เล่ห์กามเทพ( An artifice cupid )

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 : พบกันครั้งแรก

         ภายในคอนโดสูงระฟ้ากลางกรุง  มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังแต่งตัว เพื่อที่จะออกไปหางานทำ  หล่อนได้รับจดหมายตอบรับเพื่อที่จะไปสัมภาษณ์งานในครั้งนี้  หล่อนจะต้องทำให้ดีที่สุด  เนื่องจากตอนนี้ใกล้ถึงกำหนดที่จะต้องส่งเงินให้แก่น้องสาวสุดที่รักของหล่อนแล้ว
          "สู้เค้านะ  เอแกจะต้องได้งานนี้แน่"  หล่อนพูดเพื่อให้กำลังใจตัวเอง

         หน้าตึกสูงที่มีสถาปัตยกรรมแบบโมเดิล  ช่างเป็นตึกที่สวยงามอะไรเช่นนี้สมแล้วที่เป็นตึกที่เป็นที่ตั้งของบริษัทอิมพอร์ตแอนด์เอ็กซ์พอร์ตอันดับต้นๆของประเทศ 
          หญิงสาวยืนตะลึงกับความงามของตึกอยู่ได้ไม่นานก็ต้องตกใจ เมื่อ....
          "นี่เธอมายืนงงอะไรอยู่ที่นี่  มันไม่ใช่ที่สาธารณะนะ"  เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังหล่อน
          "เอ๊ะ!  ฉันรู้น่าว่าไม่ใช่ที่สาธารณะ  แต่ว่าเจ้าของเขายังไม่ว่า  แล้วนายเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน"  ธันย์ชนกตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
          "แล้วเธอรู้ได้ไงว่าเจ้าของเขาไม่ว่า"  นภัสกรถามอย่างหยั่นๆ
          "ก็ไม่มีใครมาว่าฉัน  นอกจากนายคนเดียว  และที่สำคัญน้ำหน้าอย่างนายก็คงไม่ใช่เจ้าของบริษัทนี้หรอก"  หญิงสาวตอบอย่างไม่กลัว
           'นี่ยัยคนนี้ตาต่ำชะมัด  หรือว่าท่าทางเรามันไม่ให้เป็นเจ้าของบริษัทนะ  แต่ยัยนี้ท่าทางไม่ยอมใคร แล้วก็ไม่คุ้นหน้าเลย รองถามดีกว่าว่าจะมาทำอะไร'  ชายหนุ่มคิดแผนการพร้อมกับกล่าวกับหญิงสาวอย่างสุภาพ  ราวกับเป็นคนละคน
           "อ๋อ  งั้นก็ขอโทษครับ  แล้วไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงจะมาทำธุระอะไรที่นี่หรือครับ"
           'เอ๊ะ  นายนี่จะมาไม้ไหนเนี๊ย  เมื่อกี้ยังว่าเราอยู่เลย  แต่ไม่เป็นไรหรอก  เขาถามมาดีๆเราก็ควรที่จะตอบเขาไปดีๆ'  เมื่อหล่อนคิดได้ดังนั้นก็ตอบกลับไปอย่างสุภาพเช่นกัน
           "เออ  คือว่าจะมาสัมภาษณ์งานที่นี่อ่ะคะ  แต่ไม่นะ  ฉันต้องรีบไปแล้วค่ะ ใกล้จะถึงเวลาที่เข้านัดแล้วคะ  ลาก่อนนะคะ" 
           "เดี๋ยวซิครับ  คือผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยครับ" ชายหนุ่มรีบถามขึ้น  แล้วก็ต้องงงเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องไปถามชื่อด้วย  ในเมื่อยัยคนนี้ไม่ได้มีความสำคัญเลย
           "เออ  ฉันชื่อธันย์ชนก ค่ะ  และฉันก็ไม่อยากทราบชื่อคุณด้วยไม่ต้องบอกนะคะ  ฉันรีบ"  ธันย์ชนกตอบอย่างรีบร้อน
           จากนั้นหล่อนก็รีบวิ่งเข้าไปในตึก  ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนงงกับตัวเอง  และคำตอบของหญิงสาว  'ธันย์ชนก' ชื่อเพราะดีนะ เขาคิดแล้วก็ต้องหงุดหงิดกับประโยคต่อจากการแนะนำตัว  มันช่างเป็นประโยคที่ชายหนุ่นหน้าตาดีอย่างเขาต้องโมโห 
            'เธอกล้าดีมากที่พูดอย่างนี้กับฉัน  คงจะมาสมัครงาน  เดี๋ยวค่อยดูนะ  เธอจะโดนอย่างสาสมกับที่เธอทำกับฉัน  ธันย์ชนก'  นภัสกรคิดอย่างอาฆาต

           "คุณเล็กครับ  ถ้าวันนี้มีคนชื่อธันย์ชนกมาสัมภาษณ์งาน  ผมขอสัมภาษณ์เองนะครับ"  นภัสกรโทรไปหาคุณอัญชลีเพื่อบอกความต้องการ
           "ค่ะ  ว่าแต่คุณท็อปรู้ได้ยังไงค่ะว่าวันนี้จะมีคนชื่อธันย์ชนก มาสัมภาษณ์งาน  ตอนนี้เธออยู่หน้าห้องดิฉันแล้วค่ะ  แล้วจะพาเธอไปหาคุณค่ะ" คุณอัญชลีตอบด้วยความสงสัยแต่ก็ทำตามความต้องการของเจ้านาย
           หลังจากคุยกับนภัสกรเสร็จแล้ว  คุณอัญชลีก็ออกมาหาธันย์ชนกเพื่อที่จะพาไปหาเจ้านาย
           "เออคุณธันย์ชนกค่ะ  วันนี้ท่านกรรมการผู้จัดการจะเป็นคนสัมภาษณ์คุณด้วยตัวเองนะคะ"  หล่อนกล่าวอย่างนิ่มนวล
           "ค่ะ"  หญิงสาวตอบอย่างสุภาพ  แต่ก็ยังงงที่แค่การสัมภาษณ์งานแค่นี้ทำไมต้องไปถึงมือคนใหญ่คนโตอย่างท่านกรรมการผู้จัดการเชียวหรือ

           หลังจากเดินตามคุณอัญชลีก็มาหยุดที่หน้าห้องทำงานห้องหนึ่ง  มีป้ายติดที่หน้าห้องว่า
                 ~  นภัสกร  ดิลกกุลชัย   กรรมการผู้จัดการ   ~
          ธันย์ชนกมองป้ายนั้น  แล้วหล่อนก็เกิดความประหม่าขึ้นมา นี้เป็นเหมือนการสอบครั้งใหญ่ของหล่อน  ถ้าหล่อนพลาดก็ถือว่าหล่อนอาจจะต้องไปกู้หนี้ยืมสินเพื่อที่จะส่งน้องของเธอเรียนจนจบ
          "คุณธันย์ชนก  เชิญเข้าไปเลยค่ะ  คุณนภัสกรรออยู่แล้วค่ะ  ขอให้โชคดีนะคะ"คุณอัญชลีกล่าวแกหญิงสาว
          "ขอบคุณค่ะ"  ธันย์ชนกตอบอย่างจริงใจ

          หญิงสาวก้าวเข้ามาในห้องที่มองไปรอบๆแล้วจะต้องตะลึงในฝีมือของผู้ที่ตกแต่งห้องนี้  เนื่องจากห้องทั้งห้องอบอวลไปด้วยความทันสมัยที่ผสมกลมกลืนกับความสวยงามอย่างไทย  เฟอร์นิเจอร์ทุกชนิดถูกจัดอย่างลงตัว  มองไปแล้วเหมือนหลุมมาอยู่ในที่อีกแห่งหนึ่งซึ่งแตกต่างจากข้างนอกราวฟ้ากับดิน
          "อ้าวยืนเอ๋ออีกแล้ว  เธอนี่เอ๋อตลอดเลยนะ"  เสียงที่หล่อนคุ้นเคยดังขึ้นมา
          "เอ๊ะ  คุ....คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"  ธันย์ชนกตอบเสียงสั่น
          "แล้วไม่ทราบว่าคุณธันย์ชนก จะมาหาใครในห้องนี่ละครับ  ผมนี่แหละนภัสกร  ดิลกกุลชัย  คนที่จะมาสัมภาษณ์งานคุณไง"  ชายหนุ่มพูดล้อเลียน
          "โอ้  ไม่นะทำไมฉันถึงต้องมาเจอเรื่องแย่ๆอย่างนี้ด้วยนะ  สวรรค์ทำไมทำอย่างนี้"ธันย์ชนกโอดครวญ
          "สวรรค์เหรอ  ฮาๆ ฉันว่าไม่ใช่สวรรค์หรอก  ฉันนี้แหละที่ทำอย่างนี้กับเธอ"  เขาพูดอย่างเจ้าเล่ห์
          "นายนี่อย่ามาพูดดีนะ  ฉันจะพูดอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของนาย" ธันย์ชนกย้อนอย่างเหลืออด
          "หรือครับคุณธันย์ชนก  คุณลืมไปแล้วหรือว่าตอนนี้ผมเป็นใคร  แล้วคุณเป็นใคร"  ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
          "เอ๊ะ  นาย..." ไม่ทันที่ธันย์ชนกจะตอบโต้อะไรก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา 
          นภัสกรรับโทรศัพท์มือถือของเขา  แล้วก็เริ่มบทสนทนา
           "เออ  ว่าไง ไอ้ตรี"  เขาพูด
           "ฉันอยู่หน้าบริษัทแกแล้วนะ  โทรมาบอกก่อนจะได้เตรียมตัวทัน"  ปลายสายตอบอย่างมีเลศนัย
           "เออ"  นภัสกรตอบแล้วก็กดวาง

          "เดี๋ยวผมจะมีแขกสำคัญ  วันนี้แค่นี้นะ  พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่นะคุณธันย์ชนก"  ชายหนุ่มหน้าตาเฉย
           "ได้ไงอ่ะ  ฉันมาสัมภาษณ์งานนะ  มีบริษัทไหนเค้าทำกันอย่างนี้บ้าง  หยุดสัมภาษณ์กลางคัน  แล้วยังให้มาสัมภาษณ์ต่อวันพรุ่งนี้อีก  ฉันไม่ย่อมหรอก"  หญิงสาวไม่ยอม
           "ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมติดธุระ"  ชายหนุ่มตอบ
           "คุณจะรับหรือไม่รับก็บอกมาเลย  เสียเวลา  ฉันจะได้ไปหางานที่อื่นทำ"  ธันย์ชนกตอบเสียงแข็ง
           ก่อนที่จะมีการสนทนาอื่นใด  ก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามาในห้อง
           "เออ  ขอโทษ  ไม่นึกว่าแกจะมีแขก  ไหนบอกว่าว่างไง" ตรีภพกล่าว
           "ไม่เป็นไรหรอก  เขาจะไปแล้วแหละ" นภัสกรตอบอย่างไม่สนใจหญิงสาวที่อยู่หน้าเขา
          "ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น  จนกว่าคุณจะตอบว่ารับหรือไม่รับฉัน"  หญิงสาวกล่าว
          "เออ  ผมยอมแพ้คุณแล้ว  ตกลงพรุ่งรี้มาทำงานได้"  เขาตอบอย่างปัดๆ เพราะเขารู้ดีว่าการสนทนากับเพื่อนของเขามีประโยชน์  กว่าที่จะมาต่อล้อต่อเถียงกับยัยคนนี้
           หลังจากได้รับคำตอบที่น่าดีใจแล้วธันย์ชนกก็ออกมาจากห้องอย่างงง  ตอนนี้หล่อนยังไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะรับหล่อนเข้าทำงานจริงรึเปล่า  วิธีการบอกแบบปัดๆของเขาทำให้หล่อนไม่แน่ใจ  แต่หล่อนก็รู้สึกดีกับการได้งานทำอยู่ดี