ผจญภัยในโลกต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #15 : ขับไล่พวก Dog kobold (1)

ตอนที่ 15 ขับไล่พวก Dog kobold (1)

ภายในปราสาทอาวารอน 

          “นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น  ทำไมพวก Dog kobold  ถึงออกมาจากป่า และเข้าทำร้ายประชาชนของพวกเรา”  ชายแก่วัย 72 ปีที่สวมชุดที่ดูหรูหราที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พูดขึ้นมา
 

ชายคนนี้ก็คือ กษัตริย์ไกโด  ที่ปกครองอาณาจักรเอ็มนั้นเอง

          “ตามที่ทหารยามที่อยู่บนกำแพงรายงานมา  รู้สึกเจ้าพวก Dog kobold นั้นกำลังไล่ฆ่าประชาชนของเราอยู่   เมื่อทหารรักษาการณ์เห็นเหตุการณ์ขึ้นมา    ทหารรักษาการณ์ทั้ง 20 นายก็ยอมพลีกายปกป้องประชาชนที่อยู่ภายนอกเมืองทิศใต้ขอรับ”    เสนาธิการฝั่งซ้ายตู้ชิงของกษัตริย์ไกโดรายงาน
 

เสนาธิการฝั่งซ้าย ตู้ชิง

          “พวกเขาช่างกล้าหาญยิ่งนัก   ท่านตู้ชิงได้โปรดนำเงิน 100 เหรียญทองให้กับครอบครัวของทหารรักษาการณ์ที่ยอมพลีกายปกป้องประชาชนของเราสะ”

          “รับทราบฝ่าบาท  ข้าจะนำเงิน 100 เหรียญทอง มอบให้แก่ครอบครัวทหารรักษาการณ์”  ตู้ชิงรับคำสั่งฝ่าบาทเสร็จก็เดินออกไปดำเนินการเรื่องมอบเงิน 100 เหรียญทองให้แก่ครอบครัวทหารรักษาการณ์ที่ตายไป

          “และตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดีฝ่าบาท  เพราะตอนนี้พวกเจ้า Dog kobold มันก็กลับเข้าป่าทางทิศใต้ไปเรียบร้อยแล้วฝ่าบาท” ขุนนางสอบถามฝ่าบาทจะทำอย่างไรต่อไป

          “อืม..” กษัตริย์ไกโดครุ่นคิดอยู่สักครู่

          “ถึงแม้ว่าเจ้าพวก Dog kobold นั้นจะเป็น MONTER รักสงบ แต่ก็ไม่มีอะไรคาดเดาได้ว่าพวกมันจะไม่บุกรุกและฆ่าประชาชนของเราอีก”

          “พวกเจ้าใครรู้บ้างเจ้าพวก Dog kobold มีประมาณเท่าไหร่”

          “เท่าที่ทหารยามบนกำแพงรายงานมาพวกที่บุกมาเมื่อช่วง 10 โมงเช้าของวันนี้นั้นมีประมาณ 50 ตัวได้ฝ่าบาท”

          อืม... มีความเป็นไปได้ว่าเจ้าพวก Dog kobold ที่อยู่ทางป่าทิศใต้นั้นมีจำนวนเยอะกว่านั้น กษัตริย์คิดไตร่ตรองจากประสบการณ์ส่วนตัว

          “เซอร์ปีเตอร์  จงนำทหารในเมืองอาวารอนไปขับไล่เจ้าพวก Dog kobold ให้ออกไปจากป่าทิศใต้สะ”

          ปีเตอร์ก็โผล่ออกมายืนเบื้องหน้ากษัตริย์ไกโด  พร้อมทำท่าประสานมือและก้มโค้งเล็กน้อย “รับทราบฝ่าบาท      กระหม่อมจะนำทหาร 200 นายเข้าไปกำราบมันให้หมดไปจากป่าทิศใต้ให้ได้”

          “ดีมากฝากเจ้าด้วย”

          “ช้าก่อนฝ่าบาท  ท่านจะให้ท่านเซอร์ปีเตอร์นำทหาร 200 นายไปไม่ได้นะฝ่าบาท” เสนาธิการฝั่งขวาหยุดการนำทหาร 200 นาย ไปกวาดล้างพวก Dog kobold
 

เสนาธิการฝั่งขวา  ห้าวเอ้อ

          “ทำไมรึท่าน ห้าวเอ้อ”  กษัตริย์ไกโดถามด้วยความสงสัย

          “ทหารในเมืองอาวารอนของเราตอนนี้มีเหลือเพียงแค่ 300 นายเท่านั้น  ถ้าหากเกิดส่งทหารไปกำจัดพวก Dog kobold อีก 200 นาย  ทหารในนี้จะเหลือเพียง 100 นายเท่านั้น”

          “หากเป็นเช่นนั้น  หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันถูกพวก MONTER บุกจู่โจมขนาดที่เราส่งทหาร

ไปกำจัดพวก Dog kobold นั้น   ข้าเกรงว่าเมืองอาวารอนที่มีเพียงทหาร 100 นาย  จะไม่สามารถปกป้องเมืองนี้ได้เป็นแน่แท้เพคะฝ่าบาท”

          “อืม  ความคิดเจ้าก็มีสิทธิ์เกิดขึ้นได้  และข้าจะต้องทำอย่างไรท่านห้าวเอ้อ”

          “กระหม่อมคิดว่าให้ท่านปีเตอร์นำทหารไปแค่ 50 นายพอดีกว่าฝ่าบาท และให้ท่านเซอร์ปีเตอร์รับอาสาสมัครจากประชาชนที่ต้องการกำจัดพวก Dog kobold นะขอรับ  ถ้าเป็นท่านเซอร์ปีเตอร์คงสามารถขับไล่พวก Dog kobold ออกจากป่าทิศใต้ได้แน่นอน”

          “อืมเอางั้นก็ได้”

          “เซอร์ปีเตอร์  ท่านสามารถกำจัดพวก Dog kobold ด้วยกำลังทหารแค่ 50 นายและพวกอาสาสมัครได้ไหม”  

          …..

          “กระหม่อมรับคำบัญชา”  ปีเตอร์ไม่ได้พูดอะไรมากแค่ตอบรับคำสั่งของฝ่าบาทไกโดอย่างเดียว

ภายในตัวเมืองอาวารอน

          นี่เธอ นี่เธอ  แบบนี้พวกเราจะปลอดภัยไหมถ้าเราออกไปทำงานนอกเมืองอาวารอน 

          ไม่รู้เหมือนกันสิเธอ   ฉันก็ยังไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะออกไปทำงานดีไหมเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ประชาชนอยู่ในความโกลาหลเมื่อเห็นเหตุการณ์มอนเตอร์บุกเข้ามาในพื้นที่อาณาเขตเมืองอาวารอนเป็นจำนวนมาก  

          ในขณะที่กรก็นั่งร้องไห้อยู่ตรงริมกำแพงเมืองฝั่งทิศใต้

          “ฮือ  ฮือ  ฮือ”  

          “เป็นเพราะเรา..  ฮือ  เป็นเพราะเราพวกพี่ทหารรักษาการณ์ทั้ง 20 นายถึงต้องตาย”  กรเศร้าสลดกับสิ่งที่ตนเองกระทำไป  กรเอาแต่ร้องไห้ไม่เป็นอันจะกินอันจะนอน

          “ข่าวด่วน  ข่าวด่วน”

          “พระราชามีรับสั่งให้ท่านเซอร์ปีเตอร์พร้อมทหาร 50 นาย ไปกำจัดพวก Dog kobold ที่อยู่ในป่าทางทิศใต้  และจะเปิดรับอาสาสมัคร ใครที่อยากจะเข้าร่วมขอให้ไปรวมกันที่หน้าปราสาท”  เป็นนายทหารนายหนึ่งที่ขี่ม้าควบกระจายข่าวสารจากพระราชาไปรอบๆเมืองอาวารอน

          เมื่อกรได้ยินดังนั้น  กรรีบปาดน้ำตาทันที  เรามีโอกาสแก้แค้นให้พวกพี่ทหารรักษาการณ์แล้ว  กรคิดในใจ

          กรรีบมุ่งหน้าไปปราสาทของพระราชาไกโด

          กรเดินทางได้ประมาณสัก 20 นาที ก็มาถึงหน้าปราสาทและเห็นผู้คนเข้าแถวเพื่อจะสมัครไปร่วมรบกับทหาร 50 นาย ขับไล่เจ้าพวก Dog kobold     กรรีบเดินไปเข้าแถวในทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร

          “คิวต่อไป  บอกชื่อ  อายุ  และอาชีพมา”

          “ผมอากร  อายุ 16 ปี  อาชีพนักสำรวจครับ”

          “เจ้าหนู  ที่นี่ไม่ใช่ที่เล่นสำหรับเด็กนะ  ออกไปซะ”

          “ไม่  ผมขอจะเข้าร่วมขับไล่พวก Dog kobold  ถ้าไม่รับผม ผมก็จะไม่ไปไหน”

          กรยืนการแบบเสียงแข็งยังไงเขาก็ขอไปรบด้วย

          การทะเลาะกันระหว่างกรกับเจ้าหน้าที่ที่รับผู้อาสาสมัคร เป็นการทะเลาะที่เสียงดังมากจนได้ยินถึงหูบุรุษคนหนึ่ง  เขาคนนั้นเดินเข้ามา

          “มีเรื่องอะไรกัน”  บุรุษนิรนามเดินเข้ามาตามเสียงที่เขาได้ยินการทะเลาะ

          “โทษทีครับท่านเซอร์ปีเตอร์  เจ้าหนูคนนี้พึ่งอายุ 16 เอง  ข้าไม่อยากให้เจ้าหนูไปถ่วงแข้งถ่วงขาผู้ที่จะไปออกรบนะครับ”  เจ้าหน้าที่รีบตอบคำถามท่านเซอร์ปีเตอร์

          “ปี...  ท่านเซอร์ปีเตอร์  ข้าขออาสาออกรบเพื่อขับไล่เจ้าพวก Dog kobold ด้วยคนครับ”   กรเกือบเรียกชื่อปีเตอร์ห้วนๆออกไป  ดีที่เขายังจำได้   กรตกลงกับปีเตอร์ว่าถ้าอยู่ในที่สาธารณะให้เรียกเขาว่าเซอร์ปีเตอร์

          “อืม  เจ้าหน้าที่ การรับสมัครครั้งนี้ เขารับผู้สมัครทุกคนที่มีความกล้าที่จะปกป้องบ้านเมืองนะ  ถ้าเจ้าไม่อนุญาตแล้วเรื่องไปถึงฝ่าบาทละก็  เจ้าคงไม่ได้เห็นตะวันเป็นอีกแน่แท้”

          “ขอโทษทีครับท่านเซอร์ปีเตอร์  ข้าไม่กล้าขัดคำสั่งพระราชาหลอกครับ  ได้โปรดอย่าไปบอกเรื่องนี้แก่ฝ่าบาทเลยนะขอรับ”

          “งั้นเจ้าก็รีบดำเนินการซะละ”  ปีเตอร์พูดเสร็จก็เดินหนีออกไป  พร้อมโบกมือให้สัญญาณกรว่ายินดีที่ได้พบกันอีก

          “รับทราบขอรับ ท่านเซอร์ปีเตอร์”  เจ้าหน้าที่ทะเบียนรับอาสาสมัครก็จำใจรับกรเข้าร่วมศึกครั้งนี้ด้วย  

          การรับอาสาสมัครครั้งนี้เริ่มตั้งแต่เที่ยงวัน ถึง หกโมงเย็น  เมื่อรับสมัครเสร็จแล้วก็มีการกลางเต็นท์นอนตรงที่หน้าปราสาทและมีการเลี้ยงอาหารทหารทั้ง 50 นาย และ อาสาสมัครอีก 30 คน

          ในระหว่างที่กรกำลังตักอาหารกินอยู่นั้น

          “เจ้าหนูกร  เจ้าหนูกร  ทางนี้”

          กรหันไปมองไปทางเสียงที่เรียกเขา

          “อ๊ะ”  กรถึงกับอุทานเบาๆออกมา

          “นั้นลุงรอนนิ   สวัสดีครับลุงรอน  ลุงรอนมาทำไรที่นี่ครับ”

          “55+ ข้าก็มาร่วมขับไล่พวก Dog kobold เหมือนกันนะสิ”

          “อุตส่าช่วยชีวิตลูกข้าจากโรคประหลาดนั้นได้แล้ว  จะให้ลูกข้าต้องกลัวมอนเตอร์จนไม่ออกไปไหนจากเมืองได้ไงละ”  รอนที่อาสาร่วมรบนั้นก็เพื่อสร้างความปลอดภัยให้ลูกสาวของตนให้สามารถมีชีวิตอยู่ในโลกภายนอกได้

          “ว่าแต่เจ้าเหอะ เจ้าหนูกร  ถึงมาอยู่ที่นี่”

          “ลุงรอนอยากรู้จริงๆหรอครับ”

          “อืม เล่ามาเหอะ”

          “ได้ครับ  แต่ลุงรู้แล้วอย่าไปบอกใครไปนะ”

          “โอเคข้าไม่บอกใครหลอก”

          กรพูดคุยเรื่องราวทั้งหมดว่าทำไมกรถึงอยากออกร่วมรบในการนี้ให้ลุงรอนฟัง   

          “อืม  เรื่องราวมันเป็นแบบนี้เอง”

          “แต่ว่านะเจ้าหนูกร  เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหลอก  โปรดอย่าได้ใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น”

          “ทำไมละลุงรอน”

          “ถึงเหตุการณ์ในวันนี้จะไม่เกิดขึ้นด้วยฝีมือเจ้า  แต่หากสักวันมีประชาชนของเมืองเข้าไปในป่าทิศใต้และโดนฆ่าตาย  พระราชาไกโดก็คงออกคำสั่งกำจัดพวก Dog kobold อยู่ดี”  รอนอธิบายเหตุผลให้กรฟังว่าอย่าไปยึดติดกับเรื่องอดีต ให้คิดถึงแต่ปัจจุบันและอนาคตที่กำลังจะตามมาแทน

          เมื่อกรได้ยินคำสอนจากลุงรอนก็มีความรู้สึกดีขึ้น  “ขอบคุณมากครับลุงรอน”

          รอนก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป  รอนก็แค่ทำหน้ายิ้มใส่เจ้าหนูกร

          “เอาเหอะ  กินเสร็จแล้วก็เตรียมตัวนอนหลับได้แล้วพรุ่งนี้เราต้องไปสู้รบกับพวก Dog kobold”

          “ครับ”  

          พวกเขาทั้งคู่จึงเข้าเต็นท์เพื่อไปนอนพักผ่อนเอาแรง

                                                       (จบตอนที่ 15)