[Fic Collection] My Matter of Interest

ลำดับตอนที่ #2 : [Fic/SMTM3] Hands (Giriboy/Iron)

[OS] Hands
Pairing : Giriboy/Iron (ไม่ได้อ่านผิดหรอก)
Rate : M (?)
warining : เขียนฟลัฟมาทั้งชีวิต

*****

ฮงชียองเป็นคนนิ้วสวย

ตอนแรกเขาก็ไม่ทันสังเกตหรอก มัวแต่มองหน้าอีกฝ่ายมากกว่า
จนกระทั่งวันที่อยู่ในห้องซ้อมด้วยกัน
สายตาที่คอยแต่มองหน้า เลื่อนมามองมือที่กุมไมค์บนขาตั้งอยู่
ชียองนิ้วยาว... ออกจะยาวผิดธรรมดาด้วยซ้ำ
ยามเจ้าตัวปล่อยอารมณ์ไปกับเสียงเพลง มือนึงกำไมค์จนชื้นเหงื่อต้องผ่อนแล้วกำใหม่
อีกมือไล่นิ้วไปตามความยาวของขาตั้งไมค์แบบไม่รู้ตัว

จองฮอนชอลกลืนน้ำลาย
แว่บนึงอดคิดไม่ได้ว่าหากเปลี่ยนขาตั้งไมค์นั้นเป็นตัวเขาจะเป็นอย่างไร

*****

ตอนแรกเขาคิดว่ามันจะเป็นเพียงความคิดชั่ววูบ
แต่พอรู้ตัวอีกที นอกจากหน้าของอีกฝ่ายที่เขาลอบมองบ่อยๆก็เพิ่มเป็นมองนิ้วของอีกฝ่ายขึ้นมาด้วย

ไม่ว่าจะกดโทรศัพท์ หยิบบุหรี่ จุดไฟแช็ก หรือเสยผม
ฮอนชอลก็จะเผลอมองตามมือสวยๆคู่นั้นไปทุกที

วันนึงหลังจากที่ซ้อมแสดงเสร็จ ชียองก็ยื่นขวดน้ำเย็นมาให้เขาหวังแก้กระหาย
นิ้วเรียวยาวกุมรอบขวดน้ำเย็นที่สัมผัสอากาศร้อนจนความเย็นเกิดควบแน่นเป็นหยดน้ำเกาะผิวขวด
ฮอนชอลรับขวดมา สายตามองตามคราบน้ำที่อยู่ตามร่องนิ้วและฝ่ามือของอีกฝ่าย

คืนนั้น
ฮอนชอลพยายามทำให้ตัวเองยุ่งและหาเรื่องอื่นมาให้คิดมากสุด
เพราะเมื่อใดที่สมองโล่ง เขาจะหวนคิดถึงนิ้วของฮงชียอง
และอดจะรับรู้ถึงความร้อนวูบบริเวณอวัยวะตรงหว่างขาไม่ได้

*****

“คิดอะไรอยู่”

 ฮงชียองเอนหลังพิงกำแพงในตรอกด้านหลังผับก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นสูบ วันนี้ทีมของเขาชวนกันมากินเหล้าด้วยกัน แต่จู่ๆเจ้าตัวก็บ่นว่าอยากสูบบุหรี่และปวดหูกับเสียงข้างในเลยลากเขาออกมาเป็นเพื่อน
“หืม” ฮอนชอลเลิกคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายถามถึงอะไร สายตาเผลอมองนิ้วอีกฝ่ายที่คีบบุหรี่จรดปาก
ฮงชียองยิ้ม
“นี่ไง นายมองมือฉันแล้วคิดอะไรอยู่”

ฮอนชอลผงะ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะดูออก แต่ยังไม่ทันจะได้ปฏิเสธหรืออธิบาย ชียองก็ขยี้บุหรี่กับกำแพง ทิ้งลงพื้นแล้วเดินมาชิดตัวเขา
“ทำไมเหรอ” กลิ่นบุหรี่เจือกลิ่นมินต์ในลมหายใจของอีกฝ่ายสัมผัสจมูก ฮอนชอลขยับตัวจะหนี แต่นิ้วเรียวที่เขาเฝ้ามองมาตลอดกลับหยุดเขาไว้ด้วยการวางทาบบนแผ่นอก ชียองลากเล็บยาวเขี่ยผิวหนังที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างของเขา ฮอนชอลกลั้นหายใจแล้วมองตามมือ
“นายยังไม่ตอบฉันเลย จองฮอนชอล นายมองมือฉันแล้วคิดอะไร”

มืออีกข้างของอีกฝ่ายล้วงเข้ามาใต้เสื้อแล้วลากสัมผัสไปตามผิวหนัง วนเวียนอยู่บริเวณหน้าท้อง ฮอนชอลอยากผลักอีกฝ่ายออก อยากตะโกนใส่ว่าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแล้วไปจากที่ตรงนี้
แต่ทำไมได้

เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะทำได้
ทุกอย่างที่เคยคิดไว้มันกำลังเกิดกับตัวเขา
รู้ตัวอีกทีก็ตกอยู่ภายใต้อำนาจมือของฮงชียองแล้ว

มือที่ลูบไล้บริเวณหน้าท้องไล้ลงต่ำก่อความรู้สึกประหลาด ฮอนชอลกลั้นเสียงครางโดยไม่รู้ตัว
“ฉันว่าฉันพอจะเดาได้นะ” ได้ยินเสียงชียองกระซิบข้างหู “ไหนๆก็ผ่านไปถึงรอบชิงชนะเลิศได้ ก็ถือซะว่านี่เป็นรางวัลของนายละกัน”
กว่าจะประมวลได้ว่าอีกฝ่ายจะสื่ออะไร กางเกงผ้าก็ถูกปลดลงไปแล้ว
ในขณะที่สติสัมปชัญญะเกือบทั้งหมดกำลังจะดับหายไปกับความต้องการ เสี้ยวหนึ่งที่ยังเหลืออยู่ก็ได้แต่ก่นด่าตัวเองที่ดันแต่งตัวตามสบายมาให้เขาปลอกเปลือกกันง่ายๆแบบนี้

จองฮอนชอลหลับตาแน่นกลั้นเสียง รู้สึกได้ถึงนิ้วเรียวยาวที่กำลังสัมผัสส่วนที่แข็งตึงของเขา
“ลืมตาสิจองฮอนชอล” ฮอนชอลรู้สึกว่าเขากำลังโดนร่ายมนต์ ทุกอย่างที่อีกฝ่ายพูดไม่ว่าอะไรก็ต้านทานไม่ได้ “นี่เป็นสิ่งที่นายอยากจะเห็นไม่ใช่หรือไง”

ฮอนชอลก้มลงมอง....นิ้วเรียวของชียองลูบไล้ส่วนนั้นไปสุดความยาวแล้วกอบกุม
ฮอนชอลกลั้นหายใจ...มือเรียวค่อยๆขยับ

หลังจากนั้นเขาก็ไม่สามารถมองภาพที่เกิดขึ้นด้วยตาตัวเองได้อีกต่อไป
ความรู้สึกเสียวซ่านที่แผ่ไปทั่วร่างกายทำให้ต้องรั้งตัวอีกฝ่ายเข้ามา แล้วกัดไหล่เพื่อกลั้นเสียง
ฮอนชอลรู้สึกเหมือนได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะ แต่เขาไม่มีกะใจจะลืมตาไปมองหน้าอีกฝ่ายแล้ว
นิ้วเรียวของชียองกำลังทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม
เขารับรู้ถึงการถูกสัมผัสได้ตั้งแต่โคนจรดปลาย มีบางครั้งที่คนแก่กว่าอยากหยอกเขาเล่นด้วยการใช้เล็บยาวๆเขี่ย พาลให้อยากหันไปงับคออีกฝ่ายฐานที่แกล้งแทนการกัดไหล่แทน

จองฮอนชอลรู้ว่าเขากำลังจะถึงขีด
เขากอดรัดอีกฝ่ายแน่นขึ้นเพราะหมดเรี่ยวแรงจะยืนโดยไร้หลักยึด
เหมือนชียองจะรู้ถึงได้เร่งจังหวะมือขึ้นเช่นกัน
ความหนาแน่นบริเวณท้องน้อยทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นภูเขาไฟนับถอยหลังรอเวลาปะทุ

และ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


จองฮอนชอลลืมตาตื่นมองเพดานห้องของตัวเอง
เขาถอนหายใจเอามือสางผมชื้นเหงื่อแล้วลุกขึ้นนั่งสำรวจความเสียหายที่เกิดก่อนจะคว้าทิชชู่แถวนั้นมาเช็ดมือ
โชคดีแค่ไหนที่รายการจบไปแล้ว
เพราะไม่งั้นหากต้องไปเจอชียองหลังจากนี้ เขาก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเหมือนกัน

End.
◊