คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [SF/WannaOne] Sweet Potion #MinHwan #OngNiel
Sweet Potion
Pairing : Minhyun x Jaehwan, Seongwoo x Daniel ft. Wanna one
**************
1.
“แจฮวานนา ได้โปรดเถอะ”
“ทำไมต้องเป็นผมด้วยล่ะ?!!”
“แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ ในเมื่อทางแก้มันระบุไว้อย่างนั้น นะๆ แจฮวาน เราไม่มีเวลาแล้วนะ”
คิมแจฮวานมองหน้าอ้อนวอนของยุนจีซองด้วยความหนักใจ ก่อนจะเหลือบไปมองตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาตกที่นั่งลำบาก – ฮวังมินฮยอนที่นอนขดตัวอยู่บนตักของแพจินยอง
หรือถ้าจะพูดให้ถูกต้องกว่านี้
ก็คือ ฮวังมินฮยอน...ในร่างของจิ้งจอกแดงนอนที่ขดตัวบนตักของแพจินยอง
2.
เรื่องมันเริ่มจากเจ้าหมาซามอยด์อยู่ไม่สุข ที่นึกคึกเอาของขวัญที่แฟนๆให้มานั่งแกะดูตั้งแต่เช้าวันหยุด หยุดในที่นี้คือไม่มีตารางงานใด ๆ ทั้งสิ้น ให้ได้หายใจหายคอกันบ้าง อีแดฮวี พัคอูจิน ไลควานลิน และฮาซองอุน เลยถือโอกาสกลับไปเยี่ยมบริษัทต้นสังกัดของตัวเองตั้งแต่ไก่โห่แล้ว ส่วนคิมแจฮวานกลับไปนอนบ้านตั้งแต่เมื่อคืน
“นั่นขวดอะไรอ่ะ พี่ซองอู” ตาดีเหลือบไปเห็นขวดน้ำสีประหลาดขนาดพอดีมือในมือพี่ชายคนสนิท -- องซองอูผู้แหกขี้ตาตื่นมาช่วยน้องแกะของขวัญ หรือพูดอีกอย่างคือมาคุมคังแดเนียลที่ชอบแอบเอาขนมที่ได้จากแฟนๆ ไปซุกไว้เพื่อแอบกินตอนกลางคืน ถึงจะเลิกกินเยลลี่เพราะฟันผุก็เถอะ แต่นิสัยชอบเคี้ยวไม่ได้หยุดแค่เยลลี่อย่างเดียวซะหน่อย
“ลายมืออ่านยากจังแฮะ” ซองอูเพ่งสายตาอ่านจดหมายฉบับจิ๋วที่ถูกแนบมากับขวดปริศนาใบนั้น
“นี่คือน้ำยาสรร--- สรรพสัตว์” คิ้วขมวดมุ่นเมื่อเริ่มอ่านไปเรื่อยๆ “นำไปอาบ แล้วคุณจะกลายเป็นสัตว์ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับคุณที่สุด”
“ว้าว! เจ๋งไปเลย”
“ของหลอกเด็กมากกว่าล่ะมั้ง.. เฮ้ๆๆๆๆ อย่าแม้แต่จะคิดนะแดเนียล!” ซองอูผู้กำลังเพ่งอ่านตัวหนังสือบรรทัดต่อไปยกขวดหนีเจ้าหมามือไวแทบไม่ทัน
“อะไรอ่ะพี่ ถ้าเป็นของหลอกเด็กไม่เห็นต้องกลัวเลย”
“ไม่ได้กลัว แต่อะไรเป็นส่วนผสมข้างในก็ไม่รู้ เกิดเป็นกรดกัดขึ้นมาทำไง” ซองอูดุ ถึงจะผ่านการสแกนจากสต๊าฟของบริษัทมาแล้วก็ใช่ว่าจะปลอดภัย มีชื่อคนส่งก็ไม่รู้จะเป็นนามแฝงหรือเปล่า “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย ไม่ให้เล่นครับ คังแดเนียล” แดเนียลแอบเบ้หน้าเมื่อรู้ว่ามุกทำหน้าเป็นหมาถูกทิ้งไม่ได้ผลกับซองอูเสียแล้ว
ซองอูวางขวดเจ้าปัญหาไว้ข้างตัวก่อนจะหันไปสนใจของขวัญกล่องอื่นต่อ ตั้งใจว่าจะหอบไปทิ้งพร้อมกับขยะชิ้นอื่นทีหลัง แต่แกะกล่องใหม่ไปได้ไม่ถึงครึ่ง แขนเสื้อก็ถูกกระตุก พอหันไปก็เจอคังแดเนียลฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมดวงตาเป็นประกายวาววับ
“พี่ ผมคิดวิธีทดสอบออกแล้วล่ะ”
3.
แม้อยากจะดุน้องที่หัวรั้น แต่อีกใจซองอูก็อยากรู้เหมือนกัน เลยกลายเป็นว่าคู่หูองเนียลมายืนจ้องเนื้อหมูสดที่ถูกเอาออกจากตู้เย็นในครัวด้วยกันเสียอย่างนั้น
“แค่หยดเดียว ถ้ามีอะไรผิดปกติพี่จะแจ้งพี่เมเนเจอร์ทันที เข้าใจนะ” ซองอูกำชับคนน้องที่พยักหน้าหงึกหงัก ไหนๆ ก็อยากรู้แล้วก็ต้องเอาให้สุด
สายตาสองคู่จับจ้องที่เนื้อหมูที่ถูกแบ่งหั่นออกมา ซองอูเปิดฝาขวดเจ้าปัญหา และกำลังจะเทลงไป
“ทำอะไรกันน่ะ” จู่ๆ หน้าหวานๆ ของคนที่นิสัยไม่หวานตามหน้าอย่างพัคจีฮุนวิงค์บอยก็โผล่พรวด ชะโงกมาดูสองเมมเบอร์ร่วมวงที่สุมหัวกันอยู่เล่นเอาสะดุ้งโหยง ซองอูแทบซ่อนขวดให้พ้นสายตาไม่ทัน
“เนื้อหมู.. จะต้มรามยอนกันเหรอพี่ งั้นเผื่อผมด้วยนะ” พูดแล้วก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำกลับห้องไปอย่างไม่นึกสงสัยอะไรทั้งสิ้น ทิ้งให้ซองอูกับแดเนียลถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ฉิบหาย”
“อะไรเหรอพี่” น้ำเสียงตื่นตระหนกของซองอูทำเอาแดเนียลใจแป้ว
“เมื่อกี้ตกใจจีฮุนทำหกไปนิดหน่อย” ซองอูชูนิ้วที่เปียกเล็กน้อยของตัวเองให้ดู แดเนียลตาเบิกกว้างรีบคว้ามือพี่ชายมาพิจารณา
“พี่ซองอู... เหมือนผิวมันจะเปลี่ยนไปนิดๆเลยอ่ะ” บริเวณมือของซองอูที่แดเนียลกำลังแตะๆ ให้ความรู้สึกเหมือนสัมผัสขนอ่อนนุ่มมากกว่าจะเป็นผิวหนัง แต่ก็เป็นบริเวณแค่บริเวณปลายนิ้วเท่านั้น สายตาสองคู่สบตากันด้วยความประหลาดใจ
“แดเนียล! หยุด!” กว่าสมองซองอูจะประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้น คังแดเนียลก็ชิงคว้าขวดมาไว้ในมือแล้ว
“นิดเดียวเองพี่ ขอหยดใส่มือนิดเดียวเอง ผมอยากรู้ว่าพี่จะเป็นตัวอะไร” มือหนึ่งชูขวดขึ้นสูง อีกมือเอามายันตัวซองอูไว้ แดเนียลรู้ดีจนเกินควรเลยล่ะว่าพี่ซองอูไม่กล้าทำอะไรรุนแรงกับเขาหรอก
“ไม่ตลกนะแดเนียล พรุ่งนี้มีงานนะ” ซองอูพูดอย่างอ่อนใจ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงใช้กำลังชิงกลับมาแล้ว แต่นี่คือคังแดเนียลไง
“มันต้องมีวิธีแก้สิ ใช่มั้ยล่ะพี่ เค้าเขียนมาถูกมั้ย” ใช่ ทางแก้มันก็มีหรอก แต่มันใช่เรื่องที่จะตามใจกันซะที่ไหนล่ะ!
“เล่นอะไรกันอยู่ / เฮ้ย!!!” มินฮยอนที่เดินผ่านห้องครัวจะไปข้างนอกทักขึ้น ซองอูอาศัยจังหวะเผลอที่เจ้าซามอยด์หันไปมองฝ่าบาทของวงพยายามจะแย่งขวดกลับมา แต่เจ้ากรรม... แดเนียลที่โดนพี่โถมใส่กลับเสียหลักหงายหลัง ส่งผลให้ขวดกระเด็นหลุดจากมือ
องซองอูที่พยายามคว้าตัวน้องไว้ไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น ได้แต่มองตาค้างตามขวดที่ลอยละลิ่วไปสาดสารน้ำที่เหลือลงบนหัวฮวังมินฮยอนพอดิบพอดี
4.
"พี่จะบอกผมว่าไอ้หมาที่นอนให้จีฮุนป้อนหมูกินสบายใจเฉิบนั่นคือพี่มินฮยอน?"
แจฮวานถามซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง พลางมองซ้ายขวาเพื่อจะหาว่านี่มันรายการซ่อนกล้องหรือเปล่า
ขณะกำลังนอนกลิ้งที่บ้านหลังทานมื้อกลางวันกับพ่อแม่เรียบร้อย จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์ตามตัวให้กลับหอด่วนจากจีซอง ด้วยเหตุผลว่า 'เกิดเรื่องด่วนกับมินฮยอน'
เขาบอกลาคุณแม่คุณพ่อที่นานๆจะได้เจอกัน แล้วกระวีกระวาดเดินทางกลับด้วยใจที่ร้อนรน รู้ว่าวันนี้มินฮยอนนัดกับเมมเบอร์วงนิวอีสต์ไว้ ระหว่างทางเลยลองติดต่อพี่จงฮยอน แต่กลับได้คำตอบว่ามินฮยอนไม่ได้ไปตามนัด ยิ่งทำให้วิตกหนักขึ้นไปอีก
แต่การที่กลับหอมาเจอจิ้งจอกแดงตัวจิ๋วนอนแอ้งแม้งให้จีฮุนกับจินยองลูบขน ป้อนเนื้อหมูให้กินอย่างมีความสุข คิมแจฮวานก็เริ่มสงสัยว่า จริงๆแล้วเขาอาจจะกำลังฝันกลางวันอยู่ในบ้านตัวเองอยู่
"จิ้งจอกแดง ไม่ใช่หมาซะหน่อย" จีฮุนแย้ง
"แจฮวาน พี่รู้ว่ามันเหลือเชื่อ แต่มินฮยอนไม่ใช่พวกที่จะล้อเล่นบ้าๆหรอกนะ อีกอย่างดูนี่สิ.." จีซองคว้ามือของซองอูขึ้นมาโชว์ "ถ้าพี่ไม่ได้เห็นนิ้วของซองอูเป็นแบบนี้ก็คงไม่เชื่อเหมือนกัน"
แจฮวานมองนิ้วที่มีขนบางๆสีดำขึ้นแซมของซองอูละอ้าปากค้าง ก่อนจะหันไปมองจิ้งจอกตัวจิ๋วอีกครั้ง พยายามประมวลทุกอย่างที่ได้รับรู้ มินฮยอนในร่างจิ้งจอกคงเห็นน้องหน้านิ่วเลยผละจากจีฮุนจินยองวิ่งเข้ามาคลอเคลีย
"หึ... ขนาดอยู่ในร่างจิ้งจอกยังติดสกินชิพไม่ต่างจากตอนเป็นคนเลยนะพี่มินฮยอน" มือเรียวของเมนโวคอลลูบหัวลูบหางจิ้งจอกด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จู่ ๆ จะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้
"ว่าแต่... พี่เรียกผมกลับมาด่วนนี่พี่คิดว่าผมจะมีทางแก้เหรอครับ" เริ่มเสียวสันหลังเมื่อเห็นจีซองกับซองอูสบตาพร้อมทำปากบุ้ยใบ้ใส่กัน ก่อนจีซองจะกระแอมไอ แล้วกล่าวพร้อมยิ้มแห้ง ๆ
"คือซองอูบอกว่าขวดน้ำยามันติดวิธีแก้ไว้ คนที่โดนน้ำยาจะต้องได้รับจุมพิตจากคนที่ตนรักถึงจะกลับเป็นปกติน่ะ"
5.
มินฮยอนชอบเขา แจฮวานรู้
เขาชอบมินฮยอน อีกฝ่ายก็รู้
แต่เพราะรู้ดีถึงความเจ็บปวดในการแยกจาก ทั้งสองจึงตกลงขีดเส้นความสัมพันธ์ให้อยู่แค่พี่น้องร่วมวงที่สำคัญมากกว่าใคร ไม่มากไปกว่านี้ พยายามที่จะไม่มากไปกว่านี้
เป็นเรื่องของพวกเขาสองคน ไม่คิดจะบอกให้ใครรู้ เพราะเป็นที่รู้กันอยู่ว่ามินฮยอนติดจูบกับติดสกินชิพขนาดไหน ขืนเมมเบอร์ในวงรู้อาจจะเผลอเกรงใจไม่กล้าให้มินฮยอนทำอะไร กลายเป็นที่ผิดสังเกตอีก
หากถามว่าหงุดหงิดกับนิสัยเอ็นดูใครก็วอแวเขาไปทั่วของมินฮยอนไหม แจฮวานก็คงจะตอบว่านิดหน่อย แต่เพราะมีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ปีครึ่ง มันจึงกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยเกินกว่าจะมาใส่ใจ
แจฮวานคิดว่าที่ผ่านมาตั้งแต่รายการโปรดิวซ์จนถึงตอนนี้ พวกเขาทำได้ดี มีบ้างที่แอบหนีสมาชิกคนอื่นๆ ไปหามุมอยู่ด้วยกันสองคน แต่ก็ไม่มีใครถามหรือพูดอะไรหรือพยายามล้อจนผิดสังเกต มากสุดก็จีซองที่ชอบชงเวลาให้สัมภาษณ์อยู่แล้ว (แต่พี่จีซองก็ชงจินฮวีมาตั้งแต่โปรดิวซ์ เพราะฉะนั้นไม่นับ)
มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นน่ะนะ
แล้วสถานการณ์ที่ทุกคนยืนยันว่าเขาต้องเป็นคนจูบเจ้าจิ้งจอกนั่นเพื่อให้มินฮยอนกลับมานี่มันอะไรกัน?!!
"แจฮวาน เราไม่มีเวลาแล้วจริงๆนะ เมื่อกี้พี่เมเนโทรมาบอกว่าแวะรับพวกที่ออกไปเยี่ยมบริษัทเก่าแล้วจะเข้ามาบรีฟงานของพรุ่งนี้ให้ เราเหลือเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ"
"แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะ" แจฮวานเหงื่อตก พยายามตีหน้าซื่อสุดฤทธิ์ แต่ดูเหมือนเขาจะโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย เพราะพัคจีฮุนถึงกับกลอกตา
"พี่แจฮวาน... พวกผมไม่พูดก็ไม่ได้หมายความว่าพวกผมไม่รู้นะครับ จะให้ผมแฉมั้ยว่าบางคืนพี่ปีนลงไปนอนซุกกับพี่มินฮยอนบนเตียงชั้นล่าง แล้วทำทีเป็นตื่นคนแรกเพราะไม่อยากให้ใครรู้น่ะ"
"นั่นนายก็แฉออกมาแล้วมั้ยล่ะ!!!" แจฮวานหวีด แก้มกลมๆแดงแปร๊ด "ว่าแต่รู้ได้ไง"
"โหพี่ เตียงสั่นเวลาพี่ปีนลงขนาดนั้น อูจินก็รู้เหอะ"
ฉิบ..... อยากเอาหน้ามุดดินก็ตอนนี้
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกนายอยากปิดเป็นความลับไปเพื่ออะไร ในเมื่อเห็นชัดมาตั้งแต่ตอนถ่ายรายการโปรดิวซ์แล้ว ที่พี่บอกว่าถ้ายังคู่กันอีกก็แต่งงานกันไปเลยนี่หมายความแบบนั้นจริงๆนะ"
ขอบคุณครับพี่จีซอง
"พี่มินฮยอนเอ็นดูผมบ่อยๆก็จริง แต่สายตาที่มองพี่มันก็ไม่เหมือนที่มองผมหรือคนอื่นๆนะครับ มองผ่านๆยังรู้เลย"
จินยองช่วยกลับไปนั่งเงียบๆเหมือนเดิมก็ได้นะ
"ส่วนพวกฉัน... ที่รู้เพราะนายเผลอหลุดปากตอนแอบกินเบียร์กันที่หอว่ะ"
คำของซองอูกับอาการพยักหน้าหงึกหงักของแดเนียลช่วยยืนยันให้แจฮวานรู้ว่า ที่ลำบากปิดแทบตายกับมินฮยอนด้วยกันมามันพังไม่เป็นท่า เมมเบอร์-ทุก-คน-รู้-แล้ว!
แจฮวานส่งสายตาขอโทษไปให้เจ้าจิ้งจอกที่นอนตาแป๋วมองหน้าเขา ไม่รู้ว่ามินฮยอนในร่างนั้นจะฟังภาษาคนรู้เรื่องหรือเปล่า แต่เอาเป็นว่าเรื่องทั้งหมดก็ไม่ใช่ความผิดของเขาฝ่ายเดียวละกัน
"หมดคำแก้ตัวแล้วครับน้องแจฮวาน ช่วยทำการจุมพิตเจ้าชายกบนี่ให้กลายร่างเป็นมนุษย์ก่อนที่พี่เมเนและเมมเบอร์คนอื่นๆจะกลับมาด้วยนะครับ" ซองอูอุ้มจิ้งจอกตัวปัญหามาให้เขา
"ถ้าเขินนักก็คิดซะว่าหมาเลียปากละกันนะ"
6.
แจฮวานนั่งนิ่งมองตาแป๋วๆของเจ้าจิ้งจอกด้วยความอยากทึ้งหัวตัวเองเต็มแก่ นี่หลบสายตากดดันของพวกอยากรู้อยากเห็นคนอื่นเข้ามาในห้องด้วยเหตุผลว่า 'เผื่อพี่เค้าจะโป๊ตอนกลายร่างคืน' เป็นที่เรียบร้อย
ที่ทำให้เขาลำบากใจอยู่ตอนนี้ไม่ใช่การต้องจูบกับจิ้งจอกหรอก เพราะยังไงนั่นก็คือพี่มินฮยอน
แต่เพราะเป็นการต้องมี 'จูบแรก' กับพี่มินฮยอนในร่างหมาจิ้งจอกต่างหาก
ใช่... คบ(?)กันมาจนบัดนี้พวกเขายังไม่เคยจูบกันเลยสักครั้ง ที่ผ่านมาเคยแค่จับมือ กอด หอมแก้ม อย่างมากก็จูบหน้าผาก
สำหรับแจฮวาน การจูบถือเป็นการข้ามเส้นความสัมพันธ์ที่พวกเขาขีดไว้ เป็นสิ่งที่ทำให้คำนิยามที่คลุมเครือระหว่างพวกเขาสองคนดูชัดเจนขึ้น
รู้ว่าคิดอะไรโบราณไปหน่อย แต่การที่พวกเขาไม่เคยจูบปากกันเลย มันก็ช่วยย้ำเตือนถึงขอบเขตความสัมพันธ์ที่พวกเขาพยายามจะสร้างขึ้นมา แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ายิ่งนานวันทั้งสองฝ่ายต่างจะอยากก้าวข้ามมันไปเหลือเกิน
วันนี้อาจจะเป็นโอกาสอันดี
แต่ไม่ใช่กับมินฮยอนในร่างหมา(จิ้งจอก)แบบนี้!!!
มันต้องเป็นความบัดซบในชีวิตแน่ๆ ถ้ามีคนมาถามว่าจูบแรกกับคนรักเป็นอย่างไร แล้วต้องตอบว่าเหมือนจูบกับหมาน่ะ แจฮวานยอมกัดลิ้นตายดีกว่าต้องพูดอะไรแบบนั้น
เหมือนจิ้งจอกฮวังจะรับรู้ได้ถึงความลำบากใจ เจ้าตัวเลยลุกขึ้นเอาหัวมาไถๆกับแขนคนเป็นน้อง
"พี่นี่ไม่ต่างจากตอนเป็นคนเลย" แจฮวานรำพึง สองแขนอุ้มตัวจิ้งจอกเจ้ามาซุก "ตอนกอดกับพี่ก็อุ่นแบบนี้เลยรู้ป่ะ"
"แจฮวาน!! เร็วๆ!! พี่เมเนบอกใกล้จะถึงแล้วให้รวมพลเมมเบอร์แล้ว!!" เสียงซองอูตะโกนมาจากอีกฟากของประตูทำเอาแจฮวานจิ๊ปาก บรรยากาศกำลังดีๆเสือกมีมารมาผจญซะงั้น
เอาวะ....
แจฮวานทำใจ ก่อนจะอุ้มจิ้งจอกให้ใบหน้าอยู่ระดับพอดีกัน กลืนน้ำลายหนึ่งเอื้อก แล้วหลับตาปี๋ประทับจูบลงที่ปากเจ้าจิ้งจอกที่อยู่นิ่งเหมือนจะรู้เห็นเป็นใจ
.
.
.
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แจฮวานหน้าเสีย วางเจ้าจิ้งจอกลงบนเตียงอย่างเบามือ ทำไมเป็นแบบนี้ หรือเค้าจะจูบผิดวิธี หรือยานี้ไม่มีทางแก้ หรือ....
ความจริงแล้วที่ผ่านมาพี่มินฮยอนไม่ได้รักเขาเลย
'อย่าเพิ่งคิดฟุ้งซ่าน แจฮวาน ไปบอกข่าวทุกคนก่อน' แม้พยายามเรียกสติเพียงใด แต่ใจก็อดปวดหน่วงไม่ได้เมื่อนึกถึงความน่าจะเป็นนั่น บางทีอาจจะมีเขาคนเดียวที่อยากก้าวข้ามเส้นนั้น
บานประตูพร่ามัวเพราะน้ำตาที่เอ่อคลอ แจฮวานสูดลมหายใจคุมสติ ไม่อยากออกไปให้ทุกคนเห็นตัวเองในสภาพนี้
แต่ไม่ทันที่จะเปิดประตูกว้างก็มีแขนขาวๆยื่นมาดันให้ประตูงับลงไปเสียก่อน
ไอระอุจากผิวกายของคนที่อยู่ด้านหลังทำเอาน้ำตาที่พยายามเก็บไว้ไหลริน ก่อนจะหันไปมองหน้าฮวังมินฮยอนให้เต็มสองตา
"ร้องไห้ทำไม คิดว่าพี่ไม่รักเราเหรอ" คนตัวสูงกว่าเคลื่อนหน้าเข้าใกล้ คิมแจฮวานก้มหน้างุด
มินฮยอนมองแววตาฉ่ำน้ำของน้องด้วยความหงุดหงิด หงุดหงิดตัวเองที่ไม่ยอมคืนร่างให้เร็วกว่านี้ ถึงจะอยู่ในร่างสัตว์แต่ก็เข้าใจที่ทุกคนคุยกันทุกอย่าง ทั้งเขินทั้งโล่งใจที่คนในวงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
เส้นบ้าๆที่แจฮวานพยายามขีดและบอกให้เขาขีดไว้นี่อยากจะก้าวข้ามมาตั้งนานแล้ว ไอ้คำว่าพี่น้องร่วมวงที่พิเศษกว่าใครอยากจะโยนมันทิ้งไปให้พ้นๆ ถึงจะเซ็งหน่อยๆที่ต้องมีจูบแรกกับน้องในร่างหมาจิ้งจอกก็เถอะ
พอเห็นสีหน้าจะร้องไห้ของแจฮวานหลังจากที่จูบกับเขาแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮวังมินฮยอนสาบานว่าต้องมีคนรับผิดชอบกับเรื่องบ้าๆทั้งหมดที่เกิดในวันนี้แน่นอน
"ตลกละ ผมดีใจที่พี่กลับมาเหมือนเดิมต่างหาก" เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้อวันยังค่ำ คิมแจฮวานปากแข็งเหมือนตอนแรกๆที่เขาเคยถามว่าชอบกันหรือเปล่า มินฮยอนยกยิ้มเอ็นดู มืออีกข้างที่ไม่ได้ยันประตูไว้จับคางมนให้เงยขึ้นสบตากัน ประกายบางอย่างในแววตาเรียวรีที่มองสบ ชวนให้ใจวาบหวาม คิมแจฮวานหลับตา รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เข้ามาใกล้
"ทำไมชอบคิดไปเองเรื่อยเลยนะ แจฮวานอา"
.
.
.
"ทีนี้ก็ไม่ต้องเล่าล่ะนะ ว่าจูบกับคนรักครั้งแรกเหมือนจูบปากหมาน่ะ"
End. (?)
.
.
.
"ซองอู" คนโดนเรียกเงยหน้า เห็นมินฮยอนพยักพเยิดให้ออกไปคุยกันนอกห้องนอน
พออีกฝ่ายปิดประตูเรียบร้อย มินฮยอนจึงคว้ามือที่ควรจะมีขนของซองอูเพราะไม่ได้ไปจูบกับใครแก้พิษ แต่บัดนี้กลับเป็นปกติเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
"ถามจริง วิธีแก้ของไอ้น้ำยาบ้านั่นคืออะไร"
องซองอูหัวเราะแหะเมื่อรู้ตัวว่าโดนจับได้ ความจริงแล้ววิธีแก้มีเขาคนเดียวที่รู้ เพราะตอนน้ำยาหกราดตัวมินฮยอน ขวดได้ตกแตกบนพื้นแล้วจดหมายถูกน้ำยาส่วนที่เหลือลบจนอ่านไม่ออก
แต่ดูเหมือนทุกคนจะมัวแต่ดีใจกับการที่มินฮยอนกลับเป็นปกติจนลืมนึกถึงเรื่องนิ้วของเขาเสียสนิท ซองอูคิดว่าเขาจะรอดแล้ว ดูเหมือนจะประมาทฮวังกัดเหลียงมินฮยอนไปหน่อย
"ว่าไง องซองอู" เจอมินฮยอนกดเสียงต่ำเป็นสัญญาณว่าไม่เล่นด้วยแบบนี้ คนเจ้าเล่ห์เลยยกมือสองข้างเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้
"น้ำยามีฤทธิ์แค่แปดชั่วโมงเองพี่ โหยยย อย่ามองผมงั้นสิ ผมหวังดีนา" ขนลุกกับสายตาดุๆที่มองมาชะมัด
"ยังไง" ฮวังมินฮยอนกอดอก เปิดโอกาสให้จำเลยแก้ต่าง
"ก็ผมสงสารที่พี่กับแจฮวานต้องมาหลบๆ ซ่อนๆ อยากจะโพล่งใจจะขาดว่าไม่ต้องปิดแล้ว รู้แล้ว แต่ก็ไม่รู้จะทำไง บังเอิญเกิดเรื่องนี้ขึ้น แล้วจู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องเจ้าชายกบขึ้นมาก็เลย... "
"แล้วไม่คิดเหรอไงว่าสมมติถ้าพี่ไม่กลายร่างตามเวลาจะเป็นเรื่องน่ะ"
"แหะๆ ขอโทษครับ" ถึงจะหงอยจากสายตาดุๆ ของมินฮยอน แต่ซองอูก็ขอโทษจากใจจริง ลืมคิดถึงใจแจฮวานไปสนิทเลย คงต้องตามไปขอโทษทีหลัง
"ช่างเถอะ" มินฮยอนถอนหายใจ
"ว่าแต่.... วิธีแก้พิษมีแต่นายที่รู้ใช่ไหม ซองอู"
"ครับ พี่อย่าบอกคนอื่นนะ โดยเฉพาะแดเนียล ถ้าหมอนั่นรู้ว่าผมแกล้งแจฮวานหนักขนาดนั้นต้องโดนโกรธแน่ๆเลย"
"อืม ไม่บอกหรอก"
.
.
.
"โทษทีนะแดเนียล พี่พยายามห้ามแล้วแต่ไม่ทัน คราวนี้คงต้องพึ่งนายแล้วล่ะ"
คังแดเนียลหน้าเหวอ เมื่อเห็นลูกเสือดำที่มินฮยอนอุ้มเข้ามาในหองนอน
"นี่พี่ซองอูเหรอฮะ"
"ใช่... แล้วก็ อีกหนึ่งชั่วโมงพี่เมเนจะเข้ามา เพราะงั้น ... รบกวนช่วยทำให้หมอนี่กลับร่างเดิมด้วยนะ"
"หา!!!!"
แน่นอนว่าเรื่องพี่เมเนจะเข้ามาคือโกหก เห็นหน้าตาเลิ่กลั่กของแดเนียลแล้วก็สงสาร แต่มินฮยอนตั้งใจว่าจะเฉลยให้น้องรู้หลังจากที่น้องจูบไอ้เสือนั่นสักพักหนึ่ง ไม่ปล่อยให้ดราม่านานหรอก
ช่วยไม่ได้ ... ถึงคนโกหกจะเป็นซองอูแต่แดเนียลก็มีส่วนทำให้เรื่องยุ่งแต่แรก
ความผิดฐานที่ทำให้แจฮวานร้องไห้
ก็รับโทษไปด้วยกันละกันนะ
Real End.
ฟิคชั่ววูบตอนรอดู Kingsman ค่ะ
เมาท์กันได้ที่ #AdiQFic นะคะ
ความคิดเห็น