ผจญภัยในโลกต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #11 : มุ่งหน้าสู่เมืองอาวารอน (4)

ตอนที่ 11 มุ่งหน้าสู่เมืองอาวารอน (4)

          รอนยังหาวิธีรับมือกับเจ้าก๊อบบลินยิงธนูได้  ก็มีก๊อบบลินกลุ่มใหม่เข้ามาสู้ต่อ คราวนี้มาทางด้านหน้า 3 ตัว ด้านซ้าย 2 ตัว และด้านขวา 2 ตัว

          ตอนนี้ปีเตอร์ยังได้รับบาดเจ็บจากการโดนยิงธนูอยู่จึงยังไม่สามารถตั้งตัวรับการโจมตีจากก๊อบบลินชุดใหม่ที่มาจากด้านหน้าได้

          “โจเซฟ  คุ้มครองปีเตอร์ด้วย”  รอนตะโกนบอกโจเซฟ

          เมื่อโจเซฟได้ยินคำสั่งขอรอน  โจเซฟไม่รอช้าใช้เวทย์ black hole ด้านหน้าปีเตอร์ทันที 

หลุม black hole  ได้ดูดกลืนก๊อบบลินทั้ง 3 ตัวเข้ามารวมไว้ด้วยกัน  ก่อนโจเซฟจะใช้เวทย์ Impact pushed  ตามเพื่อกระแทกพวกมันทั้ง 3 ตัวกระเด็นไปอัดกับก้อนหินและสลายไป

ส่วนรอนก็พยายามยิงสกัดก๊อบบลินฝั่งซ้ายเอาไว้

เจ้าพวกก๊อบบลินฝั่งขวาทั้ง 2 ตัว วิ่งเข้ามาจะจัดการกับโจเซฟ  มันยกกระบองขึ้นเพื่อฟาดใส่โจเซฟ

แต่ขณะที่กำลังจะฟาดใส่โจเซฟ  เจ้า Air woof ก็พุ่งเข้ามาชนจนมันกระเด็นไปโดนก๊อบบลินอีกตัวจน

จนหงายหลัง  กรและปีเตอร์รีบฉวยโอกาสนี้รีบเข้าไปปิดบัญชีทั้ง 2 ตัว

          ในขณะที่รอนยิงธนูดักก๊อบบลินทางฝั่งซ้าย  รอนสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างพุ่งผ่านอากาศตรงมาทางเขา   รอนหันไปทางเสียงที่พาดผ่านอากาศก็พบเจอกับลูกธนูกำลังตรงมาที่หัวของเขา  รอนพยายามเบียงหัวหลบออกไป ลูกธนูเฉือนเข้ากับใบหน้าของรอนแบบเฉียดไปนิดเดียว  ถ้าไม่เบียงหลบละก็คงยิงทะลุเข้าลูกกะตาของเขาแน่ๆ 

          รอนจ้องเขม็งไปที่ก๊อบบลินที่ยิงธนูใส่เขา   รอนเห็นก๊อบบลินตัวนั้นแสยะยิ้ม ก็ทำให้รู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

          ในขณะที่รอนสนใจก๊อบบลินธนูอยู่   เจ้าพวกก๊อบบลินฝั่งซ้ายก็วิ่งเข้ามาพร้อมจะเข้ามาฆ่ารอน

          เจ้าก๊อบบรินยกดาบพร้อมฟาดดาบใส่รอนแต่รอนกระโดดหลบถอยหลังออกมาได้  และปาลูกธนูใส่คอหอยของมัน โดยไม่ต้องเหนี่ยวไกคันธนู  เจ้าก๊อบบลินที่เหลืออยู่อีกตัวก็ไม่รอช้ารีบเข้าประชิดตัวรอนและฟาดดาบใส่รอน  แต่ขณะที่กำลังฟาดดาบนั้น  รอนก็เอาปลายคันธนูตีไปที่ข้อแขนของมันเพื่อเบียงวิถีดาบ

วิถีดาบที่เจ้าก๊อบบรินฟาดใส่รอนนั้นพลาดเป้าหมาย  รอนไม่รอช้ารีบเข้าไปด้านหลังก๊อบบลินและเอาคันธนูมารัดคอเจ้าก๊อบบลินจนหายใจไม่ออกและร่างกายมันก็สลายไป

          “ท่านรอน  เราจะเอาไงต่อ ถ้าเราไม่สามารถจัดการเจ้าก๊อบบลินยิงธนูนั้นได้  มีหวังพวกเราต้องตายที่นี่แน่”  ปีเตอร์ปรึกษารอน

          “......”  รอนยังไม่มีวิธีที่จะจัดการเจ้าก๊อบบลินยิงธนูนั้น

          “ผมมีแผนครับ  ได้โปรดเชื่อใจผมด้วย”  กรพูดออกมาโดยไม่ได้พูดถึงแผนการอะไร

          ไม่นานพวกก๊อบบลินกลุ่มใหม่ก็มา  โดยทางข้างหน้าปีเตอร์มา 3ตัว และมาทางด้านหลัง 3 ตัว

          “มากันไม่รู้จักหมดจักสิ้นเลยนะ”  กรถึงกับอุทานออกมา

          “โจเซฟ แผน C” รอนสั่งโจเซฟ

          โจเซฟเมื่อได้ยินคำสั่งจึงใช้เวทย์ Accio โดยดึงเจ้าก๊อบบรินตัวหน้าสุดเข้ามาหาตัวเขาเอง  ขณะที่เจ้าก๊อบบรินที่โดนดูดเข้ามาหาโจเซฟ  ปีเตอร์ก็ใช้ดาบฟันใส่มันจนขาดเป็น 2 ท่อนก็สลายไป  เจ้าก๊อบบลิน 2 ตัว ถึงกับตัวสั่นเล็กน้อย

          ส่วนทางด้านโจเซฟในขณะนี้ก็ดูเหมือนสติจะเลือนรางเต็มที สงสัยจะใช้พลังเวทย์มากไปหน่อย  

          “ก๊าธ-” มีเสียงตะโกนมาจากทางเจ้าก๊อบบลินยิงธนู

          เมื่อพวกก๊อบบลินได้ยินเสียงนั้น พวกมันก็ไม่มีอาการตัวสั่นอีกต่อไปและพุ่งเข้ามาเพื่อจะทำร้ายพวกเขาทั้ง 4

          แสดงว่าเจ้าก๊อบบลินตัวนั้นเป็นตัวหัวหน้าแน่ๆ  รอนคิดในใจ แต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้ รอนได้แต่ยิงพวกก๊อบบลินที่มุ่งโจมตีทางด้านหลัง  แต่พวกมันก็ใช้ประโยชน์จากหินก้อนใหญ่ในการหลบลูกธนูของรอน

          กรในตอนนี้ไม่ได้ต่อสู้ในแนวหลังแล้ว เขาในตอนนี้เพ็งมองไปที่ก๊อบบลินตัวยิงธนูอย่างเดียว เหมือนกับว่ากรกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

          เจ้าก๊อบบลินทั้ง 2 พุ่งโจมตีเข้าใส่ปีเตอร์  ปีเตอร์ทำการบล็อกการโจมตีจากเจ้าก๊อบบลินตัวด้านซ้าย และใช้มือขวาแทงดาบไปที่ก๊อบบลินตัวด้านขวาเข้าที่ลำตัวของมัน  และตามตัวฟาดดาบใส่เจ้าก๊อบบลินตัวด้านซ้ายจนพวกมันสลายตัวไป

          เจ้าก๊อบบลินตัวยิงธนูก็อาศัยจังหวะสู้กันอยู่ยิงเข้ามาใส่ปีเตอร์ 

          “ปีเตอร์ระวัง” โจเซฟตะโกนออกมา

          ปีเตอร์ในขณะนี้ไม่สามารถตั้งรับได้ทัน  ลูกธนูพุงเข้าปีเตอร์อย่างไว แต่ในขณะที่ลูกธนูจะถูกปีเตอร์นั้น  กรก็เอาแขนไขว้เป็นกากบาทเข้าไปรับแทนปีเตอร์ 

          ลูกธนูปักทะลุเสียบแขนทั้ง 2 ข้างของกรเข้าด้วยกัน โดยส่วนหัวธนูทะลุเกือบถึงตัวกร

          ในขณะที่ก๊อบบลินยิงธนูอยู่นั้นมันแสยะยิ้มว่าศึกนี้มันเป็นฝ่ายชนะ  มันไม่ได้ระวังตัวของมันเองเลย  ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งอยู่ข้างหลังของมัน  และพุ่งออกมา  เจ้าก๊อบบลินตัวหัวหน้าถึงกับตกใจมันรีบกระโดดออกจากก้อนหินก้อนใหญ่  (สิ่งที่โผล่มาจู่โจมก็คือเจ้า Air woof ของกรนั้นเอง  โดยกรสั่งให้มันไปลอบโจมตีเจ้าก๊อบบลินธนูนั้น)

           “ลุงรอนโอกาสนี้แหละรีบจัดการก๊อบบลินตัวหัวหน้าสะ”  กรตะโกนบอกรอน

          เมื่อรอนได้ยิน   รอนรีบหันตัวกลับมาเล็งลูกธนูไปที่ก๊อบบลินตัวหัวหน้าทันที

          รอนแสยะยิ้มออกมา  [เจ้าพลาดใหญ่หลวงแล้วเจ้าก๊อบบลินธนู] รอนคิดในใจ

          ลูกธนูที่รอนยิงออกมามีถึง 3 ดอกด้วยกัน

          เจ้าก๊อบบลินธนูที่กระโดดหลบการโจมตีของเจ้า Air woof รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังพุ่งมาทางมัน

มันกำลังหันหน้าไปมอง  มันเห็นลูกธนูทั้ง 3 ดอกพุ่งมาหามัน  เจ้าก๊อบบลินหัวหน้าถึงกับหน้าซีดทันทีเพราะรู้ว่าตัวเองพลาดท่าสะแล้ว

          ฉึก..  ฉึก..  ฉึก..  ลูกธนูทั้งสามดอกนั้นเข้าที่หัว  คอหอย  และหัวใจของเจ้าก๊อบบลินอย่างแม่นยำ

          เมื่อเหล่าก๊อบบลินเห็นหัวหน้าของพวกมันถูกฆ่าตาย  พวกมันก็เกิดอาการตัวสั่นและถอยหนีไป

          “เจ้าหนูกรเป็นไงมั้ง” รอนถามด้วยความเป็นห่วง

          “ไม่เป็นไรครับ  โชคดีที่มันโดนแค่แขนทั้ง 2 ข้างไม่ทะลุไปถึงตัวผม”

          “รีบทำแผลก่อน และออกไปจากทีนี่กันเหอะ แถวนี้ยังไม่หลอดภัยนะ”  ปีเตอร์พูดด้วยความกังวล

          “แกร๊ก”   “อ๊าก— เจ็บ  เจ็บ”

          ปีเตอร์หักปลายลูกธนูก่อนดึงมันออกจากแขนก่อน  ปีเตอร์หยิบผ้าและสมุนไพร่จากในกระเป๋ามารักษาอาการกรชั่วคราว

          พวกเขารีบเดินทางออกจากป่าหินอย่างเร็วไว

          ในการต่อสู้ครั้งนี้ทำให้ประสบการณ์การต่อสู้ของทุกคนเพิ่มขึ้นมาโดย

          รอนนั้น อาชีพ  นักธนู            จาก  LV  15             เป็น LV 18    

          ปีเตอร์  อาชีพ  การ์เดียน        จาก  LV  23             เป็น LV 24    

          กร      อาชีพ  นักสำรวจ        จาก  LV    2             เป็น LV   8    

          โจเซฟ  อาชีพ  - - - -          จาก  LV   ?              เป็น LV  ??    

        (ส่วนของโจเซฟนั้นต้องทำการบันทึกอาชีพก่อนถึงจะรู้ว่า LV ของเขาเป็นเท่าใด)

          พวกเขาทั้ง 4 เดินออกจากป่าหินเป็นระยะทางไกลพอสมควรแล้วจึงหยุดพักกัน

          รอนบอกให้ปีเตอร์ช่วยจุดไฟกับเตรียมอาหารให้ทีนะ  ข้าจะไปเก็บพวกกิ่งไม้แห้งเอง

          ส่วนโจเซฟ กับ กร  พวกเขาเหนื่อยมามากพอแล้วให้พวกเขาหลับไปสักพักก่อนละกัน

          *** *** *** *** *** *** *** ***

          “ท่านโจเซฟ   กร  ตื่นได้แล้วอาหารเสร็จแล้วนะ” ปีเตอร์ปลุกพวกเขาทั้งสองคนมารับประทานอาหาร

          “...อือ...”  โจเซฟ กับ กรตื่นขึ้นมาแบบงัวเงีย

          “โอ๊ะ  นี่ผมเผลอหลับไปหรือเนี่ย  ขอโทษด้วยครับลุงรอน ขอโทษด้วยครับปีเตอร์”

          “ไม่เป็นไร  ก็วันนี้พวกเจ้าเหนื่อยมากันทั้งวันแล้วนิ   เอ้ารีบกินข้าวก่อน”

          ปีเตอร์ยื่นอาหารให้ท่านโจเซฟ  กับ กร

          “ขอบคุณมากนะปีเตอร์”  โจเซฟกล่าวของคุณปีเตอร์

          ปีเตอร์ก็ยิ้มออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร

ขณะที่กำลังรับประทานอาหารกันอยู่

          “วันนี้พวกเจ้าทำได้ดีมาก  ข้าขอบใจพวกเจ้ามาก ถ้าไม่มีพวกเจ้าข้าคงผ่านป่าหินนั้นมาไม่ได้แน่”

          รอนพูดออกมาพร้อมก้มโค้งเอาหัวจรดพื้นเพื่อเป็นการขอบคุณทุกคน

          “ไม่เป็นไรครับลุงรอน  ผมก็ตั้งใจผ่านทางนั้นอยู่แล้วพอดีผมขี้เกียจเดิมอ้อมอะไกล”

          กรรีบพยุงตัวลุงรอนให้เลิกโค้งคำนับได้แล้ว

          “ใช่ครับ  พวกเราก็เหมือนกัน  ถึงตอนแรกพวกเราจะตั้งใจจะเดินอ้อม แต่ว่าเมื่อผ่านป่าหินแล้วเวลาที่เสียไปมันแค่นิดเดียวเอง เราไม่อยากเสียเวลานานๆกว่าจะไปถึงเมืองอาวารอน”

          “งั้นหรือ  แต่ข้าก้ขอขอบใจพวกเจ้าอีกทีละกัน”

          “แต่ว่า... พวกเจ้าเนี่ยช่างมหัศจรรย์จริงๆนะ ในส่วนของปีเตอร์เขาไม่มีอะไรที่ผิดพลาดในการต่อสู้กับเจ้าก๊อบบลินเลย  แต่เจ้าหนูโจเซฟ พึ่งลงสนามรบครั้งแรกแต่สามารถต่อสู้แบบนี้ได้ช่างสุดยอดจริงๆ  ส่วนกรเจ้าก็เหมือนกันสามารถคิดหาแผนการจัดการเจ้าก๊อบบลินธนูได้ภายในระยะเวลาอันสั้น  ขนาดข้ายังคิดไม่ออกเลยจะจัดการยังไง” รอนกล่าวชมทุกคน

          “ไม่จริงหลอกครับลุงรอน”  กรปฏิเสธแบบเขิลๆ

          “นั้นสิครับคุณรอน  พวกเราที่ทำได้ดีเพราะปฏิบัติตามแผนของลุงรอนนั้นแหละครับ”

          พวกเขาต่างพูดชมกันไปกันมากับเรื่องราวที่พวกเขาได้ต่อสู้กับเจ้าก๊อบบลิน

          “เออ.. โจเซฟ  แล้วเจ้าอยากเป็นอาชีพอะไรหรอ”  กรถามถึงความต้องการที่จะเปลี่ยนอาชีพของโจเซฟ

          “เราก็ไม่รู้เหมือนกัน  ถ้าเป็นพวกจอมเวทย์ละก็ LV ที่ได้จากการสู้กับก๊อบบลินคงขึ้นเยอะแน่   แต่ข้าก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ในการเป็นจอมเวทย์สะด้วยสิ”

          “ปกติแล้วเหล่านักเรียนเวทย์ฝึกหัดจะฝึกพื้นฐานเวทย์มนต์ทุกสายเพื่อพัฒนาต่อไปเป็นเวทย์ขั้นใหญ่”

          “แต่ของข้ากลับใช้ได้เพียงแค่ 3 เวทย์เท่านั้น  ข้าไม่มีเวทย์สายอื่นๆดูแล้วข้าคงไม่สามารถเป็นจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่ได้แน่”

          “ไม่เป็นไรหลอกท่านโจเซฟ  ถึงท่านจะได้แค่ 3 เวทย์  แต่ที่ดูจากการต่อสู้แล้วเวทย์มนต์ของท่านเหมาะกับการต่อสู้กว่าจอมเวทย์ทั่วไปคนอื่นๆอีก” ปีเตอร์อธิบายถึงความยิ่งใหญ่ของโจเซฟในการใช้เวทย์มนเพียงแค่ 3 เวทย์

          “นั้นสิ  ข้าก็เห็นด้วยกับปีเตอร์นะ  การจะเป็นจอมเวทย์ที่ยิ่งใหญ่นะไม่เกี่ยวกับการปล่อยเวทย์ได้กี่ชนิดสักหน่อย   มันเกี่ยวกับวิธีใช้เวทย์ให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดต่างหากละเจ้าหนูโจเซฟ”

          “ผมก็เห็นด้วยกับปีเตอร์และลุงรอนนะ”

          โจเซฟเมื่อได้ยินที่ปีเตอร์ รอน กร พูดแล้วก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้น แล้วก็ยิ้มออกมา

          “ดีละเราจะเป็นจอมเวทย์ที่ยิ่งใหณ่ให้ได้ด้วยเวทย์ 3 เวทย์นี้ให้ดู”  โจเซฟตะโกนออกมา

          พวกเราทั้ง 3 คนต่างก็ยิ้มและตบมือให้กับ โจเซฟ

          “เอาละนี่ก็ดึกแล้วเดี่ยวข้าเฝ้าเวรให้  พวกเจ้าไปนอนเหอะ” รอนอาสาจะอยู่เวรกะแรกให้

          “.....”

          “เออ... ลุงรอน  ลุงรอนก็ควรนอนพักผ่อนด้วยเหมือนกันกับพวกเราทุกคนนะครับ  ทุกคนต่างก็เพลียจากการต่อสู้กับก๊อบบลินมาเหมือนกัน”

          “ถ้าข้าไม่เฝ้าแล้วใครจะเฝ้าเวรละ”

          “Air woof on” 

          เมื่อกรพูด Air woof on ออกไป ก็มีควันโผล่ออกมาแล้วพอควันหายไปเจ้า Air woof ก็โผล่ออกมา

          “เดี่ยวผมให้เจ้า Air woof เฝ้ายามแทนละกันนะครับลุงรอน”

          เมื่อรอนเห็นดังนั้นแล้ว ได้งั้นข้าฝากเจ้าด้วยละ  ..... “.......”

          “เจ้าหนูกร  เจ้านี่ชื่ออะไร”

          “อ่า... ผมก็ยังไม่ได้คิดเหมือนกันอะครับ”

          “คุณกรไม่ตั้งชื่อให้มันหน่อยหรอ  แบบนี้มันน่าสงสารนะถ้ามันไม่มีชื่อ”

          “งั้นเอาชื่อไรดี”   กรครุ่นคิด

          “พวกนายก็ช่วยคิดชื่อให้หน่อยสิ”  กรขอความคิดเห็นเรื่องชื่อของเจ้า Air woof ตัวนี้

          “เฉาก๊วย” ปีเตอร์พูด

          เจ้า  Air woof  ส่ายหัว

          “ก๊วยเจ๊ง” โจเซฟพูด

          เจ้า  Air woof  ส่ายหัว

          “โอเลี้ยง” รอนพูด

          เจ้า  Air woof  ส่ายหัว

          “ลอดช่อง” กรพูด

          เจ้า  Air woof  ส่ายหัว

          พวกเราทั้ง 4 ต่างคิดชื่อให้เจ้า  Air woof  แต่มันก็ส่ายหัวอยู่อย่างเดียว..... จนเวลาผ่านไปได้เกือบ 20 นาที  กรก็คิดถึงชื่อสุนัขที่คุณยายกรเลี้ยงไว้

          “เจ้าตูบ”

          รอน  ปีเตอร์ และโจเซฟ ต่างทำสีหน้าแบบ - -* (คิดออกมาได้ไงฟะ  มีใครเค้าจะชอบชื่อนี้กัน”

          “โฮ่ง” เจ้า Air woof ร้องออกมาพร้อมวิ่งรอบๆตัวกร

          เจ้าชอบชื่อนี้สินะโอเค  ต่อไปนี้ไปเจ้ามีชื่อว่า [เจ้าตูบ]  เมื่อเรียกว่าเจ้าตูบ เจ้า Air woof ก็เห่า “โฮ่ง” ออกมาไม่รู้มันดีใจหรือเสียละน่ะ

          “โอเค  งั้นคืนนี้เจ้าช่วยเฝ้ายามให้หน่อยนะเจ้าตูบ”

          “โฮ่ง”

          พวกเขาทั้ง 4 ก็นอนหลับพักผ่อนไปโดยมีเจ้าตูบคอยเฝ้ายามให้ทั้งคืน

                                      (จบตอนที่ 11)

(**ตอนนี้กรสามารถเรียกเจ้า Air woof ออกมาได้โดยไม่ต้องเปิดหนังสือสีดำแล้วเพราะ เจ้า Air woof ตัวนี้ยังไม่ตาย  ถ้าเจ้า Air woof ยังไม่ตาย กรสามารถเรียกเจ้า Air woof ออกมาได้โดยพูดว่า Air woof on และจะเรียกให้มันหายไปก็ได้โดยพูดว่า Air woof off**)