คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มต้นการเดินทาง 2/4
อนที่ 4 (เริ่ม้นารเินทา 2/4)
ผ่านไปประมา 3 วัน หานหยา็ไ้ลับมาที่พัออาารย์โหย่วอีรั้
๊อ ๊อ ๊อ “มาแล้ว มาแล้ว รอแปปหนึ่” ใรนะมาหาแ่เ้า โหย่วินเย่่อย ๆ เินมาเปิประู
แอ๊ (เสียเปิประู)
“หืม” “หยาน้อยนี่เอ มีอะไร..” ่อนที่อาารย์โหย่วะพูบประโย อยู่ๆ ็เหมือนนึอะไรไ้
“นี่ หรือว่าเ้าอ่านรบหมแล้วทั้ 3 เล่ม”
“ใ่รับ ็อาารย์บอว่าอ่านบเมื่อไหร่อยมาหาอาารย์อีที”
“อนนี้เราสามารถเริ่มทลอสร้าไ้เลยไหมรับ” หานหยาระือรืนร้นอยาสร้าอาวุธอเาไวไว
“เ้าแน่ในะว่าอ่านรบหมแล้ว” โหย่วินเย่ไม่เื่อใว่าหานหยาอ่านหนัสือทั้ 3 เล่มหมแล้ว
“ริสิรับ” “ถ้าเพราะอาารย์ไม่สั่ให้อ่านให้บทั้ 3 เล่มและทำวามเ้าใ ผมไม่มาอนนี้ แ่มาั้แ่วันแรหลัาไ้หนัสือออาารย์แล้ว” หานหยาพู้วยใบหน้าบูเบี้ยวเพราะอาารย์ลับไม่เื่อำพูอนเอ
“ไหนอทสอบหน่อย”
อาารย์โหย่วั้ำถามใส่หานหยาเป็นุ แ่หานหยา็สามารถอบลับมาไ้หมแถมไม่มีอะไรผิเพลี้ยนาำอบในหนัสือทั้ 3 เล่มเลย
“ไอ้เ้านี่มัน ....” อาารย์โหย่วถึับสถบ่าในใ
“เอาละในเมื่อเ้าเ้าใทฤษีาหนัสือทั้ 3 เล่มแล้ว ั้นถึั้นอนปิบัิไ้ าม้ามา” หานหยารีบเินามอาารย์เ้าไปในทันที
หานหยาเินามอาารย์โหย่วลไปั้นใ้ิน าอนแรยัพอไ้ยินเสีย้าบน แ่ยิ่เินเ้ามาเรื่อย ๆ เสีย็่อยๆ หายไป แ่มีบรรยาาศหนาวเย็นเ้ามาแทนที่
“เ้ามาสิ” อาารย์โหย่วเรียหานหยาให้เ้าห้อที่อยู่้าในสุ
เมื่อหานหยาเ้ามา “โว้ว ท่านอาารย์ที่นี่มีผนึทริออนเยอะเหลือเิน”
หานหยา้อผนึทริออน้วยวาเปล่ประาย
“เอาละในเมื่อเ้าอ่านหนัสือและทำวามเ้าใหนัสือทั้ 3 เล่มแล้วรู้สินะว่าวรเริ่มอย่าไร”
“รับ” หานหยาอบรับและเรียมหยิบผนึสีเียวอเาึ้นมา
เพี้ยะ เสียอาารย์โหย่วบะโหลอหานหยา
“โอ๊ย อาารย์ทำอะไรเนี่ย ผมเ็บนะ” หานหยาเอามือุมหัว
“เ้าะบ้าเลอะเอาผนึสีเียวอันนั้นมาทลอ เ้าไม่ใ่เ้าหน้าที่ผลิอุปร์ทริออนนะ ะผลิสำเร็ไ้ั้แ่รั้แร เ้ามีแ่ะทำให้ผนึนั้นเสียอป่าวๆ เอานี่ไปแทน” อาารย์โหย่วโยนผนึทริออนสีาวให้ับหานหยา
“เอาละเริ่มไ้”
หานหยาหยิบผนึทริออนสีาวึ้นมา่อนเอามือทั้ 2 ประบผนึ้อนนั้นเอาไว้
“ีเริ่มารหลอมผนึไ้” อาารย์โหย่วบอั้นอน่อไป
หานหยาวบุมพลัทริออนในร่าายมารวมไว้ที่ฝ่ามือทั้ 2 ่อนเริ่มเพิ่มระับวามร้อนอฝ่ามือ ผ่านไปปริมา 10 นาที ผนึทริออนเริ่มละลายลายเป็นหยน้ำเล็ ๆ
“เ้าิว่าวามร้อนนานั้นแล้วเมื่อไหร่ะหลอมเสร็”
หานหยาึเร่วามร้อนที่มือึ้น 10 นาทีถัไป “สำเร็แล้วรับอาารย์” หานหยาีใับารหลอมผนึรั้แร
“สำเร็เรอะ สำเร็ะผีนะสิเ้าบ้า”
“ผนึ้อนนั้นมี่าพลัทริออน 99 หน่วย แ่เ้าลับหลอมละลาย้วยไฟแรเินไปน่าพลัมันเหลือแ่ 10 หน่วย เ้าิว่าารหลอมผนึเป็นเรื่อเล่นๆหรือไ เห็นว่าผนึทริออนเป็นยะ้าทาหรือไถึทำเป็นเล่นไม่เอาริเอาัไ้ พลัทริออนนั้นเอาไว้ปป้อผู้นนะเ้าลืมแล้วหรือไ” โหย่วินเย่วาหานหยา้วยวามหวัี
“เอาน้ำที่หลอมละลายนั้นไปใส่วแยเหล่านั้นไว้ ำเอาไว้ให้ีอย่าทำเป็นเล่นมีผู้นหลายนที่สามารถรอีวิายุนี้ไ้้วยพลัทริออน ฝึฝนสะ ผนึแ่ละ้อนมี่าพลัไม่เท่าัน แ่ารเรียว่าเป็นารหลอมที่ประสบวามสำเร็พลัในผนึนั้น้อลลไปแ่ 10 หน่วยเท่านั้น ส่วนาระีึ้นรูปไ้้อมีพลัั้น่ำ 100 หน่วย”
“เอาละเ้าฝึฝน่อไปละัน ถ้าเ้าหลอมลายผนึถึ 1,000 หน่วยเมื่อไหร่่อยเรีย้าละัน ้าไป่อนละ” อาารย์โหย่วล่าวลา่อนเินออาห้อไป
.......
เพี๊ยะ เพี๊ยะ หานหยาเอามือทั้สอบหน้าัวเอแร ๆ สอ สาม ที
“เป็นเราที่ผิเอ ทำให้อาารย์โหย่วผิหวั ไม่ไ้้า้อริัว่านี้” หานหยาเริ่ม้นฝึารหลอมละลายผนึใหม่อีรั้ ้ำแล้ว ้ำเล่า ้ำแล้ว ้ำเล่า
.......
ุบ ุบ ุบ เสียฝีเท้าอโหย่วินเย่เินลไปห้อลับใ้ิน้วยวามโมโห
แอ็ เสียเปิประู
“หานหยาเ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือไ นี่ผ่านมา 1 วัน 1 ืนแล้วนะ เ้าิว่าารหลอมผนึมัน่ายมาใ่ไหม ถึไม่ออมาิน้าวิน......” ะที่อาารย์โหย่วะพูบประโย ็เห็นหานหยานอนล้มลอยู่ับพื้น แ่็มีหยน้ำผนึทริออนที่หลอมละลายแล้วลอยอยู่
“นี่มัน..” ผนึสีาวที่หลอมละลายเหลือพลัทริออน 90 หน่วย อาารย์โหย่วรีบเ็บพลัานทริออนนี้ลวที่แยเอาไว้และบัเอิไปเห็นสมุที่หานหยาพิัวอยู่้าายลอ
อาารย์โหย่วหยิบสมุึ้นมาอ่านู “นี่มัน... บ้าไปแล้ว” เ้านี่รายละเอียนาผนึทริออน พลัาน พลัานวามร้อน เวลา ้วยหรือนี่ “เ้านี่มัน....” อาารย์ถึับทึ่ับวามเพียรอหานหยา
“อาารย์..” หานหยาลืมาื่นึ้นมาเห็นอาารย์อัวเอ “้าทำไ้แล้ว” หานหยาล่าว้วยเสียอิโรย
“ทำไ้บ้าบอไรัน นี่มันแ่ั้นอนารหลอมผนึนะเ้ายัเสียเวลาั้นานว่าะทำไ้ ยัเหลืออีั้หลายั้นอนว่าะสำเร็” อาารย์โหย่วบ่นพึมพำแ้เอเมื่อไม่รู้ะพูับเ้าเ็อัริยะนี่ยัไี
โร๊ ร๊า ู่ๆเสียท้อร้ออหานหยา็ัออมาััหวะ
“เ้าัวี มาออมาไปิน้าว วันๆเอาแ่หมหมุ่นแบบนี้เี่ยว็ไ้ายันพอี”
“แหะ แหะ อโทษอาารย์” หานหยาลูบหัวัวเอแ้เินที่ท้อร้อ
...................
่ำ ่ำ ่ำ ่ำ
“ิน้าๆ ็ไ้ับ้าวยัมีอีเยอะ เี่ยว็าใาย่อนหลอ” อาารย์ล่าวเือน้วยวามหวใย
“แหะ แหะ โทษทีารย์พอีหิวมาไปหน่อย”
หลัาินเสร็เรียบร้อย หานหยา็วนอาารย์ไปฝึั้น่อไป
“พอเลย อนนี้เ้าใ้พลัานทริออนไปมาแล้ว เ้าวรไปพัผ่อนสัืนพรุ่นี้่อยมาใหม่” อาารย์ัวาไม่ให้หานหยาลไปฝึหลอมผนึ่อ
“แ่ ้านอนมาพอแล้วนะ”
“้าบอให้พั ็้อพัเ้าใไหม”
“รับ” หานหยาอบลับ้วยเสียห่อย ๆ ่อนเินทาลับบ้านไปพัผ่อน
ความคิดเห็น