คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 งานแต่งไร้รัก
บทที่ 1
“ฉันไม่ได้ชอบนายสักหน่อย!!!!!!!” คำพูดที่ฉันมักจะพูดอยู่บ่อยๆ นายรู้ไหมว่าในใจของฉันมันตรงกันข้ามกัน ขอโทษนะที่ฉันเอาแต่ใจ ขอโทษที่ฉันงี่เง่าแถมยังขี้แย ขอโทษนะ แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็รักนาย ถึงจะบอกความจริงกับนายตอนนี้มันก็คงจะสายไปสินะ
“ฉันจะแต่งงานกับเล็น ขอโทษนะกุมิ ที่จริงแล้วฉันก็เคยชอบเธอนะ..” เสียงคำพูดสุดท้ายของนายยังคงฝังอยู่ในใจตลอดมา ทำไมนายถึงไม่ให้โอกาสฉันบ้างล่ะ
.
.
.
“กุมิจังได้แล้วเวลาแล้วนะจ๊ะ” เสียงของแม่เปิดประตูเขามาในห้องแต่งตัว
“ค่ะ แม่..” วันนี้คงเป็นวันที่ฉันเจ็บปวดมากที่สุด แต่ก็เป็นวันเดียวที่ฉันจะได้ทดแทนคุณขอคุณพ่อกับคุณแม่ ด้วยกันแต่งงานกับลูกชายคนโตของตระกูลคู่ค้าใหญ่ทางธุรกิจของพ่อ
“กุมิ วันนี้ลูกสาวของพ่อสวยที่สุดเลย เจ้าบ่าวของลูกกำลังรออยู่นะ” คุณพ่อยิ้มให้ฉัน เมื่อฉันเดินไปถึงที่ลานพิธี
“ค่ะ คุณพ่อ” ฉันตอบรับพร้อมกับยิ้มบางๆ ก่อนที่จะควงแขนคุณพ่อเดินไปยังแท่นพิธีตามธรรมเนียม
“ทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงขายตัวเลยนิ” เสียงกระซิบเบาๆดังขึ้นข้างหูของฉันขณะที่ยืนอยู่หน้าแท่นพิธี นี่มันอะไรกัน ไม่ต้องสงสัยหรอกว่ามันเป็นเสียงของใคร มันก็คือเสียงของเจ้าบ่าวของฉันยังไงล่ะ เขาคงเกลียดฉันมากสินะ
“คุณ ฮัตสึเนะ มิคุโอะ คุณยินดีจะรับคุณกุมิ เมกพอยด์ เป็นภรรยาหรือไม่” เสียงของบาทหลวงดังขึ้นภายในโบสถ์สีขาว
“รับครับ” เสียงของเขาขานรับขึ้น
“แล้วคุณ กุมิ เมกพอยด์ คุณยินดีจะรับคุณฮัตสึเนะ มิคุโอะ เป็นสามีหรือไม่”
“รับค่ะ” ฉันไม่เคยฝืนตัวเองถึงขนาดนี้เลย ทำไมถึงอยากร้องไห้กันนะ
“งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาขอให้เจ้าบ่าวกับเจ้าสาว...”
“ถ้าจูบล่ะก็ผมไม่จูบกับยัยนี่เด็ดขาด” มิคุโอะพูดแทรกขึ้นขณะที่บาทหลวงยังพูดไม่ทันจบ เขาทำท่าทางไม่พอใจก่อนเดินออกไปจากพิธี
“ดูสิเธอแบบนี้แสดงว่าไม่ได้รักกันจริงๆสินะ” “แหม ไม่รู้อะไรนังนี่ก็แค่ใช่ตัวเองแลกกับหุ้นทางธุรกิจของครอบครัวเท่านั้นแหละย่ะ” “น่าสงสารมิคุโอะนะที่ต้องมาแต่งงานกับคนแบบนี้” เสียงกระซิบกระซาบกันภายในโบสถ์เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ มันเจ็บปวดเหลือเกิน
“กุมิเธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ขณะที่ฉันกำลังจะร้องไห้ออกมา เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเรียกฉันด้วยความห่วงใย
“ไคโตะ ฉันไม่เป็นไร” ฉันเงยหน้าขึ้นตอบรับเขา ชิอน ไคโตะ ผู้ชายคนเดียวที่ฉันแอบรักมาตลอด แต่เพราะฉันมันโง่เอง ที่ปล่อยเขาให้หลุดมือไปอย่างไม่รู้ตัว
“ดีแล้วล่ะที่เธอไม่เป็นอะไร มิคุโอะก็ทำเกินไปจริงๆนั้นแหละ เข้าไปพักในห้องก่อนเถอะ” ไคโตะหันมายิ้มให้ฉันก่อนที่จะจูงมือฉันไปยังห้องพัก
“งั้นเดี๋ยวผมจะไปคุยกับพี่มิคุโอะให้นะครับ” เสียงใสๆของเด็กผู้ชายผมสีเหลืองทองที่เดินตามติดไคโตะแจดังขึ้น เขามีชื่อว่าเล็น เป็นคนที่ฉันเกลียดมากที่สุดเลยล่ะ
“อ่าฝากด้วยนะเล็น แล้วก็อย่าไปพูดยั่วโมโหมิคุโอะเข้าล่ะ” ไคโตะหันไปยิ้มให้เล็นพร้อมกับลูบหัวเล็นเบาๆ ทำไมคนที่นายมอบรอยยิ้มนั้นให้ถึงไม่ใช่ฉันกันล่ะ
“งั้นผมไปก่อนนะฮะ” เล็นคุงรีบวิ่งออกไปตามหามิคุโอะที่หายไประหว่างงานแต่ง ดีล่ะทีนี้ไคโตะก็จะได้อยู่กับฉันแค่ 2คน
“นี่ไคโตะเรื่องตอนนั้นนะ...” ฉันจับแขนเสื้อของไคโตะแน่น
“ยังไงก็ขอโทษด้วยนะที่ฉันตอบรับความรู้สึกของเธอไม่ได้ เพราะตอนนี้ให้ใจของฉันมีเพียงแค่เล็นคนเดียว” ทำไมกันนะคำพูดของนายทุกคำที่พูดมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แถมยังไม่สามารถลบมันออกจากความทรงจำได้อีกด้วย ฉันเกลียดนายที่สุด แต่ก็รักนายที่สุดเหมือนกัน
“ทำไมล่ะ ทั้งๆที่นายเคยบอกว่าชอบฉัน” ฉันเงยหน้าขึ้นถามไคโตะ
“ฉันชอบเธอแบบพี่น้อง ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นขอโทษจริงๆ” ไคดตะก้มหน้าเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ ถ้านายคิดกับฉันแค่พี่น้อง แล้วทำไมหน้าถึงได้เศร้าใจนักล่ะ
“แต่ฉันรักนายนะ ถึงแม้นายจะรักเล็นเถอะ ไคโตะ ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย” ฉันพยายามกั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ กุมิ เมกพอยด์ ไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่ายๆสักหน่อย
“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเข้าใจผิดนะ มิคุโอะถึงเขาจะนิสัยไม่ค่อยจะเป็นมิตรกับใคร แต่เขาก็เป็นคนดี ฉันเชื่อว่าถ้าเธอยอมเปิดใจรับเขา เธอต้องรักเขามากแน่ๆ” ไคโตะ พูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน มันไม่มีวันเป็นแบบที่เขาพูดหรอกในเมื่อมิคุโอะก็ไม่ได้รักฉันเหมือนกัน
“ฉันเป็นห่วงเล็น ฉันขอตัวก่อนนะกุมิ ขอโทษด้วยจริงๆ”
ไคโตะพูดพร้อมกับสะบัดแขนฉันออกแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งแนไว้กับความว่างเปล่า และความเหงาที่มันคืบคลานเข้ามาอยู่ข้างกายของฉัน
“ทำไม ทุกคนต่างก็ทิ้งฉันไปกันนะ” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับบ้านดีกว่า ถึงแม้ว่าจะโดนดุเพราะไม่ได้อยู่ร่วมงานเลี้ยงก็เถอะ มิคุโอะก็คงไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงเหมือนกันนั้นแหละ
.
.
.
บรื้นนนนนนนนนนน!!!!!!!
เสียงของรถที่ขับแล่นลงจากบ้านพักต่างอากาศที่ตอนนี้ใช่เป็นสถานที่จัดพิธีแต่งงานของฉัน มุ่งสู่คฤหาสน์ริมทะเล ฉันชอบที่นั่นมากกว่าอีก มันเป็นสถานที่ที่มีเพียงฉันกับไคโตะแล้วก็..เล็น เท่านั้นที่รู้ เมื่อก่อนเรา 3คนสนิทกันมาก เล็นเป็นลูกบุญธรรมที่พ่อของไคโตะรับมาเลี้ยง ฉันรักเขาเหมือนน้องแท้ๆของฉัน แต่ตอนนี้กลับเกลียด เกลียดที่สุดในชีวิต คฤหาสน์หลังนั้นก็เหมือนกัน เพราะเล็นบอกว่าชอบ ฉันกับไคโตะเลยช่วยกันเก็บเงินและซื้อมันมาอย่างลับๆ เพื่อที่ใช่เป็นสถานที่ซ่อนตัวเวลาเบื่อคนที่บ้าน หึ..ไม่คิดเลยว่าฉันยังต้องใช่ที่นี้เป็นที่ซ่อนอีกครั้ง
“มิคุ ระวัง!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาวผมแกะสีฟ้าที่ยืนขวางถนนอยู่ ไม่นะ!!!!
เอิ๊ยดด!!! โครม!!!!!!!!!!!!!!!!
รถของฉันหักหลบลงข้างทาง พุ่งชนกับต้นไม้อย่างจัง เจ็บจังเลย อ่า..ตอนนี้เลือดคงไหลท่วมทั้งตัวเลยสินะ ลืมตาไม่ขึ้นเลย มันเจ็บมากเหลือเกิน ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตายตอนนี้ สติของฉันเริ่มไม่รับรู้อะไรแล้วสิ ทุกอย่างมืดลงทุกที ไคโตะ นายอยู่ที่ไหนกันนะ....
ความคิดเห็น