คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - ( pirate bays ) - file intro
ความมั่นคั่ง ชื่อเสียงและอำนาจ ผู้ที่ครอบครองทุกอย่างบนโลกใบนี้
ก็คือ ราชาโจรสลัด โกลโรเจอร์
คำๆ หนึ่งที่เขาพูดไว้ก่อนตาย... ทำให้ผู้คนมุ่งสู่ท้องทะเล...
สมบัติของฉันน่ะเหรอ? ถ้าอยากได้ก็มาเอาไปสิ...
ไปหาเอาเลย!! ฉันเอาทุกอย่างไปไว้ที่นั่นหมดแล้ว!!!
แล้วชายหนุ่มทั้งหลายก็มุ่งหน้าไปยังแกรนด์ไลน์ เพื่อไปตามความฝัน
โลกได้เข้าสู่ยุคสมัยของโจรสลัดแล้ว!
INTRO
“แล้วไอ้แกรนด์ไลน์ที่ว่านั่นมันอยู่ที่ไหนกันวะครับเพื่อน?” นั่นคือปัญหาที่คู่หูทั้งสองคนกำลังถกเถียงกันมาเป็นเวลาสองชั่วโมงหลังจากที่ดูการ์ตูนเรื่องวันพีซจบไปหกร้อยกว่าตอนไปภายในไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์
ปิดเทอมหน้าร้อนมันอาจจะนานจนทำให้เด็กมัธยมสองคนนี้เป็นบ้าหนีออกมากลางทะเลเพื่อตามหาสมบัติและคนต้นคิด บยอนแบคฮยอน พอถูกเพื่อนถามก็ถึงกับสำลักน้ำที่เจ้าตัวกำลังกรอกเข้าปากอยู่ในทันที
“กูไปอ่านในเว็บมาแล้ว เขาบอกว่าที่ตรงนั้นมันจะไม่มีลมพัดผ่านแล้วก็แบ่งกลางระหว่างโลกครึ่งบนกับครึ่งล่าง” คนตัวเล็กอธิบายอยากคนมีความรู้แต่หารู้ไม่ว่านั่นคือการเป็นควายครั้งใหญ่เห็นชาติประวัติศาสตร์
“นั่นมันเส้นศูนย์สูตร”
ชานยอลถึงกับส่ายหน้าด้วยความเอื่อมระอา ตอนแรกก็คิดอยู่แล้วว่ามันแปลกที่อยู่ดีๆ เด็กที่ว่ายน้ำไม่เป็นอย่างแบคฮยอนจะลงทุนขโมยเรือพ่อชวนเขาออกมาหาปลาในทะเล แล้วก็สังหรณ์ใจไม่ผิดจริงๆ ว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่
เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม ไม่คิดว่าเพื่อนตนจะยังโง่บรมขนาดนี้
เรื่องในหนังสือการ์ตูนมันจะไปมีจริงๆ ได้ไงวะ!!
“เออน่า ยังไงมันก็ต้องมีเว้ยชานยอล ไม่งั้นคนเขียนเขาจะเขียนมาได้ไง”
“แบคฮยอน มึงเข้าใจคำว่าจินตนาการไหม?”
ร่างสูงไม่อยากถามคำนี้กับเพื่อนตัวเองเลย เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างแบคฮยอนไม่เคยมีจินตนาการใดๆ ทั้งสิ้น เพราะอย่างนั้นเขาถึงลงทุนนั่งโหลดการ์ตูนมากระตุ้นเพื่อนที่วันๆ ไม่ทำมาหากินอะไร เอาแต่นอนกับนอนแล้วก็นอนอุดอู้อยู่ในบ้าน จนคุณป้าแม่ของแบคฮยอนมาขอร้องให้เขาชวนแบคฮยอนออกไปทำอะไรบ้าง เพราะกลัวลูกจะเป็นโรคซึมเศร้า แต่เขาว่าเขาคิดผิดแล้วล่ะ ที่ปลูกฝังจินตนาการให้เพื่อนด้วยการ์ตูนเรื่องวันพีซ
แบคฮยอนผู้ที่นอกจากนอนแล้ว... ก็ไม่เก่งอะไรอีกเลยและไม่เคยสนใจอะไรบนโลกนี้ ชานยอลเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าการ์ตูนเรื่องเดียวมันจะทำให้แบคฮยอนเป็นบ้าได้มากขนาดนี้
“เอาเถอะ... กูว่าเรารีบเข้าฝั่งก่อนดีกว่า รู้สึกว่าเราจะออกมาไกลเกินไปแล้ว”
ปากบางยู่ปากเหมือนเด็กโดนขัดใจทันทีที่เพื่อนบอกให้ช่วยกันภายเรือเข้าฝั่งและก็ทำตัวเหมือนเด็กในทันทีโดยการนั่งเฉยๆ ไม่ช่วยชานยอลพาย ร่างสูงถึงกับขมวดคิ้ว เตรียมจะด่าแต่ว่ามีอย่างอื่นมาเรียกร้องความสนใจไปจากเขาเสียก่อน
เรือลำใหญ่กำลังขนาบข้างกับเรือหาปลาลำที่เขานั่งอยู่ ทำเอาใจเต้นตึกตักๆ เพราะเรือที่เขาสองคนกำลังนั่งมันทำท่าเหมือนจะคว่ำ เพราะคลื่นที่ก่อตัวขึ้นตอนเรือลำใหญ่ลำนั้นแล่นผ่านกำลังซัดเรือของพวกเขาอย่างกระหน่ำ ชานยอลเห็นท่าไม่ดีเลยตะโกนบอกให้แบคฮยอนกระโดดลงน้ำ ก่อนที่เรือหาปลาที่แบคฮยอนขโมยพ่อมาจนโดนเรือลำใหญ่ขยี้เป็นซากไม้ลอยอยู่กลางทะเล
“ชิบแล้ว... กูโดนพ่อฆ่าทิ้งแน่”
แบคฮยอนถึงกับเลือดขึ้นหน้า สีหน้าเปลี่ยนจากตกใจเป็นโกรธกริ้วในทันที ร่างเล็กพยายามว่ายน้ำฝ่าคลื่นไปหาเรือลำใหญ่ลำนั้น เพื่อเกาะและปีนขึ้นไปให้ได้ ชานยอลเห็นแบบนั้นก็รีบตามไปทันทีเพราะคิดว่ามันคงดีกว่าที่เขาจะว่ายน้ำเข้าฝั่ง มีหวังได้หมดแรงตายลอยเป็นศพอยู่กลางมหาสมุทรแน่
ทั้งสองปีนจากบันไดข้างเรือขึ้นไปบนเรือได้สำเร็จ ทำให้ได้พบกับผู้ชายแปลกหน้าสามคนที่ทำให้รู้สึกขนลุกแปลกๆ ดูๆ แล้วน่าจะเป็นคนที่อายุเยอะกว่าพวกเขาไม่มากเท่าไหร่
“พวกมึงมาดูเร็ว กูตกอะไรได้ด้วยว่ะ”
แบคฮยอนกับชานยอลฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดไม่รู้เรื่องเลย แต่ที่แน่ๆ มันต้องไม่ใช่ภาษาเกาหลี แต่ถ้าเดาไม่ผิดมันต้องเป็นภาษาจีนแน่
ทั้งคู่หันมามองหน้ากันก่อนที่แบคฮยอนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาชานยอลอยากจะเอามีดแทงท้องตัวเองตายตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“นี่เราภายเรือมาถึงจีนเลยหรอวะ”
ไม่รู้ว่าเพื่อนเขาโง่หรือโง่ แต่ที่แน่ๆ น่าจะบ้า ภายเรือออกมายังไม่ถึงชั่วโมง มันจะภายจากเกาหลีมาถึงประเทศจีนได้ยังไง
ร่างสูงเริ่มมองหาทางหนีทีไล่ ในขณะที่แบคฮยอนยังคงยืนจ้องหน้ากับอีกฝั่ง พยายามจะสื่อสาร แต่ก็ไม่รู้เรื่องและทันใดนั้นเองอีกฝ่ายก็หยิบเอาของที่ทำให้พวกเขาทั้งคู่แทบจะเป็นลมล้มพับออกมา
ปืน...
เป็นอีกครั้งที่แบคฮยอนกับชานยอลหันหน้ามาสบตากัน...
หรือว่าพวกนี้จะเป็นโจรสลัดของจริง!!!
เด็กหนุ่มสองคนรู้สึกอยากจะเป็นบ้าตาย ในชีวิตนี้คงไม่มีใครคาดคิดหรอกว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับโจรสลัดตัวเป็นๆ ยิ่งมองหน้าคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาก็รู้สึกขาสั่นผับๆ ขึ้นมาแล้ว
“เอาไงดี”
ชายหนุ่มอีกคนที่เมื่อกี้กำลังนั่งเพลิดเพลินกับนั่งดื่มเหล้าอยู่นั้น เงยหน้าขึ้นมามองเขาทั้งสองคนและพูดออกมาเป็นภาษาเกาหลี ใบหน้านั้นแดงก่ำบอกถึงฤทธิ์แอลกอฮอล์ในเลือดได้อย่างชัดเจน เขาทำหน้าขัดใจเล็กน้อยตอนมองมาทางพวกเขา
“ลู่หาน... มาจัดการที เจอลูกปลาตัวน้อยลอยอยู่กลางทะเล กะแกล้งแหย่เล่น ไม่คิดว่าพอทำเรือพวกมันคว่ำคว่ำแล้วพวกมันจะปีนขึ้นมาบนเรือว่ะ”
“อืม” ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะใช้นิ้วชี้เคาะข้างแก้มตัวเองไปมา “งั้นจับมาเป็นคนใช้บนเรือเลยดีป่ะวะ ฮ่าๆ”
ตอนนี้ภาษาที่คนแปลกหน้าใช้สื่อสารเป็นภาษาที่ทั้งแบคฮยอนและชานยอลเข้าใจแล้ว พอได้ยินแบบนั้นก็ทำเอาทั่งคู่ขนลุกซู่
ชิบหายแล้ว...
“แบคฮยอนมึงค่อยๆ ถอยตามกูมานะ” ชานยอลพูดพร้อมกับกุมมือแบคฮยอนไว้ ค่อยๆ ก้าวถอยหลังไปทีละนิด จนมาชนเข้ากับชายร่างสูงที่มายืนอยู่ด้านหลังพวกเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ทั้งสองจึงหันขวับไปมองทันที
“จะไปไหนครับเด็กๆ”
“เรือลำนี้ขึ้นแล้วลงยากไอ้น้อง ทางที่ดีอยู่เฉยๆ ดีกว่านะ พี่กลัวปืนมันจะลั่น”
คำขู่ที่ฟังไม่ออกว่าขู่จริงหรือขู่เล่น แต่ทางที่ดีตอนนี้ไม่ควรไปท้าทายอำนาจมืด ยังไงซะพวกเขาก็เป็นแค่เด็กมัธยมบ้านนอกๆ ธรรมดา มีพ่อแม่เป็นแค่คนหาปลาแล้วจะเอาอะไรไปสู้กับโจรสลัดของจริง
“พวกคุณเป็นใครครับ”
แบคฮยอนที่ยืนนิ่งเงียบอยู่นานเอื่อยถามออกไปเพื่อความแน่ใจว่าคนพวกนี้เป็นกลุ่มโจรสลัดจริงตามที่เขาคิดหรือเปล่า
“แล้วน้องคิดว่าพวกพี่เป็นใครล่ะครับ หืมมมม”
บุคคลที่ถูกคนอื่นๆ เรียกว่าลู่หานตอบกลับมาด้วยประโยคน้ำเสียงแบบที่คนแถวบ้านเขาเรียกว่ากวนตีน ติดแต่ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นไม่งั้นได้มีแลกหมัดงัดตีนกันไปแล้ว
“โจรสลัด”
“ไม่เอาดิ อย่าเรียกว่าโจรสลัด... เรียกว่า หน่วยยามฝั่ง มันไพเราะเพราะพริ้งกว่าเยอะเลยนะครับ”
ช่างเป็นคุณโจรสลัดที่แสนสุภาพซะจริง... นี่พวกเขาเจอโจรสลัดจริงๆ หรือแค่โดนอำกัน เริ่มสับสน...
“แล้วคุณหน่วยยามฝั่งมาทำอะไรแถวนี้ครับ”
แบคฮยอนถามต่อ คิดจะทำการใหญ่ใจต้องนิ่ง ดูแล้วคนพวกนี้ก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร เขาอาจจะเจอโจรสลัดดีๆ เหมือนลูฟี่อะไรทำนองนั้นก็ได้
“กำลังเล่นไล่จับกับกองทัพเรืออยู่น่ะ พอดีทำงานกันคนละสายเลยไม่ค่อยถูกกันเท่าไร”
คนขี้เมาตอบแบบติดตลก แต่นั่นก็ทำให้แบคฮยอนและชานยอลใจชื้นขึ้นมานิดนึงที่อย่างน้อยคนตรงหน้าก็ยังเป็นคนที่พอจะคุยด้วยรู้เรื่อง
“พอจะมีเรือลำเล็กให้ผมยืมสักลำไหมครับ พอดีเรือที่พวกผมนั่งมาถูกเรือพวกคุณขยี้เป็นจุนไปแล้ว”
ใจดีสู้เสื้อ... สิ่งที่เขาทั้งสองคนกำลังทำอยู่นี้มันเรียกได้ว่าแบบนั้นแหละ
“อ้อเรือเล็กหรอมีสิ...แต่...”
“แต่?”
“คงจะให้ยืมไม่ได้หรอก... และเราก็ต้องขออนุญาตจับพวกนายเป็นตัวประกันไว้จนกว่าพวกเราจะหนีได้ล่ะนะ”
เงิบแดก...
ขออนุญาตจับเป็นตัวประกัน... คืออะไรหรอ... แล้วต้องอนุญาตไหม...
“เอ่อ...คือ.... ผม...”
“ไม่ต้องเกร็งๆ ทำตัวตามสบาย คิดซะว่าเป็นบ้านของพวกนายไปซักพักก็แล้วกัน เห้ยจื่อเทา ติดต่อไปที่กองทัพเรือเรื่องตัวประกันและขอเส้นทางการหลบหนีมาด้วยนะ”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!!!
TBC.
ฟิคเพี้ยนๆ เขียนออกมาด้วยอารมณ์เพี้ยนๆ orz
ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น