คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : C H O I C E S ' I
- CHAPTER ONE -
แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเข้ามาทางไรม่านสีครามเข้ม สาดกระทบผิวกายของใครสองคนที่ยังคงนอนกอดร่างของกันและกันมาตั้งแต่เมื่อกลางดึก เรือนกายเล็กซุกใบหน้าเข้าหาไออุ่นจากแผ่นอกกว้างตามประสา ลำแขนแกร่งทั้งสองข้างดึงรั้งลำกายของอีกฝ่ายให้ขยับเข้ามาจนผิวเนื้อแนบชิด
ทันทีที่รู้สึกตัว… ร่างบางก็ได้ดีดกายออกห่างจากคนที่ตนรักแทบจะในทันที ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์มือถือขนาดย่อมเยาขึ้นมากดดูเวลา พร้อมทั้งส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย
“พี่มินโฮ…”
คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาเพียงเบา ๆ พลางเขย่าแขนของคนตรงหน้าเพื่อปลุกให้ตื่นจากห้วงแห่งนิทรา ชายหนุ่มขยับกายเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะคว้าร่างของคนรักเข้ามากอดไว้อีกครั้ง แทมินฟาดฝ่ามือลงเหนือบริเวณบ่าแกร่งเข้าอย่างแรงแล้วจึงหันกลับมาค้อนตาขวาง
“พี่มินโฮ… ถ้าวันนี้ไปมหาลัยไม่ทัน แทมจะล็อคห้องหนีเลย คอยดูสิ !”
กรอบตาคมเปิดขึ้นเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะหยีลงอย่างออดอ้อน คนตัวเล็กชันกายให้ลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว ดวงตากลมโตเขม่นมองร่างที่ยังคงนอนราบอยู่บนเตียงอย่างเอาเรื่องเอาราว
“พี่มินโฮ !”
น้ำเสียงหวานตวาดลั่น… ดวงตาคมค่อย ๆ เปิดขึ้นรับแสงแดดจ้าที่ลอดผ่านรูม่านตาของตน สะบัดศีรษะเบา ๆ เพื่อปัดความง่วงเหงาออกจากความนึกคิด ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมาบาง ๆ ก่อนที่จะหยัดยืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมเผชิญหน้ากับคนตัวเล็กกว่าอย่างไม่เอาความ มากไปกว่านั้น… ยังถือโอกาสช่วงชิงกลิ่นหอมอ่อน ๆ มาจากเนินแก้มนิ่มของอีกฝ่ายเข้ามาฟอดใหญ่ แล้วจึงเผยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ดุจริงเลยแฮะ… นี่มันแฟนใครกันน่ะ หืม ?”
สิ้นคำ… ข้อนิ้วหนาก็ได้ออกแรงเคาะเบา ๆ ลงเหนือเนินหน้าผากเล็กเข้าไปหนึ่งทีเพื่อเป็นการยุแหย่ คนตัวเล็กนิ่วหน้าเข้าน้อย ๆ อย่างขัดใจ ก่อนที่จะขบปลายฟันกัดเข้าที่บริเวณลาดไหล่แกร่งเพื่อเป็นการชำระแค้น
“อื้อ! แทมินนา… อย่าสิ” เจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำร้องออกมาเบา ๆ “ทำไมถึงชอบเล่นแรงนักล่ะเราน่ะ…”
“ก็ใครใช้ให้พี่มินโฮมาทำยียวนกวนประสาทแทมก่อนเล่า!”
ใบหน้าคมคายแค่นยิ้มออกมาเพียงบาง ๆ ให้กับคนตรงหน้า ก่อนที่จะสวมกายเข้าซ้อนกอดคนตัวเล็กกว่าจากทางด้านหลังด้วยความเจ้าเล่ห์ ปลายคางคมจรดลงเหนือลาดไหล่เล็ก ก่อนที่ร่างสูงจะฉกฉวยโอกาสนั้นสูดกลิ่นหอมจาง ๆ มาจากซอกคอขาวเข้าอีกครั้งหนึ่ง
“แทมินนา… มอร์นิ่งคิสพี่ก่อนสิครับ”
ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้าไปหาดวงหน้าเล็กใกล้ ๆ แล้วจึงค่อยหรี่ดวงตาลงต่ำ ใบหน้าเรียวขาวลอบอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะฟาดแรงมือลงที่ลำแขนแข็งแรงของคนตัวสูงกว่าแก้เก้อ
“ไปอาบน้ำเร็ว…”
น้ำเสียงหวานออกคำสั่งเสียงแข็งปนเขิน ร่างบางขืนกายออกจากอ้อมอกอุ่นนั้นอย่างช้า ๆ แล้วมายืนพิงผนังห้องนอนกว้างพลางกอดอกตนเองแน่น
“แทมินนา…”
“นี่คือคำสั่งจากแทมินลีดเดอร์นะ… ไปอาบน้ำเร็วเข้า!”
ชายหนุ่มลอบยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก แล้วแค่นหัวเราะออกมาเพียงเบา ๆ ให้แก่การกระทำน่ารัก ๆ ของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักคนเดียวของเขา ก่อนที่ร่างสูงจะหยิบคว้าผ้าขนหนูผืนเก่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยดี
หากจะพูดผู้ชายที่ชื่อ ชเวมินโฮ … คนทั่วไปก็คงจะนึกถึงใบหน้าใครคนหนึ่งที่เพียบพร้อมไปเกือบทุกด้าน
ไม่ว่าจะเป็นฐานะทางครอบครัว แวดวงในสังคม พื้นฐานการศึกษา ความสามารถทางกีฬา และ ความรัก…
ชเวมินโฮเป็นสิ่งมีชีวิตอีกสิ่งหนึ่งบนโลกที่ได้รับความรักอย่างไม่เคยขาด ไม่ว่าจะหญิงหรือชายที่ได้ผ่านเข้ามา สุดท้ายก็มีค่าแค่เดินก้าวออกไป… ไม่ว่าจะกี่รอยร้าวหรือบาดแผลในหัวใจที่เขาเคยสร้างเอาไว้ที่ไหนกับใครก็แล้วแต่ มันก็ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะหันกลับไปใยดี ทุก ๆ คำพูดที่เขาพร่ำบอกใครว่ารักนักรักหนา… ไม่มีใครรู้เลยว่าคำว่ารักที่มินโฮเป็นฝ่ายพูดออกไปนั้น มันก็มักจะลงท้ายด้วยชื่อของตนเองเสมอ…
ชเวมินโฮรักตัวเองที่สุดเหนือสิ่งอื่นใดในโลก…
ชเวมินโฮมักจะคิดว่าตนเองต้องสำคัญที่สุดเสมอเหนือใครใครไม่ว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่…
ชเวมินโฮไม่เคยยอมให้ใครสักคน นอกเสียจากยอมทำตามที่ใจตนเองปรารถนา…
ไม่เคยเลย…
จนกระทั่งมาพบกับอีแทมิน…
“มาค้างกับแทมหลายคืนแล้ว… วันนี้พี่มินโฮก็กลับไปนอนที่บ้านได้แล้วนะ”
น้ำเสียงเล็กเอ่ยถามใครบางคนที่ยังคงยุ่งกับการผูกเชือกรองเท้าที่พันกันยุ่งเหยิง ใบหน้าสวยหวานกลั่นรอยยิ้มออกมาบาง ๆ ก่อนที่จะหยิบ textbook จากชั้นหนังสือลงมาจัดใส่กระเป๋าหนังสีเข้มให้คนตรงหน้าอย่างรู้งาน
“ไม่…” ร่างสูงค้านเสียงแข็ง “จะแวะมานอนที่นี่ต่างหาก…”
ร่างบางหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่จะส่งสายตาปรามไม่ให้อีกฝ่ายกระทำเช่นนั้น ริมฝีปากหยักแยกยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วค่อยเข้าสวมกอดรอบลาดเอวบางเอาไว้เพียงหลวม ๆ
“เด็กดี… ให้พี่นอนที่นี่อีกสักคืนนะครับ ?”
“…”
“นะครับ… นะ?”
เจ้าของน้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยปากอ้อนขึ้นมาเป็นระยะพลางส่งสายตาให้คนตรงหน้ายอมใจอ่อน แทมินเหยียดริมฝีปากของตนออกจนเป็นเส้นตรงพร้อม ๆ กับที่ส่ายหน้าไปมาอย่างหน่ายระอา
“ไปเรียนได้แล้ว… ไม่งั้นแทมจะล็อคห้องหนีจริง ๆ ด้วย !”
ร่างผอมบางตวาดเข้าเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะคว้ากระเป๋าก้าวออกจากพื้นที่ตรงนั้นทันที โดยไม่ลืมที่จะขโมยจูบจากริมฝีปากเล็กแบบไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว
แผ่นหลังกว้างเดินห่างออกไปจนสุดสายตา… เรียวมือบางที่โบกลาค่อย ๆ ล้าแรงมือลงจนหยุดนิ่งในที่สุด
คนตัวเล็กพาร่างของตนกลับเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ และทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนที่จะควานหาอะไรบางอย่างออกมาจากลิ้นชักโต๊ะชั้นในสุด
‘วิชาชีววิทยา’
ใบหน้าหวานโปรยยิ้มให้กับตัวเองเพียงบาง ๆ ก่อนที่จะพลิกหน้ากระดาษทีละหน้าให้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เพียงไม่กี่สิบหน้า… กระดาษโน้ตสีเหลืองมัสตาร์ดก็ได้ปรากฏแก่สายตา แผ่นมือเรียวบางไล้ไปตามรูปกระดาษนั้นด้วยความหวงแหนเสียยิ่งกว่าอะไร ถ้อยคำน่ารัก ๆ ที่ถูกบรรจงถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือลายมือทื่อ ๆ ห่วย ๆ โดยที่ไม่ต้องบอกก็ดูรู้ว่าใครนั้นเป็นเจ้าของ
‘ เป็นแฟนกันนะ .. นะครับ ? ’
คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักให้กับตนเองเบา ๆ พวงแก้มอิ่มใสถูกแต้มสีชมพูระเรื่อขึ้นมาเพียงเล็กน้อยก่อนที่ร่องรอยของความเขินอายนั้นจะซ่านกระจายไปถึงใบหู ริมฝีปากสีชมพูหวานเหยียดยิ้มจนสุดความกว้าง ก่อนที่ความทรงจำอันเลือนลางนั้นจะฉายชัดขึ้นมาในจอแห่งจินตนาการของตนอีกครั้ง…
1 ปีที่แล้ว…
“พี่มินโฮ… นั่งรอแทมนานหรือเปล่าฮะ?”
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในรถ… คนตัวเล็กก็กระวีกระวาดกระชั้นกายเข้าหาคนตัวใหญ่กว่าอย่างกระตือรือร้น ใบหน้าคมเข้มหันกลับมายิ้มให้เขาเพียงบาง ๆ ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาช้า ๆ อย่างไม่ติดใจเอาความ
“ก็วันนี้แทมติวภาษาอังกฤษให้เพื่อนแบบกะทันหัน… ก็เลยไม่ได้บอกพี่มินโฮก่อน…”
“แทมินนา… เด็กดีของพี่…”
เมื่อสิ้นเสียง… เรียวนิ้วยาวทั้งห้าพร้อมกับฝ่ามือหนาก็ได้ตรงเข้ามาสัมผัสที่บริเวณไรผมสีน้ำตาลอ่อนของคนตัวเล็กอย่างช้า ๆ ร่างสูงลูบผมของคนตรงหน้าด้วยความรักใคร่เอ็นดู ก่อนที่จะยกยิ้มขึ้นมาเพียงเล็กน้อย
“ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอกนะครับ รู้ไหม? ให้นานกว่านี้ยังไง พี่ก็รอได้อยู่แล้วแหละน่า…”
ใบหน้าคมคายยกยิ้มขึ้นมาอย่างจริงใจและไร้สิ่งใดแอบแฝง ดวงหน้าหวานหลุบตาลงต่ำเพื่อลดอาการเขินที่จำต้องแสดงออกให้แก่คนตรงหน้าได้เห็น ก่อนที่จะขยับใบหน้าหันมองออกไปยังนอกหน้าต่าง
“อ๋า…พี่มินโฮ…”
ร่างบางหันกลับมาหาคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ตนอีกครั้งพร้อมกับท่าทีคล้ายกับว่านึกอะไรสักอย่างขึ้นมาได้
“หนังสือชีววิ…”
ยังไม่ทันขาดคำ หนังสือชีวิวิทยาเล่มหนาก็ได้ถูกหยิบยกออกมาจากช่องว่างข้างเบาะคนขับ ร่างสูงยื่นหนังสือเล่มนั้นให้แก่คนตัวเล็กอย่างเช่นปกติ ก่อนที่จะออกรถให้เคลื่อนไปจากบริเวณโรงเรียนมัธยมประจำเมืองหลวง
มือบางค่อย ๆ เปิดอ่านทบทวนบทเรียนนั้นทีละหน้า… ทีละหน้าด้วยความตั้งใจ ก่อนที่ดวงตากลมโตคู่นั้นจะสะดุดมองอะไรบางอย่างที่แปลกปลอมเข้ามาในหนังสือเรียนเล่มเก่า
กระดาษโน้ตสีเหลืองมัสตาร์ดธรรมดาเพียงหนึ่งแผ่น… ที่ถูกเรียงร้อยไปด้วยถ้อยคำสั้น ๆ ธรรมดา ๆ ที่ตัวเขาเองก็เคยสัมผัสมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
‘ เป็นแฟนกันนะ....นะครับ? ’
ทุกสรรพสิ่งรอบกายราวกับหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วครู่… สรรพเสียงรอบตัวเริ่มหยุดทำงานไปในชั่วขณะ
พร้อม ๆ กับที่มีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามาดังขึ้น... ดังขึ้น…
ตึกตึก.. ตึกตึก.. ตึกตึก.. ตึกตึก..
เสียงหัวใจของเขา…
“ฮ่า…” น้ำเสียงหวานหัวเราะ ออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะเกาท้ายทอยแก้เก้อ “ติ๊งต๊องชะมัดเลย… พี่มินโฮน่ะ”
รูปหน้าคมเข้มหันกลับมามองที่คนตัวเล็กกว่าเพียงครั้ง แล้วจึงส่ายศีรษะไปมาให้กับเด็กไม่รู้ประสาที่เขาตกหลุมรักจนทั้งหมดของหัวใจ เรียวนิ้วเล็กขดกำเข้าหากันแน่นเพื่อเก็บอาการทั้งหมดที่มี ก่อนที่รถยนต์ที่ตนโดยสารจะหยุดเคลื่อนที่ลงกลางคัน…
“แทมินนา…”
น้ำเสียงโทนต่ำถูกกดผ่านออกมาจากลำคอแกร่ง ใบหน้าคมคายฉาดฉายเข้ามาในแววตาสีอ่อนของคนตัวเล็ก นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นทอดมองเข้ามาในดวงตาของเขาโดยเปี่ยมล้นไปด้วยความหมายใดใดที่มากมายเกินจะพูดออกมาได้ แผ่นมือบางทั้งสองข้างถูกรวบรั้งขึ้นมาอย่างถือสิทธิ์ก่อนที่จะถูกกดจุมพิตด้วยรูปปากหยัก…
“เป็นแฟนกับพี่นะครับ?”
หัวใจของแทมินเต้นผิดจังหวะ เดี๋ยวก็ช้าเดี๋ยวก็เร็ว… หรือในบางขณะมันก็รู้สึกคล้ายกับว่าจะสามารถหลุดออกมาจากแผ่นอกของเขาเสียให้ได้ ดวงตาคู่สวยแสร้งมองไปทางอื่น แนวฟันซี่เล็กกัดริมฝีปากเอิบอิ่มของตนเอาไว้แน่น
“บ้า…”
น้ำเสียงหวานผ่านลอดออกมาตามไรฟัน ใบหน้าคมสันขยับเลื่อนเข้ามาหาใกล้จนปลายจมูกเกือบจะชิด
คนตัวเล็กขยับถอยใบหน้าของตนออกห่างก่อนที่จะหลุบสายตาลงมองไปยังทิศทางอื่น
“เด็กดี… เป็นแฟนกับพี่มินโฮนะครับ?”
น้ำเสียงทุ้มเข้มดังเข้ามาท่ามกลางความเงียบงันอีกครั้ง…
อันที่จริงแล้ว… เวลาร่วมหลายเดือนที่ผ่านมานั้นมันก็มากเพียงพอที่จะพิสูจน์ความรู้สึกที่มั่นคงของชเวมินโฮได้อย่างดีที่สุดแล้ว หัวใจของแทมินที่เคยถูกทำร้ายได้กลับมาชื้นดีเพียงเพราะมีคน ๆ นี้อยู่เคียงข้าง เรื่องราวในอดีตที่เคยบดขยี้ซ้ำกับรอยแผลที่เคยมีคนมาเหยียบย่ำนั้นถูกรักษาด้วยความห่วงใยและจริงใจของชเวมินโฮจนเกือบจะหายขาด
ไม่มีเหตุผลอื่นใดที่จะปฏิเสธได้อีกแล้ว…
ว่าหัวใจของอีแทมินคนนี้… ก็กำลังถูกเติมเต็มไปด้วยชื่อของชเวมินโฮเช่นเดียวกัน
“แทมินนา...”
ร่างสูงเรียกชื่อของตนตรงหน้าซ้ำอีกครั้ง ก่อนที่อีกฝ่ายจะหลุดพ้นออกมาจากห้วงแห่งความนึกคิดของตน ดวงหน้าหวานจัดรอยยิ้มเล็ก ๆ ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เรียวนิ้วเล็กค่อย ๆ คลายออกจากการกอบกุมของคนตรงหน้า ผลัดมาไล้เบา ๆ ที่หลังมือหนาแล้วจึงเอ่ยถ้อยคำอะไรบางอย่างออกมาราวกับเสียงกระซิบ
“แทมรักพี่มินโฮนะ…”
“….” เงียบ…
“ก็เป็นแฟนกันไงเล่า…”
“ว่ายังไงนะ…”
“ก็เป็นแฟนกันไง…”
“หืม… ว่ายังไงนะครับ ? ไหนเอาใหม่อีกทีซิ…”
“ก็เป็นแฟนกันแล้วไงเล่า! แล้วก็ห้ามถามอีกแล้วนะ แทมจะไม่พูดอีกแล้วด้วย !”
“บ้า…”
น้ำเสียงหวานพูดขึ้นมาในขณะที่ยังตกอยู่ในภวังค์ของภาพทรงจำก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาช้า ๆ เพื่อสลัดความคิดนั้นทิ้งออกไป หนังสือเล่มนั้นถูกปิดลงอีกครั้งแล้ววางเก็บเอาไว้ในลิ้นชักชั้นในสุดเช่นเคย…
วันนี้เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่แทมินจะต้องออกไปช็อปปิ้งแต่เช้าและกลับเข้ามาให้ทันเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง
คิดได้ดังนั้น…. เรือนกายผอมบางก็ได้กระวีกระวาดลุกออกจากโต๊ะเขียนหนังสือไปตามกิจวัตรประจำวันของตนให้ตรงตามตารางเวลาที่วางเอาไว้
โดยไม่ได้เตรียมใจหัวใจเอาไว้เลยว่า…
สถานที่ที่ตนกำลังจะไปนั้น จะพาลให้พบกับใครบางคนที่ตนลบออกไปจากความทรงจำจนเกือบจะสิ้นแล้ว…
- C H O I C E S -
รถยนต์สีดำคันหรูเคลื่อนเข้าไปจอดด้านในรั้วมหาวิทยาลัยชื่อดังในส่วนของพาร์คกิ้งล็อตส่วนตัว เรียวขายาวก้าวออกมาจากพื้นที่ตรงนั้นท่ามกลางสายตาของใคร ๆ อีกมากมาย ชายหนุ่มหยิบแว่นกันแดดราคาแพงลิ่วขึ้นมาสวมเข้ารับกับรูปหน้าของตนอย่างช้า ๆ แล้วจึงเดินออกมายังทางเท้าเช่นเดิมทุกวัน
เสียงซุบซิบของนักศึกษาดังลอดออกมาตลอดทั้งเส้นทางที่เขาเดินผ่าน หากแต่มันก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้วกับการที่ได้ยินข่าวสารซึ่งไม่ได้รับการคัดกรองที่คนทั่วไปพูดกันปากต่อปาก ผิดบ้างถูกบ้างตามประสาสังคมวงกว้าง
ถ้าตามสโลแกนแล้ว… ชเวมินโฮไม่เคยสนใจว่าใครจะมองเขายังไง…
ไม่เคยสนใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว…
“จงฮยอน… คิมจงฮยอน !”
น้ำเสียงทุ้มเข้มตะโกนออกไปหารุ่นพี่คนสนิทที่ยืนอยู่ภายหน้าของตึกคณะเภสัชฯ เจ้าของเรือนร่างล่ำสันโบกมือให้หยอย ๆ เป็นการตอบรับเสียงเรียกนั้น มินโฮพยักหน้าให้ช้า ๆ ก่อนที่จะรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว
แต่ในวินาทีนั้นเอง… ร่างของใครบางคนก็เดินตัดหน้าเขาด้วยความเร็วที่ไม่แพ้กัน เป็นเหตุให้ข้าวของทั้งหมดที่อยู่ในมือของใครอีกคนต่างกระจัดกระจายไปคนละทิศทาง
ผลั่ก…
เรือนร่างโปร่งบางล้มลงกระแทกกับพื้นคอนกรีตเข้าเต็มแรงก่อนที่เจ้าตัวจะยันกายขึ้นนั่งด้วยตนเองอีกครั้ง
“ข… ขอโทษ”
มินโฮพูดขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับยิ้มแหย ๆ อย่างหาข้อแก้ตัวไม่ได้
“อา… เดี๋ยวผมช่วยนะครับ”
ร่างสูงก้มลงเก็บ textbook และ hand-out ของคนแปลกหน้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นจนครบทุกชิ้นงาน
เจ้าของเรือนร่างโปร่งบางยันร่างของตนขึ้นหยัดยืนจนเต็มความสูงอีกครั้ง แล้วจึงปัดคราบฝุ่นผงให้ตลบคลุ้งออกจากเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด แผ่นมือหนายื่นสิ่งที่เก็บมาทั้งหมดให้แก่คนตรงหน้าก่อนที่จะเอ่ยปากขอโทษอีกครั้ง
“ขอโทษ…”
“อื้อ… ไม่เป็นไรหรอก…”
น้ำเสียงของใครคนนั้นเรียบนิ่ง รูปหน้ากลมขาวภายใต้กรอบแว่นสีดำธรรมดา ๆ ปราศจากรอยยิ้มใด ๆ ขยับมาให้ปรากฏแก่สายตาของเขาอีกครั้ง แววตาของอีกฝ่ายเรียบเฉย ไร้ซึ่งการแสดงออกต่อความรู้สึกใด ๆ
ชเวมินโฮนิ่งงันไปชั่วขณะ…
“อืม… คราวหลังก็เดินระมัดระวังหน่อยนะครับ…”
น้ำเสียงราบเรียบนั้นดังเข้ามาในประสาทหูของเขาอีกครั้ง ก่อนที่เรือนกายของใครคนนั้นจะขยับเคลื่อนตัวออกจากเขาไปจนลับตา
แกร๊ก…
และในช่วงเวลาที่เขากำลังจะก้าวเท้าออกมาจากพื้นที่ตรงนั้น ก็พลันสัมผัสถึงบางสิ่งบางอย่างซึ่งเป็นก้อนแข็งที่ได้ถูกวางอยู่ภายใต้การเหยียบย่ำจากผืนเท้าของตน ชายหนุ่มเคลื่อนแผ่นเท้าหนาออกช้า ๆ ก่อนที่จะเก็บเข็มกลัดสี่เหลี่ยมขนาดเล็กสำหรับติดอกเสื้อนักศึกษาขึ้นมา
เบื้องหน้าของแผ่นโลหะสีเงินวาวถูกสลักเป็นตัวหนังสือภาษาเกาหลีเอาไว้เพียงสามพยางค์
.. อี จิน กิ ..
TBC.
ตรงนี้ขอย้อนกลับมาสืบประวัติทรูมินค่ะ 5555555555555555555555 .
เรื่องจะค่อย ๆ ดำเนินไปตามพลอตนะคะ .. ใจเย็น ๆ .
ส่วนที่ลงอินโทรเอาไว้ .. ขอสปอยล์นิดหน่อยแล้วกันว่าตรงนั้นเป็นจุดแตกหักของทั้งสามคนค่ะ : P
แต่ถ้าอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างความสัมพันธ์ของแทมินและมินโฮ ? มินโฮกับจินกิลงเอยกันได้อย่างไร ?
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ .. เรื่องนี้ดราม่าเข้มข้นถึงหัวใจแน่ ไรเตอร์เอาหัวเป็นประกันเลยค่ะ ! : D
แนะนำตัวเองหน่อยนะคะ .. ไรเตอร์มีชื่อเสียงเรียงนามว่า ‘กีกี้’ ค่ะ : D
ปัจจุบันศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง .. ไม่ขอเอ่ยชื่อคณะนะคะ : P
ส่วนถ้าใครอยากได้อีเมลติดต่อก็ .. dotduduh@live.dk ค่ะ จะพยายามออนบ่อย ๆ นะ ~
แฟนฟิคที่เคารพรักทุกคนคะ .. ก่อนออกจากหน้านี้รบกวนสละเวลาสักสองสามนาทีเพื่อคอมเม้นท์ด้วยนะคะ .
ไม่อยากดราม่า ไม่อยากบังคับ .. แต่อยากให้เห็นใจกันหน่อยค่ะ : (
กว่าจะจบแต่ละตอนก็ใช้เวลากว่าค่อนคืน .. อยากได้กำลังใจจังเลยแฮะ ~
เม้นท์ให้หน่อยนะคะ ? นะนะนะนะนะ ~
ช่วงนี้มีข่าวน้ำท่วม ดูแลตัวเองและครอบครัวกันด้วยนะคะ ? : D
รักและเป็นห่วงที่สุดเลย ~ สำหรับคืนนี้ นอนหลับฝันดี ห่มผ้าหนา ๆ นะคะ .
กี้สัญญาว่าจะรักและซื่อสัตย์ต่อแฟนฟิคทุกคนตลอดไปเลยค่ะ : P
ไรเตอร์กีกี้ .
ความคิดเห็น