ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ' e x o : DOCTOR ✦ (kaido)

    ลำดับตอนที่ #3 : ✚ DOCTOR - 둘 。

    • อัปเดตล่าสุด 30 ก.ย. 56


    DOCTOR

     

     

     

     

     

     

         "หมีน้อยหันหน้าหนีลู่ทำไมอ้ะ"


         "เจ๊กกกกก ไปทำอะไรกับหัวมาทำไมเลือดออกเต็มเลยยย"


         เมื่อพวกผมสามคนรีบวิ่งมาจนถึงห้องผ่าตัดและมองเห็นใครบางคนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงม้านั่งหน้าห้อง ผมสีแดงสดท่ามกลางแบ็คกราวน์สีขาวของผนังโรงพยาบาลทำผมรู้สึกแสบตาไปชั่วขณะ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งแน่ใจว่าหัวสีแดงๆนั่นคือ ไอ้เจ๊ก 



         ผมตีหน้ามึนใส่ไอ้เจ๊กที่รีบเดินเข้ามาเราทั้งสามคน แล้วทำท่าจะเดินไปอีกทาง 

     

      ไอ้หัวแดงนี่ใคร ขออนุญาตไม่รู้จักสามนาที


         "คยอง มึงอย่าแกล้งเจ๊กมัน"


         ไอ้ชานว่าพลางเอื้อมมือมาหิ้วคอเสื้อผมให้หันกลับไปหาไอ้เจ๊กที่ยืนเบะปากทำหน้าจะร้องไห้ ไอ้หมอจงก็มัวแต่กระตุกผมไอ้เจ๊กจนหัวแทบหลุดเพื่อพิสูจน์ว่าเป็นผมจริงหรือวิ    ไอ้เจ๊กทำหน้าอ้อนวอนให้ผมเข้าไปช่วยเพราะสะบัดยังไงไอ้หมอก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากผมมันสักที


         "หมอมึงปล่อยมือจากหัวเพื่อนกูได้ละ" ผมยักไหล่เดินเข้าไปกระชากหูไอ้หมอจงออกมาจากเพื่อนหัวแดง แล้วหันหน้ามาคุยกับไอ้เจ๊กแทน ปล่อยไอ้หมอไปยืนซบอกไอ้ชานที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับงุ้งงิ้งๆ


         "แล้วมึงเหอะ คิดยังไงมาทำหัวสีนี้ไอ้เจ๊ก เสี่ยวลู่ของกูไปอยู่ที่ไหน"


       "ลู่แมนอ่ะไม่อยากจะเอ่ย ทำแล้วหล่อใช่ป่ะ" ไอ้เจ๊กว่าแล้วทำหน้ายิ้มหล่อใส่พวกผม


         มันก็หล่อนะแต่ผมไม่ชิน


         คนนี้แหละครับ ไอ้เจ๊ก หรือชื่อจริงๆของมันคือ ลู่หาน เป็นผู้ชายหน้าตามุ้งมิ้งมากสำหรับผู้ชายด้วยกัน เออ..ยกเว้นตีนกา ยิ้มทีนี่ความน่ารักหายไปสิบระดับ ความเหี่ยวเข้าแทรก ส่วนนิสัยก็น่ารักๆครับ เฉพาะกับคนไม่สนิทเท่านั้นนะ  ถ้าสนิทเนี่ยจะรู้เลยว่ามันแมน แมนทรยศหน้าตามันนั่นแหละ นอกจากแมนแล้ว สติของมันมีเยอะกว่าไอ้หมอแค่นิดเดียว


         มันบอกว่า มันแมนนะแต่เวลามุ้งมิ้งแล้วฮอตดี พี่ลู่ชอบ


         สติกับตีนกาดูจะเป็นความสัมพัมธ์แบบผกผันนะครับว่ามั้ย ?


         "แล้วนี่ขับรถยังไงถึงได้ไปเฉี่ยวคนอื่นเค้าได้วะเจ๊ก" ไอ้ชานที่งัดหัวไอ้หมอออกจากหน้าอกได้หันมาถาม



         ไอ้เจ๊กมันเป็นคนระมัดระวังมากๆ  ปกติเลยไม่ค่อยจะมีอุบัติเหตุอะไรกับเค้า การที่มันไปขับรถเฉี่ยวคนอื่นเข้าจึงค่อนข้างจะผิดปกติอยู่มาก


         "คือว่า...คนที่ลู่ไปเฉี่ยวน่ะเค้า.."


         "คนไหนเป็นญาติของคุณเซฮุนครับ" 

     

         คุณหมอออกมาจากห้องผ่าตัดในจังหวะที่ไอ้เจ๊กกำลังจะตอบ เสียงของคุณหมอดึงความสนใจของพวกผมไปพร้อมๆกับชื่อที่คุ้นหูดึงเอาหัวใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มทันที


         "เซฮุน?"


         ผมทวนชื่อที่ได้ยินอีกครั้ง เหลือบตาไปมองไอ้เจ๊กที่ยืนอึ้งไป แสดงว่ามันก็ไม่รู้เหมือนกันสินะ


         "ใช่ครับ คุณเป็นญาติคุณเซฮุนรึเปล่าครับ" คุณหมอหันหน้ามาทางผมพร้อมถามย้ำคำถามเดิม


         "ครับ ผมเป็นพี่ชายของเค้า เซฮุนเป็นยังไงบ้างครับ"


         "อาการของคนไข้ตอนนี้ มีกระดูกเชิงกรานเคลื่อนเล็กน้อยจากการถูกรถเฉี่ยวแล้วล้มผิดท่า กับมีรอยฟกช้ำเล็กน้อย หมออยากให้คนไข้พักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลก่อนสักระยะนึง รอให้กระดูกกลับเข้าที่ค่อยออกจากโรงพยาบาลนะครับ"


         คุณหมอรายงานอาการตามปกติ ผมเองก็ยืนฟังเงียบๆและโค้งขอบคุณคุณหมอที่ช่วยเซฮุนไว้ คล้อยหลังที่คุณหมอกลับไปทำงานอื่นต่อผมก็หันขวับไปมองหน้าไอ้ลู่ที่ยืนสติหลุดจากร่างไปแล้ว


         "เดี๋ยวเราได้คุยกันนะลู่ หมอ พาน้องฮุนไปห้องพักเลย"


         ผมพูดเสียงเรียบ แล้วหันไปพูดกับไอ้หมอที่ยืนสงบเสงี่ยมอยู่ด้านข้าง ไอ้หมอแค่พยักหน้ารับแล้วเดินหายเข้าไปในห้องผ่าตัด ครู่หนึ่งเตียงสีขาวสะอาดก็ถูกเข็นออกมาโดยมีน้องชายของผมนอนนิ่งอยู่บนนั้น จงอินเดินนำหน้าไปพร้อมกับพยาบาลที่เข็นเตียงตามไปติดๆ ส่วนพวกเราที่เหลือก็เดินตามไปเพื่อเข้าห้องพักพิเศษของเซฮุน

     

     

     

     

     

         "ลู่ไม่ได้ตั้งใจจะชนน้องฮุนนะหมีน้อย หมีน้อยโกรธลู่เหรอ T^T"


         หลังจากพยาบาลคนสวยเดินออกจากห้องไป ไอ้เจ๊กก็เดินมาง๊องแง๊งใส่ผม หัวแดงๆที่ถูไถไปมาอยู่ตรงไหล่ทำให้อยากจะตบกบาลมันด้วยความหมั่นไส้


         "โห่เจ๊ก มึงก็รู้ว่าพี่คยองซูว หวงน้องเซฮุนขนาดไหนอ่ะ" ไอ้หมอจงแทรกขึ้นมา คำพูดที่ออกไปทางแซว ทำให้ผมอยากจะจับหัวไอ้สองคนนี้โขกกันสักทีเผื่อสติจะกลับมาเป็นคนปกติเหมือนไอ้ชานบ้าง


         "พี่หมี พี่หมอ พี่ชาน..พี่เสี่ยวลู่?" เสียงเบาๆจากคนที่นอนอยู่ทำให้ผมรีบหันไปมองคนที่กำลังยันตัวขึ้นมาทั้งๆที่สีหน้ายังดูงัวเงียอยู่


         "น้องฮุน พี่ทำให้ตื่นรึเปล่า" ผมย้ายตัวเองไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงอย่างรวดเร็วก่อน น้องฮุนนั่งพิงกับหัวเตียงมองหน้าพี่ๆที่ยืนล้อมเขาไว้ หน้าตาของเซฮุนบ่งบอกเขาว่ายังเบลออยู่


         "เปล่าครับ น้องฮุนไม่ได้หลับ เอ..แต่น่าจะเรียกหลับก็ได้มั้ง ก่อนจะโดนเฉี่ยวน้องฮุนก็ง่วงๆอยู่ ตอนที่รู้สึกว่ามีคนมาช่วยแล้วเลยแอบงีบอ่ะ รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อกี้เอง" น้องฮุนส่ายหัวน้อยๆ ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

         "แล้วเพื่อนคนจีนของพี่หมีคือพี่เสี่ยวลู่เองเหรอ?" น้องฮุนหันมาถามผม แล้วเหลือบตาไปมองทางไอ้เจ๊ก


         "ครับ ไอ้เจ๊กนี่แหละ น้องฮุนยังเจ็บตรงไหนอยู่มั้ย เดี๋ยวพี่จะทำโทษไอ้เจ๊กตรงนี้เลย โทษฐานทำน้องบาร์บี้ของพี่ต้องเจ็บ"ผมเอื้อมมือไปลูบหัวน้องเบาๆ น้องฮุนมองหน้าไอ้เจ๊กนิดหน่อยแล้วหันมาตอบผมด้วยรอยยิ้ม


         "พี่หมีให้พี่เสี่ยวลู่อยู่ดูแลน้องฮุนจนกว่าจะหายก็พออ่ะ ใครทำคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ" รอยยิ้มหวานเผื่อแผ่ไปถึงไอ้เจ๊ก


         " เนอะ พี่เสี่ยวลู่"


         ผมรู้สึกว่าตอนที่น้องฮุนหันไปหาไอ้เจ๊ก มันมีไอเย็นแผ่ออกมาจากน้องอยู่เหมือนกันนะ


         "จ..จ้ะ"


         ไอ้เจ๊กได้แต่ยิ้มแหยๆทำหน้าเหมือนจะร้องไห้


         "นี่ก็ดึกแล้ว พี่หมี พี่หมอ พี่ชานกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ น้องฮุนเริ่มง่วงแล้ว เดี๋ยวว่าจะนอนเลย" น้องฮุนปิดปากหาวเล็กน้อยเพื่อเป็นการย้ำว่ากำลังง่วงจริงๆ ถ้าน้องว่าอย่างนั้นผมก็ไม่ขัดหรอก ผมเองก็เพลียจากงานที่ร้านเริ่มอยากอาบน้ำแล้วเหมือนกัน


         "เอางั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวคืนนี้พี่กลับก่อน พรุ่งนี้เช้าจะรีบเข้ามาหา น้องฮุนอยากกินอะไรมั้ยพี่หมีจะทำมาให้"


         "จาจังมยอนฮะ!

     

         "โอเคครับผม นอนซะนะเด็กดี ส่วนมึงไอ้เจ๊ก มึงไม่ต้องไปไหนเลยนะ อยู่ที่นี่แหละ" ผมลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้แล้วหันไปสั่งไอ้เจ๊กที่แอบไปนั่งเจี๋ยมเจี๊ยมอยู่ที่โซฟา สัมผัสได้ว่ามันพยายามทำตัวให้ลีบลงเพื่อหลบสายตา


         "ก็..ก็ไม่ได้จะไปไหนนะ เดี๋ยวลู่อยู่เฝ้าน้องเองก็ได้.."


         "เอองั้นกูกลับละ มึงล่ะชาน จะกลับเลยมั้ย" ผมหันไปถามไอ้ชานที่ยืนพิงผนังอยู่เงียบๆ มันส่ายหน้าน้อยๆ


         "ไม่ว่ะ กะจะไปต่อ"


         "แต่หมออยากกลับแล้วอ่ะหมีน้อยยยยย"


         กูถามมึงเหรอหมอ -_-


         "กลับดิ่"


         "หมอมากับไอ้ชานอ่ะ"


         "สัมพเวสีไม่มีรถจะกลับบ้านว่างั้น" ผมเลิกคิ้วใส่ไอ้หมอ ซึ่งมันก็พยักหน้ารับคอแทบหัก คือมึงจะโต้แย้งหน่อยก็ได้นะกูไม่ว่า "หมอขอไปค้างห้องหมีน้อยน้า"


         "ไม่" ผมปฏิเสธทันทีที่มันเดินมาเกาะเอวอ้อน แค่ไม่มีรถกลับนี่จำเป็นต้องมาค้างบ้านคนอื่นเลยเหรอครับไอ้หมอครับ


         "แต่หมีน้อยก็ฝากกุญแจบ้านไว้กับหมอแล้วนี่" มันถอยออกไปพร้อมกับชูลูกกุญแจสีเงินคุ้นตาให้ผมเห็นชัดๆ ผมถลึงตาใส่มันพลางเอามือตบๆกระเป๋ากางเกง


         ล้วงไปตอนไหนวะ!!


         "อยากไปก็ไป" ผมเปิดประตูเดินออกมาจากห้อง ส่วนไอ้หมอกับไอ้ชานก็เดินตามกันออกมาติดๆ พอมาถึงลานจอดรถเราก็แยกย้ายกัน ผมยกหน้าที่คนขับให้ไอ้หมอจงไป เพื่อเป็นค่าตอบแทนที่มันจะมาค้างห้อง แล้วออร์ดี้สีบลอนด์ของผมก็มุ่งหน้าที่จุดหมายปลายทางสำหรับคืนนี้ในทันที






     

     

     

     

                

         ใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีเราก็มาถึงคอนโดสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่แถบชานเมือง ผมเปิดประตูรถเดินนำหน้าไอ้หมอจงไปก่อน พนักงานต้อนรับส่งยิ้มให้ผมเล็กน้อยและเผื่อแผ่ไปยังคนที่เดินตามมาข้างหลังด้วย เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง732 ผมก็แบมือขอกุญแจห้องคืนจากอีกคนแล้วไขกลอนประตูเปิดเข้าไป


         "หมีน้อย หมอหิวอ่ะ" พอเข้ามาเท่าในห้อง ไอ้หมอก็เริ่มออกอาการงอแงอีกรอบ


         คำว่า เกรงใจ มีในหัวใจบ้างป่ะครับ ไอ้คุณหมอครับ


         "หน้าคอนโดมีเซเว่น มึงลงไปดิ่"


         เออ ลงไปเลย กูจะได้ล็อคห้องไม่ให้มึงเข้า มึงก็นอนหน้าห้องไปซะ 


         "หมอกลัวโดนฉุดอ่ะ ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วย หมีน้อยทำกับข้าวให้หมอกินหน่อยน้า" ไอ้หมอจงส่ายหัวแรงๆ แล้วก็กระเถิบมายืนใกล้ๆก่อนจะโน้มตัวลงมาเอาหัวกลมๆมาถูกับอกผม



         ผมเคยบอกคุณไปแล้วใช่มั้ยว่าไอ้ดำนี่มันตัวสูงกว่าผมมาก แล้วผมก็เคยบอกคุณไปแล้วใช่ไหมว่าเวลามันทำแบบนี้มันจะเหมือนกระเทยควายมาก ตอนนี้คุณลองนึกภาพกระเทยควายกำลังเอาหัวโตๆแต่ไม่มีสติของมันมาถูกับอกผมนะครับ


         เพลียสุดพลัง


        ผมทำหน้าขยะแขยงอย่างไม่ปิดบังพลางคีบหูมันดึงหัวทั้งหัวออกไปห่างๆ มันทำหน้าหงอยเหมือนลูกหมา มีน้ำใสๆคลออยู่ในตา


         คงเพราะเจ็บหูนั่นแหละครับ เมื่อกี้ดึงไปเต็มแรง


         "ในตู้มีต๊อกโปกกิ มึงก็ไปอุ่นเอาเอง กูจะอาบน้ำ"


         "ฮึก หมีน้อยอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาหาหมอด้วยนะ" มันทำเสียงสะอื้นเหมือนคนร้องไห้ แล้วเดินคอตกเข้าไปเปิดตู้เย็นในครัว ส่วนผมก็เดินแยกไปทางห้องนอนเพื่อจัดการชำระล้างร่างกายให้เรียบร้อย ถึงจะอยู่ร้านแอร์ทั้งวัน แต่การที่ต้องยืนเกือบตลอดเวลาก็ทำให้ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่ไม่น้อย



        ผมนอนแช่อยู่ในอ่างได้สักเกือบๆยี่สิบนาทีจนหนังตาเริ่มจะหย่อนถึงได้ยันตัวลุกขึ้นมาจากอ่าง จัดการพันผ้าขนหนูปิดส่วนสำคัญไว้แล้วออกมาแต่งตัวข้างนอก

     

         "ว้าย หมีน้อยลามกกกก"


         "....!!!"


         "หันมาโชว์หมอเหรอ หมอเขินนะ >_<"


         "โชว์กับผีมึง ออกไปเลยเชี่ยหมอ"


         ผมชี้ไปทางประตูห้องที่เปิดค้างไว้เป็นเชิงไล่ไอ้คนกวนตีนที่นั่งปิดหน้าทำท่าเขินอายอยู่บนเตียง เมื่อกี้ตอนผมเดินออกมาจากห้องน้ำ กำลังฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งไอ้หมอจงมันทำเสียงเล็กวี้ดขึ้นมาเมื่อกี้นั่นแหละ ผมถึงได้รู้ตัวว่ามีกระเทยควายอีกหนึ่งชีวิตนั่งอยู่ในห้องด้วย


         ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมานั่งเขินอายเวลามีผู้ชายมาเห็นตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้านะครับ แต่ถ้าเป็นกระเทยควายมานั่งบิดไปบิดมาอย่างเมื่อกี้นี่ มันสยองครับ


        พอแต่งตัวเรียบร้อย ผมก็เดินออกมาจากห้องนอนมาตรงชุดโซฟาหน้าทีวีที่มีไอ้หมอนั่งอยู่ พอมันหันมาเห็นผมก็รีบกวักมือเรียกทันที


         "หมีน้อย มาดูบอลด้วยกันเร็ว"


         "มึงก็เขยิบไปดิ่ กูจะนั่ง" ผมยกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นเช็ดผมตัวเองไปพลาง พยายามเขี่ยขายาวๆของมันที่นั่งเหยียดแข้งเหยียดขาจนเต็มโซฟาออก จะให้กูนั่งตรงไหนไม่ทราบครับ


         "โซฟาเต็มแล้วก็มานั่งในใจหมอเถอะมา" ไอ้หมอจงพูดแล้วทำท่ากระดี๊กระด๊า


         เสียสายตามากครับบอกตรงๆ


         "มึงจะเขยิบดีๆป่ะ" ผมถามย้ำอีกครั้งเมื่อมันยังนั่งกระดิกเท้ามองหน้าผมอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมเก็บขากลับ ไอ้หมอตอบคำถามด้วยการสั่นหัวดิ้กๆเหมือนหมาแล้วยิ้มกวนตีน


         ไม่เขยิบใช่ป่ะไอ้เชี่ยหมอ  ได้


         "หมีจะไปหนะ...แอ้ก"


        ผมเดินอ้อมไปด้านหลังโซฟา ย่อตัวลงสอดมือเข้าไปด้านใต้แล้วออกแรงยกโซฟาขึ้น และแน่นอนว่าตามกฏโรงโน้มถ่วงโลก กระเทยควายที่นั่งเหยียดขาจนเต็มพื้นที่ต้องร่วงลงไปกองที่พื้นตามระเบียบ


         "ที่มึงอยู่ตรงไหนก็นั่งให้ถูกที่ครับ นี่ที่กู" ผมปีนข้ามมานั่งชันเข่าบนโซแล้วเอานิ้วเขี่ยๆหัวไอ้คนที่นอนกุมตูดอยู่บนพื้นด้วยความสะใจ


         "วันไหนมึงใจดีกับกูนี่ฟ้าแม่-งต้องผ่าหัวตายแน่อ่ะ คยองแม่-งมึงอ่ะ :( " ไอ้หมอเบะปากเล็กน้อย สุดท้ายมันก็ต้องนั่งกับพื้นเอาหลังพิงโซฟาดูทีวีต่อไป โดยมีผมนั่งอยู่บนโซฟาเยื้องไปอีกที นี่ถิ่นใครให้มันรู้ซะบ้างนะหมอ




     

     

     

     

     

               

     

         "หมีน้อยกางขาออกอีกหน่อยดิ่ หมอนั่งไม่ถนัด"


        - _ -+


         เพียะ!


         "หมีน้อยตบหัวหมอทำไม TOT"


         "เรื่องของกู จะดูป่ะทีวี ไม่ดูกูจะปิด"


         ไอ้หมอจงเอาแต่ขยับตัวไปมา สุดท้ายก็กระดึ้บจนมาอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของผม ก่อนหันหน้ามาบอกให้ผมกางขาออก คือหน้ามึงแทบจะซุกน้องคยองน้อยของกูละหมอ ผมเลยตบกบาลมันไปทีนึง มันก็กุมหัวร้องโอดโอยเหมือนเจ็บซะเต็มประดา


         ชักจะรำคาญแล้วครับ เริ่มง่วงแล้วด้วย ว่าแล้วก็ขยับออกมาจากโซฟาลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย หันไปบอกไอ้คนที่นั่งมองตาแป๋วอยู่ที่พื้นงงๆ


         "กูไปนอนละ"


         "หมอไปด้วยยยย" ไอ้หมอร้องบอกแล้วรีบกระโจนมาเกาะไหล่ผม ทิ้งน้ำหนักตัวมาเต็มที่โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาเซแทบจะล้ม ตัวอย่างควาย คิดบ้างไหมว่ากูจะแบนเอาซักวัน


         "ห้องกูห้ามของดำเข้า มึงนอนโซฟาไปเลย ปล่อยคอกูด้วย หนัก"


       "หมอตัวออกจะเบา หมอไม่อยากนอนโซฟาอ่ะให้หมอเข้าไปนอนด้วยสิครับ นะหมีน้อยน้า"


         ผมพยายามแงะหัวดำๆของมันออกจากซอกคอตัวเอง คือมึงจะทำท่าให้มันล่อแหลมทำไมวะหมอ สภาพของเราสองคนตอนนี้เหมือนผมกำลังโดนไอ้หมอจงยืนนัวเนี่ยอยู่แถวๆซอกคออ่ะครับ ผมยกแขนขึ้นมาแล้วเอาศอกกระทุ้งหน้าท้องมันไปทีนึงจนมันยืนกุมท้องตัวงอนั่นแหละ ผมถึงได้เดินหนีมันเข้าห้อง ปิดไฟเตรียมจะนอน



     

         คุณคงไม่คิดว่าผมจะใจร้ายปล่อยให้เพื่อนนอนหลังแข็งอยู่บนโซฟาจริงๆหรอกนะครับ ?

     

     

         "ปิดทีวี ปิดไฟด้วย พรุ่งนี้กูจะไปเยี่ยมน้องฮุนเจ็ดโมง ฝันดี"

     

         ผ้าห่มหนึ่งผืนกับหมอนอิงหนึ่งใบถูกโยนออกไปตรงบริเวณพรมหน้าโซฟา ปล่อยให้คนผิวสีเข้มคืนงอแงอยู่ตรงนั้นก่อนจะโดนคนตัวเล็กกว่าปิดประใส่หน้าดังปัง



         แน่นอนว่า ที่นอนในคืนนี้ของคิมจงอินก็คือโซฟาหน้าทีวี

         ราตรีสวัสดิ์นะครับทุกคน : )

     

     

    - โปรดติดตามตอนต่อไป -
    130930 edit แก้คำผิด
    ติชมฝมได้นะคะ ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นให้น้า
    ฟิคเรื่องนี้อาจจะเบลอๆไปหน่อย แต่จะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอัพบ่อยๆ และแต่งให้จบ
    ขอพื้นที่เล็กๆในหัวใจให้ฟิคคุณหมอเข้าไปอยู่ในนั้นด้วยนะคะ ไปแล้วน้า จุ้บๆ

    © Tenpoints!
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×