ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : คุ้นๆ...
อย่างที่บอกไป... ใหม่ๆมันไฟแรง!! //โดนเผา
จะมีคนอ่านหรือเปล่าไม่รู้นะน้อ - -* ขออัพรวดเลยแล้วกัน...
จะมีคนอ่านหรือเปล่าไม่รู้นะน้อ - -* ขออัพรวดเลยแล้วกัน...
FIC kagerou project / mekaku city actor
pairing : shintaro x konoha/haruka
Chapter 2
[มุมมองของชินทาโร่]
กว่าจะลากสังขารตัวเองให้มายังฐานบ้าๆนี่ได้ ต้องตากแดด ตากลมร้อน ฟังเสียงผู้คนมากมายจนหนวกหู
มาที่นี่ก็คิดว่าจะได้ทำอะไรให้มันหายเหนื่อยซักหน่อย อ่าาาา นั่งดื่มโคล่าหน้าคอม มันช่างมีความสุขดีจริงๆ....
"เพ้ออะไรอยู่เหรอคะ มาสเตอร์?" ความสุขในจิตนาการของฉันโดนทำลายลงโดยเสียงน่ารำคาญของเอเน่
"เปล่าซะหน่อย รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง" แต่ใจจริงแล้ว ฉันเหนื่อยจนอยากนอนอีกรอบเลยต่างหาก
ฉันแอบลอบมองคนที่นั่งกินขนมปังนานาชนิดที่นั่งอยู่ข้างๆ 'ยังไม่อิ่มอีกเรอะ!?!' ฉันเห็นเจ้านี่กินมานานประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าได้
เสบียงที่เพิ่งจะซื้อตุนไว้ก็โดนผลาญอย่างง่ายดายทั้งๆที่ยังไม่ถึงหนึ่งวัน
"เมื่อไหร่จะหยุดกินซะทีห๊ะ เจ้าหงอก" เสียงหงุดหงิดดังออกมาจากเด็กเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่ม นาม ฮิบิยะ นั่นเอง
"......" ตัวคนโดนถามนิ่งไปชั่วครู่ แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้นน่ะนะ
"นี่นายหิวโหยขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?" เสียงของคิโดะเอ่ยถามโคโนฮะ
"......" โคโนฮะเงยหน้าขึ้นมองคิโดะทั้งๆที่ขนมปังยังคาปากอยู่อย่างนั้น พร้อมกับชูนิ้วบอกจำนวน 4 ให้กับคิโดะ
"ไม่ได้กินอะไรมา 4 วันแล้วเหรอ?" คิโดะถาม
"...4 ชั่วโมง" โคโนฮะพูดสิ่งที่ต้องการจะสื่อให้คิโดะรู้
"........" คิโดะหน้าซีดกับคำตอบที่ได้รับมา '4 ชั่วโมง ยังกินได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้าไม่มีอะไรตกถึงท้องเป็นวัน...มันจะขนาดไหน...'
"นายมาที่นี่ทำไม" ฮิบิยะถามโคโนฮะที่ดูเหมือนว่าจะกินเสร็จแล้ว
"...." โคโนฮะเงียบไม่คิดจะตอบคำถามของฮิบิยะ
"ตอบมาสิ นายไม่น่าจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้นี่" ฮิบิยะคาดคั้นคำตอบจากโคโนฮะ ที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรและไม่แสดงสีหน้าบ่งบอกอารมณ์ใดๆ
"นั่นสิ ผม..มาได้ยังไง" โคโนฮะพูดแผ่วเบา แต่มันก็ทำให้ฉันได้ยินล่ะนะ นั่งอยู่ข้างๆกันแค่นี้
"จำอะไรไม่ได้เลยหรือไง เช่น ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้น?" คาโนะถามบ้าง
"....." ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของโคโนฮะ
ทุกคนในห้องเงียบไปเป็นเวลานาน ไม่รู้จะถามอะไรต่อหรือแม้แต่เรื่องที่จะชวนคุยก็ยังไม่มี
"...ขอบคุณสำหรับอาหารนะ" โคโนฮะลุกขึ้นยืนทำลายความเงียบในที่นั้น กล่าวคำขอบคุณและจะเดินไปที่ประตูเพื่อไปที่ไหนสักแห่ง...
'ไม่อยากให้ไปเลยแหะ' ไม่รู้ว่าทำไมฉันรู้สึกแบบนั้น อยากให้เจ้านี่อยู่ในสายตาตลอด ไม่อยากให้ไปไหนมาไหนเพียงคนเดียว ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันเนี่ยนะ?
"จะไปที่ไหนเหรอ?" มารีเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"......ก็ เดินไปเรื่อยๆ" โคโนฮะตอบคำถามของมารีพร้อมกับจับกลอนประตูแล้วเดินออกไปสู่โลกภายนอกอีกครั้ง...
'เป็นห่วง' ฉันอยากจะวิ่งตามออกไปให้รู้แล้วรู้รอด ดูแค่ภายนอกก็รู้แล้ว เจ้านี่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ทั้งที่อยู่ เพื่อนฝูง เงินทอง หรือแม้แต่ความทรงจำ...
[มุมมองของโคโนฮะ]
ผมออกมาจากที่แห่งนั้น ก้าวแรกที่เดินออกมาแสงแดดกระทบใบหน้าจนทำให้ผมต้องหรี่ตาลง
ผมมองไปยังทางเบื้องหน้า.. ที่ไม่มีอะไรเลย ผมเดินผ่านบ้านหลายหลังที่ดูอบอุ่น ผ่านย่านการค้า ผ่านผู้คนมากมาย
ผมเดินไปเรื่อยๆด้วยตัวคนเดียว... ผมไม่ได้รู้สึกเหงาหรืออะไรเลย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่ที่ไหน รู้แค่เพียงตัวผมนั้นมีชื่อว่า 'โคโนฮะ'
............................
................
...........
......
จริงเหรอ? ผมชื่อโคโนฮะจริงๆหรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน มันเป็นสิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ในความทรงจำที่พร่ามัว นอกจากชื่อตัวเองก็... ฮิบิยะ กับ ฮิโยริ?
พวกเขาเป็นใครกัน? คำถามมากมายอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมด ผมเดินไปเรื่อยเปื่อย มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไม่มีแสงแดดซะแล้ว รู้สึกว่า มันจะเรียกว่าตอนกลางคืนนะ
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เงียบสงบ มันกลายเป็นสีน้ำเงินเข้มไปจนสุดสายตา
---ผลั่ก---
ผมมัวแต่มองท้องฟ้ายามกลางคืนเพลินไปหน่อย ตัวผมเลยไปชนกับอะไรเข้า
"...." ผมมองคนที่ผมชนด้วยสีหน้าปกติและเตรียมจะเอ่ยคำขอโทษกับเขา
"แก!! มัวเหม่ออะไรอยู่ เดินมาชนฉันคนนี้ได้ยังไง!!" เขาคนนั้นตะคอกใส่หน้าผม ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ?
"...ขอโทษครับ" ผมเอ่ยคำขอโทษกับเขา หวังว่าเขาจะให้อภัยผมนะ
"คิดว่าขอโทษแล้วมันจะหายหรือไง!! แกต้องชดใช้!! เฮ้ย! พวกแกเอาตัวเจ้านี่ไปดิ๊!!" เขาตะโกนเรียกกลุ่มคนที่มาจากไหนก็ไม่รู้มามากมายเต็มไปหมด
"!!" ผมตกใจสุดๆ เมื่อหนึ่งในคนกลุ่มนั้น เอาผ้าอะไรก็ไม่รู้ปิดจมูกกับปากของผม 'หายใจไม่สะดวกเลย'
"อั่ก!" ผมใช้กำลังที่มีอยู่ ผลิกตัวกลับมาและใช้ขาของตัวเอง เตะเข้าที่กลางหว่างขาของชายคนนั้น
"ซื้ดดด ไอนี่มันร้ายเว้ย!! พ..พวกแกมาช่วยหน่อย.. โอยยย" ชายคนนั้นเอามือกุมส่วนนั้นไว้อย่างเจ็บปวด และเรียกพรรคพวกมาจับล็อกผม
คราวนี้ผมไม่ขัดขืนอะไรเลย เพราะ...ผมเริ่ม..จ...ะ...ง่ว...ง...ซะแล้..ว...
----แล้วสติของโคโนฮะก็ดับลง----
---------------------------------------------------------------------------------
"กว่าจะสลบ ทำข้าเจ็บไปถึงทรวงเลย" ชายที่โดนร่างบางเตะโดนของสงวนสบถกับพรรคพวก ในขณะที่แบกร่างบางนั้นไปยังที่ที่หนึ่ง
"ฮ่าๆๆ โดนแค่นี้เอง อย่าบ่นหน่อยเลย" ชายหน้าบากในกลุ่มเอ่ยอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับหัวเราะไปด้วยกับเหตุการณ์ที่เพื่อนของตนเจอ
"เอ้า เร็วๆหน่อย ราตรีนี้มันยังมีเรื่องให้ 'สนุก' อีกจนถึงเช้าเลย ก๊ากๆๆ" ชายร่างใหญ่บึกบึนที่โดนร่างบางชนในตอนแรกเอ่ยเร่งพรรคพวกของตน
---------------------------------------------------------------------------------
[มุมมองของชินทาโร่]
"อืออออ...." ฉันนอนพลิกตัวอยู่บนเตียงในห้องที่แสนจะใสสะอาด... อย่างน้อยก็ในสายตาของฉันอ่ะนะ
"นอนไม่หลับเหรอคะ?" เอเน่เอ่ยถามฉัน
"เธอนั่นแหละ นอนได้แล้ว!" ฉันสั่งเอเน่ให้นอน เลิกยุ่งเรื่องของฉันซะทีเถอะหน่า
รู้สึกไม่สบายใจเลยแหะ... เหมือนจะเกิดเรื่องอะไร...กับโคโนฮะ...
"!!" ฉันลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว นี่ฉันบ้าไปแล้วเหรอไงคิดอะไรมากมาย ถึงจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับชีวิตของฉันซะหน่อย!!
"มาสเตอร์?" เอเน่เอ่ยขึ้น คงประมาณว่า 'เป็นอะไรของเอ็ง' นั่นล่ะ
"จะออกไปข้างนอก" ฉันบอกแล้วไปหยิบเสื้อวอร์มมาสวมทับชุดนอน แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านของตัวเองในยามค่ำคืน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น