คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - ( sleepwith ) - file two
FILE TWO
ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน
สายเรียกเข้า ‘เจ้าสัว’
“ครับพี่”
รับสายแบบรู้ตัวอยู่แล้วว่าปลายสายโทรมาด้วยเรื่องอะไร เพราะว่ามันถึงแก่เวลาแล้วที่จะต้องออกไปนั่งสัมมนา...
<อยู่ไหน>
“อยู่หอครับพี่ กำลังจะออกไปๆ”
<โอเค ให้ไปรับไหม>
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวผมเดินออกไปเอง”
ร้าน CHIC ... ร้านเหล้าที่เป็นจุดนัดพบของพวกเขาอยู่หน้าปากซอยหอนี้เอง เซฮุนเลยเลือกที่จะเดินออกไปเอง อย่างน้อยก็ได้กินลมชมบรรยากาศก่อนต้องไปนั่งสูดดมกลิ่นมลพิษในร้าน... ถือเป็นเวลาเตรียมใจก่อนไปนั่งก็ว่าได้
โทรออก ‘หมอกหรือควัน’
“จงอินมึงอยู่ไหนวะ”
เซฮุนเป็นมนุษย์ที่เซฟเบอร์คนอื่นด้วยชื่อแปลกๆ เสมอ โทรศัพท์เครื่องนี้จึงมีแค่เขาคนเดียวที่ใช้โทรออกรับสายได้แบบไม่งง เพราะถ้าคนอื่นมาใช้คงจะงงกับการเซฟเบอร์ด้วยชื่อแบบนี้ หลายครั้งที่จงอินบอกให้ใช้ชื่อดีๆ เหมือนมนุษย์คนอื่นเขา เพราะเวลามายืมมือถือเซฮุนใช้ทีไร รู้สึกไม่เข้าใจ... ยิ่งรู้ยิ่งไม่เข้าใจ...
<กำลังไปอยู่ตรงหอนาฬิกาแล้ว... มึงถึงยัง>
“กูอยู่หน้าร้านแล้ว รีบมาๆ”
พูดจบตัดสาย... นิสัยเสียๆ ที่ใช้ได้แค่กับเพื่อนสนิทเท่านั้น บางทีกับเพื่อนสนิทยังไม่ควรใช้ เพราะบางทีปลายสายเขาอาจจะพูดอะไรต่อ แต่พอโดนตัดสายมันก็หมดอารมณ์ แต่เซฮุนก็ติดมันเป็นนิสัยแล้ว โทรไป... พูดๆ... จบ... ตัดสาย... นิสัยเสียทีน่าโดนกระทืบ ไม่ใช่จากใครที่ไหนจากท่านพ่อและหม่อมแม่ของเขาเองนั่นแหละ
“มาอีกแล้วหรอเซฮุน ^^”
โดนทักหน้าร้านแบบนี้ทุกครั้งที่มาจนเจ้าตัวเริ่มขี้เกียจตอบ... แต่ก็ต้องตอบตามมารยาทไม่งั้นจะอยู่ยาก เพราะคนทักเป็นเจ้าของร้าน มีเรื่องกับเจ้าของร้านเหล้าไม่มีที่ให้เมานี่ปัญหาใหญ่ยิ่งกว่าต้องลงเรียนภาษาเกาหลีใหม่อีกนะ
“ครับ พี่ชานยอลล่ะครับพี่ซูโฮ”
“อยู่ข้างใน นี่ก็ของมันเนี่ย”
ของที่ว่านั่นคือเตาบารากุที่ตอนนี้เจ้าของร้านกำลังลงทุนลงแรงจุดถ่านให้อยู่ เป็นสิ่งที่แทบขาดไม่ได้เลยสำหรับโต๊ะเหล้า นอกจากเมาเหล้าแล้วยังต้องเมากุด้วย
“เดี๋ยวผมปั๊มให้”
การปั๊มคือการดูดบารากุตอนจุดแรกๆ ยามันจะยังไม่ไหม้จึงต้องดูดปั๊มก่อนเอาไปที่โต๊ะ เซฮุนเองก็ค่อนข้างจะชำนาญ... ก็ไม่ใช่ว่ามาครั้งแรกหรือทำครั้งแรกนี่นะ
“ยกไปเลยๆ เดี๋ยวพี่ทำอันอื่นต่อ”
การเป็นเจ้าของร้านนี่มันสมบุกสมบันขนาดนี้เลยหรอ ปกติไม่ค่อยเห็นเจ้าของร้านมาใส่ใจขนาดนี้ ส่วนใหญ่ลงทุนแล้วให้คนอื่นดูแลทั้งนั้นเพราะว่ามันค่อนข้างจะวุ่นวาย ที่ซูโฮเป็นแบบนี้ได้นั่นคงเพราะใจรักจริงๆ ถึงทิ้งไม่ลง
“พี่สั่งไปโปรนึงก่อน ไม่พอค่อยสั่งเพิ่มนะ”
โปรนึงที่ว่าหมายถึง 6 แถม 1 ครับ... รวมเป็นเบียร์ทั้งหมด 7 ขวด เซฮุนไม่คิดว่ามันจะหมดภายในชั่วโมงสองชั่วโมงนี้แน่ แต่ชานยอลคงไม่คิดแบบเดียวกัน... ร่างสูงคงจะคิดว่าไม่พอ อีกสิบห้านาทีก็คงจะหมด
เธอแปลคำว่าเมาไม่ตรงกับฉัน
เซฮุนได้แต่คิดประโยคนี้อยู่ในหัว...
“วันนี้ขอกินไม่รีบนะ ขอชิวๆ”
รุ่นน้องร้องดักคอไว้ก่อน แต่มันอาจจะเป็นเสียงที่เบามาก เพราะมันไม่สามารถส่งเข้าไปถึงจิตใจของผู้เป็นพี่ได้ สำหรับชานยอลแล้วคำว่าเมาเราต้องเต็มที่!
“อาฮะ... จัดไป... แล้ววันนี้รีบเข้าคณะไปทำอะไรล่ะเรา”
ชานยอลหยิบขวดเบียร์มาเทเบียร์ใส่แก้วไปพูดไป... เซฮุนมองเบียร์ในแก้วแล้วรู้สึกเหมือนหิวน้ำ... จะว่าเอียนก็เอียน แต่มันเข้าหลักสูตรนี้ทุกที... มาทีไรเซฮุนบอกไม่กินๆ แต่พอเห็นแล้วมันก็อดที่จะกระดกไม่ได้
“เอางานไปส่งอะพี่... วิชาภาษาเกาหลี โคตรซวยเลยทำกับจงอินสองคน”
“อย่าบอกนะว่าไม่มีใครเอาเข้ากลุ่ม?”
ร่างสูงมองหน้าเลิกคิ้วถามพร้อมกับคิดว่าชีวิตน้องเขามันน่าอนาถขนาดนั้นเลยหรอไง เซฮุนถึงกับรู้สึกเขิน กล้าๆ กลัวๆ ที่จะบอกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการของสังคม...
“ทำนองนั้นแหละมั้งพี่ ผมก็งงอยู่เหมือนกัน แต่ก็ทำส่งไปละ อาจารย์ขู่ผมไว้ด้วยว่าถ้าไม่ส่งงานนี้จะให้หมดสิทธิ์สอบ... ติด F ... ลงเรียนใหม่ ตอนแรกโคตรเครียดเลย”
“ไม่ F หรอกมั้ง เอาน่า... ชนๆ”
มาแล้วสเต็ปเจ้าสัว... เอะอะชนๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่เซฮุนก็บ้าจี้ชนกระดกหมดตามคำเรียกร้องของอีกฝ่าย... รุ่นพี่ชวนชนจะไม่ชนก็ไม่ได้ แต่แก้วแรกๆ สำหรับเขาก็ยังไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่รอดไปอีกสักกี่แก้ว
“วันนี้มีบอลป่ะครับ”
ร่างเล็กกว่าร้องถามรุ่นพี่ ช่วงนี้เป็นเทศกาลบอลโลก แต่เซฮุนก็สนใจบ้างไม่สนใจบ้างแล้วแต่อารมณ์
“มีตีสาม กินเบียร์อยู่รอดูไปดิ”
“ไม่ไหวมั้งพี่ วันนี้คู่ไรอะ”
ตอนนี้เวลายี่สิบสามนาฬิกา อีกตั้งสี่ชั่วโมงกว่าจะตีสาม เซฮุนไม่คิดว่าถ้านั่งกินเบียร์กับมนุษย์ผู้ชายคนนี้ถึงสี่ชั่วโมงแล้วเขาจะยังมีสภาพที่โอเค
“ไหวดิ วันนี้อาเจน-ฮอลแลนด์ นั่งแป๊บๆ ก็ตีสามแล้วเนี่ย”
“โหย... ไม่ไหวพี่ แต่วันนี้คู่น่าแทงชิบ...”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันเรื่อยเปื่อย ความดำทะมึนก็คลืบคลานเข้ามาครอบคลุมที่โต๊ะที่พวกเขากำลังนั่งอยู่... จงอินได้มาถึงแล้ว...
“มาช้าจังวะ”
เซฮุนกับชานยอลกินหมดไปสองขวดแล้วจงอินพึ่งมาถึง ทั้งที่ตอนเซฮุนโทรไปเจ้าตัวบอกว่าอยู่ตรงหอนาฬิกาแล้ว ซึ่งมันอยู่ห่างจากร้านไปแค่ห้าร้อยเมตรเท่านั้น...
“โทษว่ะ กูจดเพลงจะมาขอให้เปิดอยู่หน้าร้าน”
จงอินส่งโพยเพลงให้เซฮุนดู ทำเอาเซฮุนถึงกับคิ้วขมวด เพราะมันยาวจนเกือบสุดหน้ากระดาษ A4
“มึงขอขนาดนี้ไม่กลับไปเปิดฟังเองที่บ้านวะ”
“บ้านกูไกลอย่าไล่กู”
จงอินเดินไปส่งกระดาษโพยเพลงให้ที่เคาน์เตอร์ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับแก้วใสใสหนึ่งใบ ชานยอลไม่รอช้ารีบหยิบแก้วคนมาใหม่มาใส่น้ำแข็งแล้วเทเบียร์ลงไปจนล้นแก้วทันที
“ตามงานหน่อยๆ~”
“โหยพี่ มีแต่ฟอง!”
จงอินร้องโวย พอเห็นในแก้วตัวเองมีแต่ฟอง เบียร์ที่เป็นน้ำมันกระดกไม่ยาก แต่ถ้ามีแต่ฟองนี่กินก็ยากเมาก็เมา
“ฟองหรอ... มานี่ เดี๋ยวกูจัดการให้~”
พูดจบปุ๊บเซฮุนก็หยิบแก้วของจงอินไปใช้นิ้วมือคว้านฟองออก เห็นแล้วมันชวนอ้วกกว่ากินเบียร์หมดเป็นลังด้วยซ้ำ จงอินรีบยกมือขึ้นเหนือหัวแบบขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำสมัยเรียนมัธยม
“ผมขอใช้สิทธิ์ในการเปลี่ยนแก้วครับ!!”
“มึงไม่ได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ แดกไปเลยมึงอะ”
ชานยอลได้แต่มองรุ่นน้องสองคนเถียงกันแล้วก็ขำ ความสนุกบนโต๊ะเหล้าคือการแย่งกันพูดแย่งกันคุย เถียงกัน... ถึงจะไม่เมาก็เหมือนเมา
ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน... แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ...~~
“อ่าวเซฮุนเมื่อกี้ร้องเพลงหรอ”
เซฮุนแค่ฮัมไปตามเพลงที่เปิดในร้านแต่ชานยอลดันทักแบบเปิดทางให้จงอินที่กำลังทำใจกระดกเบียร์ได้โอกาสวางแก้ว... หยิบขวดเบียร์มาเทใส่แก้วเซฮุนเพิ่ม
“มาดิเพื่อน มาแชร์...”
“คนละแชร์ละไอ้สัด”
“ไม่สนๆ” ชานยอลพูดพร้อมกับหยิบน้ำแข็งใส่แก้วเซฮุน “กินไปด้วยกันนั่นแหละทั้งคู่”
“เห้ยพี่...”
“กินๆ หมดหลังซ่อมนะเว้ย~”
ชะตากรรมของโลกได้อยู่ในมือโอเซฮุนแล้ว
นั่นคือสิ่งที่เซฮุนคิดก่อนจะรีบยกแก้วกระดก ถ้าหมดหลังต้องซ่อม กินสองแก้วเต็มๆ ติดๆ กันนี่มันเอาเรื่องไม่ใช่เล่นนะ
หมดโปรนี้เซฮุนอาจจะหมดชีวิตเลยก็ได้...
2 ชั่วโมงต่อมา...
“เซฮุนเสื้ออยู่ไหน”
เสียงเพลงอึกทึกครึกโครมดังสนั่น... คนเต้นกันนัวเนียเต็มร้านไปหมด ร่างเล็กตอนนี้เมาสลบอยู่คาโต๊ะ ส่วนจงอินกำลังไปล้วกคออ้วกอยู่ในห้องน้ำ... รุ่นพี่ที่ถูกเรียกว่าเจ้าสัวหลังจากไปเคลียร์บิลกลับมาที่โต๊ะจะลากน้องกลับ แต่ลืมไปว่าน้องทั้งสองคนพากันเมาถอดเสื้อเต้นเป็นเสี่ยวอยู่กลางร้าน... สภาพทั้งเสี่ยวทั้งแว้น แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาของเด็กผู้ชาย... เมาเต้น เหงื่อออก ร้อน ถอดเสื้อ เป็นแบบนี้กันโดยส่วนใหญ่... สุดท้ายต้องกลายเป็นพี่ชายที่ต้องมาตามหาเสื้อที่น้องถอดทิ้ง แต่มันคงจะยากเพราะร้านมืดขนาดนี้
“จงอิน ยังไหวป้ะวะ”
“ไหวพี่... ผมขอออกไปข้างนอกก่อนนะ เสียงเพลงดังพาผมมึนหัวจะอ้วกอีกละ”
“เคๆ ออกไปรอเลย เดี๋ยวพี่เอาเซฮุนออกไปเอง”
ร่างสูงยกแขนร่างเล็กที่ไร้เสื้อให้มากอดคอตัวเองเอาไว้... กินก็กินเท่ากัน ทำไมเมาขนาดนี้ อดแปลกใจไม่ได้ว่าเขาคอแข็งหรือน้องเขากระจอกเอง
“เซฮุนเดินดีๆ... หัวๆ!”
ชานยอลเอามือบังหัวเซฮุนที่เกือบจะชนกับขอบประตูรถ สถานการณ์ทุลักทุเลจนกลายเป็นจุดรวมสายตาของคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน
ร่างสูงตัดสินใจพาจงอินไปส่งหอก่อนเพราะหอเขาอยู่ไม่ไกลจากหอเซฮุนเท่าไหร่ อยู่หลังมอเหมือนกัน แต่จงอินอยู่หน้ามอ... ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่อยู่ด้วยกัน
“ขึ้นเองได้นะ”
“ได้พี่ ขอบคุณมากพี่”
สำเร็จไปหนึ่งราย... ทีนี้ก็เหลือแต่ไอ้ก้างที่นอนอ้างว้างอยู่ที่เบาะหลัง อันนี้งานหยาบเพราะน้องมันหมดสภาพจริงๆ
“เซฮุน คีย์การ์ดอยู่ไหน”
พยุงลงจากรถมาได้แล้วแต่ต้องมาติดแหง็กอยู่หน้าประตูหอ...
“เซฮุน ฟังพี่... คีย์การ์ดอยู่ไหน” มือหนาตบเบาๆ ที่ข้างแก้มอีกคน
“ใน... กระ... เป๋าตังค์”
พอได้ยินแบบนั้นชานยอลก็ควานเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกคนแต่ก็ไม่เจอสิ่งที่หวังไว้ ดูเหมือนว่าเซฮุนคงทิ้งไว้ที่ร้าน เขาเองก็ไม่ได้สนใจซะด้วยมัวแต่หาเสื้อ
“ชิบ...”
ชานยอลสบถก่อนจะลากร่างบางๆ ไปที่รถเหมือนเดิม ตัดสินใจขับกลับหอตัวเองลากขึ้นไปบนห้อง... ฝนตกปรอยๆ แบบนี้ขืนลากไปลากมาคงได้เป็นไข้แน่
“นอนอยู่นี่ก่อน เดี๋ยวพี่ไปหากระเป๋าตังค์ที่ร้านให้ โอเคนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับ...
“ถ้าจะอ้วกลุกไปอ้วกในห้องน้ำนะ... พี่ขอ... เซฮุน... เซฮุนได้ยินพี่ไหม...”
“พี่ชานยอล...”
“ห้ะ”
ร่างบางที่นอนขดอยู่พึมพำเบาๆ จนร่างสูงต้องเอียงหูเข้าไปฟังใกล้ๆ ปาก
“หิ..ว..”
(...............)
ชานยอลรู้สึกเหมือนมีจุดๆๆ อยู่ในหัว...
“เดี๋ยวพี่แวะเซเว่นซื้อมาให้... อย่าลืมนะ จะอ้วกลุกไปอ้วกนะห้องน้ำ”
15 นาทีต่อมา...
“เห้ย! หายไปไหนวะ!!”
ร่างสูงเปิดประตูห้องนอนเข้ามาไม่เจอคนที่เขาเพิ่งเอามาทิ้งไว้ในห้องเมื่อตะกี้นี้ จากทีแรกกึ่มๆ แบบพอหลับสบายกลายเป็นสร่างเลย...
น้องหาย!
“เซฮุน!”
ร่างสูงสาวเท้าก้าวยาวๆ ตรงไปเปิดประตูห้องน้ำทันทีและก็เจอร่างบางนอนแผ่อยู่กลางห้องน้ำ มือหนารีบวางของไว้ที่พื้นแล้วเข้ามาพยุงเซฮุนให้ลุกขึ้นมาพาไปนอนบนเตียง
“ทำไมไปนอนในห้องน้ำ...”
“ผ..ม..เ...ข้.า..ไ.ป...อ้...ว.ก..แ.ล้ว..ห.า.ป....ร....ะ...ตู..อ....อ.....ก..ไ...ม่..เ..จ...อ”
(...........................)
แม้ว่าเซฮุนจะพูดไปสะอึกไปแต่ชานยอลก็พอจะฟังออกและนั่นก็ทำให้เขารู้สึกว่าในสมองมีแต่จุดๆๆ อีกครั้ง
“พี่ซื้อไข่ตุ๋นมา หิวอยู่ไหม...”
กริบ...
ชานยอลมองสภาพน้องแล้วรู้สึกเวทนา... เสื้อก็ไม่ใส่ กางเกงก็เปียกเพราะไปนอนในห้องน้ำเมื่อกี้... พอเห็นแบบนั้นร่างสูงเลยเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อยืดกางเกงบอลออกมา ก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ เตียง
“เซฮุน... ลุกมาใส่เสื้อเปลี่ยนกางเกง...”
(................................)
เงิบ........ ไม่มีเสียงตอบรับอะไรนอกจากเสียงลมหายใจแรกๆ ของคนที่หลับสนิทไปแล้ว
ลากน้องไปเมาก็คงต้องรับผิดชอบเขาด้วยล่ะนะ...
ชานยอลจัดการถอดกางเกงให้อีกฝ่ายและมันค่อนข้างง่ายดายเพราะเซฮุนเป็นคนมีขนาดตัวพอให้ร่างสูงจัดแจงระเบียบได้
“เด็กหนอเด็ก...”
ร่างเปลือยเหลือแต่ชั้นในนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวอะไรสักนิด ทำให้ชานยอลต้องหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วนั่งมองแบบพินิจพิจารณาร่างน้องที่นอนอยู่บนเตียงของเขาตอนนี้แบบเผลอไปชั่วขณะ...
“ชิบ...”
ปากเรียวสบถออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองกำลังนั่งมองผู้ชายแก้ผ้าอยู่พักนึงแล้ว...
“กูเมาหรอวะ มานั่งมองอะไรเนี่ย...”
แต่ทำไมตัวน้องบางจังวะ...
ความสงสัยที่อยู่ดีๆ ก็แล่นเข้ามาในหัว...
แล้วทำไมกูต้องสงสัยด้วยวะ...
สมองเหมือนแบ่งเป็นฝั่งแดงกับฝั่งน้ำเงิน... ชานยอลตบหน้าผากตัวเองตั้งสติก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าให้น้อง ก่อนที่น้องจะนอนตัวแข็งตายไปซะก่อน
“กูคงเมามาก”
พึมพำกับตัวเองประโยคสุดท้ายก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เด็กร่างบางที่หลับสนิทไปแล้วเพราะเขาเองก็กินไปไม่น้อย ไม่ใช่ว่าไม่เมาเลยแค่ยังมีสติมากกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง...
ความคิดเห็น