คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - ( final impossible ) - file intro O.B.
FILE INTRO O.B.
(OUTSIDE BROADCAST)
“พี่แบคฮยอนครับเมื่อไรพี่จะตีซักทีครับ พี่รอพ่อพี่ตัดริบบิ้นอยู่หรอครับ~”
เสียงเรียกร้องให้เล่นจากเพื่อนร่วมเกมดังออกมาจากคอมพิวเตอร์คู่บารมี ผมนี่พยายามเล็งอยู่นานมาก เพื่อที่จะตีกอล์ฟลูกนี้ออกไปให้ได้โฮลอินวัน เล่นมาทั้งวันผมยังตีไม่ได้เลย เฉี่ยวหลุมไปมาอยู่นั่นแหละ ยิ่งตียิ่งไม่เข้าใจ... เกมปังย่านี่มันมีสแตนดาร์ดในการตียังไงให้ลงหลุมไปเลย
“ไอ้เชี่ย เพราะมึงคนเดียวเลยจงอิน”
ในขณะที่กำลังจะกดสเปซบาร์ ซึ่งผมมั่นหน้ามากว่าครั้งนี้ผมต้องกดติดปังย่าแน่นอน เพราะอัดยาช้าแถมเพิ่มช่องปังย่าให้ใหญ่ขึ้น (เป็นยาที่ต้องซื้อด้วยเงินจริง) แต่พอจงอินมันพูดขึ้นมาเท่านั้นแหละ มันเหมือนเสียจังหวะครับ แล้วก็แป้กไปตามสเต็ป... แต่ถ้ามันแป้กไปแล้วผมก็อยากจะภาวนาให้มันไปตกในที่ดีๆ หน่อย ไม่เอาตกทราย ตกใต้ต้นไม้ และเหมือนเกมมันจะได้ยินเสียงเรียกร้องในใจผม เพราะว่ามันได้ผลไม่ตรงกับที่ผมคิดซักอย่าง... มันไม่ตกทรายหรือใต้ต้นไม้ครับ... แต่มันชนต้นไม้ ตกน้ำ... แล้วก็...
O.B.
“เพราะเค้าอีกแล้วหรอ เพราะเค้าตลอดอะ”
เออ เพราะมึงนั่นแหละ... กูอยากจะจับหัวมึงทุบลงคีย์บอร์ดถ้านั่งเล่นอยู่ด้วยกัน... ถ้าไม่ใช่ว่าเล่นบ้านใครบ้านมัน กูว่ามึงโดนกูจับหัวกดน้ำในชักโครกไปแล้ว... อย่าให้เจอหน้านะ กูจะเดินตากฝนจนรองเท้าเปียก แล้วกูจะเตะมึงจนกว่ารองเท้าจะแห้ง
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เกมตีกอล์ฟกากๆ แต่มันก็อุดมไปด้วยคำว่าศักดิ์ศรีนะครับ เกมยิ่งกากคนยิ่งต้องเก่งดิวะ แล้วนี่อะไร... เพราะเหตุใด ยิ่งเล่นยิ่งแย่ ยิ่งรู้ยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งเล่นยิ่งปวดใจ เล่นเท่าไรก็ไม่ถึงฝั่งฝัน
“เอาใหม่เลยเอาใหม่ ออกเล่นใหม่”
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมออกแล้วเริ่มเล่นใหม่ ถ้าไปดูสถิติการเล่นผมตอนนี้คงจะเห็นแล้วไม่น่าเล่นด้วยครับ จำนวนการออกจากเกมนี่มันรู้เลยว่าแพ้แล้วออก แลเป็นกากเกอร์เกมที่อยากโปร
“โหยพี่... พรุ่งนี้พี่มีเรียนไม่ใช่หรอ นอนได้แล้วมั้ง ตีสี่แล้วนะเห้ย”
ไม่รู้ว่าน้องจงอินพูดด้วยความเป็นห่วงหรือง่วงจนอยากจะเลิกเล่นแล้วแต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นทั้งสองอย่าง จากที่เล่นเกมด้วยกันมา ผมว่าจงอินก็เป็นคนที่นิสัยดีคนนึงเลยทีเดียว (เสียอย่างเดียวคือเรื่องปากหมา)
ผมเล่นเกมกับน้องจงอินมาตั้งแต่เดือนที่แล้วหลังจากไปเจอกันในเกมออนไลน์ชื่อดังเกมหนึ่งของค่าย S2Game ที่เขาเรียกกันว่าฮอน แต่ช่วงนี้เป็นช่วงย้อนวัย หาเกมเก่าๆ มานั่งเล่น... รู้สึกตัวอีกทีก็โผล่มาเล่นปังย่ากันแล้ว
“เรียนสิบโมงเลิกเที่ยง ค่อยกลับมานอน”
ผมพูดออกไปด้วยอารมณ์ชิลๆ สบายๆ เพราะถ้าจำตารางเรียนไม่ผิดพรุ่งนี้ผมเลิกเรียนแล้วค่อยกลับมานอนยังได้ เรียนแค่สองชั่วโมงเอง ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ดูเหมือนจงอินจะไม่ค่อยเห็นด้วยซักเท่าไร
“โหยพี่ แต่ผมง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานบ้านอีก”
“ตานึง... คราวนี้จริงๆ ละ”
ผมยังพยายามล้อหลอกต่อไป เพราะผมรู้ดีว่าจงอินเป็นคนยังไง เหมือนจะปฏิเสธแต่ก็ไม่เคยปฏิเสธได้ถึงที่สุดสักที และถ้าจะปฏิเสธจริงๆ คงไม่เล่นกับผมมาจนถึงตีสี่ขนาดนี้หรอก บอกเลยว่าน่ารัก
“อะๆ ตาสุดท้ายแล้วนะ จริงๆ นะ”
“เค! กดเลย ตานี้แหละกูต้อง Hole in One ให้ได้!!”
เป็นไปตามความคาดหมาย เราสองคนเริ่มเล่นเกมกันอีกรอบนึง ซึ่งครั้งนี้ผมจะต้องทำมันให้สาแก่ใจให้ได้ ผมเป็นคนจริงจังมากครับ โดยเฉพาะเล่นเกม ถ้าแพ้จะนอนไม่หลับ ต้องเล่นจนกว่าจะชนะ ไม่งั้นมันหลับไม่ลงจริงๆ ยกเว้นว่าง่วงจริงง่วงจัง ง่วงชนิดที่ไม่สามารถจะทำอะไรต่อไปได้แล้ว แต่ให้ทุรนทุรายเล่นแทบตายก็ไม่ได้ดังใจ
“ดูโปรโชว์โหดนะน้องนะ”
ผมพูดเมื่อเริ่มเกมมาสักพักจนถึงตาผมเล่นแต่ขณะที่ผมกำลังเตรียมจะกดยิงลูกกอล์ฟออกไป ก็มีมือปริศนามาสะกิดที่สีข้าง ทำเอาผมสะดุ้งแล้วก็กดว่าวไปอีกครั้ง... เป็นอีกครั้งที่พลาด ผมหันกลับไปมองข้างหลังทันที ในใจนี่ไฟลุกโชน รู้สึกอาฆาตมา ตอนนั้นคิดว่าถ้าเป็นผีนี่จะด่าให้เสียผี ด่าให้ไปผุดไปเกิดไม่ได้
“พรุ่งนี้เรียนกี่โมงเนี่ย”
พี่ซูโฮ... พี่ตื่นมาทำอะไรตอนนี้ แล้วพี่มาทำแบบนี้กับผมทำไม... ถึงแม้ในใจจะร่ำร้องแต่ก็ต้องไม่แสดงออกมา... (ร้องไห้)
“ผมว่าผมเรียนสิบเลิกเที่ยงนะหรือเปล่าวะ”
พอโดนพี่ถามก็เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองเรียนกี่โมงกันแน่ จากตอนแรกที่มั่นใจเต็มตีนว่าจำไม่ผิด... แต่ตอนนี้เริ่มมีความหวั่นไหวเข้ามาในสมองทั้งสองซีก ถ้าผมดูตารางเรียนผิดนี่ก็ขอให้ผิดในแบบที่ดี... คือจริงๆ แล้วพรุ่งนี้ไม่มีเรียน ภาวนาไปลนลานคลิกเข้า reg มหา’ลัยไปดูตารางเรียน
“ชิบแล้ว...” ตึงเลยครับ แบบนี้ตึงเลย!
“เป็นไรพี่” จงอินถามแทรกเข้ามาในแอพลิเคชัน Talk Talk ที่ผมออนไลน์คุยกันผ่านโปรแกรมการีน่า ซึ่งตอนนี้สมองผมไม่สามารถสาธยายสรรพคุณของโปรแกรมให้ฟังได้ เพราะตารางเรียนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิมเตอร์มันทำให้ผมอยากเขียนใบอนุญาตขอหยุดหายใจ
“เรียนแปดโมงเลิกสี่โมงเย็น ตายห่าละกู”
ถาม: นอนตอนนี้ยังทันไหม นอนตอนนี้แล้วจะเอาอะไรไปตื่น
อยากจะร้องให้ดังๆ ให้มันลั่นไปทั่วทั้งหอ ถ้าไม่ติดว่าพี่คยองซูรูมเมทอีกคนยังนอนหลับอยู่... แล้วเรียนแปดเลิกสี่โมงเย็นนี่มันคืออะไรหรอ หืมมมมม... เปิดเทอมมาก็จัดให้กูเต็มขนาดนี้เลยหรอ แม่งเอ้ย... ดันไปดูตารางเรียนวันพฤหัส พรุ่งนี้มันวันพุธ
“นี่เล่นเกมกับใครเนี่ย” พี่ซูโฮถาม
“เล่นกับจงอิน”
“จงอินนะ เล่นเกมกับแบคฮยอนมันทำไม พรุ่งนี้มีเรียนเดี๋ยวมันก็ไปไม่ไหว” พี่ซูโฮบ่นโดยรู้ที่อีกฝ่ายก็คงได้ยินเพราะผมเปิดโปรแกรมคุยกันอยู่
“โหย ผมจะไปนอนตั้งนานแล้ว แต่เฮียแกไม่ยอมให้ผมไป ยื้อผมไว้ตั้งแต่ตีสองอะ ผมง่วงจนจะหลับคาคอมแล้วเหอะ”
เสียงจงอินร้องแย้งมาจากในคอม ส่วนผมก็ทำหน้าไม่ถูก ตอนนี้รู้สึกเสียสติ...
นี่ก็จะตีห้าแล้ว อีกไม่ถึง 3 ชั่วโมง ผมก็ต้องออกไปเรียนแล้ว แต่นี่ผมยังไม่ได้นอนไปเลยซักแอะ เมื่อวานก็เสือกนอนน้อยอีก นอนเจ็ดโมงเช้าแต่ตื่นมานั่งเล่นเกมตั้งแต่ยังไม่เที่ยง
ตาย... ชีวิตพังดับยับเยิน
“เอาไงแบคฮยอน จะนอนแล้วตื่นไปเรียนหรือจะไม่นอน”
ถ้านอนก็คงยากที่จะตื่นและตอนนี้ผมก็ไม่มีอารมณ์นอนด้วย มันเหมือนอารมณ์เด็กตื่นเต้นเปิดเทอมวันแรกนะครับ แต่ที่แตกต่างคือผมไม่ได้ตื่นเต้นแต่กำลังร้อนรนเหมือนถูกไฟลนก้น... แต่ถ้าจะไม่ไปเรียนมันก็เป็นความรู้สึกผิด คิดถึงเงินที่พ่อแม่จ่ายค่าเทอมแล้วผมเสร่อไม่ไปเรียนตั้งแต่วันแรกเพราะเล่นเกมจนเช้า... เหตุผลมันชวนให้รู้สึกผิดจริงๆ
“เอาไงดีอะพี่ ไม่รู้ด้วยว่าต้องเรียนตึกไหน”
ผมแทบจะเบะปากร้องไห้ ไม่อยากไปเรียนเลยครับ แต่ผมจะทำให้การเรียนมาทำเกมเสียไม่ได้ ถ้าผมไม่ไปเรียนมันจะเป็นอารมณ์ที่แบบว่า เพราะเล่นเกมจนไม่เป็นอันเรียน... มันจะทำให้คนอื่นมองเกมไม่ดี
“เข้าไปดูในวิชาเรียนดิ ดูเป็นไหม”
ผมกดเข้าไปดูในวิชาเรียนตามที่พี่ซูโฮบอก เลื่อนหาเซคเรียนตัวเองอยู่พักนึง... ไม่รู้ด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจหรืออะไร ทำไมแค่มองหาเลขเซคตัวเองมันถึงได้ยากเย็นเหลือเกิน
‘กลุ่ม 1 ห้อง MI3’
แล้วห้อง MI3 นี่มันอยู่ตึกไหนวะ พ่อมึง MI นี่ Mission impossible มากไหม ทำไมมึงไม่บอกตึกเรียนกูด้วยล่ะ บอกแต่ห้อง... เห็นกูเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบานหรอ... จะให้กูตรัสรู้เองรึไงวะ
“พี่แบคฮยอน ผมไปนอนก่อนนะพี่ ไม่ไหวละ ตั้งใจเรียนนะพี่” จงอินพูดจบก็ล็อกเอาท์ออกจากการีน่าไปเลย เป็นการตัดบทที่เหี้ยมมาก ทำร้ายจิตใจโคตร
เปิดเทอมมาวันแรกก็วุ่นวายเลย รู้สึกเหมือนตีลูกกอล์ฟตกน้ำ
ชีวิตกูนี่มันยิ่งกว่า O.B. อีกนะครัช
เป็นฟิคที่ไก่กาอาลาเล่มาก
TAG #ฟนอ นะแจ๊ะ
ความคิดเห็น