คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : part>>2 เมืองไทยลันลาล้า
“อ้า-----ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ”ฮันกยองนั่งลงที่ริมถนนแห่งหนึ่งย่านชุมชนในกรุงเทพฯ
“เอาเถอะน่า.....เดี๋ยวไปถึงที่พักของพวกเราก็หายแล้ว”คิบอมดันตัวฮันกยองให้ลุกขึ้นมาแล้วหันไปเห็นสมาชิกคนหนึ่งกำลังวิ่งไปกลางถนนเพื่อโบกรถอยู่พอดี
“เฮ้ยๆๆๆๆๆชินดงๆๆๆๆๆกลับม้ากลับมาๆๆๆ”คิบอมวิ่งไปคว้าเอวชินดงเพื่อให้กลับเข้ามา
“นายไปทำบ้าอะไรตรงนั้นน่ะ??”คิบอมพูดแล้วปาดเหงื่อเม็ดเป้งบนใบหน้า
“แค่กๆ”เหงื่อของคิบอมถูกปัดด้วยแรงมหาศาลทำให้ไปเข้าปากชินดงพอดี
“ก็ฉันอยากไปถึงที่พักเร็วๆจะได้ไปนอนซะที ฉันไม่ได้นอนมา 5 ชั่วโมงแล้วนะ”
“แล้วทำไมตอนอยู่บนเครื่องบินนายไม่นอน”
“ก็ชินดงเอาแต่กินนี่นา”ซองมินพูดก่อนดื่มน้ำสตรอว์เบอร์รี่
“นั่นไงๆแท็กซี่ๆๆๆ”ทึกกี้วิ่งไปโบกแท็กซี่ที่วิ่งตามกันมา 5 คัน สมาชิกที่เหลืออีก14คนจึงวิ่งตามไป ถ้าสังเกตดีๆจะเห้นว่าหน้าตาคนขับดูกลัวพวกเจามากกว่าที่พวกเขากลัวรถชนเสียอีก
“ไปที่คอนโด*****ครับ”ฮันกยองวิ่งไปหาแท็กซี่คันที่สอง ที่หน้าตาดูจีนที่สุดแล้วพูดภาษาจีนใส่ไปทำเอาสมาชิกคนอื่นมึนงง แล้วคนขับคนนั้นก็เข้าใจโดยเร็ว จึงเดินลงมาบอกอีก 4 คันว่าจะไปที่ไหน(พวกเขาช่างเก่งจริงๆ-ความในใจของคนขับคนนั้น,ใช่แล้ว หน้าตาก็หล่อเหลา-คนขับคนที่สอง,ใช่แล้วค่ะ หล่อมากมาย-ผู้แต่ง)
ผ่านไป 20นาที พวกเขาก็ถึงที่หมายโดยปลอดภัยและครบสามสิบสองประการ
“นั่นไง คอนโด”ชินดงเป็นคนวิ่งไปคนแรก แล้วที่สมาชิกคนอื่นๆที่กระหายน้ำและเหนื่อยเต็มที่ก็วิ่งตามๆกันไป
“ตายแล้วหนุ่มๆสมัยนี้หาเรื่องกันบ่อยจังเลยนะ”คุณป้าขายขนมครกพูดขึ้นกับลูกค้าคนหนึ่ง
“อ้าห์-ถึงซะทีนะ”ด๊องเดินเข้าไปที่เคาเตอร์เพื่อขอกุญแจ พอได้กุญแจมาเขาก็นำเพื่อนๆรีบวิ่งขึ้นลิฟท์ไปทันที ทั้ง13คนได้เบียดเสียดกันลงไปในลิฟท์อย่างทรมานก่อนที่จะกดปุ่มปิด ทันใดนั้นเอง
“ขอโทษนะคะ ขอไปด้วยค่ะ”พิ้งค์ สาวน้อยวัย 15 ปีเอามือยื่นไประหว่างประตู ทำให้ประตูเปิดออก เมื่อเธอพบกับจำนวนคนที่อยู่ในลืฟท์แล้วเธอถึงกับถอยกรูดออกมาทันที
“//คุณไปด้วยกันก็ได้นะครับ//”ด๊องพูดเป็นภาษาอังกฤษก่อนที่จะกดปุ่มเปิด
“//ขอบคุณค่ะ//”เธอเดินเข้าไปในลิฟท์ทุกคนต่างพากันเบียดเข้ากันไปด้านในเพื่อให้เธอยืนด้านนอก
“//ไม่ทราบว่าจะไปชั้นไหนครับ?//”
“ชั้น 10 ค่ะ”พิ้งมองหน้าด้องแล้วก้มหน้ามองพื้นด้วยอาการเขินอาย
“ปู้ดดดดดดดดดดด”เสียงลมเหมือนลูกโป่งแตกได้ดังมาจากด้านในสุดของลิฟท์
“ใครอ่ะ?”เยซองพูดแล้วบีบจมูกของตัวเอง
“แหะๆ ฉันเอง”ชินดงพูดก่อนจะทำหน้าอายๆแล้วมองหน้าพิ้ง
“//ขอโทษนะครับ//”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันพูดเกาหลีได้.....แล้วพวกคุณก็พักอยู่ที่นี่เหรอคะ ?”
“เอ่อ....ครับ...นี่ไงชั้นสิบแล้ว”รยอวุคพูดขึ้นมาก่อนที่เสียงเปิดประตูลิฟท์จะดังขึ้น
“ขอบคุณค่ะ”พิ้งมองหน้าหนุ่มๆทั้ง 13 คนก่อนจะเดินออกมา
“นี่แล้วเราพักกันที่ชั้นนี้ไม่ใช่เหรอ?”เยซองถามด๊อง
“เออเนอะ มันก็จริง—ไปกันเพื่อนๆไปกันเลย”
“เย้”สมาชิกที่ยืนเบียดเสียดกรูกันออกมาทีละคนๆจนครบ13คนแล้วทั้งสอบสามคนค่อยๆเดินไปตามทางเดิน
“ห้อง702,703,704,705,707,708”
“ห้องละ 2 คนเหรอ....”ซีวอนมองหน้าทึกกี้ที่เพิ่งร่ายห้องไป
“นี่ไงห้อง702....ฉันขออยู่ห้องนี้นะ”เยซองคว้ามือรยอวุคแล้วเดินเข้าห้องไป
“งั้นห้อง703ฉันจะอยู่ล่ะกัน”ซินพูดแล้วเดินไปคนเดียว
“นี่ แล้วเธอไม่คิดจะเอาคนอื่นไปอยู่ด้วยเลยเหรอ?”ทึกกี้พูดแล้วมองหน้าอย่างงงๆ
“งั้นนายก็มาล่ะกันฉันไปล่ะ”ซินถอดเสื้อนอกออกก่อนเดินเข้าห้องไป พร้อมเสียงตะโกนออกมาว่า “โอ้ยยยยยยร้อนจริงโฟ้ยยยยย”
“ห้อง704ไม่มีคนเหรอ งั้นฉันไปนะเพื่อนๆ”ซีวอนกับฮันกยองเดินเข้าไปพร้อมกัน
“งั้นก็ห้อง705-------ชั้นกับซองมินนะ”ชินดงลากซองมินที่ยืนเหม่อมองพรมอยู่เข้าไปในห้อง
“ว้าววววววว มาเล่นกันให้สนุกไปเลย”ชินดงวิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง จนคิบอมคิดว่าคนข้างห้องเขาไม่ว่าหรือไง
“ห้อง706..มีคนอยู่นี่นางั้นก็เป็น707ใครจะอยู่ดีน้ออออ”ฮยอกแจกับด๊องเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเล
“ห้อง707......มันก็เหลืออยู่เท่านี้....”คังอินกับคิบอมและคยุเดินเข้าไปกันทีละคน
ความคิดเห็น