ใต้กลีบเมฆ

ลำดับตอนที่ #4 : นิยายน้ำเน่ากับชีวิตน้ำใส

     โอ้ก กะ ลิ โอ้ก โอ้ก

 เสียงนาฬิกาปลุกประจำวังที่ไม่เคยละเลยหน้าที่ ปลุกเธอให้

ตื่นจากนิทราอันแสนสุข   นี่ถ้ามันเป็นนาฬิกาปลุกบนหัว

เตียงเธอคงจะเอาถ่านออกไปนานแล้ว แต่เสียงน่ารำคาญ

นั่นดังมากจาก เจ้าไก่โต้งขนขาวหงอนแดงตัวโปรดของยัย

เฟโลอา เฮ่อ น่าจับต้มถอนขนเสียจริง

      เด็กสาวกระฟัดกระเฟียดกระโดดลงจากเตียงชั้น

สองผ่านเตียงชั้นหนึ่งที่ควรจะมีน้องสาวจอมแสบของเธอ

นอนอุตุนิยมอยู่

โอ้วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเตียงถึงได้ว่างเปล่า ผ้าห่มลาย

การ์ตูนถูกพับอย่างเรียบร้อยจนผิดสังเกต

 ......ไปไหนแต่เช้านะ....ทำไมไม่ปลุกกันบ้าง...เฮ่อ.....แย่ จริง

      แฮ่ก   แฮ่ก   แฮ่ก  เสียงหอบและเสียงฝีเท้าของ

เจ้า หญิงรัชทายาททำให้เหล่าทหารรักษาความปลอดภัยพา

กันแตกตื่นและหันมามองเธอเป็นตาเดียว   นี่หรือคือเจ้า

หญิงรัชทายาทแห่งไวท์โรส   

ไวท์โรส   อาณาจักรอันยิ่งใหญ่  

ไวท์โรส  ประเทศที่เป็นศูนย์รวมของความเจริญและ

วัฒนธรรม 

ไวท์โรส ที่กษัตริย์  บิล เมอชาร์นทรงพยายามสร้างไม่ว่าจะ

ทรงเหน็ดเหนื่อยสักเท่าไร

ไวท์โรส ที่มีกษัตริย์และราชินีองค์ปัจจุบันเป็นที่ยกย่องและ

ชื่นชมของปวงชนทั่วหล้า  จะต้องมาพินาศด้วยน้ำมือของเจ้า

หญิงรัชทายาทผู้ถูกสาปองค์นี้หรือ  คำถามที่กู่ก้องในใจ

บรรดาทหารกล้า   แต่ม่มีทหารนายใดกล้าปริปากคัดค้านใน

พิธีมอบตำแหน่งเลยสักนาย 

" โอเค ๆ เรามาช้าไปหน่อย" โรริน่าพูดแก้เขิน

" สายไป 5 นาทีพะยะค่ะ"  ทหารนายหนึ่งทูลขึ้นด้วยความ

อดไม่ได้
 
"แล้วเฟโลอาล่ะ"  โรริน่ารีบหาตัวช่วยเพื่อให้เธอรอดพ้น

ความผิด  อย่างน้อยก็ยังมีเฟโลอาที่มาช้ากว่าเธอ แต่ใครจะ

คิดว่าตัวช่วยที่เธอเอามาอ้างจะฉีกหน้าเธอซะยับเยิน เมื่อคำ

ตอบส่งตรงมาจากปากท่านแม่ทัพใหญ่อย่างคอร์ดิอุส

"เจ้าหญิงเฟโลอาทรงมาถึงนานแล้วพะยะค่ะ"   อะไรกัน

ทำไมเฟโลอามาถึงก่อน ในเมื่อเธอยังไม่เห็นแม้แต่เงาของ

น้องสาวเลย อย่าบอกนะว่าเฟโลอาตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันเพื่อ

จะมาร่วมโต๊ะเสวยกับบรรดาแขกต่างเมือง ไม่น่าเชื่อเลย

จริง ๆ  แต่ก่อนที่โรริน่าจะได้ย่างเท้าก้าวเดินต่อ แม่ทัพคอร์

ดิอุสก็หย่อนระเบิดลูกใหญ่มาไห้ "เจ้าหญิงอย่าทรงกังวลเลย

เจ้าหญิงเฟโลอาทรงเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทรงทราบว่าอะไรควร

อะไรไม่ควร"  มันเป็นคำตำหนิกลาย ๆ ที่ทำให้เธอเสียว

สันหลังวาบ เอาน่ายังไงท่านแม่ทัพคอร์ดิอุสก็เคยสนับสนุน

ให้เฟโลอาเป็นเจ้าหญิงรัชทายาท  การที่จะเข้าข้างเฟโลอาก็

ไม่ใช่เรื่องแปลก  โรริน่าปลอบใจตัวเองโดยไม่ได้สนใจจิต

ใต้สำนึกที่ร้องเตือนเธอว่าเธอได้ยินคำชมแบบนี้เกิน 3 ครั้ง

แล้ว แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ถ้าท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ต้องการ

ให้เธอเป็นเจ้าหญิงรัชทายาท ทำไมในพิธีมอบตำแหน่งถึง

ไม่คัดค้าน  โรริน่าคิดขณะเดินผ่านประตุไม้อัดบานใหญ่เข้า

ไปในห้องโถงเพื่อร่วมโต๊ะเสวยกับบรรดาแขกต่างเมือง 

แขกประทับที่โต๊ะเสวยแล้ว โรริน่าทั้งตื่นเต้นและประหม่า

จึงรีบทำความเคารพและนั่งลงทันที    เหลือบตาไปมองเฟ

โลอาที่นั่งหน้าเชิดข้าง ๆ เจ้าชายแห่งสโนเฟลค เจ้าชายที่

ไม่ว่าเธอจะมองยังไงก็ไม่เห็นราศรีความเป็นเจ้าชายจับเลย

.....ทำไมนางกำนัลถึงได้กรี๊ดกร๊าดกันนัก....หมอนี่ไม่เห็นมี

อะไรดีเลย....ถ้าเทียบกับชามมิ่ง...ชามมิ่งยังดูดีซะกว่า... 

ทันใดนั้นเธอก็ต้องตกใจสุดขีด เกือบจะกรี๊ดออกมาเมื่อมีมือ 
 
ๆ หนึ่งตะครุบที่ต้นแขนของเธอ "ขวัญอ่อนจังนะ" ราชินีวา

น่ายิ้มให้ โรริน่ายิ้มแหย ๆ

 .....นี่เรานั่งใกล้กับราชินีแห่งวิชท์แลนด์หรอเนี่ย...เมื่อกี้

ตื่นเต้นจนไม่ได้สังเกต.....แล้วดูแม่เจ้าประคุณเล่นอะไรก็

ไม่รู้....ทำเอาตกใจหมด....เป็นเกียร์ติชะมัดที่ได้นั่งข้าง ๆ 
 
ราชินีผู้สูงศักดิ์ 

 "เจ้าหญิงโรริน่าวันนี้เจ้าหญิงเฟโลอากับเหล่าราชินิกูลจาก

ต่างแดนจะเสด็จที่น้ำตกเซวี่ เจ้าหญิงจะเสด็จด้วยหรือเปล่า
 
พะยะค่ะ" อำมาตย์ชั้นสูงผู้หนึ่งทูลถามขึ้น "เราคงไม่ไป

หรอก" โรริน่าตอบอย่างลังเล

"ทำไมไม่ไปล่ะ  ลูกชอบน้ำตกเซวี่มากไม่ใช่หรือ" ราชินีเฟมี

ล่าถามพระธิดาด้วยความห่วงไย "ไม่เป็นไรเพคะท่านแม่

พี่หญิงไม่อยากเสด็จก็ไม่ต้องเสด็จ" เจ้าหญิงเฟโลอาพูด

แทรกขึ้นก่อนที่โรริน่าจะได้ตอบคำถามซะอีก  มันเป็นการ

ตัดหน้าไม่ให้เธอไปหรือเป็นการช่วยเธอกันแน่   คำถาม

ในใจโรริน่าที่ไม่คิดจะปริปาก "ถ้าอย่างนั้นหม่อมชั้นขอตัว" 
 
โรริน่าพูดเรียบ ๆ และเดินออกไปท่ามกลางสายตาบรรดา

แขกและเหล่าทหารนางกำนัล  ทั้งที่เธอกำลังจะเปลี่ยนใจอยู่

แท้ ๆ  หรือมันคือความผิดของเธอที่ตระหนักในหน้าที่ของ

เจ้าหญิงรัชทายาทช้าเกินไป

 
ซู่ ซู่ ซู่  เสียงน้ำพุในสวนท้ายวังสาดกระเซ็นไปโดนหินที่

ขอบสระ แต่โรริน่าก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะตอนนี้เธอกำลังนั่ง

ซึมโดยมีเจ้าคลอรี่นกแก้วตัวโปรดเกาะอยู่ที่ไหล่
 
" ลาฟาเอว ลาฟาเอว" เจ้าคลอรี่โก่งคอร้องขึ้น

"ไม่ไปเที่ยวกับเค้าหรือ" เสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้นข้าง ๆ ทำให้

สาวน้อยสะดุ้งโหยง "ท่านพี่ลาฟาเอวมาตั้งแต่เมื่อไร" โรริ

น่าถามขึ้นด้วยความงงงวย "ก็มาทันเห็นเราเหม่อลอยน่ะ

ล่ะ" ลาฟาเอว พระญาติห่าง ๆ 
 
ที่โรริน่านับถือเป็นพี่ชายเอ่ยกระเซ้าพระญาติห่าง ๆ ที่ตน

นับเป็นน้องสาว  "ดาบใช้ได้ไหม" ลาฟาเอวถามเรียบ ๆ    

จริงด้วยสิ เธอยังไม่ได้เฉ่งเรื่องดาบบ้านั่นเลย ขอแก้แค้น

สักทีเถอะ โรริน่ายิ้มกริ่มอย่างมีแผน เธอกระโดดลุกขึ้นโดย

ลืมเจ้าคลอรี่ที่เกาะอยุ่บนบ่า นกแก้วตัวเล็กพลัดหล่นจาก

ไหล่ของเธออย่างรวดเร็ว  พอมันตั้งตัวได้ก็แหกปากลั่น

สวน   "องค์หญิงใจร้าย องค์หญิงใจร้าย"  ภาพที่ทำให้ลาฟา

เอวอดยิ้มไม่ได้ คลอรี่กระพือปีกบินไปเกาะกิ่งต้นพลับปี้ เอียง

คอมองโรริน่าอย่างขัดเคือง แต่โรริน่าก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะ

ภาระกิจใหญ่ของเธอคือจัดการพี่ชายที่ตอนนี้ไม่ได้รู้ตัวเลย

ว่าโดนอาฆาตแค้น  โรริน่าโบกคทาสองสามครั้ง  ลาฟาเอว

ก็หงายหลังตกสระน้ำพุไปอย่างน่าอัศจรรย์ใจ  โรริน่าวิ่งหนี

หายไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว

          ตะวันคล้อยตำลง คณะเดินทางกลับมาถึงแล้ว  ตอนนี้

นางกำนัลกับพวกทหารกำลังวุ่นวายเพราะเจ้าหญิง

รัชทายาทหายตัวไป

"อยู่ในสวนกับคลอรี่หรือเปล่า" ควีนเฟมีล่าเสนอขณะแม่

ทัพมาทูลว่าเจ้าหญิงโรริน่าหายตัวไป "ไม่พบพะยะค่ะ หม่อม

ชั้นค้นหาจนทั่ววังแล้ว" แม่ทัพทูลด้วยสีหน้าเคร่งเครียด 

"ค้นอีกรอบ" คิงโรอาตรัสด้วยความวิตก

"หรือเป็นเพราะคำสาปนั่น" เจ้าหญิงเฟโลอาเสนอความคิด 

"หยุดพูดเรื่องคำสาปได้แล้วเฟโลอา" ควีนเฟมีล่าทำเสียง
 
เข้ม

"เดี่ยวก็ต้องร่วมโต๊ะเสวยตอนเย็นแล้วนะเพคะ ยังตามหาพี่

หญิงไม่เจอเลย"  เฟโลอาพูดขึ้นอีกพลางเท้าคางอย่างไม่เป็นเดือดเป็น

ร้อน

"เดี่ยวก็เจอเองน่า โรริน่าจะไปไหนได้" โรอาสรุปเพื่อลดความกังวล 

"ถ้าอย่างนั้นหม่อมชั้นขอไปแต่งตัวก่อนนะเพคะ" เจ้าหญิงองค์เล็กทำ

ความเคารพแล้วเดินออกจากห้องทรงพระอักษร

       นาฬิกาตีบอกเวลา 6 โมงเย็น เวลาที่แขกจากต่างเมือง

ทยอยกันเข้าห้องโถงของปราสาทตอนกลาง แต่สิ่งที่ทำให้

บรรดาทหารและนางกำนัลตกตะลึงก็คือเจ้าหญิงโรริน่าใน

รูปโฉมใหม่  ไม่ใช่เจ้าหญิงโรริน่าที่มาช้าและมอมแมม  แต่

เป็นเจ้าหญิงโรริน่าที่มาเร็วและงดงาม เธออยู่ในชุตราตรีสี

ครีมเปิดไหล่  ผมยาวสลวยถูกปล่อยจนถึงกลางหลัง  สร้อย

เครื่องประดับชิ้นเดียว ห้อยอยู่ที่คองามระหง ทำให้เธอดู

สง่า  รองเท้าส้นเตี้ยสีขาวทำให้เธอรู้สึกมั่นใจในการก้าว

เดิน ไม่ใช่ส้นสูงที่ใคร ๆ มองว่าสวยแต่ทำให้เธอเดิน

ลำบาก  เธอเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัว  ไม่ว่าใครจะมองอย่าง

ไร แต่นี่คือตัวเธอที่แท้จริง  แต่ความมั่นใจนั้นต้องเหือด

หาย เมื่อเธอเดินผ่านน้องสาวคนสวยที่ยืนคู่กับเค้นดิว เจ้า
 
ชายแห่งสโนเฟลคที่บัดนี้ยืนตาค้าง " แต่งตัวเชยจังเลย พี่

หญิง แล้วหายไปไหนมา" โรริน่ารู้สึกชาบริเวณใบหน้า

"ยุ่ง" เธอตอบปัด ๆ แล้วเดินเข้าห้องโถงไป  บัดนี้เธอรู้แล้ว

ว่านิยายที่ท่านแม่เล่าให้ฟังไม่ได้เล่าเกินจริงเลย เพียงแต่ผู่

อ่านจะต้องมาสัมผัสกับชีวิตแบบนั้นจึงจะเข้าใจ  ตอนนี้เธอ

คิดแค่ว่าเธอจะทำทุกอย่างให้ดีเท่าที่เธอทำได้  นอกนั้นใคร

จะว่าอะไรก็ทนไป  แล้วซักวันเธอจะได้ดีเอง