ผจญภัยในโลกต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #12 : มุ่งหน้าสู่เมืองอาวารอน (END)

ตอนที่ 12  มุ่งหน้าสู่เมืองอาวารอน (END)

          “โฮ่ง  โฮ่ง  โฮ่ง”

          “โฮ่ง  โฮ่ง  โฮ่ง”

          เสียงเจ้าตูบปลุกทุกคนในยามเช้าของวันใหม่

          “อืมพอได้แล้วเจ้าตูบ  ฉันตื่นแล้ว”

          “ขอบใจเจ้ามากที่เฝ้าเวรให้ทั้งคืนนะ”

          กรกล่าวขอบใจเจ้าตูบที่เสียสละเวลาในการเฝ้าระวังความปลอดภัยให้พวกเขา  กรลูบหัวเจ้าตูบอย่างอ่อนโยน เจ้าไปพักผ่อนได้แล้วนะ

“Air woof off” กรเรียกอัญเชิญเจ้าตูบกลับไปในหนังสือ

กรรีบรวบรวมเก็บสัมภาระและล้างหน้าล้างตา

“ลุงรอนผมพร้อมออกเดินทางแล้วครับ”

“โอเครงั้นเรารีบเดินทางกัน”

พวกเขาทั้ง 4 มุ่งหน้าสู่เมืองอาวารอน  .........  พวกเขาเดินทางได้เป็นเวลา 5 ชม. พวกเขาก็พบกับเมืองอาวารอน

เมืองอาวารอนนั้นเป็นเมืองที่ใหญ่มาก  และเป็นเมืองที่สวยงามมากมีกำแพงยาวรอบ 4 ด้านโดยมีปราสาทที่ใหญ่โตตั้งอยู่ใจกลางเมืองอาวารอน

“ว้าว...  ที่นี่คือเมืองอาวารอนหรอครับ ลุงรอน”

“ใช่ที่นี่แหละเมืองอาวารอน”

“ผมนึกว่าเมืองอาวารอน  จะเป็นเมืองเล็กๆสะอีก  แต่ดูนี่สิมันทั้งกว้างใหญ่ ยิ่งดูเมืองอาวารอนจากด้านนอกเมือง  รู้สึกว่าโลกทั้งโลกนี่เล็กไปเลย”

“เจ้าก็เวอร์ไปเจ้าหนู  โลกนะจะเล็กกว่าเมืองได้ไง”

“เอ้ารีบเข้าเมืองกันเหอะ”

พวกเขาทั้ง 4 รีบมุ่งหน้าเข้าไปตรงประตูทางเข้าเมือง

“หยุด”  มีนายทหาร 2 คนสั่งให้พวกเขาทั้ง 4 คนหยุด

“เออ... มีไรหรอครับคุณทหาร”  กรถามด้วยความสงสัย

“พวกเจ้าเป็นใคร  จงแสดงตัวมาเดี่ยวนี้” 

“เอ.อ.....  แสดงตัว ?..”

“กรใจเย็นแค่เอาบัตรประจำตัวแต่ละคนให้เขาดูแค่นั้นแหละ”  รอนพูดกับกร

“เอ้านี่”

รอนยื่นบัตรประจำตัวของเค้าให้กับทหาร  ทหารตรวจสอบดูบัตรของรอน

“รอนไควร์  อาชีพ นายพราน  เป็นพลเมือง อาวารอน”  ทหารอีกคนดูบัตรของรอน

“โอเค  เจ้าเข้าเมืองไปได้”

รอนรับบัตรประจำตัวของเค้าคืน

“เจ้า  รีบแสดงบัตรออกมา” ทหารชี้หน้ากรให้รีบนำบัตรประจำตัวออกมาให้เค้าดู

“เออ...  ผมไม่มีมันครับ”

เมื่อกรพูดเช่นนั้นออกไป  ทหารทั้งสองชักดาบออกมาและเข้าจับกุมกร

“อะไรเนี่ย..    จับผมทำไม ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”  กรถึงกับตกใจที่ทหารทั้ง 2 ต่างจับกุมเขา

“คนที่ไม่มีบัตรประจำตัว  ถือว่าเป็นคนต่างด้าว  และคนต่างด้าวในเมืองอาวารอนนั้นต้องโดนทำการตรวจสอบก่อน ถึงจะเข้าเมืองไปได้” 

กรถึงกลับหน้าซีด  กรคิดในใจว่าเราจะไปมีบัตรประจำตัวของเราเองได้ไง  ก็เพราะเรามาจากต่างโลก  ถ้าโดนตรวจสอบและไม่รู้ที่มาที่ไปของเราละก็คงโดนจับยัดเข้าคุกเป็นแน่แท้

“หยุดแค่นั้นและทหาร  เขาคนนั้นมากับเรา”  โจเซฟเปิดปากพูดกับทหารให้ปล่อยตัวกร

“แกเป็นใครมาบังอาจหยุดการปฏิบัติหน้าที่ของเรา   เอาบัตรประจำตัวของแกมาให้เราดูสิ”

เมื่อปีเตอร์ได้ยินวาจาของทหารนายนั้นถึงกับอารมณ์เดือด  เมื่อมีใครพูดจาไม่ดีกับโจเซฟ

โจเซฟเอามือขวางปีเตอร์ไว้  และโจเซฟก็หยิบบัตรของเขาออกมาให้กับนายทหารทั้ง 2 คนดู

“นี่ครับ”

นายทหารรับบัตรประจำตัวของโจเซฟมาดู  เมื่อพวกเขาหยิบมาตรวจสอบหน้าตาทหารของ 2 คนนั้นถืงกลับเหงื่อแตก ร่างกายสั่นเทา 

“โปรดขอประทานอภัยด้วยพะยะค่ะองค์ชาย” ทหารทั้ง 2 คุกเข่าและพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ

“ไม่เป็นไร  พวกเจ้าแค่ปฏิบัติตามหน้าที่  ซึ่งพวกเจ้าก็ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีแล้ว  เพราะฉะนั้นปล่อยเพื่อนของข้าคนนี้ที และปฏิบัติหน้าที่ของพวกท่านอย่างเคยต่อไป

“พะยะค่ะ”  ทหารทั้ง 2 รีบไขกุญแจมือที่ลามกรออกและปฏิบัติหน้าที่ต่อไป

ตอนนี้ประชาชนที่กำลังเข้าไปในเมืองถึงกับตกใจเมืองนายทหารทั้ง 2 ถึงกับคุกเข่าให้กับเด็กชายแปลกหน้าที่อยู่ในชุดคลุม

“เออ  พวกเรารีบเข้าเมืองกันเหอะ  ข้าไม่อยากเป็นจุดสนใจ”  โจเซฟบอกกับพรรคพวกของเขา

พวกเราทั้ง 4 รีบวิ่งหลบสายตาเข้ามาในเมืองอาวารอน

“โจเซฟ  นายเป็นใครกันแน่”  กรถามโจเซฟ ในสิ่งที่เค้าเห็นคือทหารยามทั้ง 2 ถึงกับคุกเข่าให้กับโจเซฟ

“ไม่มีอะไรหลอกกร”

“แต่ว่าที่นี่ทำไมต้องให้มีบัตรประจำตัวด้วยละ”  กรพูดในสิ่งที่สงสัย

“55+  โทดทีข้าลืมบอกเจ้าไป ที่เมืองอาวารอนใครจะเข้ามาในเมืองนี้ได้ต้องทำบัตรประจำตัวก่อนถึงจะเข้ามาได้นะ  ถ้าคนไม่มีละก็เค้าจะทำการจับกุมในก็หาอาจเป็นสปายจากอาณาจักรอื่นละน่ะ”

“เพราะที่นี่เป็นเมืองใหญ่  ซึ่งเป็นศูนย์กลางในการค้าขายของอาณาจักรเอ็ม  จึงมีการตรวจตราอย่างเข็มงวด  ผู้คนที่จะมาค้าขายที่นี่ได้ก็ต้องทำการตรวจสอบและลงทะเบียนก่อนนะ”  ปีเตอร์กล่าวเสริม

“เออ  และผมจะต้องไปทำการตรวจสอบและลงทะเบียนก่อนไหมครับ  ผมกลัวจะโดนอย่างเมื้อกี้อีกถ้าไม่มีโจเซฟละก็งานเข้าแน่”  กรพูดแบบไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก

“นั้นสินะ   ปีเตอร์  โจเซฟ  ข้าฝากวานพวกเจ้าพากรไปทำบัตรประจำตัวหน่อยละกัน  ถ้าเป็นพวกเจ้าละก็คงไม่มีทหารหน้าไหนทำอะไรกรแน่”

“ได้ครับ  เดี่ยวผมพากรไปทำบัตรประจำตัวเองครับ”

“เออ.. ท่านโจเซฟและท่านไม่ไป...”

“ยังมีเวลานะปีเตอร์  แค่ทำบัตรประจำตัวใช้เวลาแค่ 1 ชม ก็เสร็จแล้ว”

ปีเตอร์ได้แต่ถอนหายใจ  พูดไปโจเซฟก็คงไม่ปฏิบัติตามเขาอยู่ดี

“และคุณรอนไม่ไปด้วยหรอครับ”  โจเซฟถามถึงรอน

“ไม่ละ  ข้าต้องรีบไปรักษาลูกข้าก่อน  และจุดหมายของเราก็แค่มาถึงเมืองอาวารอน  พวกเราต่างก็มีภาระและเส้นทางของแต่ละคนที่ต้องก้าวเดินนะ   ถ้าวาสนามีจริงละก็พวกเราคงได้พบกันอีก”

ทุกคนต่างเข้าใจในความหมายของรอนที่พูด

“นี่ครับลุงรอน  ขอบคุณที่ช่วยดูแลและสั่งสอนผมนะครับลุงรอน”

กรกล่าวขอบคุณรอนพร้อมหยิบ [บัวน้ำทิพย์] ที่เหลือให้กับรอน

“ที่ขอบคุณต้องข้ามากกว่าเจ้าหนู  เพราะเจ้าลูกข้าถึงยังมีโอกาสอยู่รอดต่อในโลกนี้ได้”

“ขอให้พวกเจ้าโชคดี”  รอนกล่าวลาทุกคน

“โชคดีครับลุงรอน”

“ขอบคุณที่พามาส่งครับคุณรอน”

ปีเตอร์ก็โค้งคำนับให้รอนเป็นการกล่าวลา

“เอาละกรตามเรามาทางนี้สิ  เดี่ยวเราพาไปลงทะเบียนตัวตนให้  เจ้าจะได้เข้าออกเมืองในอาณาจักรเอ็มได้”

กรรีบเดินตามโจเซฟและปีเตอร์   พวกเขามาหยุดอยู่ตรงอาคารหลังหนึ่งมีคนมากมายที่เข้าออกในอาคารหลังนั้น

“ที่นี่แหละกร  ที่ลงทะเบียนระบุตัวตน”

“โวว  คนเยอะจริง แบบนี้ต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะเสร็จเนี่ย”

“อย่างเร็วก็คงประมาณ 10 นาที  อย่างช้าสุดก็ประมาณ 2-3 ชั่วโมงแล้วแต่คนที่เข้ามาทำการลงทะเบียนครับกร”

“งั้นผมไปต่อคิวก่อนนะครับ  ขอบคุณมากครับที่พามาส่ง”

“เออคุณกรเดี่ยวผมช่วยลัดคิวให้ไหม”  โจเซฟช่วยหาวิธีจะได้ทำบัตรประจำตัวเร็วๆ

“ไม่เป็นไรโจเซฟ  ผมดูจากท่าทีของทหารยามที่เฝ้าหน้าประตูแล้ว นายคงเป็นคนใหญ่คนโต และคนใหญ่คนโตทำเรื่องแบบนี้เดี่ยวมีคนเอาไปนินทาว่าร้ายเปล่าๆ”

โจเซฟถึงกับยิ้มออกว่า  โจเซฟไม่คิดว่ากรจะคำนึงถึงสถานะของเขา

“โอเครกร  ผมและปีเตอร์จะรออยู่แถวนี้นะครับ”

“โอเค  เดี่ยวเจอกัน”

กรรีบวิ่งไปรับบัตรคิว  คิวของกรเป็นคิวที่ 92

          “โหคิวที่ 92 เลยหรอนิ  ตอนนี้เรียกถึงคิวที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย”

          “คิวหมายเลขที่ 70 เชิญเข้าไปข้างในได้แล้วคะ” 

          กรได้ยินเสียงเรียกหาคิวที่ 70 เพื่อเข้าไปลงทะเบียนทำบัตร 

          โห  นี่เราต้องรออีกตั้ง 22 คิวแหนะ  อ๊ากอยากจะบ้าตาย  กรบ่นในใจ

          เวลาผ่านไปประมาณ 4 ชั่วโมงได้  กรเผลอหับไป

          “คิวหมายเลขที่ 92 เชิญเข้ามาข้างในได้แล้วค่ะ”

          “คิวหมายเลขที่ 92 อยู่ไหมคะ  คิวหมายเลขที่ 92  ถ้าไม่อยู่จะข้ามไปคิวถัดไปนะคะ”

          กรสะดุ้งตื่น  เมื่อมีคนเรียกขานคิวของเขา

          “อยู่ครับ  คิวหมายเลข 92 อยู่นี่ครับ”

          “คะงั้นเชิญเข้าด้านในได้แล้วคะ”

          กรเดินตรงเข้าไปด้านใน และเดินเข้าไปในห้องด้านในสุด  กรเปิดประตูเข้าไปก็พบเจอคน 3 คนนั่งคอยรอผู้ที่ลงมาทะเบียนอยู่

          “หมายเลข 92 ใช่ไหมครับเชิญนั่ง”  ชายหนุ่มวัย 20 ต้นๆเชิญผู้ที่มาลงทะเบียนนั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่างไว้ตรงหน้าพวกเขา

กรเดินและเข้าไปนั่ง  กรคิดว่าสถานที่นี้เหมือนกับโรงเรียนของเขาเลยเวลาที่เราจะคัดเลือกใครจะต้องมีการสอบสัมภาษณ์อะไรประมาณนั้น

“โปรดแนะนำตัวด้วยคะ” หญิงวัย 40 ปลายๆกล่าวออกมา

“เออ  ผมชื่ออากรครับ  อายุ 16 ปี  อาชีพ นักสำรวจครับ”

“และเกิดที่ไหน  และเข้ามาที่เมืองอาวารอนทำไม”  ชายหน้าตาวัย 60 กว่าถามกร

“เออ..”  กรไม่รู้จะตอบไงดี  จะบอกว่าเขามาจากอีกโลกหนึ่งก็คงไม่มีใครเชื่อ  จะทำไงดีหวา

“ตอบมาสักทีสิ จะให้เสียเวลารอแค่ไหนแค่บอกสถานที่เกิดของเจ้า” ชายแก่ กล่าว

“ถ้าไม่ตอบละก็ข้าจะเรียกทหารมาจับเจ้า”

แว๊กอะไรเนี่ยวันนี้อะไรจะดวงซวยขนาดนี้จะโดนทหารจับขังเป็นรอบที่ 2 อีกแล้วหรือนิ  กรบ่นในใจ

“แอ้ด..... ปัง”   มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามาและปิดประตู

“ขอโทดทีครับคณะผู้ตรวจตราลงทะเบียน  ชายผู้นี้เขาเป็นนักสำรวจในหน่วยของข้าเอง”

“และท่านเป็นใคร  บังอาจเข้ามาในห้องนี้โดยพละการได้ไง” 

เขาได้ยื่นบัตรประจำตัวให้แก่คณะผู้ตรวจตราลงทะเบียน  พวกคณะผู้ตรวจทั้ง 3 ต่างมองดูบัตรใบนั้น

เมื่อพวกเขามองดูท่าทางของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

          “โอ้วท่านเซอร์ปีเตอร์  ทำไมองครักษ์ของกษัตริย์ถึงเสด็จมาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่ได้  ช่างเป็นเกียรติเหลือเกินที่ได้ต้อนรับท่าน” ชายแก่พูดประจบ

          “พอดีลูกน้องข้าเขายังไม่ได้ทำบัตรประจำตัว  ข้าเลยพาเขามาทำนะ”

          “โอ้วบุคคลท่านนี้เป็นลูกน้องของท่านหรือขอรับ   เดี่ยวพวกเราจะเร่งออกบัตรประจำตัวคุณกรให้โดยไว” 

          “คุณกร เชิญทางนี้ได้เลย”

          ดูเหมือนพอปีเตอร์เข้ามาทุกอย่างกลับง่ายดายไปหมด  พวกขุนนางหรือนักปกครองที่นี่ก็คงเหมือนกับนักการเมืองของโลกเราละมั้งที่มีการประจบสอพอเล่นเส้นเล่นสาย  กรคิดในใจไม่ว่าโลกไหนก็คงมีแต่คนประเภทนี้อยู่เยอะเต็มไปหมด

          “เอาละคุณกร หันหน้ามาทางนี้”

          กรหันหน้าตามที่ชายแก่บอก  อยู่ๆก็มีแสงสีขาวแว๊บออกมา

          “เอาละคุณกร  บัตรประจำตัวของท่านเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

          ตาแก่ยื่นบัตรประจำตัวของกรมาให้ดู  กรรับบัตรและเอามาดูว่ามีรูปร่างหน้าตาอย่างไร

รูปกร                ชื่อ      อากร

                       อายุ    16  ปี

                       อาชีพ  นักสำรวจ

                       ระดับ  B[1]

กรมองดูบัตรประจำตัวนี่เหมือนกับบัตรประจำตัวประชาชนของโลกเราเลยแหะ  แต่ที่แตกต่างคือระดับนี่คืออะไรหวา - -*   กรงุนงงสักพัก

          “ขอบคุณครับ”  กรกล่าวขอบคุณก่อนเดินออกมา

          “ปี...  เซอร์ปีเตอร์ผมทำบัตรประจำตัวเรียบร้อยแล้วครับ”  กรเกือบเรียกชื่อปีเตอร์ห้วนๆ

          “โอเคร  ขอบคุณมากคณะผู้ตรวจตราลงทะเบียน ข้าขอไปก่อนละ”

          “เชิญครับท่านเซอร์ปีเตอร์”  คณะผู้ตรวจตราลงทะเบียนทั้ง 3 กล่าวลาแบบน้อบน้อม

          “เป็นไงมั้งกร  ได้บัตรประจำตัวมาหรือยัง”  โจเซฟถามเมื่อเห็นกรเดินออกมาจากอาคาร

          “ได้มาเรียบร้อยแล้วโจ...  ท่าน”

          “เรียกข้าเหมือนเดิมแหละกร”  โจเซฟขอให้กรพูดกับเขาอย่างสนิทสนม

          “อ่าส์  ...  ได้โจเซฟ  พอดีเซอร์ปีเตอร์เข้ามาช่วยเราได้ทันพอดี  ไม่งั้นมีหวังไปนอนคุกแน่ๆ”

          “55+ ไม่เป็นไรหลอกข้าก็คิดไว้แล้วทำไมท่านกรถึงออกมาช้าจัง  และโปรดเรียกผมว่าปีเตอร์เหมือนเคยเหอะ   พวกเราเป็นมิตรสหายกันนะ  แต่ถ้าอยู่กับพวกขุนนางหรือทหารละก็ก็ให้เรียกเซอร์ปีเตอร์ด้วยละกัน”

          “ครับ...   ปีเตอร์ผมขอถามหน่อยสิในบัตรประจำตัวมันมีคำว่าระดับอยู่มันคืออะไรหรอครับ  และผมได้ระดับ B[1]  มันคืออะไรหวาไม่เข้าใจ”  กรถามแบบงงๆ

          “อ่อ ระดับอันนั้นนะหรอ มันก็เหมือนการบอกยศละน่ะ  เดี่ยวเล่าย่อๆให้ฟัง”

          ระดับแบ่งออกเป็น  S>A>B>C>D>F  โดยแต่ละระดับนั้นจะมีแบ่งย่อย 1<10

                    - ระดับ S กษัตริย์ของราชอาณาจักรนั้น

                    - ระดับ A จะเป็นพวกขุนนางและรัชทายาท

                    - ระดับ B จะเป็นพวกทหารหรือข้าราชการระดับล่าง

                    - ระดับ C พ่อค้าแม่ค้าหรือพวกนักพจญภัยที่มาจากต่างแดน

                    - ระดับ D พลเมืองของอาณาจักรเอ็ม

                    - ระดับ F ก็พวกนักโทษ, เชลยศึก, ทาส

                    โดยเลข 1-10 นั้นจะแสดงถึงอิทธิพลของบุคคลคนนั้นละนะ 

          “อืม  อย่างงี้นี้เองและของปีเตอร์ระดับอะไรหรอครับทำไมพวกข้างในท่าทางกลัวท่านจัง”

          “55+ ระดับของข้าก็ไม่ใหญ่มากหลอก แค่ระดับ B[10] เอง”

          “ระดับ B[10] นี่นะไม่ใหญ่  และของโจเซฟละ”

          “อ่าส์ของผม  ระดับ A[7] ครับ”

          “โว้ว  นี่เรามีมิตรสหายเป็นคนใหญ่คนโตหรือนี่”  กรตกใจระดับของปีเตอร์และโจเซฟ

          “พอแค่นี้ก่อนกร  เราหิวแล้วนี่ก็ดึกแล้วด้วยไปหาไรกินกัน”

          “โอเค”  กรตกลงทันทีโดยไม่คิดอะไร

                                                (จบตอนที่ 12)