คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : C H O I C E S ' II
- CHAPTER TWO -
เรียวขายาวเล็กสาวก้าวขึ้นมาพาร่างของตนลงนั่งอยู่บนรถแท็กซี่โดยสาร ใบหน้าเรียวเล็กระบายยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตรให้แก่คุณลุงคนขับรถ ก่อนที่น้ำเสียงหวานจะถูกเอื้อนเอ่ยออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ไปตลาดนัมแดมุนครับ ~”
ทันทีที่รถโดยสารนั้นได้เคลื่อนตัวออกไป เจ้าของเรือนกายเล็กนั้นก็ได้หยิบเครื่องมือสื่อสารสีชมพูหวานออกมาจากกระเป๋าเสื้อยืดสีฟ้าอ่อน เรียวนิ้วเล็กกดไปบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพื่อเลื่อนหาเบอร์ปลายทางของใครบางคน
ครืด…
หมายเลขโทรศัพท์ที่ตนนั้นคุ้นเคยดีได้ปรากฏชัดบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือในระยะเวลาต่อมา ใบหน้าหวานที่เคยแต้มด้วยสีชมพูจาง ๆ บัดนี้ได้ผันกลับมาเป็นสีขาวซีดเช่นเดียวกับร่างไร้วิญญาณอย่างหาข้อปฏิเสธใดไม่ได้ ริมฝีปากบางสีแดงอ่อน ๆ เม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่จะตัดสินใจกดยอมรับสายเรียกเข้านั้นในที่สุด
“แทมิน…”
น้ำเสียงทุ้มหวานแว่วดังเข้ามาในโสตประสาท หัวใจของอีแทมินเต้นช้าลง… ช้าลงคล้ายกับกำลังจะหยุดนิ่ง
ริมฝีปากเรียวบางขบกันเพียงเบา ๆ ก่อนที่ของเหลวใสจะสะกดไหลลงตามหางตาเรียวสวย มือบางเพียงข้างหนึ่งกอบกำเอาไว้แน่น ก่อนที่คนตัวเล็กจะกรอกน้ำเสียงหวานเข้าหาเครื่องมือสื่อสารนั้นอย่างใจเย็น
“โทรผิดแล้วฮะ”
[ แทมิน… อีแทมิน พี่รู้ว่าเป็นนาย ]
”เลิกโทรหาแทมสักทีได้ไหม… ไปให้ไกล ๆ ให้พ้น ๆ สักที…”
[ … ]
“พี่ยุนโฮไม่สงสารแทมหรอ? ไม่สงสารคนที่จะต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดระแวงว่าพี่จะเข้ามาก้าวก่ายในชีวิตของแทมเมื่อไร… ปล่อยให้แทมลืมพี่ได้ไหม? ปล่อยให้แทมมีความสุขในโลกของแทม หัวเราะและร้องไห้ไปกับทางเดินที่แทมเลือกได้ไหม?”
เมื่อสิ้นคำ… คนที่อยู่ปลายสายก็ได้แต่ตอบรับกลับมาเป็นเพียงเสียงของความว่างเปล่า คนตัวเล็กค่อย ๆ ละเรียวหน้าขาวเคลื่อนออกจากโทรศัพท์มือถือของตนในระยะถัดมา ก่อนที่จะเป็นฝ่ายกดตัดสายด้วยตนเองในที่สุด
ทันทีที่รถแท็กซี่โดยสายขับเคลื่อนมาจอดอยู่ที่บริเวณประตูทางเข้าของที่หมาย เจ้าของเรียวขาเล็กก็ได้สาวเท้าก้าวออกจากรถยนต์คันนั้นพลางเคลื่อนขยับลาดกายของตนเข้าสู่ริมฟุตบาศก์ด้วยความระมัดระวัง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนกวาดมองไปรอบบริเวณเพื่อเฟ้นหาบุคคลที่ได้นัดกันเอาไว้ตั้งแต่เช้า
หากทว่าไม่พบ…
“พี่คีย์นี่ยังไงกันนะ…”
เรียวปากเล็กขมุบขมิบพึมพำกับตนเองด้วยน้ำเสียงแผ่วค่อย ก่อนที่จะคว้าเครื่องมือสื่อสารเครื่องเก่าออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตนอีกเพียงครั้ง ปลายนิ้วมือเล็กเลื่อนสัมผัสไปบนหน้าจอโทรศัพท์นั้นอย่างใจเย็น พลางเดินเคลื่อนกายไปตามทางเท้าอย่างไร้จุดหมาย
ผลั่ก!
เพียงเสี้ยววินาทีต่อมา เจ้าของเรือนกายผอมบางก็ได้กระทบกับอะไรบางอย่างเข้าเต็มแรง ร่างของแทมินทรุดเซออกมาทางด้านหลังเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะถูกโอบประคองให้ทรงตัวอยู่ได้ภายในช่วงเวลาอันสั้น ดวงตากลมใสค่อย ๆ ช้อนมองอีกฝ่ายเพียงหวังจะเอ่ยคำขอบคุณ
ไวกว่าความคิด… แทมินกลับเป็นฝ่ายผละร่างออกจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ก่อนที่จะแผดเสียงหวานใสออกมาอย่างเลื่อนลอย
“พี่ยุนโฮ…”
แววตาสุกใสกรอกมองเจ้าของชื่อนั้นด้วยความประหลาดใจ รูปหน้าเล็กเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด พลันเม้มกัดริมฝีปากของตนก่อนที่จะระบายหยาดหยดแห่งความโศกศัลย์ออกมาจากเบื้องหลังขอบตาเรียว
น้ำตาของแทมิน…
“พี่คิดเอาไว้แล้วเชียวว่านายจะต้องมาที่นี่…”
ร่างสูงใหญ่เอื้อมแผ่นมือหนาเข้าสัมผัสที่บริเวณพวงแก้มนิ่ม ปลายนิ้วหัวแม่มือแกร่งจรดลงซับหยดน้ำตาของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา แววตาชื้นใสของคนตัวเล็กเพ่งมองไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายไม่วางตา หากแต่คงไม่ใช่เพราะความรักและปรารถนาจะอยู่ร่วมกัน เป็นเพียงความเจ็บแสบแสนสาหัสที่ยากเกินกว่าจะลบลืมได้ในช่วงระยะเวลาอันสั้น
แทมินไม่เคยลืม… ตรงกันข้าม ยิ่งนานเพียงไรเรื่องราวที่เป็นเสมือนฝันร้ายก็ยังคงกลับเข้ามาวนเวียนอยู่เสมอ
“กลับมาหาพี่ กลับมาหากันได้ไหม…”
ดวงหน้าเรียวขาวปรายยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ยิ้มให้กับคำพูดจอมปลอมที่เคยหลอมหัวใจเขาให้ละลาย
ก้อนเนื้อภายใต้ผืนอกข้างซ้ายบีบแน่นเสียจนรู้สึกเจ็บร้าว ริมฝีปากบางสั่นเข้าน้อย ๆ ด้วยเหตุแห่งแรงสะอื้น
แผ่นมือเล็กทั้งสองข้างเคลื่อนเข้ามาบรรจบก่อนที่จะบีบรั้งกันเอาไว้แน่น ใบหน้าหวานแหงนขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยแววตาอันเด็ดเดี่ยว ร่างสูงคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ อย่างมีหวัง พลางเอ่ยถ้อยประสงค์ขึ้นมาอีกครา
“เราสองคน… กลับมารักกันเหมือนเดิมเถอะนะ ?”
- C H O I C E S -
ดวงตะวันดวงใหญ่ค่อย ๆ เคลื่อนลับลงสู่เส้นขอบฟ้ากว้าง ผืนฟ้าสีครามเข้มทอประกายสีทองระยับไปทั่วทั้งแผ่น เสียงรถยนต์ที่สัญจรดังอื้ออึง ในขณะที่เหล่ามนุษย์เงินเดือนต่างเดินสวนกันขวักไขว่ไปมาบนทางเท้าจากทั่วทั้งท้องถนน สำนักงานอาคารเริ่มแผดดวงไฟสีส้มแดงไปทั่วทั้งโครงตึกในคราที่ความมืดมิดกำลังเข้ามาเยือน ใบไม้สีน้ำตาลแก่หล่นร่วงออกมาจากกิ่งก้านสาขา โปรยตกลงมาท่ามกลางความวุ่นวายในใจกลางเมืองหลวงตามสภาพฤดูกาลของมัน
แผ่นกระจกทึบหนาจากหับห้องสี่เหลี่ยมยังคงเบียดบังพื้นเสียงของความว้าวุ่นจากโลกภายนอกได้ดีเช่นเคย
เจ้าของเรือนร่างบางเล็กค่อย ๆ ทิ้งกายลงเหนือโซฟาสีแดงตัวเก่าภายหลังจากที่เพื่อนรุ่นพี่ได้กลับออกไปได้เพียงครู่
รูปตาบวมก่ำค่อย ๆ ปิดลงด้วยความอ่อนล้า แฝงซ่อนการหลั่งรินของหยาดน้ำตาเอาไว้ภายใน ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงชั่ววันย้อนกลับเข้ามาทำร้ายเขาไม่รู้กี่ครั้งกี่ครา ราวกับจะไร้ซึ่งหนทางที่จะเลี่ยงหลีกออกมาก็ไม่ปาน
ก๊อก ก๊อก …
คนตัวเล็กที่กำลังนอนพริ้มอยู่ในท่าที่สบายผันกายสะดุ้งโหยงภายหลังจากที่มีเสียงของผู้มาเยือนดังเข้ามาในโสตประสาทผ่านประตูบานใหญ่ แทมินถอนหายใจเพียงชั่วครู่ แล้วจึงเคลื่อนกายออกมายืนอยู่ภายหน้าประตูไม้บานกว้าง
ในเวลาแบบนี้… คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากพี่มินโฮใช่ไหม ? คิดได้แค่เพียงเท่านั้น สารพันคำถามก็หลั่งแล่นออกมาจากหัวสมอง ทั้งกลุ้มทั้งกลัว… ถ้าพี่มินโฮถาม เขาจะต้องตอบออกไปว่าอะไร ? ถ้าพี่มินโฮรู้ว่าวันนี้เขาได้ออกไปพบเจอใครแม้จะเป็นเพียงความบังเอิญก็ช่าง อีกฝ่ายจะโกรธเขาหรือไม่ ? มากหรือน้อยเพียงใด ?
ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดอีกเพียงครั้ง ก่อนที่จะบิดกลอนประตูออกมาอย่างชั่งใจ แรงผลักจากภายนอกดันเข้าหาเรือนกายของตนด้วยท่าทีที่เร่งร้อนผิดจากครั้งทั่ว ๆ ไป แววตาของคนตัวเล็กแปรจากความกังวลเป็นความหวาดกลัว เรียวหน้าขาวชะโงกออกไปให้พ้นจากขอบประตูบานใหญ่ ก่อนที่จะจับภาพของอีกฝ่ายได้ในอีกชั่ววินาทีต่อมา
พี่จงฮยอน…
“แทมิน… เป็นอะไรหรือเปล่า ?”
เจ้าของลาดกายล่ำสันเคลื่อนเข้ามาภายในห้องหับที่ต้องประดับประดาด้วยของใช้และเครื่องเรือนสีลูกกวาด เจ้าของชื่อยังคงนิ่งงันอยู่ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ทันทีที่แผ่นมือหยาบกร้านสัมผัสเข้าที่ใบหน้าของตน ดวงหน้าหวานนั้นก็ผันกลับมาเป็นอย่างเช่นเคย ฉุนจมูก ขอบตาร้อนผ่าว… ภายหลังจากที่น้ำตาหยดแรกรินไหล เรือนกายเล็กก็โถมกายเข้ากอดอีกฝ่ายเสียเต็มแรง จงฮยอนวางฝ่ามืออุ่นแตะลงที่ลาดไหล่เล็กเบา ๆ เพียงไม่กี่ครั้ง พลางพร่ำคำว่าไม่เป็นไรนับร้อยนับพัน เรื่อยจนกว่าคนตรงหน้าจะสงบอาการลง
ทั้งคู่เดินกลับมานั่งที่บริเวณห้องโถงกว้าง ชายหนุ่มเจ้าของเรือนร่างกำยำเหยียดริมฝีปากของตนจนเป็นเส้นตรง
ใบหน้าหวานปรายตาขึ้นมาอีกฝ่ายอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ ก่อนที่จะได้ยินน้ำเสียงของคนตรงหน้าเอ่ยขึ้น
“จะเล่าให้พี่ฟังได้หรือยังว่าเป็นอะไร ?”
หลังจากที่แทมินดำเนินความสัมพันธ์กับมินโฮในรูปแบบที่เปิดเผย ไม่บ่อยครั้งนักที่คิมจงฮยอนจะมาแวะเวียนในบริเวณที่พักอาศัยของตน อาจไม่ใช่เพียงเพราะวางใจให้บุคคลที่สามคอยดูแล แต่เพราะจงฮยอนรู้ดีว่าถ้าหากยังคงแวะเข้ามาบ่อย ๆ โดยปราศจากเงาของมินโฮเช่นนี้ บุคคลภายนอกอาจจะมองแทมินในทิศทางที่ไม่ดีแน่
“แทมินนา…”
น้ำเสียงทุ้มเข้มเปล่งวาจาออกมารบเร้าบุคคลที่เปรียบเสมือนน้องชายของตนอีกครั้ง รูปคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะเริกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม จากนั้นเรียวปากสีหวานจึงเม้มเข้าหากันแน่น
“พี่ไม่เอาไปบอกมินโฮมันหรอก”
ได้ยินดังนั้น… แทมินก็รู้สึกสบายใจไปหนึ่งเปราะ แม้ว่าลึก ๆ จะรู้ดีอยู่แล้วว่าสุดท้ายยังไงพี่ชายตัวดีก็จะต้องเป็นคนนำเรื่องไปรายงานคนรักของตนในภายหลัง หากแต่ว่าวิธีของจงฮยอนมักจะใช้ได้ผล พี่มินโฮไม่เคยโกรธ พี่มินโฮไม่เคยกล่าวถึงแม้ว่าเรื่องราวนั้น ๆ จะเลวร้ายเพียงไรหากว่ามันยังไม่พ้นผ่านไป
ศรีษะเล็กค่อย ๆ พยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะกุมเรียวมือทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น จงฮยอนเอนหลังพิงพนักโซฟานิ่มนั้นให้ร่างกายได้ผ่อนคลายที่สุด ก่อนที่จะปรายตามองอีกฝ่ายในท่าทีที่เอาจริงเอาจัง
“พี่จงฮยอน… วันนี้แทมนัดกับพี่คีย์ที่ตลาดนัมแดมุน…”
“แทมเจอพี่ยุนโฮ…”
- C H O I C E S -
หลังจากที่ตะวันลาลับของฟ้าไปได้ชั่วยาม เจ้าของลาดกายสูงโปร่งก็เดินเครื่องขับเคลื่อนรถยนต์ส่วนตัวออกมาจากบริเวณซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ ๆ กับอพาร์ทเม้นท์ของคนรัก
จนเวลานี้ก็ปาเข้าไปถึงสองทุ่มกว่าแล้ว น่าแปลกดีที่แทมินไม่โทรตามเหมือนครั้งเก่าก่อน เจ้าตัวอาจจะตั้งแง่งอนเพราะให้รอนานหรือว่าอาจจะคอยจนหลับไปแล้วก็เป็นได้
คิดได้เพียงเท่านั้นก็เกิดความร้อนใจขึ้นมาอย่างผิดการณ์ แต่ทันทีที่ดวงตาเฉียบคมปรายเห็นกล่องขนมสีหวานจากเค้กยี่ห้อโปรดของแทมินที่เบาะข้างคนขับแล้วก็อดใจชื้นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
เรียวขายาวสาวก้าวไปตามผืนทางเดินก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าหมายเลขห้องของคนที่ตนรัก เมื่อเห็นว่ามีรองเท้าหนังของผู้ชายสีดำขลับวางอยู่บนชั้นหน้าห้องก็อดรู้สึกขุ่นข้องในใจไม่ได้ หากแต่สมองกลับประมวลผลได้ทันการณ์
รองเท้าของจงฮยอน
ในจังหวะที่ตนกำลังจะกดข้อนิ้วหนาลงเคาะเรียกคนที่อยู่ด้านใน ประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเปิดออก เจ้าของร่างล่ำสันหันกายประจันหน้าหาตนเข้าอย่างจัง เรือนกายเล็กเบียดเบนร่างของจงฮยอนออกไปในอีกทิศทาง ก่อนที่จะโผเข้ากอดรอบลำคอแกร่งของมินโฮเอาไว้ในระยะถัดมา ร่างสูงโปร่งวางแผ่นมืออุ่นลงโอบรับลาดหลังเล็กเอาไว้ในชั่วขณะ ก่อนที่จะกรอกสายตามองไปยังใบหน้าของคนที่มีอายุมากกว่า จงฮยอนส่ายหน้าไปมาช้า ๆ พลางแฝงแววตาที่เปี่ยมไปด้วยเลศนัย
ก่อนที่จะหลีกกลับไปอยู่ภายในห้องโถงกว้างนั้นตามเดิม
เรียวมือบางวางทาบประทับลงเหนือเนินแก้มกร้านนั้นอย่างเบามือ ดวงตาฉ่ำน้ำมองสบเข้ามาภายในแววตาแกร่ง มินโฮกดก้มใบหน้าของตนลงมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีฉงนใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปรยเปล่งวาจาออกมาเป็นเชิงร้องขอ
“พี่มินโฮ… ขอจูบหน่อย”
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลงอย่างเต็มไปด้วยคำถาม ก่อนที่น้ำเสียงหวานจะเอ่ยถ้อยวจีเดิมซ้ำขึ้นมาเป็นครั้งที่สอง
“จูบแทมหน่อย… พี่มินโฮ…”
เพราะโดยปกติแล้ว หากว่าเขาไม่ใช่ฝ่ายที่เรียกร้องต่อการแสดงความรักผ่านทางกาย แทมินก็จะไม่มีวันเริ่มมันด้วยตนเองอย่างแน่นอน ซ้ำยังต้องใช้เวลาออดอ้อนอยู่นานกว่าจะได้สัมผัสเรือนร่างนุ่มนิ่มนั้นโดยถนัด
หากแต่วันนี้… ช่างน่าแปลกเหลือเกิน…
รูปหน้าคมปรายยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ แล้วจึงกดโน้มใบหน้าของตนเข้าหาเรียวหน้าหวานใกล้ แต้มปลายจมูกโด่งรั้นเสียดสีไปมาเหนือสันจมูกเล็กนั้นเพียงครู่ ก่อนที่จะวางริมฝีปากหยักทาบประทับลงเหนือกลีบปากบางนั้นอย่างจงใจ
ดูดเม้มรูปปากเรียวเล็กเข้าเพียงไม่กี่ครั้ง ก่อนที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายดุนรับริมฝีปากของตนตามอำเภอใจ หากทว่าทันทีที่เรียวลิ้นร้อนโลมกระหวัดไปตามกลีบปากนิ่มในชั่วครา เรือนกายหนาก็ถูกผลักออกมาจากคนตรงหน้าเพียงเบา ๆ
“พอแล้ว…”
นวลแก้มขาวของคนตัวเล็กถูกแต้มแต่งด้วยสีแดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน ก่อนที่จะรั้งลำกายของคนตัวสูงให้ขยับเข้ามาอยู่ภายในห้องหับของตน เรียวปากสีหวานเหยียดยิ้มให้คนตรงหน้าเพียงเล็กน้อยเพื่อปรับสถานการณ์
แม้จะเป็นเพียงรอยยิ้มที่ฝืนเต็มทีก็ตาม…
“กูกลับก่อนนะ”
จงฮยอนเดินออกมาจากห้องด้านในเมื่อเห็นว่ากิริยาอาการของทั้งสองฝ่ายเริ่มคงที่ เด็กหนุ่มร่างสูงปรายตามองตามลาดกายของบุคคลที่สามอย่างมีปริศนา ในวินาทีที่แทมินเดินหายเข้าไปภายในห้องครัวดีแล้ว คนที่มีความสูงน้อยกว่าจึงหันกลับมาพลางเค้นเสียงออกจากช่องคอเชิงกระซิบ
“เอาไว้ก่อน… เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเล่าให้ฟัง”
เด็กหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้พลางผันกายกลับหลัง แผ่นมืออุ่นหยาบก็สัมผัสเข้าที่ลาดบ่าของตนอีกครั้ง
จงฮยอนพรายกระซิบเข้าที่ข้างใบหูของตนอีกเพียงครา ก่อนที่จะตบบ่าให้อีกสองสามที
“กูฝากแทมด้วยนะเว่ย”
ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากเคลื่อนรูปกายออกมาจากตัวอาคารที่พักอาศัยของน้องชายของตนในช่วงคืนค่ำ แผ่นเท้าหนาในกรอบหนังสีดำก็ได้ย่ำหนักไปตามท้องถนนบนที่ปูรองด้วยพื้นใบไม้แห้งด้วยความเกรี้ยวกราด สองหมัดกำแน่นด้วยความแค้นเคืองอย่างสุดจะยั้งเอาไว้ได้ เมื่อรู้ตัวอีกทีก็พบว่าตนเองได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของใครบางคนในตัวคอนโดที่ไกลจากกรุงโซลออกไปเพียงเล็กน้อย จงฮยอนลอบถอนหายใจทิ้งไปอีกชั่วครั้ง ก่อนที่จะเหยียดยิ้มออกมาด้วยความขุ่นข้อง ข้อนิ้วหนากระแทกแรงลงหนัก ๆ ที่บ้านประตูไม้อย่างร้อนใจ เมื่อไม่เห็นทีท่าว่าคนด้านในจะเปิดรับ เจ้าตัวจึงทุบกระแทกซ้ำลงไปอย่างไม่ยั้งแรง
ประตูบานใหญ่เปิดออกกว้าง แชมพูอาบน้ำผู้ชายส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ เตะจมูกในท่วงทีแรกที่สูดลมหายใจ ทว่ามวลกลิ่นเหล่านั้นกลับทำให้เขาอยากจะโก่งคออาเจียนให้ได้เสียตรงนั้น
สะอิดสะเอียน ขยะแขยง… มวลกลิ่นโสโครกของคนที่ใจหยาบต่ำราวกับไร้ซึ่งความเป็นมนุษย์
ชองยุนโฮ
“สวัสดีจงฮยอน”
ทันทีที่เจ้าของห้องพักเอ่ยปากทักทาย กำปั้นแข็งจากผู้มาเยือนก็ได้กระทบเข้าที่ข้างจมูกของอีกฝ่ายอย่างไม่ทันยั้งคิด จงฮยอนกระชากคอเสื้อของฝ่ายที่มีอายุมากกว่าก่อนที่จะรั้งให้รูปหน้าคมสันต์หันเข้ามาใกล้ นัยน์ตาของจงฮยอนแข็งกร้าวราวสัตว์ร้ายด้วยพิษของความขุ่นแค้นสบหาแววตาเรียบเฉยของผู้ถูกกระทำ และนั่นเป็นสิ่งที่ยั่วยุความเดือดดาลให้แก่คนที่มีอายุน้อยกว่าได้ไม่ยาก
“พูดมาว่าวันนี้มึงทำอะไรน้องกู ?!”
TBC.
สวัสดีค่ะมิครรักแฟนฟิคทุกคน .. พาร์ทนี้กี้อัพช้าจังเลย ~
ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ เพราะเกิดเหตุการณ์ไม่ปกติทำให้วุ่นวายนิดหน่อยค่ะ : D
ตอนนี้กี้อพยพมาอยู่ที่ชะอำค่ะ คาดว่าอีกไม่กี่วันก็คงกลับ .
มีปัญหาเรื่องแอร์การ์ดนิดหน่อย .. ใช้งานไม่ได้เรื่องเลยล่ะ 55555555555555555 .
แต่จะพยายามหาเวลาว่างให้มากที่สุดกลับมาทุ่มเทกับฟิคเรื่องนี้นะคะ : D
จากพาร์ทที่แล้ว ๆ มา .. กี้ขอขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นท์ ทุก ๆ กำลังใจเลยค่ะ .
ขอบคุณทุกท่านที่แอดฟิคชั่นเรื่องนี้เป็นแฟนพันธุ์แท้ / favourite : D
อดทนรอหน่อยนะคะ .. กี้สัญญาว่าจะไม่ทิ้งช้อยส์แน่นอนเลย ~
พาร์ทนี้บางคนอาจจะงง ๆ ว่า .. ทำไมจงฮยอนถึงได้จงเกลียดจงชังยุนโฮนัก ?
ยุนโฮเป็นใคร ? ยุนโฮทำอะไรให้แทมิน ?
ขอให้ท่านผู้อ่านทุกท่านติดตามกันต่อไปนะคะ ไรเตอร์ของดสปอยล์ในพาร์ทนี้ค่ะ :-#
อย่าเพิ่งค่ะ .. สิ่งที่เป็นตอนนี้ยังไม่ได้ถูกเรียกว่าดราม่าค่ะ 5555555555 .
เพราะคำว่าดราม่าในพจนานุกรมของ mr.duduh มันต้องหนักกว่านี้สักร้อยขุม .
เท่านี้มันยังน้อยจนเกินไป ฮี่ฮี่ ~ ติดตามกันต่อไปนะคะ ? : P
สำหรับพาร์ทต่อไป .. เอ็นซีทรูมินแบบไม่ตัดฉาก บรรยายเต็มขั้นตอนไม่มีหมกเม็ด .
ถ้าอยากอ่านก็ .. ช่วยคอมเม้นท์กันนิดนึงนะคะ ~ แต่งรอเอาไว้แล้วล่ะ รอคอมเม้นท์อย่างเดียวเลย : P
อ้อ .. ขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าสำหรับฟิคของกี้แล้ว ..
ไม่ได้อัพเดทตามจำนวนวันค่ะ .. ไม่ได้อัพเดททันทีเมื่อแต่งจบ .
แต่จะอัพเดททันทีหลังจากที่ได้รับจำนวนคอมเม้นท์ที่น่าพึงพอใจจากผู้อ่านค่ะ : D
เพราะฉะนั้น .. ก่อนปิดหน้าต่างนี้รบกวนคอมเม้นท์ / โหวตกันด้วยนะคะ : P
รับรองว่าจะมาอัพบ่อย ๆ .. และจะไม่ทำให้แฟนฟิคทุกคนผิดหวังเลยค่ะ .
รักรักรักรักรัก ~ รักแฟนฟิคทุกคนเลยนะ : D
ช่วงนี้มีสภาวะน้ำท่วม .. แฟนฟิคท่านใดประสบปัญหาอุทกภัยก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ : D
เป็นห่วงนะเห้ย ! รักนะคะคนดีของฉัน ~ 55555555555555555 .
ความคิดเห็น