คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 : ยัยเอ๋อ vs นายจอมบงการ
เช้าวันใหม่ธันย์ชนกแต่งตัวเดินลงมาจากคอนโดเพื่อที่จะไปทำงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีดำคุ้นตา และไม่นานก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างคุ้นตาลงมาจากรถและตรงมาหาเธอ
"ผมมารับคุณไปทำงานนะ" เขาพูดพลางมองสำรวจเธอ"ทำไมคุณไม่ใส่ชุดที่ผมซื้อให้ล่ะ"
"ฉันคิดว่าชุดนี้ก็เหมาะดีนะ และที่สำคัญฉันยังไม่ชินกับชุดพวกนั้นเลย"
"ไม่ชินก็ต้องทำให้ชินซิ ฉันให้เวลาเธอสิบนาทีไปเปลี่ยนชุดซะ"
"ทำไมนายนี่ชอบบงการชีวิตคนอื่นเค้าตลอดเลยห่ะ นายจอมบงการ"
"นี่เธอว่าฉันเป็นจอมบงการเหรอ ยัยเอ๋อ รีบไปเปลี่ยนชุดเลย"
"ย่ะ นายจอมบงการ "
"ยัยนี่กวนประสาทชะมัด"เขาพึมพัมกับตัวเอง
สิบนาทีต่อมา
"โอ้โฮ...น้องเอวันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ "เสียงป้าที่อยู่ตรงเคาเตอร์ร้องขึ้น ปลุกชายหนุ่มออกจากภวังค์ แล้วก็หันไปมองหญิงสาว เมื่อคืนออกจะมืดเล็กน้อยเลยมองเห็นหญิงสาวไม่เต็มตาเท่านี้
ขณะเดียวกันธันย์ชนกก็เดินลงมาด้วยความประหม่า
"ไปกันเถอะค่ะ ฉันอายคนอื่นเค้า"
"จะไปอายทำไมเล่า แล้วเธอจะต้องแต่งตัวแบบนี้แหละถึงจะเหมาะรู้ไหม"
"ฉันว่าฉันใส่แล้วฉันไม่มั่นใจเลยนะ"
"แล้วทำไมจะต้องไม่มั่นใจด้วยเล่า เมื่อกี้ป้ายังชมเลย" นภัสกรพยายามทำให้รู้สึกมั่นใจขึ้น แต่ไม่เป็นผลเลย
"เหอะน่า รีบไปเหอะฉันขอร้อง นี่ฉันทำตามที่นายต้องการทุกอย่างแล้วนะ นายจอมบงการ" ธันย์ชนกเริ่มขึ้นเสียง
และแล้วนภัสกรก็ต้องออกรถไปยังตึกดิลกกุล ซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทดิลกกุลอิมพอร์ตแอนด์เอ็กซ์พอร์ต
"เอ้า ลงได้แล้ว" เขาพูดแล้วก็มองไปยังหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขา และภาพที่เขาเห็นก็เรียกรอยยิ้มเล็กๆจากเขาได้ หญิงสาวที่หลับอย่างสบายและเธอก็อมยิ้มน้อยๆขณะนอนหลับ"สงสัยจะฝันดีอยู่"ชายหนุ่มพึมพัมกับตัวเอง
"นี่ ยัยเอ๋อถึงแล้ว ตื่นได้แล้ว" นภัสกรพุดเสียงดังเพื่อที่จะปลุกธันย์ชนก
"อืม ถึงแล้วเหรอ นายขับรถน่าเวียนหัวมากเลยฉีนก็เลยถือโอกาสหลับจะได้ไม่เมารถไง" หญิงสาวแก้ตัวเป็นพัลวัน
"ไม่ต้องมาแก้ตัว ไปขึ้นไปทำงานได้แล้ว"
"แล้วจะเดินขึ้นไปพร้อมกันเลยเหรอ ใครเห็นเขาจะคิดยังไง"
"ก็ดีแล้วเขาได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน เผื่อคุณแม่มาถามถึงจะได้สมบทบาทไง"
ทั้งสองเดินเข้ามาในบริษัท พร้อมกับสายตาหลายๆคู่ที่จ้องมองด้วยความสงสัย เจ้านายไม่เคยสนิทกับเลขาฯคนไหนเท่านี้ และที่สำคัญคนนี้ดูจะอยู่นานกว่าทุกคน
"กลางวันนี้ออกไปทานข้าวกับฉันนะ"
"ทำไมอ่ะ ฉันจะออกไปกับเพื่อนที่ออฟฟิตนะ ฉันนัดกับเค้าไว้นะ"
"ไม่ได้ฉันจะต้องคุยกับเธอเรื่องฉันแล้วก็เรื่องเธอด้วย"พอสั่งเสร็จเขาก็เดินเข้าไปในห้องทันที่
..เที่ยงวัน..
"นี่เก็บของได้แล้วได้เวลาทานข้าวแล้ว" เสียงที่คุ้นเคยทำให้หญิงสาวเงยหน้ามาจากคอมพิวเตอร์
"คือว่า ฉันยังทำงานไม่เสร็จเลยอ่ะ รอแป๊ปนะ"
"เดี๋ยวค่อยกลับมาทำฉันหิวแล้ว รอนานๆเดี๋ยวจะโมโหหิวนะ"
"อืมก็ได้" จากนั้นหญิงสาวก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า"เสร็จแล้วไปได้เลย"
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
"ทำไมต้องมาร้านหรูขนาดนี่ดวยล่ะ"
"คนระดับฉันนี่ก็ต้องมาร้านระดับนี้แหละ"
"ฉันไม่เข้าใจนายเลยชอบบงการคนอื่น แล้วยังชอบอวดร่ำอวดรวยอีก ฉันรู้ว่านายรวยแต่คนเราน่าจะประหยัดไว้มั่งนะ แค่ข้าวกลางวัน ทานแถวๆออฟฟิตก็ได้ " หญิงสาวเทศนาซะนาน
"ฉันก็ไม่ได้อวดร่ำอวดรวยหลอก แล้วที่จริงฉันก็ไม่ได้มากินแบบนี้ทุกวันหลอกนะ แต่ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว เธออยากให้พวกพนักงานมารับรู้เรื่องที่เราจะพูดกันรึไงห่ะ" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
"...." ธันย์ชนกอึ้งกับคำตอบ
"จะรับอะไรดีครับ" เด็กเสิร์ฟนำเมนูมาให้
"เอาสเต็กแซลมอลที่หนึ่ง" นภัสกรตอบ แล้วหันไปถามธันย์ชนก"แล้วคุณจะเอาอะไร"
"เอาแบบคุณก็ได้"หญิงสาวตอบเสียงเรียบ
"ไม่ทราบว่าจะรับเครื่องดื่มอะไรดีครับ"เด็กเสิร์ฟถามอีกครั้ง
"ผมเอาไวน์ขาว"ชายหนุ่มตอบ
"ฉันเอาน้ำแตงโมค่ะ"
หลังจากได้รับออเดอร์แล้วก็จากไป
"นี่นายจะพูดธุระอะไรก็พูดมา"
"นี่เธอไม่คิดจะทานข้าวให้มันเสร็จๆไปก่อนล่ะ"
"ก็ได้"พูดพร้อมกับจัดการกับอาหารที่สั่งไป "นี่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันมีงานที่จะต้องทำต่ออีกมากนะ ไม่งั้นฉันอาจจะต้องกลับดึก"
"อืม บ่นจริงเลยเธอนี่บ่นเป็นยายแก่เลย"
ไม่นานทั้งสองก็ทานอาหารเสร็จ
"มีไร ว่ามา"หญิงสาวร้องทักขึ้นมา
"ฉันแค่จะบอกว่าพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปพบคุณแม่นะ"
"ห่ะ มันไม่เร็วไปเหรอ ฉันยังไม่พร้อมเลย"
"ก็เพราะยังนี้ไง ฉันถึงต้องพาเธอมาคุยกันเรื่องแม่ฉัน"
"อืม คุณแม่นายเป็นคนยังไงว่ามา ฉันจะได้เก็บข้อมูลไว้"
"เริ่มเลยนะ แม่ฉันท่านเป็นคนใจดีนะ แต่ท่านจะไม่ค่อยพูดคุยกับคนที่ท่านไม่ค่อยรู้จัก ฉันว่าเธอควรจะพูดคุยกับท่านนะ ท่านจะได้ชอบเธอ แล้วก็ที่สำคัณเธอจะต้องชมฉันมากๆด้วย" ชายหนุ่มพูดมีหลักการ แต่ประโยคท้ายถึงกับทำให้หญิงสาวหมั่นใส้
"ทำไมฉันต้องชมนายด้วยล่ะ"
"ก็แหม คนรักกันก็ต้องชมกันซิ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอนะ อ้อแล้วก็ฉันจะไปรับไปส่งเธอทุกวันนะ" นภัสกรบอกแกมสั่ง
"ทำไมล่ะ ไม่จำเป็นหรอกฉันไปทำงานเองได้"
"ไม่ได้ คู่หมั่นท่านกรรมการผู้จัดการจะนั่งรถเมล์มาทำงานได้ไง" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ พร้อมกับควักบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
"ใครเป็นคู่หมั่นนายไม่ทราบ"
ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงแต่เปิดกล่องออกแล้วก็หยิบแหวนวงหนึ่งออกมา มันเป็นแหวนเพชรที่มีดีไซน์แบบทันสมัย แล้วไม่รอช้าเขาก็จับมือธันย์ชนกขึ้นมาแล้วก็สวมแหวนให้หญิงสาว
มันช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจแก่ผู้คนที่มองเห็น แต่จะมีใครรู้ไหมว่ามันไม่ได้เกิดจากความรักของคนทั้งสองนี้เลย
"โอ้โฮ พอดีเลยนะเนี๊ย"
"นายรู้ได้ไงว่านิ้วฉันขนาดไหนอ่ะ"
"ไม่รู้เป็นไร ฉันชอบวงนี้แล้วก็วงนี้มันไซด์เดียวก็เลยเอามาเลยกะว่าถ้าไม่พอดีจะพาไปซื้อใหม่"
"แล้วทำไมนายจะต้องทำอย่างนี้ด้วยล่ะ"
"ก็เธอจะต้องไปหาคุณแม่วันพรุ่งนี้ไง ไม่มีแหวนหมั่นมันไม่เนียน"เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร
ความคิดเห็น