คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : งานเข้า
รวมถึง.... ตัวตนในแบบพิเศษ ที่ผมก็ยังไม่กล้าที่จะเปิดเผยให้ใครได้รู้นับตั้งแต่ม.3 ที่ผมรู้ว่าจิตใจของผมฝักไฝ่ไปในทางใด จนบัดนี้ ปี 3 ผมได้แต่พยายามเข้าใจตัวเอง ปลอบใจตัวเอง เผชิญความโดดเดี่ยวมาตลอด 6 ปี
ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย ของนักศึกษาชายชั้นปีที่ 3 อย่างผมนับว่ามีความสุขตามอัตตภาพ ถ้าไม่นับความเหงา และตัวตนที่ผมเฝ้าปกปิดไว้ ผมเลยหาอะไรทำไปทั่ว ทั้งงานชมรม และจ๊อบพิเศษจากรุ่นพี่ ซึ่งก็พอจะทำให้ผมพอจะลืมความเหงาไปได้
“ เฮ้ย ภู ปีนี้บริษัทพี่จี้เขารับงาน ค่าย Creative teen ที่มี Smart drink เป็น สปอร์นเซอร์อีกแล้วนะ ปีเนี๊ยะ มีทริปไปเชียงใหม่ด้วยนะเฟ้ย เค้านัดประชุมทีมงานกันห้าโมงเย็น และกูก็ใส่ชื่อมึงเข้าไปในทีมงานแล้วด้วย” แก๊ปส่งข่าวให้ผมเร็วจนเกือบไม่ทันตั้งตัว
“แหม จะไม่ถามกูก่อนเลยนะ กูคิวทองนะมึงถ้ากูไปไม่ได้ล่ะ”
“มึงไปได้อยู่แล้วกูรู้ ได้เงิน ได้เที่ยวอย่างเนี๊ยะ โดดเรียนไปมึงก็ยอม”
“เออ ไอ้ห่าเสือกรู้อิก ไปก็ไปวะ” ผมยอมตกลง
ค่าย Creative teen เป็นค่ายที่บริษัท Smart drinks จัดขึ้นมาเป็นปีที่ 2 แล้ว โดยรวบรวมนักเรียนม.ปลายที่ผ่านการคัดเลือกจากโจทย์ท้าทายความคิดสร้างสรรค์และจินตนาการ เด็กนักเรียนชาย หญิง จากทั่วประเทศรวม 80 คน จะได้ประสบการณ์จากการไปทัศนศึกษาตามที่ต่างๆ ตลอด 1 สัปดาห์ และหนึ่งวันก่อนค่ายจะเริ่ม ผมกับแก๊บซึ่งเป็นพี่เลี้ยงในค่ายได้รับมอบหมายให้ไปรอรับน้องๆ ที่สถานนีขนส่งหมอชิต ผมโทรนัดหมายน้องๆ ทั้ง 18 คน ตามรายชื่อที่ได้มาให้มาเจอกันตรงจุดนัดพบ น้องๆ มาจากทั้งภาคเหนือ และภาคอิสาน แต่ละคนก็ทยอยมาเจอผมตั้งแต่สี่โมงครึ่ง กำหนดการของน้องคนสุดท้ายจะมาถึงราวๆ 1 ทุ่ม ระหว่างนี้ผมก็รับหน้าที่พูดคุยแนะนำเรื่องการอยู่ค่ายคร่าวๆ แล้วก็ทำความรู้จักน้องๆ แต่ละคนไปด้วย แก๊ปเอาข้าวกล่องในรถตู้พร้อมกับน้ำมาแจกทุกๆ คน น้องๆ ม.ปลายพวกนี้คุ้นเคยกันง่ายมาก คุยกันอย่างสนุกสนาน กินกันอย่างเอร็ดอร่อยราวกับว่ามาจากโรงเรียนเดียวกัน
ผมมองนาฬิกาอีกทีนี่มันจะทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ยะ ผมเช็คจำนวนน้องๆ ในความรับผิดชอบ พบว่ายังขาดไป 1 คนผมเลยโทรไปตามน้องเขา อาจจะหลงหมอชิตอยู่ก็ได้นะ
“สวัสดีครับ นี่พี่ภูจากค่าย ครีเอทีฟ ทีน นะครับ น้องป๊อบตอนนี้ถึงหมอชิตหรือยังครับ”
“พี่ครับ ผมดีใจมากที่พี่โทรมา รถคันที่ผมนั่งมามันเสียฮะ และปัญหาคือผมไม่มีเงินโทรออก เห็นพนักงานประจำรถบอกว่ารอรถมาเปลี่ยนน่าจะถึงหมอชิตราวๆ สามทุ่มฮะ ผมขอโทษนะฮะ ผมจะได้เข้าค่ายอยู่มั๊ยฮะ ผมเครียดมากเลยฮะ” เสียงของเขาพยายามซ่อนความตื่นตระหนกเอาไว้ที่ปลายสาย
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องตกใจนะครับ ยังไงก็ต้องได้เจอกันที่ค่ายแน่ เดี๋ยวพี่จะโทรหาเป็นระยะนะครับ”
ผมตัดสินใจให้แก๊ปพาน้องๆ ที่มาแล้วขึ้นรถตู้กลับไปที่พักก่อน เพราะตามกำหนดการนั้นเด็กพวกนี้จะต้องถึงโรงแรม ในเวลา 2 ทุ่ม และผมก็น้องคนที่ซวยที่สุดในวันนี้จนกว่าเขาจะถึงเพื่อไปส่งเข้าที่พักด้วยรถแท็กซี่
2.30 น. ผมติดต่อน้องเขาไปอีกครั้ง
“พี่....” น้องเขาคงนึกอยู่
“ภูครับ”
“ฮะ พี่ภู มีรถมาเปลี่ยนแล้วฮะ ตอนนี้ป๊อบอยู่บนรถ แต่แบทจะหมดแล้วด้วยอ่ะฮะ คุยกับแม่นานไปหน่อย แล้วเจอกันที่ ........ ” สัญญาณขาดลง
ซวยที่สุดของวันนี้จริงๆ ป๊อบเอ้ย น่าเวทนานัก แต่ขึ้นรถได้แล้วก็คงปลอดภัยแล้ว และเดี๋ยวก็คงจะถึง ผมโทรไปบอกให้แก๊ปเก็บข้าวต้มโรงแรมไว้ให้น้องมันด้วย และกลับมานั่งภาวนาไม่ให้มันมีเรื่องซวยๆ อีก
ผมเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่มีคนมาสะกิดที่หัวไหล่ การที่คุณเผลอหลับและมีคนไม่รู้จักมาสะกิดที่หมอชิตมันน่าตกใจจริงๆ
“ฮึ้ย ไรวะ” ผมตกใจจนข้ามขั้นตอนการงัวเงียออกไป ภาพตรงหน้าคือเด็กวัยรุ่น หน้าใส แม้ใบหน้าจะพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขาแบกเป้ใบใหญ่และส่งยิ้มให้ผมจากรอยยิ้มนั้นผมอ่านมันออกมาเป็นความหมายได้ว่า รอดตายแล้วเว้ย เอ๊ะนี่ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ย ตบแก้มตัวเองสองที
“พี่ภูใช่ไหมฮะ ผมป๊อบฮะ” ผมสังเกตเห็นแก้มใสๆ ของน้องเขามีสีชมพูระเรื่อ
“อ้าวป๊อบน่ะเอง นี่กี่ทุ่มแล้วเนี่ยะ โทษทีว่ะ พี่เผลอหลับไปหน่อยนึง”
“สามทุ่มจะครึ่งละฮะ” ป๊อบตอบ
“ค่ำแล้ว เพื่อนเขาไปพักผ่อนที่โรงแรมกันแล้ว ป่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยถือของ เราจะไปเรียกแท็กซี่กัน”
ครั้งแรกที่เห็น ผมว่าป๊อบเป็นเด็กวัยรุ่นที่ดูเรียบร้อย แต่ก็มีความสดใสกล้าพูด กล้าแสดงความคิดเห็น ก็ดูจากเวลาที่ผมเล่าเรื่องเพื่อนๆ ที่จะได้เจอเขาจะมีคำถาม หรือแสดงความคิดเห็นตลอด แววตาของเขามีประกาย ฉายแววของความตื่นเต้น การที่เราได้คุยกันบนรถมันทำให้ผมหายง่วงเหงาไปเป็นปลิดทิ้ง
“พี่ภูฮะ อันนี้น้ำเต้านำโชค ของฝากจากภูเรือฮะ” ภูยื่นสิ่งนั้นมาให้ผม
“โอ้โห ให้พี่ตั้งแต่เพิ่งเจอกันบนรถเลยเหรอเนี่ยะ ที่จริงเอาไว้ให้วันจบค่ายก็ได้นะ”
“รับไว้ตอนนี้เลยดีกว่าฮะ เผื่อพี่จะได้โชคดีตลอดค่าย ไม่ดวงซวยเหมือนป๊อบ”
“เออว่ะ ก็ดีเหมือนกันนะ พี่ไม่ยากดวงซวยเหมือน.....ใครบางคนแถวนี้อ่ะ”
แล้วเราก็หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน น้ำเต้าลูกเล็กเท่าฝ่ามือ ของที่ระลึกจากจังหวัดเลย เป็นของฝากที่ผมรู้สึกเซอร์ไพร้ส์มากในวันนี้
ความคิดเห็น