ผจญภัยในโลกต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #17 : สินน้ำใจของพระราชาไกโด

ตอนที่  17  สินน้ำใจของพระราชาไกโด

          หลังจากการขับไล่พวก Dog kobold  ออกจากป่าทางประตูทิศใต้แล้วพวกเขาก็มุ่งหน้ากลับเข้าเมืองอาวารอน  และเข้าไปกราบทูลความคืบหน้ากับภารกิจครั้งนี้กับพระราชาไกโด

          “ยอดเยี่ยม  สมกับเป็นท่านเซอร์ปีเตอร์  นำพลทหารเพียง 50 นาย และผู้อาสาสมัครอีก 30 คน ก็สามารถขับไล่พวก Dog kobold  ออกไปจากป่าทางทิศใต้ได้”  ห้าวเอ้อพูดชมเชยแก่เซอร์ปีเตอร์

          ... จะมากไปแล้วเจ้าห้าวเอ้อ ให้เรานำพลทหารไปเพียง 50 นาย ไปไล่พวก Dog kobold  ที่มีมากกว่า 200 ตัว  โชคดีที่พวกข้ายังรอดมาได้...  เซอร์ปีเตอร์คิดในใจ

          “ท่านห้าวเอ้อ  ท่านชมข้าเกินไปแล้ว  ที่ภารกิจขับไล่พวก Dog kobold  นั้นออกไปได้  เพราะความสามัคคีของพวกเราทุกคน  มิใช่ความสามารถของข้าคนเดียว”  เซอร์ปีเตอร์พูดพร้อมจ้องตาเขม็ง กับเสนาธิการห้าวเอ้อ

          “ข้าขอบใจท่านมากเซอร์ปีเตอร์  ที่ช่วยขับไล่พวก Dog kobold  นั้นออกไป  เจ้าอยากได้ของรางวัลอะไร เจ้าบอกมาได้เลยข้าจะจัดหาให้”  พระราชาไกโดพูดแสดงสินน้ำใจแก่เซอร์ปีเตอร์

          “กราบทูลพระราชา  การศึกในการขับไล่พวก Dog kobold   ครั้งนี้นั้น มิใช่เพราะความสามารถของข้าคนเดียว แต่เพราะเหล่าทหารหาญและผู้มีจิตอาสาในการขับไล่พวก Dog kobold  ร่วมด้วยช่วยกัน  ข้ากระหม่อมจึงขอให้ฝ่าบาทส่งมอบสินน้ำใจแก่เหล่าทหารหาญและผู้มีจิตอาสาแทนกระหม่อมด้วยเพคะ”

          “นั้นสินะ  ได้  ข้าจะมอบ 50 เหรียญทองแก่ผู้ที่เข้าร่วมในภารกิจนี้  และมอบให้อีก 50 เหรียญทองแก่เหล่าทหารและผู้อาสาที่ตายไป   ท่านเสนาธิการตู้ชิงข้าฝากท่านจัดการด้วยนะ”

          “รับทราบฝ่าบาท”

          “ข้าได้มอบสินน้ำใจแก่เหล่าผู้เข้าร่วมการขับไล่พวก Dog kobold  ไปแล้ว  ถึงยังงั้นก็เหอะ ท่านเซอร์ปีเตอร์ท่านเป็นผู้นำทัพ  ท่านก็สมควรต้องได้รับสิ่งตอบแทน  ถ้าไม่มีท่านเป็นคนนำทัพข้าเชื่อว่าทุกท่านที่ออกไปขับไล่พวก Dog kobold อาจจะเสียชีวิตกันหมดได้”

          “อืม...  ก็ได้ฝ่าบาท ถ้าอยากจะมอบให้กระหม่อมก็มิปฏิเสธ  แต่กระหม่อมจะขอยกทรัพย์สินนี้ให้กับอีกคนหนึ่งแทน”

          “เจ้าจะยกให้อีกคนหนึ่ง  เขาเป็นใครทำไมเซอร์ปีเตอร์ถึงจะยกของกำนันของข้าให้กับคนผู้นั้น”

          “ข้าจะยกทรัพย์สินที่ได้กับฝ่าบาทให้กับ เด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่ชื่อว่า กร   เพราะว่าในการสู้รบครั้งนี้เขาเป็นคนวางแผนจึงทำให้เราเป็นฝ่ายชนะมาได้”  เซอร์ปีเตอร์เล่ารายละเอียดในการสู้รบครั้งนี้ให้แก่พระราชาไกโด

          “อืม...  เป็นเช่นนั้นรึ  งั้นข้าก็ไม่อาจคัดค้านการตัดสินใจของเจ้าได้   งั้นท่านเซอร์ปีเตอร์จงเอาสิ่งนี้ไปให้กับบุคคลที่ชื่อกรแทนข้าด้วยละกัน”  พระราชาไกโดได้ถอดแหวนที่นิ้วชี้ข้างซ้ายของเขาให้แก่เซอร์ปีเตอร์เพื่อส่งมอบแก่กร

          “ฝ่าบาทนั้นมัน....” เสนาธิการห้าวเอ้อยังไม่ทันพูดจบ  ก็โดนพระราชาไกโดยกมือขึ้นมาว่าไม่ต้องพูด

“พระราชาของนี้มัน...” เซอร์ปีเตอร์กำลังจะพูด

“นี่เป็นการตัดสินใจของข้า  มันจะมีประโยชน์มากกว่าถ้าได้อยู่กับบุรุษที่มีความสามารถและทรงปัญญาที่เจ้าพูดถึง”

“ขอรับ  ข้าจะนำสิ่งนี้ไปมอบให้แก่เขาด้วยตนเอง  ขอทูลลา”  เมื่อเซอร์รับสิ่งของนั้นจากพระราชาไกโดแล้ว ก็ขอรีบออกจากปราสาทโดยทันที

...............................................................................

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองอาวารอน

“รีบสั่งเร็วๆเจ้าหนูข้าหิวแล้ว”

“...............”

“..... เออลุงรอน  ผมเอาเจ้านี่อะ”

“อะไรจะสั่งสเต๊กหมูก็พูดกับเด็กเสิร์ฟสิมาพูดกับข้าทำไม ...... หรือว่า”

“เจ้าหนูกรแกอ่านหนังสือไม่ออกรึ”

“............”

“ครับ  ผมอ่านหนังสือไม่ออกครับ”  กรก้มหัวพูดเล็กน้อยเพราะอายว่าอ่านหนังสือไม่ออก  ก็สมควรที่อ่านหนังสือไม่ออกเพราะกรมาจากต่างโลกจึงไม่สามารถอ่านภาษาของอาณาจักรเอ็มนี้ได้  แต่ที่กรพูดภาษานี้ได้คงเป็นผลกระทบจากการที่ทะลุมาโผล่ที่อาณาจักรเอ็มเป็นที่แรก  ถ้าเผอิญโผล่ไปที่อาณาจักรอื่นก็คงพูดได้แต่ภาษาอาณาจักรนั้น แต่ไม่สามารถพูดภาษาอาณาจักรเอ็มได้

“555+  มีปัญญาในการวางแผนแต่ไม่มีปัญญาในการอ่านหนังสือ  เจ้าหนูกรเจ้านี่แปลกคนจริงๆ”

“น้อง  ขอสเต๊กหมู 2 ที่เลย  ส่วนน้ำขอเบียร์ 2 แก้ว”

“รับทราบค่ะ  ขอทวนนะค่ะ  สเต๊กหมู 2 จาน และเบียร์ 2 แก้วนะค่ะ”

“จะรีบไปเอามาให้นะค่ะ  โปรดรอสักครู่”

กรในตอนนี้รู้สึกอายหรือเขินเป็นอย่างมากเมื่อลุงรอนรู้ว่าเขาไม่สามารถอ่านและเขียนหนังสือได้

“เอาน่าเจ้าหนูกร   อย่าคิดมาก  เรื่องนี้เดี่ยวข้าสอนให้”

“ขอ..  ขอบคุณครับลุงรอน”

“สเต๊กหมู 2 ที่ พร้อมเบียร์ 2 แก้วมาแล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ”  “ลุงรอน... เออ... น้ำนี่”

“เบียร์ไง  ไม่เคยกินหรือไง”

กรส่ายหัว  ก็แน่หละในโลกของกรเด็กอายุแค่นี้กินเบียร์เท่ากับผิดกฎหมายอาจทำให้โดนปรับเงินและติดคุกได้

“เป็นเด็กที่แปลกดีแหะ  อ่าน เขียนภาษาอาณาจักรเอ็มไม่ได้แถมกินเบียร์ก็ไม่เป็น  แสดงว่าเจ้านี่มาจากหมู่บ้านที่กันดารเป็นแน่”

“เอาเหอะ  ลองกินดูเจ้าหนู  ลองแล้วจะติดใจ”

กรก็รีบกินสเต็กโดยไม่แตะต้องเบียร์เลย  แต่เมื่อเจ้าก้อนเนื้อสเต็กติดคอ

“แคก  แคก    น้ำ น้ำ”  กรมองซ้ายมองขวาไม่เห็นมีแก้วไหนมีน้ำเปล่าเลย  จึงหยิบเบียร์ที่อยู่ด้านหน้าของตัวเองกระดกเบียร์ลงคอหมดแก้วอย่างไว  แต่เหมือนกรจะยังรู้สึกติดคออยู่จึงหยิบแก้วเบียร์ของรอนมากระดกลงคอต่ออีกแก้ว

“นี่  นี่  นั้นแก้วข้านะ  แล้วนี่เจ้ากิน 2 แก้วต่อเนื่องแบบนี้เดี่ยว...”

          “เฮ๋อ.....”  เสียงเรอของกร

          “เกือบตายแล้ว   แต่เอ๋...  ทำไมมันรู้สึกเหมือนโลกหมุนไงไม่รู้แหะ”  กรเริ่มมึนจากการกินเบียร์ “ตุบ”  แล้วก็ฟลุ๊บหลับบนโต๊ะอาหาร

          “เจ้าหนูนิ - -.  เมาแล้วหลับเลยแหะ  เป็นภาระข้าอีก” 

          “น้องๆ  เก็บตังด้วย”

          “ค่ะ”

..............................................................

ขณะที่รอนกำลังแบกกรพาไปที่บ้านของเขานั้น

          เจ้าหนูนี่ตัวหนักแหะ  ทั้งๆที่ตัวก็ไม่ได้ใหญ่มาก  สงสัยต้องเก็บตังค์ค่าแบกพามาบ้านข้าและ  รอนคิดในใจ

          “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” 

          “ลาล่า  เปิดประตูให้พ่อหน่อยลูก”

          “คะ”

          “แอ๊ด   ยินดีต้อนรับกลับมาคะคุณพ่อ”  ลาล่าปลดล็อคประตูบ้านและเปิดประตูให้พ่อของเขาเข้ามา

          “เอ๊ะ   นั้นใครนะคะ”  ลาล่าตกใจเห็นพ่อตัวประคองใครที่ไม่รู้จักมาด้วย

          “เอาน่า  ช่วยพ่อแบกเจ้าหนูนี่ไปที่เตียงก่อน”

          “คะ”  ลาล่ารีบช่วยประคองแขนอีกข้างและพาเข้าไปที่เตียงนอน

          “เออ  คนนี้เป็นใครหรอคะคุณพ่อ”  ลาล่าถามด้วยความสงสัย  เพราะปกติคุณพ่อมักไม่ค่อยให้คนแปลกตาเข้ามาในบ้าน

          “อืม...  เอาเป็นว่าผู้มีพระคุณของลูกละกัน”

          “เอ๋... ผู้มีพระคุณ... หรือว่า..คนนี้หรอคะที่ช่วยหา [บัวน้ำทิพย์] กับคุณพ่อ”

          “ใช่แล้วเจ้าหนูนี่เนี่ยแหละที่เป็นคนหา [บัวน้ำทิพย์] เจอและให้มันกับพ่อ”

          ลาล่ามองไปที่กรด้วยความรู้สึกสับสนว่า  คนที่อายุเท่าๆกับตัวเองคนนี้นี่นะจะสามารถหา [บัวน้ำทิพย์] เจอ 

          “ลาล่า  ถ้ามีเรื่องอยากจะถามไรเจ้าหนูนี่ละก็  พรุ่งนี้รอเจ้าหนูนี่ตื่นค่อยถาม ตอนนี้ก็ดึกแล้วรีบนอนได้แล้ว”

          “คะ”

(จบตอนที่ 17)