คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : melos - story 1
จิ๊บ จิ๊บ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น
เครื่องมือสื่อสารขนาดพกพาที่ถูกเปิดระบบสั่นไว้ก็สั่นเป็นลูกคู่รับกับเสียง
คุซากะ อากิฮิโระขยับเส้นสายหลังจากเดินเข้ามาพักในห้องพักพนักงาน
เขาหยิบโทรศัพท์ในกางเกงออกมา สิ่งแรกที่ได้รับการใส่ใจบนหน้าจอโทรศัพท์สำหรับเขาแล้วคือเวลาที่ปรากฎให้รู้ว่ากี่โมงสำหรับงานนี้
เลื่อนลงมาอีกนิด .. ตัวอักษรที่อยู่บนหน้าจอดิจิตอลทำให้อากิฮิโระตาเบิกกว้าง
นิ้วรีบปัดรูดขวาเพื่อเข้าอีเมล์นั้นทันทีหลังจากเห็นแค่คำคำเดียว คำว่า
‘ยินดีด้วย’
ปฏิเสธไม่ได้ว่ามุมปากยกขึ้น ขยับยิ้มดีใจอย่างห้ามไม่อยู่ หัวใจเต้นระรัวกับผลที่ออกมา
ทุกข้อความถูกเขากวาดสายตาอ่านทั้งหมด เนื้อความซ้ำ ๆ ถูกอ่านทวนอยู่ราว ๆ 3 รอบถ้วน
ฉับพลันรุ่นพี่ร่วมงานที่เดินตามมาทีหลังชะเง้อคอดูสิ่งที่ปรากฎอยู่ในโทรศัพท์มือถือ ดวงตาของอีกฝ่ายเบิกกว้างไม่ต่างกัน
เสียงเฮโลดังขึ้นออกมาจากริมฝีปากของอีกฝ่าย เสียงดังลั่นจนเด็กหนุ่มคว้าปากไม่ทัน
อากัปกิริยาที่ดูตื่นเต้นกว่าตัวเขาจนทำให้อากิชักจะนึกขำแทนแล้ว
เจ้าของร้านที่เป็นคุณลุงใจดีก้าวเท้าเข้ามาหลังพี่ชายคนนั้นวิ่งไปบอกกล่าว
รอยยิ้มกว้างที่เห็นมาตั้งแต่สมัยก่อนถูกส่งเข้ามาให้เขา
“ไปนู่นก็ทำตัวดี ๆ ล่ะรู้มั้ยอากิ”
มือใหญ่ลูบผมสีดำขลับของคนที่เห็นมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก
ตบบ่ากว้างตามประสาเด็กวัยสิบห้าปี
“แล้วไปกับพี่ชายใช่มั้ย ?”
"ครับ..." อากิตอบรับกลับไปไม่เต็มเสียงเท่าไหร่นัก ถึงตอนยื่น เขาจะยื่นไปพร้อมกับตอนที่คุณป้าเป็นคนบอกว่าจะคุยกับพี่เองก็เถอะ
แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่าคนพี่ของบ้านคุซากะจะร่วมด้วยเสียซะเมื่อไหร่
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคนเองก็ไม่ได้สนิทชิดใกล้เหมือนพี่น้องบ้านอื่นเท่าไหร่
เวลาที่ได้เจอกันส่วนใหญ่ก็มีเพียงยามกินข้าว
ไม่รู้จริง ๆ ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาไม่ได้พูดคุยกับคนคนนั้นได้ดั่งใจเลย
รู้ตัวอีกทีรถยนต์สีดำก็แล่นไปบนถนนลาดยาง เสียงเทปเก่า ๆ ถูกเปิดคลออยู่ในรถ
อากิฮิโระทำเพียงแค่ยื่นนิ้วคลอเคลียเล่นกับเจ้านกเค้าแมวตัวโปรด
ข้างกายเขาคือพี่ชายที่อายุห่างกันไม่ถึงปี ความรู้สึกง่วงถูกที่ก่อตัวจากเสียงเพลงและความเงียบในรถ
ส่งให้เปลือกตาหนักอึ้ง หลับลงไปจนเหลือเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอเท่านั้น
รถจอดเทียบอยู่ข้างหน้า เสียงของคนขับและการหยุดนิ่งปลุกให้เขาตื่น
นึกเสียดายที่แม้กระทั่งในวันนี้คุณป้าก็ยังไม่ว่างมากพอที่จะมาส่งพวกเขาได้
สองหนุ่มลงจากรถ เจ้าหุ่นยนต์ของพี่ชายเคลื่อนตัวลงมาจากรถไม่ต่าง เธอส่งเสียงปี๊บ ๆ ฟังดูน่ารัก
กระเป๋าสองใบถูกยกลงมา คุณลุงคนขับเอ่ยอวยพรเป็นครั้งสุดท้าย ไม่อาจรับรู้ได้ว่าจะได้เจออีกฝ่ายเมื่อไหร่
เด็กหนุ่มเปล่งเสียงเอ่ยขอบคุณอีกคราเป็นครั้งสุดท้าย กระชับกรงในอ้อมกอดเอาไว้ ยืนส่งรถคันนั้นจนลับสายตา
ยืนฟังคำพูดของคนเป็นพี่ พยายามคิดกลั่นกรองจะหาคำตอบไปให้
แต่สุดท้ายแล้วเสียงพูดของพี่ทำได้แค่หัวเราะแห้งอยู่ในใจ เก็บงำความคิดของตัวเองเอาไว้
ก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนไปพร้อมกัน
ความคิดเห็น