของสถานรับเลี้ยงจะมาพาตัวไป เหตุผลของผู้ชายบ้าอำนาจที่ทำตัวเป็นเจ้าของห้องเธอ ถือวิสาสะบงการนู้นนี่คือ เหมือนตั้งชื่อให้หมา ผูกผันแล้วจะเป็นเรื่องยุ่งยาก

            อาเมะจัง ไม่ใช่หมาซักหน่อย!

เด็กชายตัวน้อยที่เธอเรียกอาเมะกำลังปลุกปล้ำกับตุ๊กตาบนโซฟา เป็นเด็กอารมณ์ดีเลี้ยงง่าย เสียงหัวเราะสดใสแว่วมาหาเธอที่นั่งเขียนโครงการอยู่ไม่ห่าง

ยินมาที่นี่บ่อยครั้งขึ้น เธอเข้าใจว่า เขารุกล้ำห้องส่วนตัวเธอบ่อยอยู่แล้วจนอดสงสัยไม่ได้ว่าห้องเขามีไว้เพื่ออะไร แต่ระยะนี้ ถ้าพูดให้ถูกคือเขามาค้างห้องนี้ทุกวัน

ตอนที่ได้ยินเสียงกุกกัก ครู่หนึ่งยินก็โผล่หน้ามา ในมือถือถุงกระดาษจากห้างสรรพสินค้าไฮโด้

คาดว่าเขาคงซื้อของเล่นมาให้อาเมะจังอีกแล้ว

            เขาบอกว่า ก็เดินเข้าไปในแผนกเด็กนี่แหละ เจออะไรก็หยิบมา ถ้าเกิดเด็กนี่ร้องไห้ขึ้นมา น่ารำคาญ ใช้ๆ อุดปากมันไว้ก่อน เธอแทบนึกภาพไม่ออกว่าชายชุดดำท่าทางน่ากลัวเดินเข้าไปในแผนกเด็กอ่อนเลือกซื้อของเล่น สอบถามความเหมาะสมจากพนักงาน จะเป็นยังไง ?

น่ากลัวพิลึก

.

            ทุกครั้งที่โทรศัพท์ดัง เชอรี่ใจหายอยู่ร่ำไป คนจากสถานรับเลี้ยงเด็กอาจจะโทรมา เธอรู้แก่ใจว่าตนผูกผันกับอาเมะจังเสียแล้ว

นักวิทยาศาสตร์หญิงผละจากเอกสาร หน้าจอโทรศัพท์ปรากฏเบอร์โทร.ของสถานรับเลี้ยงจริงๆ

รู้สึกเหมือนมีหลุมสูบเธอลงไป และทั้งร่างก็ชาวูบ เสียงหญิงวัยกลางคนปลายสายบอกว่าพร้อมจะรับอาเมะจังไปแล้ว อาจจะเป็นเย็นนี้หรือพรุ่งนี้ รอให้ฝนหยุดตกก่อน

นับเป็นครั้งแรกที่เธออยากให้ฝนตกต่อไป ตกต่อไปเรื่อยๆ ห้ามหยุดนะ ห้ามหยุด

.

ต้นเดือนเจ็ด ฝนตกชวนให้หนาว แต่ไม่รู้สึกเหงาเหมือนก่อน

ไม่อยากให้หยุดตกเพราะอาเมะจังชอบฝน ชวนให้คิดถึงเสียงหัวเราะเริงร่า แต่อาเมะจังไม่อยู่แล้ว… ช่วงเวลาแห่งการพลัดพรากแสนสั้น แต่ยาวนานในความรู้สึกผ่านพ้นไป

            เชอรี่คดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่ทันรู้สึกว่าคนข้างๆ ตื่นเพราะเธอยุกยิกไปมา จะรู้ก็เมื่อยินรวบตัวเธอเข้าไปใกล้ สองร่างเปลือยเปล่า เขาลูบผมสีน้ำตาลจนออกแดงของเธอ จุมพิตแผ่วเบาอย่างที่ชอบทำ กระซิบเสียงเย็นๆ ข้างหูแต่ไม่มีคำหวานซึ้ง

            “ถ้ายังทำใจไม่ได้ ฉันต้องหาเด็กให้เธอเลี้ยงใช่ไหม”

            เชอรี่ไม่ตอบ หันไปเผชิญหน้ากับยิน เขาถือโอกาสรุกล้ำเธออย่างก้ำเกินอีกครั้ง

            “เด็กน่ะน่ารำคาญ ก็ไม่ใช่ลูกฉันนี่ ถ้าเป็นลูกของฉันกับเธอก็ว่าไปอย่าง”

Fin.