ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I : Why medicine ?
สวัสดีน้องๆ ที่้เข้ามาอ่านนะ
พี่ชื่อ "แอร์" เป็นเด็ก ม.6 โรงเรียนประจำจังหวัดในภาคใต้แห่งหนึ่ง คือ จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้อ่ะ คือพี่อยากทำไดอารีบันทึกชีวิต ม.6 ส่งต่อให้น้องรหัส ของพี่ที่โรงเรียน แต่พี่คิดว่า ถ้าพี่มาแชร์ประสบการณ์ในนี้ อาจจะมีน้องๆบางคนได้ประโยชน์มากกว่าอ่ะ รวมถึงพี่ก็ทำความฝันของพี่เกือบจะสำเร็จแล้ว พี่ก็เลยตัดสินใจเขียนบทความนี้ขึ้นมา�
น้องๆก็คงจะรู้แล้วใช่มั้ยล่ะ ตามบทความเลย คือพี่อยากเข้า "คณะแพทยศาสตร์" ��
จริงๆ พี่เริ่มรู้สึกอยากเข้าแพทย์ตั้งแต่ตอนขึ้น ม.4 อ่ะ ก่อนหน้านั้น พี่ก็เหมือนเด็กทั่วไปแหละ คือเปลี่ยนความฝันไปเรื่อยๆ บางทีอยากเป็น นักวิทยาศาสตร์ เพราะเท่หฺ์ดี หรือบางทีอยากเป็นผู้พิพากษาไรเงี้ย หนักสุดคือพี่เคยคิดอยากเป็นนักโบราณคดีด้วยอ่ะน้อง�
ตอนสมัยประถม พี่เรียนอยู่ในโรงเรียนประจำอำเภออ่ะน้อง ตอนนั้นน่ะ พี่ก็ได้คะแนนที่ 1 ของโรงเรียนตลอดอ่ะ (เพราะเด็กมันน้อย) มันก็เลยทำให้เรารู้สึกว่าเราเก่งไรเงี้ย เวลาเรียนก็เลยชิว แต่พอพี่มาเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดตอน ม.1 มันไม่ใช่ไง รอบตัวมีแต่เพื่อนเก่งๆ คือพี่อยู่ห้องคิงด้วยไรงี้ จากทีเมื่อก่อนเป็นที่ 1 ของโรงเรียน กลายเป็นที่เกือบสุดท้ายในห้องอ่ะ มันก็รู้สึกกดดันมาก เกรดเทอมแรกก็ต่ำ พี่เลยเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วนะ เราจะเอื่อยเฉื่อยแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว พี่ก็เริ่มแอกทีฟขึ้นมา จนในที่สุดตอน ม.3 พี่ก็ได้ 4.00 ครั้งแรกในชีวิต ม.ต้น พี่ดีใจมาก แล้วก็คิดว่า 'นี่ไง ถ้าเราตั้งใจจะทำมันก็ทำได้'�
แต่บังเอิญว่า ตอนม.ต้นอ่ะ พี่จะถนัดพวกวิชาแบบ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษอ่ะ คือความคิดของพี่ในตอนนั้น คือจะไปทางสายศิลป์อย่างเดียวเลย ตอนนั้นพี่อยากเข้า ม.4 ที่เตรียมอุดม สายศิลป์-สเปนอ่ะ แต่แม่พี่บอกว่า เรียนสายวิทย์ไปก่อนมั้ยแล้วแบบ ตอนม.6 ค่อยเลือกจริงจังไรงี้ คือพวกวิทย์-เลขพี่ก็ไม่ได้แย่ไง พี่เลยตัดสินใจว่า เอาวะ จะเรียนสายวิทย์ พอจบ ม.3 พี่ก็ไปสอบเป็นโครงการห้องเรียนวิทยาศาสตร์ของ สพฐ.อ่ะ ที่โรงเรียนของพี่ แล้วพี่ก็ติดมา ได้คะแนนรวมที่ 1 ด้วยอ่ะ ฟลุคมากๆๆๆ �ในใจพี่เลยเริ่มคิดว่า เอ๊ะ หรือว่าพี่จะไปทางวิทย์จริงๆ
พอมาเรียนม.4อ่ะน้อง ได้มาเรียนพวกชีวะ เคมีไรเงี้ย คือพี่ชอบมาก (แต่พี่เกลียดฟิสิกส์) พี่ก็เลยคิดว่า พี่จะมาทางสายวิทย์จริงจังแล้ว คือตอนนั้น รุ่นพี่ม.6ที่เก่งๆเค้าก็จะเข้าแพทย์กันส่วนใหญ่ พี่ก็เลยอยากเข้าแพทย์บ้าง แล้วพ่อพี่ก็ไม่ค่อยสบายอ่ะ แล้ววงศาคณาญาติพี่ก็ไม่มีใครเป็นหมอ มันก็เลยเกิดความรู้สึกว่า พี่จะต้องเข้าคณะแพทย์ให้ได้ แต่ตอนนั้น ยังไม่รู้เลยว่า จะต้องเตรียมตัวยังไง
ชีวิตม.ปลายโรงเรียนของพี่ พี่คิดว่าดีอ่ะ คือตั้งแต่ม.4 ม.5 คือการบ้านมันเยอะมากไง ก็ทำจนถึงตี1 ตี2 มันจะฝึกให้เราถึก แล้วก็ทำให้เรามีวินัยด้วย (ตอนหลังจะมีประโยชน์มากสำหรับการอ่านหนังสือสอบ) แล้วพี่ก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น พยายามประคองเกรด จน ม.4เทอม1 พี่ได้ 4 ทุกวิชา ยกเว้นอังกฤษเพิ่มเติม พี่เฟลมาก เพราะเป็นวิชาถนัดด้วยไง คือถ้าไม่ได้ ฟิสิกส์ เลข ไรเงี้ยมันก็โอเค เพราะพี่ไม่ค่อยชอบ แต่ก็พยายามตั้งใจเรียนต่อไป ยังไม่ได้โฟกัสอ่านหนังสือเพื่อสอบเอนท์ไรงี้เลย
พอ ม.5 พี่ก็อ่านหนังสือเพื่อสอบมากขึ้น คือมีไปเรียนกวดวิชาด้วย ชีวิตพี่ดูมี step ใช่มั้ยล่ะ น้องคงคิดว่า เริ่มอ่านตั้งแต่ม.5 พี่คงอ่านทันสบาย ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย คือพี่เพิ่งรู้ตัวตอนขึ้นม.6 ว่า ที่พี่อ่านไป มันไม่ได้อะไรเลย คือมันอ่านไม่ตรงจุดอ่ะ�
สิ่งที่พี่ต้องการจะสื่อก็คือ การอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอ่ะมันต้องมีการวางแผนนะน้อง ไม่ใช่คิดอยากจะอ่านอะไรก็อ่าน เดี๋ยวพี่จะบอกน้องทีหลังว่าพี่มีการวางแผนยังไง แล้วก็ต้องโฟกัสให้ตรงจุดด้วย เช่น น้องจะเข้าหมอ น้องไม่ได้จะเข้าอักษร น้องไม่ต้องอ่านภาษาไทย แบบเจาะลึกถึงรากเหง้าวรรณคดีก็ได้ อ่านแค่พอสำหรับการสอบก็พอ ไม่อย่างงั้น น้องไม่มีทางอ่านทันหรอก
เอาคร่าวๆก่อนนะ น้องจะได้รู้จักพี่มากขึ้น (นิดนึง ^^) ก็อยากให้น้องตั้งเป้าหมายตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วเดินหน้าให้เต็มกำลัง ไม่มีอะไรที่น้องทำไม่ได้หรอกนะ ดูอย่างพี่สิ ตอนม.1 เกือบบ๊วยของห้อง ก็มาถึงจุดนี้ได้ อย่ายอมแพ้!
จำไว้ : Dream high, try hard !!�
พี่ชื่อ "แอร์" เป็นเด็ก ม.6 โรงเรียนประจำจังหวัดในภาคใต้แห่งหนึ่ง คือ จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้อ่ะ คือพี่อยากทำไดอารีบันทึกชีวิต ม.6 ส่งต่อให้น้องรหัส ของพี่ที่โรงเรียน แต่พี่คิดว่า ถ้าพี่มาแชร์ประสบการณ์ในนี้ อาจจะมีน้องๆบางคนได้ประโยชน์มากกว่าอ่ะ รวมถึงพี่ก็ทำความฝันของพี่เกือบจะสำเร็จแล้ว พี่ก็เลยตัดสินใจเขียนบทความนี้ขึ้นมา�
น้องๆก็คงจะรู้แล้วใช่มั้ยล่ะ ตามบทความเลย คือพี่อยากเข้า "คณะแพทยศาสตร์" ��
จริงๆ พี่เริ่มรู้สึกอยากเข้าแพทย์ตั้งแต่ตอนขึ้น ม.4 อ่ะ ก่อนหน้านั้น พี่ก็เหมือนเด็กทั่วไปแหละ คือเปลี่ยนความฝันไปเรื่อยๆ บางทีอยากเป็น นักวิทยาศาสตร์ เพราะเท่หฺ์ดี หรือบางทีอยากเป็นผู้พิพากษาไรเงี้ย หนักสุดคือพี่เคยคิดอยากเป็นนักโบราณคดีด้วยอ่ะน้อง�
ตอนสมัยประถม พี่เรียนอยู่ในโรงเรียนประจำอำเภออ่ะน้อง ตอนนั้นน่ะ พี่ก็ได้คะแนนที่ 1 ของโรงเรียนตลอดอ่ะ (เพราะเด็กมันน้อย) มันก็เลยทำให้เรารู้สึกว่าเราเก่งไรเงี้ย เวลาเรียนก็เลยชิว แต่พอพี่มาเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดตอน ม.1 มันไม่ใช่ไง รอบตัวมีแต่เพื่อนเก่งๆ คือพี่อยู่ห้องคิงด้วยไรงี้ จากทีเมื่อก่อนเป็นที่ 1 ของโรงเรียน กลายเป็นที่เกือบสุดท้ายในห้องอ่ะ มันก็รู้สึกกดดันมาก เกรดเทอมแรกก็ต่ำ พี่เลยเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้วนะ เราจะเอื่อยเฉื่อยแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว พี่ก็เริ่มแอกทีฟขึ้นมา จนในที่สุดตอน ม.3 พี่ก็ได้ 4.00 ครั้งแรกในชีวิต ม.ต้น พี่ดีใจมาก แล้วก็คิดว่า 'นี่ไง ถ้าเราตั้งใจจะทำมันก็ทำได้'�
แต่บังเอิญว่า ตอนม.ต้นอ่ะ พี่จะถนัดพวกวิชาแบบ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษอ่ะ คือความคิดของพี่ในตอนนั้น คือจะไปทางสายศิลป์อย่างเดียวเลย ตอนนั้นพี่อยากเข้า ม.4 ที่เตรียมอุดม สายศิลป์-สเปนอ่ะ แต่แม่พี่บอกว่า เรียนสายวิทย์ไปก่อนมั้ยแล้วแบบ ตอนม.6 ค่อยเลือกจริงจังไรงี้ คือพวกวิทย์-เลขพี่ก็ไม่ได้แย่ไง พี่เลยตัดสินใจว่า เอาวะ จะเรียนสายวิทย์ พอจบ ม.3 พี่ก็ไปสอบเป็นโครงการห้องเรียนวิทยาศาสตร์ของ สพฐ.อ่ะ ที่โรงเรียนของพี่ แล้วพี่ก็ติดมา ได้คะแนนรวมที่ 1 ด้วยอ่ะ ฟลุคมากๆๆๆ �ในใจพี่เลยเริ่มคิดว่า เอ๊ะ หรือว่าพี่จะไปทางวิทย์จริงๆ
พอมาเรียนม.4อ่ะน้อง ได้มาเรียนพวกชีวะ เคมีไรเงี้ย คือพี่ชอบมาก (แต่พี่เกลียดฟิสิกส์) พี่ก็เลยคิดว่า พี่จะมาทางสายวิทย์จริงจังแล้ว คือตอนนั้น รุ่นพี่ม.6ที่เก่งๆเค้าก็จะเข้าแพทย์กันส่วนใหญ่ พี่ก็เลยอยากเข้าแพทย์บ้าง แล้วพ่อพี่ก็ไม่ค่อยสบายอ่ะ แล้ววงศาคณาญาติพี่ก็ไม่มีใครเป็นหมอ มันก็เลยเกิดความรู้สึกว่า พี่จะต้องเข้าคณะแพทย์ให้ได้ แต่ตอนนั้น ยังไม่รู้เลยว่า จะต้องเตรียมตัวยังไง
ชีวิตม.ปลายโรงเรียนของพี่ พี่คิดว่าดีอ่ะ คือตั้งแต่ม.4 ม.5 คือการบ้านมันเยอะมากไง ก็ทำจนถึงตี1 ตี2 มันจะฝึกให้เราถึก แล้วก็ทำให้เรามีวินัยด้วย (ตอนหลังจะมีประโยชน์มากสำหรับการอ่านหนังสือสอบ) แล้วพี่ก็ตั้งใจเรียนมากขึ้น พยายามประคองเกรด จน ม.4เทอม1 พี่ได้ 4 ทุกวิชา ยกเว้นอังกฤษเพิ่มเติม พี่เฟลมาก เพราะเป็นวิชาถนัดด้วยไง คือถ้าไม่ได้ ฟิสิกส์ เลข ไรเงี้ยมันก็โอเค เพราะพี่ไม่ค่อยชอบ แต่ก็พยายามตั้งใจเรียนต่อไป ยังไม่ได้โฟกัสอ่านหนังสือเพื่อสอบเอนท์ไรงี้เลย
พอ ม.5 พี่ก็อ่านหนังสือเพื่อสอบมากขึ้น คือมีไปเรียนกวดวิชาด้วย ชีวิตพี่ดูมี step ใช่มั้ยล่ะ น้องคงคิดว่า เริ่มอ่านตั้งแต่ม.5 พี่คงอ่านทันสบาย ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย คือพี่เพิ่งรู้ตัวตอนขึ้นม.6 ว่า ที่พี่อ่านไป มันไม่ได้อะไรเลย คือมันอ่านไม่ตรงจุดอ่ะ�
สิ่งที่พี่ต้องการจะสื่อก็คือ การอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยอ่ะมันต้องมีการวางแผนนะน้อง ไม่ใช่คิดอยากจะอ่านอะไรก็อ่าน เดี๋ยวพี่จะบอกน้องทีหลังว่าพี่มีการวางแผนยังไง แล้วก็ต้องโฟกัสให้ตรงจุดด้วย เช่น น้องจะเข้าหมอ น้องไม่ได้จะเข้าอักษร น้องไม่ต้องอ่านภาษาไทย แบบเจาะลึกถึงรากเหง้าวรรณคดีก็ได้ อ่านแค่พอสำหรับการสอบก็พอ ไม่อย่างงั้น น้องไม่มีทางอ่านทันหรอก
เอาคร่าวๆก่อนนะ น้องจะได้รู้จักพี่มากขึ้น (นิดนึง ^^) ก็อยากให้น้องตั้งเป้าหมายตั้งแต่เนิ่นๆ แล้วเดินหน้าให้เต็มกำลัง ไม่มีอะไรที่น้องทำไม่ได้หรอกนะ ดูอย่างพี่สิ ตอนม.1 เกือบบ๊วยของห้อง ก็มาถึงจุดนี้ได้ อย่ายอมแพ้!
จำไว้ : Dream high, try hard !!�
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น