ใต้กลีบเมฆ

ลำดับตอนที่ #2 : มหาลัยเจววิสและการสอบ

     ในตอนสายของวันที่มีลมพัดอ่อน ๆ และแสงแดดเป็น

ใจ  ต้นไม้สั่นไหวต้อนรับวันสอบของมหาวิทยาลัยเจววิส บริเวณ

หน้าประตูมหาลัยเจววิสแน่นขนัดไปด้วยพาหนะมากมาย ทั้ง

พาหนะเทียมม้า ลา มังกรหรือแม้แต่กวางบินได้

     ผลุบ !  เสียงเด็กสาวหน้าตาน่ารักผิวพรรณสดใส 

กระโดดลงจากเกวียนเล่มใหญ่ท่ามกลางเสียงจอแจของผู้คน  ผม

สีดำยาวสลวย นัยน์ตาสีดำเป็นประกายด้วยความอยากรู้  เด็ก

สาวไม่ปล่อยให้ความอยากรู้ค้างคาใจอีกต่อไป เธอวิ่งไปยังร้าน

ขายน้ำที่เกวียนของเธอจอดอยู่ข้าง ๆ 

" ป้า ๆ คะ ขอพลับปี้ปั่นค่ะ" พลับปี้เป็นผลไม้ชนิดหนึ่ง ผลมีสี

ส้ม รูปร่างคล้ายฟักทองแต่มีขนาดเท่ากับส้ม 

" รอเดี๋ยวนะจ๊ะ" ป้าคนขายตอบอย่างใจดี พลางหันไปหยิบพลัป

ปี้มาหั่นอย่างชำนาญมือ

" คนเยอะจัง ใครเสด็จหรอจ๊ะป้า" เด็กสาวถามด้วยความสงสัย 

" หนูนี่ท่าจะเป็นคนต่างเมืองสินะ ถึงไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันคัดเลือก

นักศึกษาปี 1 ของมหาลัยเจววิส" 

" หา ! ป้าอย่าบอกนะว่าเกวียนมากมายแถวนี้ส่วนใหญ่เป็นของ

นักเรียนที่จะมาสอบเข้าเรียนที่นี่   ถ้าเป็นอย่างนี้ท่านพี่ชามมิ่ง

จะสอบแข่งกับเค้าได้หรอเนี่ย เฮ่อ"  เด็กสาวอุทาน ดวงเนตรเบิก

กว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ

" ท่านพี่งั้นหรอ " ป้าคนขายทวนคำ 

" อ้อ เปล่าค่ะ   หนูก็พูดไปงั้นอย่าใส่ใจเลยนะ  นี่ค่ะเงิน ขอบคุณ

นะป้า " เด็กสาวรีบแก้ตัวและวิ่งขึ้นเกวียนทันที ปล่อยให้ป้าคน

ขายพึมพำกับตัวเอง" ถ้าจะจริงที่เขาลือกันว่ามหาลัยเจววิสมีเจ้า

ชาย เจ้าหญิงมาเรียนกันเยอะ"

  
     
     เกวียนมากมายทยอยกันจอดที่ลานกว้างหน้ามหาลัยเพื่อ

รอฟังการประกาศเรียกชื่อ 

" ชามมิ่ง เวส อัศวินแห่งเวนิก้า" ทันที่ที่เสียงประกาศชื่อดัง

ขึ้น เด็กหนุ่มอายุประมาณ 16 ก็ประจักษ์แก่สายตา เขามีผมสี

ทอง นัยน์ตาสีฟ้า ผิวขาว หน้าตายิ้มแย้ม ดูเป็นมิตร เดินเข้ามหา

ลัยด้วยความมั่นใจ 

" วาเนซ่า  ชาร์น แม่มดแห่งวิชท์แลนด์" เด็กสาวผมสีส้มยาวปะ

บ่า นัยน์ตาสีน้ำตาลพราวระริก เดินเข้ามหาลัยด้วยมาดเจ้า

หญิง มาดที่ไม่มีใครอยากจะมีเรื่องด้วย โดยเฉพาะคนอย่างเธอ  

โรริน่า 

.......แม้จะเป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์จากวิชท์แลนด์..แต่ไม่เห็นต้อง

แสดงตัวขนาดนั้นเลย....ดูเธอสิเป็นเจ้าหญิงเหมือนกันยังไม่เคย

คิดจะใช้มาดนั้นสักที.....ถึงแม้จะรักศักดิ์ศรีมากก็เถอะ....... 

" โรริน่า มาร์ช คนทำสวนแห่ง ไวท์โรส " 

.....ให้ตายสิ....ยังไม่ทันตั้งตัวเลย.... 

เด็กสาวบ่นอุบในใจเพราะชื่อนั้นทำให้เธอต้องตื่นจางภวังแห่ง

ความคิดกระทันหัน

     โรริน่าเดินผ่านสวนดอกไม้ที่มีน้ำพุอยู่กลางสวน ดอกไม้

ผลิบาน ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง เสียงนกร้องฟังเสนาะหู ทำให้คลายความ

ประหม่าและตื่นเต้นลงบ้าง 

....นี่หรือเจววิส...มหาวิทยาลัยชื่อดัง...ไม่เห็นว่าจะมีอะไรแตก

ต่างจากมหาลัยอื่นเลย...ถ้าเป็นเรื่องที่มีสวนดอกไม้ล่ะก็..

มหาวิทยาลัยอื่นก็มี..

โรริน่า เดินไปตามทางที่ปูด้วยอิฐบล็อกสีเขียวมรกต ซึ่งมันนำทาง

ไปสู่กระท่อมไม้หลังเล็ก ที่ไม่เหมือนตึกเรียนเอาซะเลย  แล้วประตู

ไม้บานเล็กก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างของหญิงชราสวมชุดดำตามตำ

หรับแม่มด 

“สวัสดีค่ะ” โรริน่ากล่าวคำทักทายพร้อมยิ้มแหย ๆ ส่งไปให้ ดวงตา

สีดำขลับของหญิงชรา จ้องพินิจมายังเธออย่างทะลุปรุโปร่ง เล่นเอา

คนถูกมองร้อน ๆ หนาว ๆ เลยทีเดียว  หญิงชราผายมือให้เธอเข้า

ไปในกระท่อมก่อนจะปิดประตูกระท่อมดังปังตามหลังเธออย่างไม่

แยแส

“เชิญนั่ง” เสียงแหบแห้งเชื้อเชิญให้เธอนั่งบนโซฟาสีมอ ๆ ตัวเก่า

ที่มีอยู่เพียงตัวเดียวในห้อง  โรริน่ารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะไม่

เคยเจอสถานที่สอบแบบนี้มาก่อน แต่จากการที่เธอถูกฝึกให้เป็น

เจ้าหญิงรัชทายาท ที่ไม่สามารถแสดงอารมณ์ต่อหน้าสาธารณชน

ได้ เธอจึงนั่งลงอย่างไม่แสดงอาการใด ๆ

“ระหว่างเพชร ทับทิม มรกต บุษราคัม โกเมน นิล มุกดาหาร 

เพทาย ไพทูรย์ และไข่มุก เธอจะเลือกสิ่งใด” คำถามยาวเป็นหาง

ว่าวส่งมาให้เธออย่างไม่ปรานี

“ไข่มุกค่ะ” ใช่ เธอเลือกเพียงไข่มุก เครื่องประดับชิ้นโปรดที่มัก

สวมใส่ในพิธีงานต่าง ๆ

“ทำไมกัน” สีหน้าของหญิงชราถามต่อ โรริน่าสังเกตเห็นรอยยิ้มที่

มุมปากของนาง

“เพราะมันเตือนใจหนูเสมอ ไม่ให้มองสิ่งใดเพียงแค่เปลือก เสมือน

กับหอยธรรมดา ๆ ที่ถภายในมีไข่มุกล้ำค่าซ่อนอยู่ และสอนหนูว่า

คนที่มีดี ไม่ได้มีดีที่ภายนอก แต่เป็นภายในต่างหาก” จากยิ้มเพียง

แค่มุมปากของหญิงชรา บัดนี้แปรเปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มกว้างที่จริง

ใจที่สุด

“ถ้าหาก เธอระแคะระคายว่าคนใกล้ชิดกำลังหักหลัง เธอจะทำเช่น

ไร” หญิงชราไม่พูดพล่ำทำเพลงอะไรต่อ แต่กลับส่งคำถามข้อต่อ

ไปที่แสนประหลาดมาให้

“เลือกที่จะค้นหาความจริงค่ะ” หญิงชราหัวเราะในลำคอก่อนจะ

กลั้วหัวเราะ “แล้วไม่คิดรึ ว่าถ้าความจริงปรากฎ มันอาจจะทำให้

เธอเจ็บปวด” โรริน่ายิ้มกว้างอย่างพอจะเข้าใจ

“หากถูกหักหลังจริง ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น แต่

บางที การที่เราจับได้ว่าเค้าหักหลังอาจเจ็บปวดน้อยกว่าการที่ถูก

คอบอยู่ในกลา ไม่เคยรับรู้ความเป็นจริงเลย” หญิงชราซ่อนยิ้มไว้

ในมุมปาก สายตามองเธออย่างพินิจพิจรณา ก่อนจะวาดมือกลาง

อากาศ แล้วหุ่นไม้ตัวใหญ่ก็โผล่มาจากอากาศธาตุ

“จัดการกับมันด้วยดาบ” ข้อสอบปฎิบัติเริ่มขึ้นแล้ว พร้อม ๆ กับดวง

หน้าซีดเผือดของโรริน่า เธอเดินตรงไปยังหุ่นไม้ที่ตั้งตระหง่านอยู่ 

ภาวนาให้ดาบของพี่ชายใช้ได้ผล แค่สักครั้งก็ยังดี

ฉัวะ ! ดังพุ่งผ่านลำตัวหุ่นไม้ได้เพียงครึ่ง ก็ลดความเร็วลง ก่อนจะ

หยุดนิ่ง และคาอยู่ที่ลำตัวของหุ่นไม้

.....ให้ตาย....ท่านพ่อนะท่านพ่อ....ไวท์โรสตกอับถึงขนาดไม่มีงบ

ประมาณซื้อดาบใหม่สักเล่มเชียวหรือ....ถึงได้ยอมให้เจ้าหญิง

รัชทายาทใช้ดาบไร้ประสิทธิภาพที่ตกทอดมาจากพี่ชาย พระญาติ

ห่าง ๆ...มันน่าเจ็บใจนัก

เธอคิดคาดโทษในใจพลางดึงดาบออกมาอย่างหงุดหงิด

“คราวนี้ลองแสดงเวทย์สักบทสิ” คิ้วของหญิงชราขมวดผูกกัน

เป็นโบว์ให้กับฝีมือดาบที่แสนจะห่วย โรริน่าเรียกคทาคู่ใจออก

มา โบกไปมา แล้วทันใด ดอกกุหลาบสีขาวมากมายก็ปรากฎทั่ว

กระท่อม เรียกเสียงตบมือจากหญิงชราได้เป็นอย่างดี

“ดี ดีมาก สมแล้วที่เป็นชาวไวท์โรส เธอสอบผ่าน” หญิงชราพูด

ด้วยน้ำเสียงชื่นชม พลางยื่นใบกำหนดการให้  โรริน่าเบิก

ตากว้างด้วยความงุนงง

...ข้อสอบสัมภาษณ์ก็ตอบซะมั่ว....แล้วยังดาบบ้านั่นอีก...ดีแต่

เวทย์...ยังสอบผ่านอีกหรอนี่...แต่ช่างเหอะ...สอบได้ก็ดี

     โรริน่าเดินอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม 

พลางอ่านกำหนดการไปด้วย

..........................................................................

                        กำหนดการของมหาลัยเจววิส

  
     ยินดีต้อนรับนักศึกษาทุกคนสู่เจววิส  ทางมหาลัยขอแจ้งว่าเจ

ววิสเป็นมหาลัยที่บังคับให้นักศึกษาทุกคนอยู่หอพัก  และเพื่อ

ความปลอดภัยนักศึกษาจะออกจากบริเวณมหาวิทยาลัยได้ก็ต่อ

เมื่อได้รับอนุญาตจากเทพประจำหอพักเท่านั้น หอพักจะแบ่ง

ออกเป็น 10 หอ และนักศึกษาจะถูกคัดสันในวันแรกของการ

เปิดเรียน

     
       สิ่งของที่นักศึกษาเจววิสต้องใช้ มีดังนี้

1. หนังสือเรียนมาตราฐานปี 1

2. ดาบและคทาประจำตัว

3. ชุตเครื่องเขียน น้ำหมึกและสีน้ำมันสำหรับวาดภาพ

4. ม้า 1 ตัว

5.  หม้อสำหรับปรุงยา

6. ชุดนักศึกษาเจววิส

มหาวิทยาลัยจะเปิดเรียนอีก 1 เดือนหลังจากนี้ไป

                                       ขอขอบคุณ

                                    เคิร์ท  ไอสแลน                 

..........................................................................

"โรริน่า มาร์ช” เสียงเรียกเบา ๆ ทำให้คนที่กำลังอ่านใบ

กำหนดการสะดุ้งเล็กน้อย  มองหาคนเรียด แล้วเธอก็เห็น

เด็กผู้หญิงน่าตาดี ผมสีทองยาวรับกับใบหน้ารูปไข่ นัยน์ตา

สีฟ้ามองมาอย่างซุกซน ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม ยิ่งทำให้

เธอน่ารักมากขึ้น

“สวัสดี” โรริน่ากล่าวคำทักทาย แต่เด็กสาวยังยืนมองมา

อย่างเงียบเชียบ

“สวัสดี ชั้นโรริน่ามาร์ช” โรริน่าพูดซ้ำเมื่อเห็นเธอยังเงียบ 

จนเด็กสาวตรงหน้าหัวเราะคิกคัก

“ชั้นรู้แล้วล่ะ เธอนี่ตลกจัง  ชั้นชื่อนาเนีย คนปรุงยาจากมา

เมโล่” เด็กสาวแนะนำตัว โรริน่ายิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ส่วนเธอ ก็คนทำสวนแห่งไวท์โรสสินะ” เด็กสาวพูดต่อ 

ก่อนที่โรริน่าจะต้องรีบหาคำอธิบายให้กับคำถามต่อมา

“แปลกดี ชื่อเหมือนเจ้าหญิงโรริน่า เมอชาร์นแห่งไวท์โร

สเลย”

....ให้ตาย...นี่เธอเป็นนักปรุงยาหรือศาสตราจารย์ผู้รอบรู้

กันนะ....อุตส่าเปลี่ยนฉายาให้ไกลจากเจ้าหญิงแล้ว....ยัง

เดาออกอีก

“อ้อ บ้านชั้นเป็นพวกบ้าราชวงศ์น่ะ เลยตั้งชื่อชั้นให้เหมือน


เจ้าหญิงโรริน๋า” โรริน่าแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ

“เออ นี่ เธอรู้รึป่าว ว่าจะซื้อของพวกนี้ได้ที่ไหน” ถามไป

ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากรู้ เพราะยังไง สำนักราชวังก็ต้องจัดมาให้

อยู่ดี 

แต่ต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่งั้นมีหวังความแตกแน่

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาเป็นว่าเราไปถามคนแถว ๆ นี่ดี

กว่า” นาเนียพูดพลางเดินนำโรริน่าไปยังเด็กหนุ่มสี่คนที่นั่ง

คุยกันอยู่ใต้ต้นไม้

“ว่าไงสาวน้อยนาเนีย”  หนึ่งในกลุ่มเด็กสีคนร้องทักนาเนี

ยอย่างสนิทรสนม

“ไม่เปลี่ยนเลยนะ เลโอ” นาเนียตอบกลับไปบ้าง โรริน่า

เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มคนนึง ซึ่งเธอจำได้ดีว่าเขาคือชาม

มิ่ง เวส

“อ้าว แล้วนั่นใครน่ะ มายืนตัวแข็งเชียว” เลโอ เด็กหนุ่มที่มี

นิสัยขี้เล่นร้องทัก

“เธอชื่อโรริน่า” นาเนียแนะนำ

“โรริน่านี่คือเลโอ ฮ็อกกี้ ส่วนคนตัวสูงนัยน์ตาสีฟ้า ผิวขาว

นั่นชื่อชามมิ่ง” นาเนียเริ่มบรรยาย

“พูดซะเห็นภาพเชียว”เด็กหนุ่มอีกคนพูดกลั้วหัวเราะ

“

โรริน่าพยักหน้ารับพลางยิ้มให้

“โรริน่าเค้าอยากรู้ ว่าของพวกนี้ซื้อได้ที่ไหน”นาเนียถาม

แทน พร้อมโบกใบกำหนดการไปมา

“

“ไม่เคยได้ยินหรือไง รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”โรริ

น่าตอกกลับอย่างโมโห

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะเมด้า ต้องขอโทษแทนด้วยนะ ของพวก

นี้ซื้อได้ที่ตลาด”เลโอรีบห้ามก่อนจะเกิดสงครามใหญ่

“ขอบใจ” โรริน่ากระแทกเสียงใส่ก่อนจะจากไปโดยไม่คิด

จะอำลา

“แปลก” ชาตั้งหลุดเสียงหลังจากโรริน่าจากไป

“ไม่น่าจะใช่แค่คนทำสวน รักแผ่นดินซะขนาดนี้”ชามมิ่ง

ออกความเห็น

“ชั้นคิดว่าเธอคงจะเป็นเจ้าหญิงโรริน่า เพราะชื่อเหมือน 

นามสกุลคล้าย”นาเนียบอกอย่างครุ่นคิด

“โถ สาวน้อยนาเนีย ก็คิดดูสิ พวกเราเป็นถึงรัชทายาทกัน

ทั้งนั้น แต่ต้องเปลี่ยนฉายา เปลี่ยนนามสกุล ก็เพื่อนความ

ปลอดภัย โรริน่าก็อาจจะเหมือนกัน”เลโอกล่าวพลางหลบ

ฝ่ามือพิฆาตของคนที่ถูกเรียกว่าสาวน้อย

“โอ้ย จะเถียงเรื่องยัยนั่นอีกนานมั้ยเนี่ย ชั้นหิวจะตายอยู่

แล้ว” เมด้าโอดครวญ เรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนได้บ้าง