[Fic Collection] My Matter of Interest

ลำดับตอนที่ #5 : [Fic/iKON] Match (JunHwan & DoubleB)

[Fic/iKON]  Match

Pairing : Junhoe/Jinhwan, Bobby/B.I

Pacific Rim AU

Note : ไม่เคยดูหนังก็อ่านได้ค่ะ เพราะเขียนจากความทรงจำที่ลางเลือนเหมือนกัน เป็นหนังที่สัตว์ประหลาดที่เรียกว่าไคจูบุกจากมหาสมุทรมาทำลายโลก ทางการเลยต้องใช้หุ่นยนต์รบไปสู้ โดยที่นักบินของหุ่นยนต์รบนั้น (ส่วนใหญ่จะขับพร้อมกันเป็นคู่) จะทำการขับเคลื่อนหุ่นยนต์ได้สมบูรณ์ก็ต่อเมื่อเปิดการเชื่อมต่อความนึกคิดและความทรงจำของกันและกัน (แต่หนังสนุกนะคะ แนะนำ555)

ปล. บาบิกับฮันบินในเรื่องนี้อายุเท่ากันค่ะ
*****************

Junhoe x Jinhwan

ชีวิตของจุนฮเวไม่เคยมีเป้าหมาย เขาเป็นแค่เด็กที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงมาแบบไม่ไยดีนัก  ไม่ได้เรียนหนังสือ ดิ้นรนเอาตัวรอดท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่ตกต่ำยิ่งกว่าในสลัม

จะมีชีวิตรอดหายใจในวันต่อไป

หรือจะบาดเจ็บล้มตายในวันนั้นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

จุนฮเวไม่เคยมีความผูกพันกับใคร แม้แต่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ในตอนแรกเขาคิดว่าอย่างน้อยกับบุพการีน่าจะมีสายสัมพันธ์เกี่ยวโยงอยู่บ้าง แต่เมื่อวันนั้น - วันที่ไคจูบุกและถล่มถิ่นที่อยู่ของเขาจนราบเป็นหน้ากลอง จุนฮเวที่โชคดีรอดพ้นมาได้ยืนมองซากปรักหักพังของบ้านตัวเองรวมถึงร่างไร้วิญญาณของพ่อกับแม่

เพื่อจะพบว่าตัวเองไม่ได้มีความเศร้าโสกเสียใจใดๆอยู่เลย

จินฮวานเป็นคนแรก และเป็นเพียงคนเดียวที่เขายอมเปิดใจให้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของทางการ
หากเปรียบเขาเป็นหลุมที่มืดมิด จินฮวานก็เหมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง
แม้หลุมจะลึกสักแค่ไหน แสงอาทิตย์ก็ยังส่องลงไปถึงก้นบึ้งของมันอยู่ดี
เกราะป้องกันตัวเองของเขาที่ทำให้คนที่พยายามเข้ามาผูกมิตรหลายคนต้องล่าถอย มันใช้ไม่ได้ผลกับจินฮวาน

การมีตัวตนของจินฮวานเข้ามามีบทบาทในชีวิตของจุนฮเวมากขึ้น
เหมือนเป็นความท้าทายของอีกฝ่าย ที่จะทำให้เขาต้องตอบรับในสิ่งที่ตัวเองพูด หรือยอมให้นั่งใกล้ๆ โดยไม่ถูกส่งสายตาไล่ออกมา  
แววตาดีใจและรอยยิ้มกว้างของจินฮวานยามที่สามารถทำให้เขาโต้ตอบกลับได้สำเร็จ สร้างรอยร้าวให้แก่เกราะป้องกันของเขาทีละน้อย

การที่เขารู้สึกกังวลใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในวันที่จินฮวานเกิดป่วยขึ้นมา และหายไปจากการเอาตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขาเพราะต้องไปอยู่ในห้องพักฟื้น

หากนั่นหมายถึงเขาเกิดความผูกพันกับใครสักคนแล้วละก็
จุนฮเวก็จะยอมรับมัน

เขายอมรับ ว่าเคยชินกับความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ที่สาดมา จนอยากจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ความอบอุ่นนี่คงอยู่ตลอดไป

และนั่นอาจเป็นครั้งแรกที่จุนฮเวรู้ว่าหาเป้าหมายในชีวิตของตัวเองเจอแล้ว

แต่ภายใต้แสงอาทิตย์ที่อบอุ่นนั่น ก็ยังมีเงาฝนอยู่
จินฮวานเสียครอบครัวไปให้กับไคจูเช่นกัน แต่ต่างจากจุนฮเว อีกฝ่ายโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นรักใคร่กลมเกลียว แม้ภายนอกจะดูเป็นคนตัวเล็กยิ้มแย้มไม่มีพิษภัย แต่ในใจกลับเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกอยากแก้แค้นเต็มกำลัง
จุนฮเวจึงไม่แปลกใจ เมื่อจินฮวานตัดสินใจจะเข้าร่วมโปรแกรมฝึกนักบินบังคับหุ่นยนต์รบเมื่ออายุถึงคราว

เป้าหมายของจินฮวานคือการกำจัดไคจูให้สิ้นซาก
แต่เป้าหมายของจุนฮเวคือการได้อยู่กับจินฮวาน

ดังนั้น แม้จะเข้าร่วมการฝึกช้ากว่าจินฮวานไปถึงสามปีเพราะอายุที่น้อยกว่า แต่จุนฮเวกลับพยายามทุกทางเพื่อที่จะถีบตัวเองให้มาอยู่ระดับเดียวกับจินฮวานได้ แม้จะต้องไม่ปราณีกับผู้ร่วมฝึกคนอื่นก็ตาม

ถึงจะโดนคนร่วมค่ายเกลียดขี้หน้า หรือใครอื่นจะขยาดตีตัวออกห่างจุนฮเวก็ไม่สน

ชีวิตเขามีแค่จินฮวานคนเดียวก็พอ

วินาทีที่ได้ขึ้นไปยืนเคียงข้างกันบนแท่นนักบินในหุ่นยนต์รบและเปิดการ ‘เชื่อมต่อ‘ ยามที่ความรู้สึกนึกคิดและความทรงจำของจินฮวานพรั่งพรูเข้ามาให้เขาได้รับรู้ทุกสิ่งแบบไม่มีอะไรปิดกั้น

เป็นช่วงเวลาที่ทำให้เขารู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับจินฮวานอย่างแท้จริง

และมันดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

ในบางครั้ง จุนฮเวก็กลัว ว่าการสู้กับไคจูจะพรากจินฮวานไปจากเขา ในตอนที่มีความคิดแบบนั้น เขาก็อยากจะทิ้งทุกอย่าง และพาอีกฝ่ายไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคนในที่ๆไกลแสนไกล

แต่จุนฮเวก็รู้ว่าทำไม่ได้ เพราะมันจะขัดความตั้งใจของจินฮวาน

สิ่งที่เขาทำได้มีแต่สู้สุดใจเพื่อให้ตัวเองชนะไคจูเท่านั้น

ไม่ใช่เพื่อปกป้องโลก เพราะมันไม่เคยอยู่ในความคิดของเขา

แต่เพื่อปกป้องให้จินฮวานได้มีชีวิตอยู่

และเป็นแสงอาทิตย์ที่อบอุ่นให้แก่เขาในวันต่อไป

Jiwon x Hanbin

จีวอนถามตัวเองเป็นรอบที่ล้าน ว่าผู้บังคับบัญชาเห็นอะไรดีงามในตัวเขา ถึงได้เลือกให้เขามาจับคู่กับฮันบิน

ผลการฝึกของจีวอนก็ไม่ได้แย่ แต่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับที่ดีเลิศ ดังนั้นเขาจึงยิ่งไม่เข้าใจ ว่าการที่เอาคนอย่างเขาจับคู่กับนักเรียนระดับท๊อปอย่างฮันบินนี่มีเกณฑ์อะไรเป็นตัวบ่งชี้กันแน่

ไม่ต้องพูดถึงนิสัยที่ไปคนละทาง

หากเปรียบนิสัยคนกับหนังสือ จีวอนก็เหมือนหนังสือตลกเบาสมองแฝงเรทนิดๆทะเล้นหน่อยๆ ภาพสีสดใส การจัดหน้ามีลูกเล่นน่าติดตาม

ส่วนฮันบินคือวิทยานิพนธ์ที่มีแต่ตัวหนังสือเรียงเป็นพรืด ทุกอย่างต้องถูกต้อง การจัดหน้าต้องเป็นไปตามแบบแผน

จีวอนมีเพื่อนรายล้อมมากมาย ไปไหนก็มีแต่คนทักคนรู้จัก
ฮันบินมีแต่คนรู้จัก แต่กลับไม่มีคนที่จะนับว่าเป็นเพื่อนสนิทได้เลยสักคน

แน่นอนว่าการ ‘เชื่อมต่อ’ ขั้นทดลองของเขาสองคนพังไม่เป็นท่า เพราะแม้จิตจะประสานกันได้ แต่ความนึกคิดกลับแทบจะตีกันตาย การเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์เลยแทบจะไปคนละทาง

ทันทีที่ถอดหมวกออก จีวอนก็เจอสายตาที่สื่อความหมายว่าอยากจะฆ่าเขาให้ได้มาจากนักบินคู่หู ก่อนที่อีกฝ่ายจะสบถอย่างหัวเสียแล้วเดินออกจากห้องนักบินไป

แต่ก่อนไปไม่วายทิ้งคำพูดไว้กับเขา

‘ถ้านายเอาความทรงจำของฉันไปเล่าให้ใครคนอื่นฟัง ฉันจะฆ่านาย’

เชื่อไหม จากที่เคยได้ยินชื่อและเห็นหน้ากันมา นั่นเป็นประโยคแรกและประโยคเดียวที่ฮันบินพูดกับเขา

เย็นวันนั้นจีวอนนั่งๆนอนๆรอคำสั่งปลดเขาจากการเป็นนักบินคู่หู

แต่สิ่งที่เขาได้รับ กลับเป็นคำสั่งให้เก็บของย้ายตัวเองออกจากห้องพักปัจจุบัน
แล้วย้ายไปอยู่กับนักเรียนเอคลาสอย่างฮันบิน

(แน่นอนว่าจีวอนพยายามทำเป็นไม่ได้ยินท้ายคำสั่งที่บอกให้พวกเขาต้องอยู่ด้วยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย  –  ซึ่งก็ได้แต่พยายามแหละนะ)

แม้สีหน้าของอีกฝ่ายที่เขาเห็นทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป จะแสดงความไม่พอใจอย่างสุดซึ้ง

แต่ฮันบินก็ไม่ได้บ่นหรือแสดงความไม่ชอบใจอะไรออกไปกว่านี้

การเอาชีวิตไปผูกติดกับฮันบินตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ใช่เรื่องยาก
แค่อาจจะทนกับภาวะน้ำลายบูดนิดหน่อยเพราะอีกฝ่ายถามคำตอบคำเสียเหลือเกิน

แต่จีวอนรู้ จากความทรงจำของฮันบินที่เขาเห็นในตอน ‘เชื่อมต่อ’ คราวนั้น อีกฝ่ายไม่ใช่คนมนุษยสัมพันธ์แย่ แค่ไม่รู้จะเข้าหาคนอื่นอย่างไร

ชีวิตของฮันบินมีแต่กรอบและความคาดหวัง พ่อของเขาเป็นหัวหน้ากองๆหนึ่งในหน่วยทหารที่วาดฝันไว้ว่าฮันบินจะขึ้นเป็นที่หนึ่งในฐานะคนขับหุ่นยนต์รบ ชีวิตในวัยเด็กจึงมีแต่การฝึกให้ได้ตามเป้า เพื่อให้พ่ออุ่นใจว่าลูกของตนจะเป็นใหญ่ได้

ไม่มีเพื่อน เพราะทุกคนคือคู่แข่ง
แต่จีวอนสัมผัสได้ ว่าฮันบินนั้นเหงามากแค่ไหน

ตุ๊กตามิกกี้เมาส์ตัวเล็กที่จีวอนเห็นฮันบินเอามาเล่นพูดคุยด้วยแต่เด็ก ที่วางอยู่บนเตียงในห้องพักตอนนี้

เป็นหลักฐานบอกได้อย่างดี

การทดลอง ‘เชื่อมต่อ‘ ในหนที่สองของพวกเขาดีขึ้นมาหน่อย แม้จะยังไม่ประสบความสำเร็จเต็มร้อย แต่จากการอยู่ด้วยกัน ทำให้จีวอนเริ่มจะจับทางฮันบินได้ จากที่ต่างฝ่ายเอาแต่จะเคลื่อนไหวในทางที่ตนคิด จีวอนยอมหยุดความคิดตัวเอง แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจได้มากขึ้น

และเหมือนฮันบินจะรู้ได้ เพราะในคืนนั้น ยามที่ถูกจีวอนชวนคุยก่อนนอน ฮันบินไม่ได้ตอบคำถามอีกฝ่ายสั้นๆราวกับต้องการตัดบทสนทนาเหมือนอย่างเคย

การที่เขาสองคนตัวติดกัน จากที่เป็นเรื่องแปลก เริ่มกลายเป็นภาพที่ชินตาของคนในค่าย แม้ว่าทุกคนจะมองเห็นเป็นภาพไอ้บ้าคนหนึ่งที่เดินยิ้มปากพูดไม่หยุดตลอดเวลา กับเด็กหนุ่มออร่าทะมึนเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความรำคาญคนข้างๆตลอดเวลาก็ตาม

แต่ตอนกินข้าว หากใครจะสังเกตสักหน่อย ก็จะเห็นว่าฮันบินยอมให้จีวอนตักสิ่งที่ตัวฮันบินเองไม่ชอบแต่จีวอนชอบไปกินเองได้ตามใจ และจีวอน ก็จะตักสิ่งที่อีกฝ่ายชอบคืนให้เป็นการแลกเปลี่ยนกันทุกที

ฮันบินถนัดใช้สมองมากกว่าใช้กำลังต่างจากตัวเขา

 หากแต่เวลาเลือดขึ้นหน้า ฮันบินมักจะลืมใช้สมองทุกที เป็นสิ่งที่จีวอนได้เรียนรู้จากการทดลอง ‘เชื่อมต่อ’ ครั้งต่อมา

ปกติจีวอนจะปล่อยให้ฮันบินได้ทำตามใจแล้วปล่อยให้ตัวเองไหลไปตามแผนการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย นั่นจึงเป็นครั้งแรก ที่จีวอนตะโกนออกคำสั่งแล้วตัดสินใจเป็นคนวางแผนการเคลื่อนไหวของหุ่นยนต์รบเสียเอง

แม้จะโดนไคจูจำลองถล่มจนพ่ายในการทดลองอย่างไม่เป็นท่า รวมถึงโดนฮันบินหงุดหงิดใส่ไปอีกพักใหญ่ที่ไม่ปล่อยให้ทำตามใจ

แต่ในคืนนั้น การที่ฮันบินเดินมาขอโทษเขาแล้วอนุญาตให้หลังจากนี้จีวอนเป็นฝ่ายนำในยามสถานการณ์คับขัน

จีวอนก็รู้สึกว่าการ ‘เชื่อมต่อ‘ ของเขาทั้งคู่จะประสบความสำเร็จในไม่ช้า

การทดลอง ‘เชื่อมต่อ‘ ครั้งต่อมา เกือบจะไปได้ดีแล้ว หากฮันบินไม่ทำสิ่งที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขา ไคจูในโปรแกรมจำลองโจมตีมาในทิศทางที่เขาไม่ทันคาดคิด จีวอนส่งสัญญาณให้ฮันบินปล่อยให้เขารับมือ แต่ช้าเกินไป ชั่วพริบตาที่เขาคิดว่าหุ่นยนต์รบทางฝั่งเขาจะโดนพังอย่างย่อยยับ ฮันบินกลับตัดสินใจพลิกตัวเอาฝั่งตัวเองเข้าไปรับแทน

นั่นเป็นครั้งแรกที่จีวอนหัวเสียใส่อีกฝ่าย  เขาเดินไปดึงคอเสื้ออีกฝ่ายที่ยืนก้มหน้านิ่งหลังการฝึกจบลงแล้วถามว่าคิดบ้า
อะไรอยู่

แววตาของฮันบินที่มองเขาเต็มไปด้วยความสับสน

ฉันไม่รู้ ฮันบินบอกเขา ฉันแค่ไม่อยากให้นายตาย

ความคิดที่ว่าการมีอยู่ของเขามีความสำคัญกับอีกฝ่าย สร้างความรู้สึกอุ่นๆแผ่ซ่านไปทั่วใจของจีวอนอย่างช่วยไม่ได้

แม้จีวอนจะไม่รู้ว่าควรจะเรียกความรู้สึกนั้นว่าอย่างไรก็ตามที

การทดลอง ‘เชื่อมต่อ’ ครั้งสุดท้าย ประสบความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ พวกเขาสามารถปราบไคจูในสถานการณ์จำลองได้เร็วจนทำลายทุกสถิติราบคาบ

และรอยยิ้มดีใจของฮันบินที่ส่งมา ก็ทำให้เขารู้สึกถึงชัยชนะ

ยิ่งกว่าการกำจัดไคจูได้เสียอีก

จนบัดนี้ จีวอนก็ยังไม่รู้ว่าทำไมผู้บังคับบัญชาถึงเลือกให้เขามาจับคู่กับฮันบิน

แต่ในเวลาที่เขาสองคนนั่งจิบเบียร์เย็นๆพิงเตียงของใครสักคนในห้อง

ฉลองชัยชนะที่ได้รับจากการกำจัดไคจูในสถานการณ์จริงได้อย่างราบคาบ

ยามที่ไหล่ของเขารู้สึกหนักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเมาหลับคอพับพิงเขาไปเรียบร้อย

ยามที่มองหน้าฮันบินในเวลานั้น

เหตุผลอะไรนั่น บางที จีวอนไม่อยากรู้แล้วก็ได้

End.

ฟิคทดลองเขียนแนว AU ค่ะ ทดลองเขียนสองคู่ในพล็อตเดียวกันด้วย

เริ่มด้วยการอยากเขียนจุนฮวานแต่ทำไมดับเบิ้ลบีถึงได้ยาวเหยียดอย่างนี้ล่ะ orz
ขอบคุณที่ทนอ่านกันมาถึงตรงนี้ค่ะ 
ปล. ขอมีแท็กกับเขาสักเรื่องบ้าง :)  #matchiKON

  CR.SQW