ภารกิจลับแห่งเบอร์มิวด้า

ลำดับตอนที่ #3 : ฝึกพิเศษ

   แสงสว่างสีแดงปรากฏกลางสนามหญ้าแห่งหนึ่ง ที่ใจกลางลำแสงนั้นมีเด็กสาวคนหนึ่งก้าวออกมา

   "ผู้สมัครเรเวนมาถึงแล้ว กรุณาตอบคำถามและนำสิ่งที่ทางรร.ให้หามาแสดงด้วย"เสียงจากเจ้าหน้าที่คุมสอบดังขึ้น ดูจากสภาพโดยรอบแล้วมันฟันธงว่าเธอเป็นคนที่สุดท้ายที่กลับมาเพราะเด็กคนอื่นๆต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้ว

"เออ ฉันขอตอบว่า สิ่งที่รร.ให้หาคืออควาไนน์ค่ะแต่ฉันเอามาให้ดูไม่ได้หรอกค่ะ เพราะอควาไนน์ที่หนูหาพบมันไม่มีตัวตน มันคือความรักของมนุษย์ที่มีให้กับคนรอบข้างมันเกิดจากจิตใจที่งดงามที่สุด หากเป็นความรักด้วยความหวังดีก็จะเป็นสิ่งที่สวยงาม หากเป้นความรักที่แฝงด้วยเจตนาร้ายก็จะเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายที่สุด"

     
           คำตอบที่ทำเอาเจ้าหน้าที่คุมสอบอึ้งไปเป็นแถบ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า มุขเด็ดจริงจริงคิดได้ไง" เสียงทำลายความเงีบยจากชายคนหนึ่งอายุราวๆ30ปีผมของเขาเป็นสีแดงตั้งชี้เหมือนขนเม่น ช่างไม่เหมาะกับชุดอาจารย์ที่เขาใส่อยู่เลย

     "ตกลงว่าเธอหาของไม่พบใช่ไหม" เสียงจากเจ้าหน้าที่ที่พยายามเก็บอารมณ์สุดๆ

     "...." ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

    "งั้นเธอก็สอบไม่ผ่าน กลับไปได้แล้ว"

       วาจาสุดท้ายที่สะท้อนอยู่ในโสตประสาททำเอาเธอแข็งเป็นหิน

         ไม่ผ่าน ไม่ผ่าน ไม่ผ่าน แปลว่าสอบ...สอบตก= ซวย แล้วฉันจะทำยังไงต่อเนี่ย!!!

  
    'เฮ้อ ไอ้เราก็คิดว่าแผนนี้จะใช้ได้ผลแท้ๆ แม่ก็ออกเดินทางไปแล้วเงินก็แทบไม่เหลือ ชีวิตฉัน ช่างน่าเศร้า'

    "เออ คุณเรเวนใช่ไหมครับ"ชายคนหนึ่งเรียกเธอ

    "ใช่ มีอะไร"เสียงที่หมดอาลัยอยากสุดๆดังจากปากเธอ

     "มีจดหมายจากผู้อำนวยการ รร.ฝากมาครับ"

    
       ถึงคุณเรเวน เนฟิเทียร์

       ผมได้ทราบข่าวเรื่องการสอบของคุณแล้ว ทางรร.เห็นว่าคุณมีพรสวรรค์ที่จะเป็นผู้พิทักษ์ในอนาคต แต่ทางโรงเรียนได้สืบทราบมาว่าคุณยังอายุไม่ถึงเกณฑ์ที่กำหนด ดังนั้นเราจะให้คุณไปเข้ารับการฝึกอบรมขั้นพื้นฐานกับอาจารย์คนหนึ่งแล้วให้มารับการทดสอบใหม่ในปีหน้า

                                                                                                                      ขอให้โชคดี

ผู้อำนวยการโรงเรียนเบอร์มิว

      "เออ คุณเรเวน เป็นอะไรรึป่าวครับ" ชายคนนั้นถามหลังจากเห็นเธอที่อ่านจดหมายก็ก้มหน้านิ่ง มือกำกระดาษแน่นจนสั่น

      "หึ หึ หึ ฮ่าฮ่าฮ่า ไชโยฉันรอดตายแล้ว รอดตายแล้วเย้" เรเวนตะโกนลั่น

     'ท่าทางสติจะไม่เต็ม ผู้อำนวยการชอบเอาพวกประหลาดๆมาเข้าเรียนอยู่เรื่อยแฮะ'ชายหนุ่มคิด

          ................................................................

    
    "โอ๊ย อาจารย์ทำอะไรน่ะเจ็บนะ"เด็กสาวตากลมโตสีน้ำตาลร้องซึ่งจากเด็กสาวอายุ16ก็ย่างเข้าอายุ17แล้ว

    "ก็เขกกะโหลกไอ้เด็กสันหลังยาวน่ะซิ การทดสอบรร.เบอร์มิวก็ใกล้จะถึงแล้วยังมัวแต่ขี้เกียจไม่ยอมฝึกอีก"เสียงแหวจากอาจารย์เฒ่าที่ดูแล้วร่างกายจะแข็งแรงเกินอายุจริงหลายเท่านัก

   "ก็การฝึกบ้าบออะไรนั่นน่ะ น่าเบื่อจะตายเหนื่อยก็เหนื่อย"เด็กสาวเถียง

    "น่าเบื่อ งั้นก็แปลว่าทำได้แล้ว งั้นก็ต้องทดสอบ"อาจารย์ท้าทายพลางส่งสายตาทำเอาสันหลังยาวๆของลูกศิษย์เสียวหวูบ...

     สักพักหนึ่ง

   
   "แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อย พอใจรึยังล่ะ" เสียงเหนื่อยหอบจากคนเป็นลูกศิษย์ที่พึ่งผ่านการทดสอบ

   "อืมก็ใช้ได้แต่น่าจะดีกว่านี้"เสียงเยาะเย้ยจากผู้เป็นอาจารย์ยังดังมาไม่หยุด ก็ไอ้สิ่งที่ให้ฝึกและก็ทดสอบน่ะตั้งแต่การต่อสู้ด้วยมือเปล่า พื้นฐานการใช้ดาบ และพื้นฐานการใช้เวทมนตร์ในการสร้างธาตุต่างๆให้เป็นรูปธรรม ฝึกอยู่แค่นี้ตลอด 1 ปีที่เธอถูกส่งมาที่นี่ถ้าไม่ผ่านก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว แต่อย่างไรก็ตามเธอไม่เคยเอาชนะคนที่เธอเรียกว่า 'ตาเฒ่า' นี้ได้ซักที

    "กำลังคิดอยู่ล่ะสิว่าทำไมถึงเอาชนะข้าไม่ได้" น้ำเสียงของผู้เป็นอาจารย์เอ่ยอย่างรู้ทัน

    "ใช่ แล้วจะทำไม อีกอย่างฉันสงสัยมานานแล้วด้วยก็ที่เรียนต่อสู้จับดาบอะไรนั่นก็ได้แค่พื้นฐาน เวทมนตร์ก็ได้แค่เสกไฟ เสกลมอะไรเทือกๆนั้น เครื่องมือไฮเทคต่างๆอะไรก็ไม่ได้เรียน แล้วมันจะเอาไปใช้อะไรได้..."เจ้าลูกศิษย์ก็ยังพูดพร่ามต่อไป

    "ข้าจะบอกให้เจ้าหายโง่สักที ไอ้วิชาไร้ประโยชน์ที่เจ้าเรียนไปน่ะผู้พิทักษ์เก่งๆทุกคนเขาก็ต้องฝึกพื้นฐานมาอย่างนี้แหละ แล้วอีกอย่างที่โรงเรียนเขาบอกว่าแค่สอนพื้นฐานให้เจ้าเท่านั้นเพราะฉะนั้นเรื่องอื่นเจ่าก็ไปหาเรียนที่โรงเรียนเบอร์มิวแล้วกัน การจะเป็นผู้พิทักษ์ยังต้องผ่านอีกหลายบทเรียนที่ยุ่งยากล้ำลึกกว่านี้พันเท่าเชียว อ่อ ข้าพูดไว้ในกรณีที่เจ้าสอบเข้าที่นั่นได้หรอกนะ"เสียงเยาะเย้ยท้าทายถูกส่งมาเป็นระยะ

     "เดี๋ยวเถอะจะสอบผ่านให้ดูถ้าไอ้รร.นั่นเปิดรับสมัครเมื่อไรล่ะก็..."เสียงตอบอย่างมั่นใจจากเรเวน

   "งั้นก็ดีเลย พึ่งมีจดหมายจากโรงเรียนให้เจ้าไปเข้าทดสอบมาเมื่อวาน ทำให้ได้อย่างปากพูดละกัน อ่อ แล้วสาเหตุที่เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้ก็เพราะว่าเจ้ามันโง่ ฝีมือไม่เอาไหนไงล่ะ"ว่าจบตาอาจารย์เฒ่าตัวแสบก็หายตัวไปทันทีทิ้งเจ้าลูกศิษย์ให้โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ข้างหลัง

     
   .................................................

    
       และแล้วการทดสอบ(อีกครั้ง)ของเรเวนก็เริ่มขึ้นซึ่งแน่นอนว่าการฝึกตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมาไม่เปล่าประโยชน์เพราะเธอสอบผ่านได้อย่างสบายๆ และจะเข้าไปอยู่ที่โรงเรียนเบอร์มิวในฐานะนักเรียนอย่างเต็มตัว

   จดหมายที่เขียนเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการสอบของเรเวนถูกส่งไปหาอาจารย์ของเธอผ่านทางหุ่นยนต์ไปรษณีย์ที่ให้บริการในโรงแรมที่เธอพักอยู่ เรเวนมองไปรอบๆโรงแรมเก่าๆถึงแม้จะยังมีสภาพใช้งานได้ดีแต่ก็บ่งบอกให้รู้ว่ามีอายุนานมากแล้วแต่มันก็เป็นสถานที่แรกที่เธอนึกถึงเมื่อต้องการที่พักราคาถูก แต่สำหรับอารยชนของอาณาจักรเบอร์มิวด้า ส่วนใหญ่ก็จะมีบ้านพักเป็นของตัวเองหรือมีโรงแรมหรูๆราวพระราชวังให้อยู่แต่นั่นย่อมไม่ใช่เธอ ภาพสุดท้ายที่เธอจดจำก่อนก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนเบอร์มิว...